ว่าไงนะ สีหน้าซีดเผือดราวกับคนตาย คำพูดของฉู่เจียเสวียนทำให้ฉู่อีอีหวาดกลัว

 

 

           “แกกล้า?”

 

 

           “เธอคอยดูสิว่าฉันกล้าไหม”

 

 

           พูดจบ ฉู่เจียเสียนก็ตัดสาย ใบหน้าที่สดใสมีรอยยิ้มเย็นชา

 

 

           ฉู่อีอีเมื่อก่อนเพราะว่าฉันยอมเธอมากเกินไป ฉะนั้นเธอจึงไม่เกรงกลัวเช่นนี้ ครั้งนี้ถ้าหากฉันไม่สั่งสอนเธอสักหน่อย ฉันก็ไม่ใช่ฉู่เจียเสวียนแล้ว

 

 

           รถขับผ่านถนนยาว จากนั้นก็เร่งความเร็ว ฉู่เจียเสวียนขับไปยังบ้านของถังถังทันที

 

 

           ครั้งนี้ ฉู่เจียเสวียนกลับรู้สึกว่าการที่ถังถังทำลายงานแต่งของฉู่อีอีนั้นทำได้ดีมาก แม้ว่าในตอนแรกจะโกรธจริงๆ แต่ว่าตอนนี้คิดดูแล้ว การสั่งสอนเธอสักหน่อยก็ไม่เลว

 

 

           คนที่ชั่วช้าอย่างฉู่อีอีนั้น ควรได้รับบทเรียนจริง ๆ ไม่ควรปล่อยให้เธอรู้สึกสบายใจและเพลิดเพลินไปกับทุกสิ่งที่เธอขโมยไปจากคนอื่นเช่นนี้

 

 

           ในพื้นที่วิลล่าหรูหรา

 

 

           หลังจากฉู่เจียเสวียนจอดรถแล้ว เดินผ่านสวนดอกไม้ จากนั้นจึงเดินไปยังประตูบ้าน

 

 

           ฉู่เจียเสวียนเอื้อมมือกดกริ่งนอกประตู “เปิดประตู ถังถัง ถ้ายังไม่เปิดประตูอีกฉันจะแจ้งความนะ”

 

 

           ภายในบ้านเงียบสงัด ไม่ว่าฉู่เจียเสวียนจะทุบประตูอย่างไร ก็ไม่มีการตอบสนอง

 

 

           ถังถังเป็นอะไรกันแน่? หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา โทรหาถังถังพลางกดกริ่งประตูต่อ

 

 

           รับสาย รับสายสิ ฉู่เจียเสวียนร้อนใจ ใบบนหน้าเปี่ยมด้วยความกังวล ถังถังที่เธอรู้จักไม่มีทางไม่รับโทรศัพท์ของเธอ ถังถังจะต้องเกิดเรื่องแน่นอน คิ้วขมวดกัน

 

 

           การที่ไม่มีคนรับสายเลยทำให้ฉู่เจียเสวียนยิ่งไม่สบายใจ ในขณะที่กำลังกังวลใจอยู่นั้น มีเสียงประหลาดใจดังขึ้นจากด้านหลัง “เจียเสวียน?”

 

 

           หันหลังไป ถังถังที่หน้าตาสดใสปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเธอ เห็นถังถังตรงหน้าที่ยังครบถ้วนสมบูรณ์ทุกประการ ใบหน้าฉู่เจียเสวียนยกยิ้ม รีบก้าวเท้าไปหาเธอ จากนั้นก็เอื้อมมือกอดเธอ

 

 

           “ถังถัง ทำไมเธอไม่รับสายฉัน ทำไมที่บริษัทเธอก็ไม่ไป ฉันตกใจแทบแย่ ฉันนึกว่าเธอจะเกิดเรื่องซะแล้ว”

 

 

           เดิมทีถังถังมีท่าทีตกใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่เจียเสวียนรู้สึกอบอุ่นใจ เรื่องที่ไม่สบายใจ

 

 

เมื่อวานเธอลืมไปนานแล้ว

 

 

           รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้า เอื้อมมือตบๆ แผ่นหลังของฉู่เจียเสวียน ดวงตาโก่งยิ้ม “ฉันไม่เป็นไร เมื่อกี้ฉันลืมเอามือถือออกจากบ้าน”

 

 

           เอ่ยปากอธิบายถึงสาเหตุว่าทำไมถึงไม่รับสายของเธอ คลายมือที่กอดฉู่เจียเสวียน เปิดประตูให้เธอเข้าไป

 

 

           หลังจากฉู่เจียเสวียนเข้าไปแล้ว นั่งลงบนโซฟาทันที เธอนึกว่าถังถังยังโกรธเธออยู่จริงๆ ดังนั้นจึงไม่ได้รับสาย

 

 

           ถังถังเข้าไปในห้องครัว หยิบเครื่องดื่มขวดหนึ่งออกมายื่นให้ฉู่เจียเสวียน แล้วเปิดให้ตัวเองขวดหนึ่ง

 

 

           “ทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้”

 

 

           ดวงตาโตสดใสดังไข่มุก มองฉู่เจียเสวียนถามด้วยสีหน้าจริงจัง ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

 

 

           เธอยังจะกล้าถามอีก ฉู่เจียเสวียนมองค้อนถังถัง “เธอยังจะกล้าถามอีกนะ โทรหาเธอก็ไม่รับ ไม่กลับบริษัท ไม่ใช่ว่าเธอยังโกรธฉันหรอกนะ”

 

 

           “ฉันหายโกรธตั้งนานแล้ว ตอนนี้เธอสบายดีอยู่แล้ว ที่จริงก็ไม่ควรมีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขาอีก”

 

 

           เธอคิดๆ ดูแล้วก็รู้สึกว่ามันถูกต้อง ตอนนี้ชีวิตของฉู่เจียเสวียนก็ดีมากอยู่แล้ว ถ้าหากตอนนั้นเธอไม่ได้ถูกพวกเขาทำร้าย ตอนนี้ฉู่เจียเสวียนก็คงไม่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ จะว่าไปก็ยังต้องขอบคุณพวกเขา

 

 

           ฉากตลกของเมื่อวานนั้น ก็ถือซะว่าเป็นของขวัญให้พวกเขาก็แล้วกัน แม้คราวนี้พวกเขาแต่งงานกันไม่ได้ คราวหน้าพวกเขาจะแต่งงานกันอีกก็ได้

 

 

           “ถังถัง เธอเข้าใจก็ดีแล้ว เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ห้ามโกรธฉันเด็ดขาดเข้าใจไหม”

 

 

           “รู้แล้วน่า ไป พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก อย่าไปคิดแล้ว”