“ใช่ไหมล่ะครับ”

นีโคไลถามพลางรับกระเป๋าสีดำอีกใบมาจากลูกน้อง เขาเดินเข้าไปหาอึนฮันแล้วพลิกกระเป๋าใบนั้นให้คว่ำลงบนหัวของชายหนุ่มดังฟุ่บ อึนฮันที่ถูกเงินฟาดหัวอย่างที่นีโคไลพูดส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ

“รวยสายฟ้าแลบไปเลย แฟนคุณฝากมาน่ะ”

นีโคไลยิ้มตาหยีหยอกล้อ แต่อึนฮันไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะยิ้มด้วย เงินดอลลาร์ปลิวว่อนอยู่เต็มห้อง แล้วเขาจะเก็บกวาดออกไปได้อย่างไรกัน ไม่สิ ก่อนจะคิดเรื่องนั้น ทำไมพวกเขาถึงต้องเอาเงินมาโปรยกันแบบนี้ด้วย อึนฮันได้แต่หันไปมองรอบตัวโดยไม่อาจเก็บซ่อนสีหน้าฉงนฉงายไว้ได้ บรรดาลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ของวาซีลีต่างก็โปรยเงินไปทั่วทุกที่ในห้อง

“แบบนี้มันพฤติกรรมของพวกเศรษฐีตัณหากลับชัด ๆ ยุนอึนฮัน นี่นายไปเล่นกับไอ้หนูของตาแก่อายุแปดสิบมาหรือไง”

“ความจำเสื่อมไปแล้วเหรอ นายก็เคยเจอตัวจริงเขา จำไม่ได้รึไง”

อึนฮันเอ่ยตอบขณะส่งสายตาไปยังคริส ทางด้านคริสที่กำลังเพ้อถึงขั้นมองเห็นเสื้อขนสัตว์ของเฟนดีจากภาพมายาของตัวเองต้องรีบตั้งสติแล้วหันกลับมาสนใจเพื่อน อึนฮันมองไปที่ประตูหน้าแล้วมองซ็องฮันตามลำดับ เห็นดังนั้นคริสก็พยักหน้าอย่างเข้าใจความหมาย

“นายมีแขกนี่ งั้นเราสองคนขอตัวก่อนละนะ”

ลูกน้องของนีโคไลพร้อมใจกันหลีกทางให้ทันทีที่ได้ยินคำพูดคริสท่าทางของพวกเขาเหมือนจะบอกทั้งสองให้ออกไปสักที หากคริสกับซ็องฮันยังยืนไม่รู้เรื่องรู้ราวต่ออีกสักนิด ดูท่าลูกน้องเหล่านั้นคงเป็นฝ่ายลากทั้งสองออกไปเองแน่ คริสลากซ็องฮันถูลู่ถูกังออกไป แต่ในขณะเดียวกันก็หันกลับมามองอึนฮันอีกครั้ง แววตาที่คล้ายจะถามว่าจะไม่เป็นไรจริง ๆ หรือทำให้อึนฮันโบกมือให้ราวกับจะบอกลา ก่อนจะก้มลงหยิบเงินขึ้นมาทันทีที่คริสกับซ็องฮันออกไปจากห้อง ไม่ว่าจะมองอย่างไร เงินพวกนี้ไม่มีทางใช่เงินที่ถอนมาจากธนาคารแน่นอน เพราะในรอยยับย่นของธนบัตรมีกลิ่นอายแห่งชีวิตฝังอยู่มากเกินไปจนเขาสัมผัสได้

เมื่ออึนฮันเงยหน้าขึ้นมา นีโคไลก็ยืนยิ้มสดใสอยู่ก่อนแล้ว

“ทั้งหมดนี้เท่าไหร่เหรอครับ”

อึนฮันหันมองโดยรอบ สีหน้าหวาดระแวง

“ไม่รู้สิ”

นีโคไลตอบกลับมาง่าย ๆ เพียงแค่นั้น

“ไม่รู้งั้นเหรอครับ”

“เจ้าพวกนี้ไปขโมยมาให้น่ะ”

อึนฮันลมแทบจับ นี่คนพวกนี้กำลังโปรยเงินที่ไปขโมยชาวบ้านมาในบ้านเขาเนี่ยนะ!

“มะ…มะ…หมายความว่าไงครับ! ปะ…ไปขโมยมาเหรอ!”

“อย่ากลัวนักเลยน่า ไอ้หนุ่มนั่นมันทำตัวลามปาม พวกผมเลยไปขโมยเงินมันมาครั้งเดียวแค่นั้นละ”

กลิ่นเงินแรงเหลือเกิน และตอนนี้กลิ่นก็เริ่มฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งห้อง คนอื่นอาจคิดว่าช่างหอมหวน แต่สำหรับอึนฮันแล้วมันคือกลิ่นเหม็นดี ๆ นี่เอง เขากลัวจนไม่กล้าเปิดหน้าต่างเพื่อระบายกลิ่น

เพราะ ‘ไอ้หนุ่ม’ นั่นมันทำตัว ‘ลามปาม’ พวกผมเลย ‘ไปขโมยเงินมันมาครั้งเดียว’ ทั้งสามคำนี้ล้วนเป็นปัญหาทั้งสิ้น ไอ้หนุ่มนั่นเป็นใคร ไอ้หนุ่มที่กล้าทำตัวลามปามใส่วาซีลี คามินสกีเป็นใครกันแน่ แล้วถ้าเขารู้ว่าเงินตัวเองที่ถูกขโมยมาอยู่ในบ้านอึนฮัน ไอ้หนุ่มน่ากลัวคนนั้นจะมาคุกคามอะไรเขาบ้าง โอ๊ย โชคร้ายมันจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหนเนี่ย!

“คะ…คนคนนั้นตายแล้วหรือยังครับ”

ตายเถอะนะ ถ้าตายไปแล้วคงดีกว่านี้ อึนฮันหวังอย่างสุดใจ ทว่าเขาได้ละทิ้งชีวิตที่เชื่อในพระเจ้าไปแล้วเมื่อมาอยู่อเมริกา พระเจ้าจึงไม่เมตตาเขาอีกต่อไป

“ยังอยู่ดีน่า”

โธ่! พระเจ้าครับ ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้ล่ะครับ! ไปทำกับวาซีลี คามินสกีโน่นสิ!

อึนฮันกัดริมฝีปากแน่น เพราะหากไม่ทำเช่นนั้น เขาอาจจะหลุดปากกรีดร้องออกไปก็ได้

“เลดี้”

นีโคไลเอ่ยปากเพื่อหาทางช่วยอึนฮัน ไม่สิ ช่วยริมฝีปากของอึนฮันมากกว่า

“คุณไปอยู่ที่บ้านวาซยาไม่ดีเหรอ แค่สักพักน่ะ”

นีโคไลเพิ่มข้อเสนอว่า ‘แค่สักพัก’ เข้าไปด้วย เพราะกลัวว่าอึนฮันจะผูกคอตายไปเสียก่อนหากเขาบอกให้อยู่ไปตลอดชีวิต

“อะไรนะครับ! พูดจริงเหรอครับ”

อึนฮันเงยหน้ามองนีโคไลอย่างตกใจจนตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า ไม่สิ ได้โปรดบอกว่าเป็นเรื่องโกหกทีเถอะนะ สีหน้าเว้าวอนของอึนฮันแปลความออกมาได้เช่นนี้ ทว่านีโคไลเอาแต่ยิ้ม ก่อนจะเดาะลิ้นแล้วยื่นมือมาทั้งรอยยิ้ม แต่อึนฮันรีบถอยหลังหนีก่อนที่มือเขาจะแตะโดนใบหน้า

“ผมบอกคุณแล้วไงครับ ยุน ถ้าคุณหนี เขาจะยิ่งตามนะ”

ทำไมถึงไม่สนใจคำเตือนกันบ้างเลยนะ นีโคไลส่ายหน้าอย่างระอา

ผมไปหนีตอนไหนเล่า! แล้วพูดก็พูดเถอะนะ คำเตือนของคุณไม่ได้มีประโยชน์ต่อใครทั้งนั้นละ! อึนฮันได้แต่กัดฟันกรอดด้วยไม่อาจระบายความอัดอั้นตันใจออกไป นีโคไลก้มมองอึนฮันที่เม้มปากขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่น่าประหลาดใจจริง ๆ ยุนอึนฮันไม่ใช่ผู้ชายหล่อเหลาสะดุดตาแต่เมื่อรู้จักไปเรื่อย ๆ กลับมีบางครั้งที่ดึงดูดสายตา ราวกับรอยดำบนผ้าปูโต๊ะสีขาว หากลองได้สะดุดตาแล้วก็ละสายตาไปจากคนคนนี้ยาก เป็นคนแปลกจริง ๆนั่นละ นีโคไลคิด แต่เสน่ห์อันแปลกประหลาดนี้จะเป็นคุณหรือเป็นโทษกับเจ้าตัวกันนะ

ดูจากวาซยาก็รู้แล้ว นีโคไลยกยิ้ม เสน่ห์อันแปลกประหลาดนั้นกลับกลายเป็นโทษต่ออึนฮันอย่างมหันต์เลยทีเดียว