“ไม่ตีแล้ว ตีจนปวดมือหมดแล้ว” หลี่ซือเหนียนทิ้งหมอนลงอีกด้านหนึ่ง และไปนั่งพิงหัวเตียงกับหลี่มู่หยาง เธอหยิบถุงขนมมันฝรั่งอบกรอบขึ้นมากิน

“ค่ำแล้วกินของทอดให้มันน้อยๆหน่อย เดี๋ยวจะอ้วนนะ” หลี่มู่หยางพูด

หลี่ซือเหนียนเบิกตาโพรงและพูดว่า ” หลี่มู่หยาง พี่หมายความว่ายังไง? ตอนนี้กล้ารังเกียจที่ฉันอ้วน?”

“………………….”

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางเซ็งๆของหลี่มู่หยาง หลี่ซือเหนียนก็อดไม่ไดหัวเราะเสียงดังออกมา เธอหยิบขนมยัดเข้าไปในปากของหลี่มู่หยางและพูดว่า ” พี่ บางทีก็รู้สึกว่าพี่น่าเกลียดแบบน่ารักดี”

“แต่พี่กับมองว่าธอน่ารักตลอดเลย” ในปากของหลี่มู่หยางเต็มไปด้วยขนม เขาจึงพูดออกมาไม่ค่อยชัดเจน

“แน่นอนอยู่แล้ว ” หลี่ซือเหนียนสะบัดผมที่เพิ่งสระมา และพูดด้วยความภาคภูมิใจ กลิ่นมะนาวของน้ำยาสระผมส่งกลิ่นหอมออกมา อากาศมีกลิ่นหอมเปรี้ยวๆหวานๆ เหมือนกับนิสัยของหลี่ซือเหนียน ” พี่ พี่ยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลยนะ”

“คำถามอะไร?” หลี่มู่หยางแกล้งโง่

” หลี่มู่หยาง ฉันจะบอกพี่ให้นะ อย่ามาทำเป็นมึน ฉันเห็นพี่มาตั้งแต่เด็กจนโต ก้นของพียังไม่ทันยื่นออกไปฉันก็รู้แล้วว่าพี่จะอึ……………”

“ฉันเป็นพี่เธอนะ………….” หลี่มู่หยางพูดเตือนด้วยความกลัดกลุ้มใจ

“หรือว่าที่ฉันพูดมันไม่เป็นความจริง?” หลี่ซือเหนียนมองค้อนใส่และถามย้อนกลับมา

“……………….”

หลี่ซือเหนียนพูดถูก เธอเห็นหลี่มู่หยางเติบโตมาจริงๆ

เพราะว่าสุขภาพร่างกายของหลี่มู่หยางไม่ค่อยดี การทำงานของร่างกายค่อนข้างอ่อนแอ เพิ่งลืมตาได้ตอนอายุสามขวบ เพิ่งเริ่มเดินได้ตอนอายุเจ็ดขวบ

เขาก็จะส่งเสียงร้อง ทำให้หลี่ซือเหนียนจึงเป็นคนแรกที่รู้ว่าเขาต้องการอะไร

ดังนั้น ที่เธอพูดว่าก้นของหลี่มู่หยางยังไม่ทันยื่นออกไปเธอก็รู้แล้วว่าเขาจะอึ..เป็นความจริงที่หลี่มู่หยางไม่สามารถปฏิเสธได้

ตั้งแต่เล็กจนโต หลายๆครั้งเขาต้องพึ่งพาการดูแลจากน้องสาวที่อายุน้อยกว่าเขาสองปี

“รีบพูด รีบพูดเร็วๆ” หลี่ซือเหนียนป้อนขนมเข้าปากหลี่มู่หยางอีกครั้

แววตาของหลี่มู่หยางเปล่งประกายและพูดว่า ” จริงหรอ? เธอสามารถช่วยพี่จีบชุยเสี่ยวซินได้?”

“ไม่ได้” หลีซือเหนียนตอบอย่างรวดเร็ว

“………………….”

“พี่………” หลี่ซือเหนียนหยิบขนมจะยัดเข้าปากของหลี่มู่หยางอีก หลี่มู่หยางส่ายหน้าปฏิเสธ

“กินเข้าไป” ไม่ฟังเหตุผลใดใด เธอยัดขนมเข้าปากของหลี่มู่หยาง

“ทำไม……กร็อป กร็อป กร็อป……….ต้องบังคับให้ฉันกินขนมนี่ด้วย?” หลี่มู่หยางเคี้ยวขนมที่อยู่ในปาก และพูดด้วยความยากลำบาก “เธอเคยบอกพี่ว่ากินของทอดตอนค่ำจะทำให้อ้วน”

“ใช่” หลี่มู่หยางพยักหน้า ” ในทีวีก็บอกแบบนี้”

“ดังนั้นเวลาพี่กิน ฉันจะได้กินเป็นเพื่อนพี่ได้ไง ” หลี่ซ์อเหนียนทำท่าทางเหมือนสิ่งที่ทำอยู่ก็เพื่อพี่ชาย “ถึงแม้กินแล้วจะอ้วนจริงๆ เมื่อคิดว่าต้องมีคนอ้วนเหมือนฉันด้วย ความรู้สึกผิดในใจก็จะลดน้อยลงมาก”

“………………”

“พี่ ฉันอยากจะพูดเรื่องพี่เสี่ยวซินกับพี่ ” หลี่ซือเหนียววางถุงขนมไว้บนโต๊ะหัวเตียง เธอเอาหัวมาพิงไหล่ของหลี่มู่หยางและพูดว่า ” พี่บอกมาซิว่าพี่เสี่ยวซินเป็นคนอย่างไร?”

“ไม่ใช่ว่าพี่พูดไปแล้วหรอ?เป็นคนดีไง”

“ใช่ เธอเป็นคนดีมากจริงๆ เสียดายที่ดีเกินไป” หลี่ซือเหนียนพูดและถอนหายใจ

“…………..” หลี่มู่หยางเข้าใจความหมายของหลี่ซือเหนียน ชุยเสี่ยวซินเป็นคนดี แต่น่าเสียดายที่เธอดีเกินไป

” ไม่ต้องพูดถึงเรื่องรูปลักษณ์หน้าตาของเธอก่อนนะ พูดเรื่องกริยาท่าทางของเธอ และบางครั้งเธอก็แสดงออกถึงมารยาทของชนชั้นสูง พวกเราก็พอจะเดาออกว่าเธอเป็นคนอย่างไร……..เธอและพวกเราอยู่กันคนละโลก ตอนที่พี่ได้พูดคุยกับเธอทำให้รู้ว่า เธอไม่ได้เป็นคนเจียงหนาน เป็นคนเทียนตู เดี่ยวสอบเอ็นทรานซ์เสร็จ เธอก็จะกลับไปที่เทียนตูแล้ว กลับไปอยู่มราสถานที่ที่เป็นของเธอจริงๆ”

“พี่ ฉันรู้ว่าพี่ชอบพี่ชุยเสี่ยวซิน เพราะฉันดูออก สิบกว่าปีมานี้ช่วงนี้เป็นช่วงที่พี่ยิ้มอย่างมีความสุขมากที่สุด แต่ก่อนฉันพยายามจะช่วยพี่ติวหนังสือ แต่ทุกครั้งพี่ก็จะนอนหลับ แต่พี่ชุยเสี่ยวซินกลับทำให้คะแนนของพี่เพิ่มขึ้นได้อย่างรวดเร็ว…………”

“ซือเหนียน ที่จริงเรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด………”

“พี่ ฉันรู้” หลี่ซือเหนียนพูดขัดหลี่มู่หยาง เธอพูดว่า ” ฉันรู้ว่าพี่ไม่อยากจะทำให้ฉันเสียใจ ไม่อยากพูดว่าฉันสู้พี่เสี่ยวซินไม่ได้ ที่จริงฉันไ่ได้สนใจเรื่องนี้ พี่เสี่ยวซินสามารถช่วยพี่ได้ ฉันได้เห็นคะแนนของพี่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ฉันรู้สึกดีใจมากไม่ได้รู้สึกอิจฉาพี่เสี่ยวซินเลย……..อีกอย่าง เหตุผลที่พี่ไม่ไปโรงเรียนฉันก็พอได้ยินข่าวมาบ้างแล้ว คำพูดของพี่กลายเป็นคำพูดติดปากของนักเรียนทั้งโรงเรียน………….”

“อะไร?” หลี่มู่หยางตกใจ ” พี่พูดคำว่าอะไร?”

“ผมไม่ยอมรับ” หลี่ซือเหนียนจ้องหลี่มู่หยางด้วยสายตาแวววาว เธอคิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่มักจะโดนคนอื่นแกล้งบ่อยๆก็มีด้านที่แข็งแกร่งและดื้อรั้นด้วย หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดและวิธีการที่พี่ชายของตัวเองจัดการแล้ว หลี่ซือเหนียนตื่นเต้นมากจนน้ำตาคลอเบ้า หลังจากนั้นเธอก็ฉวยโอกาสช่วงพักกลางวันเดินเข้าไปในห้องทำงานของคุณครูและใส่เมล็ดสลอดลงไปในแก้วชาของจ้าวหมิงจู