“อืม……”

 

ลอยด์ค่อยๆฟื้นคืนสติ

ฉันจำได้แค่ว่า ตัวฉันร่วมมือกับคุเรฮะจัดการมอนสเตอร์รอบเมืองอิซตาร์ จากนั้นก็แบกคุเรฮะไว้บนหลังแล้วมุ่งหน้าไปยังเมืองอิซตาร์

ฉันจำได้ถึงตรงนั้น

อย่างไรก็ตาม อะไรที่ทำให้หมดสติฉันกลับนึกไม่ออกเลย
หรือว่าง่วงจนพล้อยหลับไป

 

ฉันขยี้ตาและเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งของฉัน

ยกร่างกายส่วนบนของคุณและมองไปรอบ ๆ

 

“ที่นี่ที่ไหน?”

 

มันดูไม่เป็นถูกปีศาจจับตัวไว้เลย
อย่างน้อยก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนถูกกักขัง
ดูเหมือนว่าไม่มีกุญแจหรือกับดักอยู่ภายในห้อง

แล้วที่นี้……

ขณะนั่งอยู่บนเตียง มองออกไปนอกหน้าต่าง
ที่นอกหน้าต่างนั้น มุมมองที่แสนคุ้นเคย

 

“ที่นี่อิชตาร์?”

 

เห็นได้ชัดว่าฉันนอนอยู่บนเตียง
บาดแผลและรอยไฟไหม้เองก็หายดีแล้วเช่นกัน
แต่ถึงอย่างนั้น ฉํนก็ยังจำไม่ได้อยู่ดี แต่มันอาจจะเป็นเพราะพลังเวทหมดเลยหมดสติอยู่ที่ไหนสักที่ จากนั้นก็คงจะมีคนพามารักษาตัวอยู่ที่นี่

 

“คุเรฮะ…”

 

ฉันมองไปรอบๆ แต่ไม่พบคุเรฮะ

ฉันพยายามลุกจากเตียงเพื่อยืนยันความปลอดภัยของคุเรฮะ

 

ในเวลานั้น
ประตูห้องถูกเปิดออก และยุยก็เข้ามาในห้อง

 

“อะ ลอยด์! ตื่นแล้วสินะ”

 

“เอ่อ…ก็เมื่อกี้นะครับ”

 

“ฉันดีใจนะ…… ร่างกายนายโอเคใช่ไหม?”

 

ยุยดูกังวล
จากนั้น ฉันลองลุกจากเตียงและขยับแขนขาเบาๆ

 

“ไม่เป็นไรครับ … ผมไม่รู้สึกเจ็บแล้วละ”

 

“อือ เยี่ยมไปเลย ฉันตกใจเลยนะตอนที่ลอยด์ล้มลง……”

 

ยุยลูบอกของเธอเบาๆ 
เห็นได้ชัดว่าเป็นยุยและเพื่อนๆเป็นคนพาเขามาที่นี่

 

“ฉันขอโทษ ดูเหมือนว่าฉันสร้างปัญหามากมาย”

 

“มันไม่ใช่แบบนั้น  ทุกๆคนเขารู้สึกขอบคุณนายนะ ลอยด์”

 

ทุกคนนี่คงจะหมายถึงครอสและคนอื่นๆสินะ

ฉันสงสัยว่าฉันสามารถแทนที่ คุรุมุ ได้หรือไม่

ฉันหวังว่าอย่างนั้น……

 

หรือว่าจะไม่ใช่?
ดูเหมือนว่าฉันจะสร้างปัญหาให้กับยุยและคนอื่นๆ
ฉันรู้สึกขอบคุณ

 

“ขอบคุณครับ  ยุย…”

 

“โธ่ ลอยด์ ไม่เอาสิ …… อะ แป็บนะ ห้ามใช้เวทตรวจจับนะ!”

 

“อ๊ะ อา……”

 

ยุยออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ
เกิดอะไรขึ้น?
ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงมาให้ใช้เวทตรวจจับ แต่ฉันก็ทำตามที่ยุยบอก ไม่ให้ใช้เวทตรวจจับ

 

และไม่กี่นาทีหลังจากรอ
ยุยกลับมาในขณะที่หอบหายใจหนักมาก

 

“อือ ลอยด์”

 

“อ๊ะ..มีอะไรหรือครับ”

 

“คือ  จำเรื่องทำธุระนิดหน่อยได้ไหม?”

 

“ที่จริงแล้ว……”

 

คำพูดของฉันคงจะแย่มาก  สินะ……
ถึงได้ดูรีบร้อนขนาดนั้น

 

“ฉันไม่สนใจไรแล้ว! ลอยด์ ตามฉันมา!”

 

ยุยดึงแขนฉันอย่างแรง

 

“โอ้ จู่ๆ เกิดอะไรขึ้น”

 

“น่าสนุกดีนะ”

 

ตอนนี้
ยุยดึงแขนของฉันอย่างแรงและพาออกจากห้องไป
เห็นชัดๆว่าที่นี่คือกิลด์นักผจญภัย ถึงแม้จะเคยมาแค่ครั้งเดียวก็ตามที แต่รู้ได้จากบรรยากาศตึก

ดูเหมือนว่าฉันจะนอนพักอยู่ที่ชั้นสองของกิลด์
เมื่อเดินลงไปที่ชั้นหนึ่ง

 

“……หืม?”

 

ทันใดนั้น ฉันก็สังเกตเห็นบางอย่าง

คราวที่แล้วฉันมาที่นี่จะเต็มไปด้วยนักผจญภัย

ถึงอย่างนั้น ในตอนนี้ฉันกลับไม่เจอใครสักคนที่นี่เลย

 

ก่อนหน้านี้มีป้ายบอกคนอยู่เหมือนกัน เช่น แบบคำขออยู่บนกระดานขั้นกลางเคาน์เตอร์ และกระเป๋าเดินทางที่ถูกโยนทิ้งไว้……

 

“……”

 

ถึงอย่างนั้น …… พวกเขาทรงพลัง
แม้ว่าฉันจะต่อต้าน ฉันก็ยังกลัวอยู่ดี
แม้จะมีฝีมืออยู่บ้าง แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ยังแข็งแกร่งเกินไป
ทั้งๆที่ฉันก็คิดว่าได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีแล้วแท้ๆ

 

“นี่ ยุย เรากำลังจะไปที่ไหนกัน”

 

“เดี๋ยวนายก็รู้เองละนะ ตามฉันมาเถอะ ไม่เป็นไรหรอกน่า!”

 

ทำไมยุยดูมีความสุขจัง
แบบนี้คงจะคุ้งค่าแล้วใช่ไหม
ดูเหมือนฉันไม่มีเหตุผลที่จะต่อต้าน ดังนั้นฉันจะตายยุยไปก่อนละกัน
ถ้าจะไปต่อต้านก็คงจะเจ็บ

 

“ตอนนี้เรามาถึงแล้วละ”

 

ขาของยุยหยุดอยู่หน้าประตู

และเธอก็ปล่อยแขนของฉัน

 

“ลอยด์ เปิดสิ”

 

“เอ๋…ผมเหรอ”

 

“มีใครอีกไหม?”

 

มองไปรอบ ๆ.

แน่นอนว่ามีฉันคนเดียวที่นี่

 

“อืม……”

 

มันคงไม่ใช่กับดัก……
ใช้เวทตรวจจับเลยดีไหม?
ไม่ได้ๆ  โดนบอกวมาว่าห้ามใช้นิ
ช่วยไม่ได้สินะ

ฉันเปิดประตูนั้นด้วยท่าทางหวาดกลัว

 

“…………”

 

เมื่อฉันเปิดประตู ก็พบกับนักผจญภัย อัศวิน และผู้คนอีกมากมายที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้  ปรากฎอยู่ตรงหน้าฉัน

และทุกคนก็มองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม

นี่มันหมายความว่าอย่างไง……

 

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น

 

 

ขอบคุณที่ติดตามกันนะค่า
ช่องทางโดเนท
วอลเลท 0824964967