ริมฝีปากแดงยกยิ้ม สายตาที่มองผู้ชายเผยความเยือกเย็น เธอก็รู้อยู่แล้วว่าพวกเขามีคนคอยบงการ ปกติแล้วการรักษาความปลอดภัยสาธารณะของที่นี่ดีมาก 

 

 

           ผู้ชายสี่ห้าคนเสียท่าให้ฉู่เจียเสวียนและไม่กล้าก่อเรื่องอีก พวกเขาไม่ได้ถือเธอเป็นจริงเป็นจังในตอนแรก แต่ว่าตอนนี้พวกเขากลัวฉู่เจียเสวียนจริงๆ แล้ว เพราะว่าบริเวณร่างกายของพวกเขาที่ถูกเธอลงมือนั้นกำลังเจ็บปวดดังถูกไฟแผดเผา 

 

 

           “คุณหนูฉู่ส่งพวกเรามา ให้พวกเราสั่งสอนคุณอย่างงาม” ผู้ชายที่ถูกเหยียบกลัวว่าหากฉู่เจียเสวียนโมโหแล้วรองเท้าส้นสูงของเธอจะแทงทะลุร่างกายของเขา 

 

 

           ตลกน่ะ ส้นสูงเจ็ดนิ้ว ส้นเท้าเรียวเล็กราวกับเข็ม เพียงออกแรงนิดเดียว หน้าอกของเขาจะต้องถูกเหยียบเป็นรูแน่นอน 

 

 

           “คุณหนูฉู่คนไหน” 

 

 

           “คนที่เป็นดาราดัง เขาให้เงินก้อนใหญ่พวกเรา บอกว่าพอเสร็จงานแล้วจะให้พวกเราอีกก้อน” 

 

 

           ที่จริงผู้ชายพวกนั้นดูไม่ค่อยกล้าหาญสักเท่าไร เมื่อเห็นว่าฉู่เจียเสวียนไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปท่าทางน่ากลัวขนาดนั้น ในใจของพวกเขาก็หวาดกลัวเสียแล้ว โดยเฉพาะหลังจากที่ถูกเธอทำร้าย ในใจก็ยิ่งหวาดผวา 

 

 

           “ใช่ผู้หญิงคนนี้หรือเปล่า” หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ยื่นรูปถ่ายของฉู่อีอีไปตรงหน้าของเขา 

 

 

           “ใช่ๆๆ เขานี่แหละ” 

 

 

           เห็นผู้หญิงในโทรศัพท์มือถือ เขาพยักหน้าทันที 

 

 

           ทันใดนั้นความโกรธแค้นก็ก่อตัวขึ้นภายในใจ ดวงตาราวกับว่าจะพ่นไฟออกมา ฉู่อีอีสันดานเธอยังแก้ไม่หายจริงๆ ครั้งนี้กล้าจ้างคนมาทำร้ายฉันแล้วเหรอ 

 

 

           “ไป!” ขาออกแรง น้ำเสียงเย็นชาหลุดออกมาจากปากแดงๆ ของฉู่เจียเสวียน ดวงตาเฉยเมย ลมหายใจเย็นยะเยือก ทำเอาผู้ชายเหล่านั้นหนาวไปทั้งตัว 

 

 

           คำพูดของฉู่เจียเสวียนทำให้ผู้ชายเหล่านั้นราวกับได้รับคำสั่งปลดปล่อย กระเสือกกระสนลุกขึ้นมาแล้วจากไป 

 

 

           ช่างน่าขายหน้าไปจนถึงบรรพบุรุษจริงๆ คิดไม่ถึงว่าผู้ชายสูงใหญ่หลายคนยังสู้ผู้หญิงคนเดียวไม่ได้ 

 

 

           สายตามองผู้ชายเหล่านั้นจากไป แววตาเยือกเย็นถึงขีดสุด มือที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่น กัดริมฝีปากสีแดงระเรื่อ ใบหน้าที่สวยงามหมดจดยิ่งเยือกเย็นขึ้นเรื่อยๆ 

 

 

           ฉู่อีอี หรือว่าเธอไม่กลัวจริงๆ ว่าฉันจะเปิดโปงเรื่องของเธอ เธอนึกว่าฉันยังเป็นคนที่ยอมให้รังแกเหมือนเมื่อสามปีก่อนอีกเหรอ 

 

 

           ขึ้นนั่งบนรถ กดโทรหาฉู่อีอี 

 

 

           ตอนนี้ฉู่อีอีนั่งอยู่บนโซฟา นั่งกระสับกระส่ายรอสายจากคนพวกนั้น ในเวลานี้โทรศัพท์ดังขึ้น เธอรับทันทีโดยไม่ได้คิดอะไร 

 

 

           จะต้องเป็นพวกนั้นที่โทรมาบอกข่าวดีเธอแน่ๆ ฉู่เจียเสวียน ครั้งนี้เธอได้เห็นดีแล้ว ริมฝีปากแดงยกยิ้ม แววตาของฉู่อีอีอาบยาพิษ 

 

 

           “จัดการเรียบร้อยแล้วยัง” 

 

 

           “หึหึ ขอโทษทีนะ ทำให้เธอผิดหวังแล้วล่ะ” 

 

 

           เสียงเย็นชาชัดเจนที่คุ้นเคยลอยเข้าหูของฉู่อีอี เพียงพริบตาเดียว ใบหน้าของเธอซีดไร้เลือด  

 

 

ฉู่เจียเสวียน? เป็นไปได้ยังไง ตอนนี้เธอควรจะมอบความสุขอยู่ใต้ร่างคนพวกนั้นถึงจะถูกไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอถึงโทรหาเธอได้ 

 

 

           ข้อต่อมือที่กุมโทรศัพท์นั้นซีดขาว ใบหน้าขาวซีดไร้เลือดจนน่าตกใจ แม้แต่ริมฝีปากแดงก็ไร้สีสันโดยพลัน 

 

 

           “ฉู่…เจียเสวียน?” ไม่กล้าเอ่ยปากมั่นใจ ฉู่อีอีถามด้วยความขุ่นเคืองเป็นอย่างยิ่ง 

 

 

           “แน่นอน ฉู่อีอีสันดานเธอยังไม่เปลี่ยนจริงๆ เธอทำร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันจะเปิดโปงเรื่องของเธอ ให้คนทั้งโลกได้เห็นว่าเธอฉู่อีอีเป็นผู้หญิงที่โหดร้ายเหมือนอสรพิษแค่ไหน ให้ทุกคนได้เห็นว่าภายใต้เปลือกนอกที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา หน้าตาที่แท้จริงของเธอเป็นยังไงกันแน่!” 

 

 

           ฉู่เจียเสวียนโมโหมากจริงๆ เธอไม่ไปกระตุ้นเธอ เธอก็ควรจะดีใจมากแล้ว แต่เธอยังหาเรื่องเธอตลอดเวลา 

 

 

           ยิ่งคิดยิ่งโมโห หน้าอกของฉู่เจียเสวียนกระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุด แม้แต่คำพูดที่หลุดออกมาก็มีโทสะที่หนักอึ้งเจือปนอยู่