เช้าวันรุ่งขึ้น

               ฉันรวมตัวกับยุ้ยที่หน้าโรงแรม

 

               “อรุณสวัสดิ์”

 

               ยุ้ยหาวอย่างง่วงๆ

               ดูเหมือนว่าต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะเดินไปถึงฟาร์มของคนที่ชื่อมาร์ก พวกเราจึงต้องออกไปแต่เช้าตรู่
               เพราะเมื่อวานอยู่จนดึก ฉันคิดว่ายังง่วงอยู่ ฉันชินกับมันแล้ว ฉันไม่ง่วงเป็นพิเศษ แต่ดั๊กกัสมีใบหน้าง่วงนอนเหมือนกับยุ้ย

 

                “แล้วนี่ ต้องรบกวนด้วย”

 

               ยุยให้กระเป๋าเป้ใบใหญ่พร้อมกระเป๋าเดินทางให้ฉัน ฉันลงมือร่ายเวทมนตร์จัดเก็บ
               กระเป๋าของคนอื่นๆในตี้ ฉันก็ใช้เวทจัดเก็บเก็บของแต่ละคนไว้

 

               “มันเป็นเวทมนตร์ที่มีประโยชน์จริงๆ ฮีโร่ที่ขับไล่ลอยด์คิดนี่คิดอะไรอยู่นะ”

 

               ยุยบ่นในขณะที่ดูฉันเก็บสัมภาระของฉันด้วยเวทจัดเก็บ

 

                “มันไม่ได้หายากอะไร…”

 

               เวทมนต์จัดเก็บเป็นเวทมนตร์ที่ทุกคนสามารถเรียนรู้ได้ โดยไม่คำนึงถึงอาชีพของพวกเขา ตราบใดที่พวกเขาเข้าใจมัน ด้วยการฝึกฝนเพียงเล็กน้อย ยุยและเพื่อนๆ ของเขาก็จะจำได้ในไม่ช้า

 

                “คราวหน้าผมจะสอนให้แล้วกัน”

 

                “เอาล่ะ เราทำได้ด้วยเหรอ!?”

 

                “อ่า โดยเฉพาะซิลิก้า ฉันคิดว่ามันสะดวกมากถ้าคุณสามารถใช้เวทมนตร์จัดเก็บได้ อาจต้องใช้เวลาในการเพิ่มความจุ แต่ … ถ้าคุณเพิ่งเรียนรู้ คุณสามารถทำได้ภายในหนึ่งชั่วโมง ?”

 

               “อือ…… มันเป็นแบบนั้น ฉันแน่ใจว่าฉันสามารถพกลูกธนูได้มากโดยไม่ต้องใช้ … “

 

               ครอสดูจะสนใจกับเวทจัดเก็บที่ฉันใช้  เวทมนต์นี้เป็นหนึ่งในเวทที่มีประโยชน์มากที่สุดที่ฉันรู้จัก

               อย่างไรซะมันก็ไม่ได้เสียหายอะไร …

               คราวหน้าจะสอนยุยและคนอื่นๆด้วยละกัน

 

 

               หลังจากที่ฉันจัดเก็บสัมภาระทั้งหมดเรียบร้อยจึงมุ่งหน้าเดินทางไปยังฟาร์มของมาร์กกับยุยและคนอื่นๆ

 

 

 

 

 

               ◇

 

               สองสามวันแล้วที่เราออกจากอิชตาร์

               ชมวิวบริเวณโดยรอบขณะที่เดินผ่านป่า

 

               “……ป่าแห่งนี้มีบางอย่างที่ผิดปกติ”

 

               ยุยบ่นพึมพำ

 

                “เออ ก็จริง…”

 

               แม้ว่าเราจะเข้ามาในป่ากันหลายวันแล้ว แต่เรากลับไม่เห็ยมอนสเตอร์เลยแม้แต่ตัวเดียว ตั้งแต่ที่มาที่นี่

               เส้นทางเดินมันค่อนข้างปลอดภัยและเป็นเส้นทางที่ทางกิลด์นักผจญภัยแนะนำ แต่……ถึงอย่างนั้น เส้นทางเดินในป่า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีมอนสเตอร์ ตอนแรกดูมีความสุข แต่เมื่อมาถึงที่นี่ ฉันกลับรู้สึกกังวล

 

                “เฮ้ ลอยด์ คุณกำลังทำอะไร?”

 

               ยุยถามด้วยความสงสัย

               ทำไมถึงสงสัย?

 

               “ไม่ฉันไม่ได้ทำอะไร…… “

 

               “จริงเหรอ?”

 

               “อา  จริงสิ”

 

               มีบ้างที่ฉันใช้เวทตรวจจับเพื่อตรวจสอบบริเวณใกล้เคียง แต่นั่นมันไม่ได้เกี่ยวกับความจริงที่ว่าไม่พบมอนสเตอร์ เวทตรวจจับเป็นเวทสำหรับตรวจจับสิ่งมีชีวิตโดยรอบและพลังเวทเท่านั้น

               ไม่มีทางที่จะไม่พบมอนสเตอร์ในระยะใกล้แบบนี้

 

               “ใช่……มันควรจะเป็นแบบนั้น แต่สถานการณ์นี้คืออะไร……. “

 

               แม้ว่าฉันจะพยายามเปิดใช้งานเวทตรวจจับอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววของมอนสเตอร์เลย

               ต้องขยายขอบเขตเพิ่มอีกนิด ……

 

               ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงพยายามขยายขอบเขตของเวทตรวจจับจาก 5 กิโลเมตรเป็น 10 กิโลเมตร จากนั้นฉันก็พบสัญญาณของมอนสเตอร์อยู่ห่างออกไปเพียง 10 กิโลเมตร

 

               “นี่มัน……”

 

               “เป็นอะไรไปลอยด์”

 

               “……มอนสเตอร์จำนวนมากกำลังรวมตัวกันอยู่ในที่ๆเดียว”

 

               มันไม่ใช่หนึ่งหรือสอง

               มอนสเตอร์จำนวนมากขึ้นเป็นฝูง

 

               “แต่……พวกเราไม่เห็นเลยนะ”

 

               ยุยพยายามอย่างหนักที่จะเห็นมอนสเตอร์ข้างหน้า อย่างไรก็ตามมันไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยเหตุผลที่ว่า มันไม่ได้อยู่ในระยะที่จะสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเพราะเหตุนั้น ไม่ใช่ระยะทางที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

 

               “ลอยด์……มันจะมีมอนสเตอร์กลุ่มใหญ่อยู่ข้างหน้านี้จริงๆนะหรอ?”

 

               “อา เมื่อกี้ฉันใช้เวทตรวจจับ เห็นมอนสเตอร์จำนวนมากอยู่ห่างจากที่นี่ไปอีก 10 กิโลเมตร”

 

               “เอ๋……”

 

               ยุยเปิดปากของเธอ

 

               “จากระยะทิศทางนี้……มันเป็นทิศทางที่เรากำลังจะใช่หรือเปล่า?”

 

               “รอเดี๋ยวก่อนสิ!”

 

               จู่ๆยุยก็ตะโกนออกมาดังๆ

               ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้เหตุผล แต่ในเมื่อยุยบอกแบบนั้น ฉันก็เลยหยุด

 

               “มีอะไรผิดปกติ?”

 

               “ไม่  ทำไมถึงได้……เมื่อกี้คุณบอกว่าอยู่ห่างออกไป 10 กิโลเมตร ใช่ไหม?”

 

               “ใช่แล้ว เป็นผมที่พูด”

 

               ฉันพูดแบบนั้นและนั่นเป็นเรื่องจริง เวทมนต์ที่ใช้ก็ไม่ได้รุนแรงมากมาย แต่เพื่อไม่ให้เป็นกังวลก็แค่ขยายบริเวณค้นหาเพิ่มเท่านั้น

 

               “บางที……ที่ลอยด์จะบอกก็คือเขาสามารถตรวจจับด้วยระยะนั้นได้ถูกไหม?”

 

               ยุยถามอย่างแกมข่มขู่

               นอกจากนี้ พวกเขายังจ้องมาที่ฉันด้วยท่าทางจริงจัง

 

               “ใช่……มีอะไรไม่ดีหรือเปล่า?”

 

               ฉันไม่เข้าใจคำถามของยุ้ย และฉันก็ส่ายหน้า

               ทำไมยุ้ยและเพื่อนๆถึงจ้องมาที่ฉันด้วยสีหน้าจริงจังแบบนั้น…… ฉันนึกย้อนกลับไปแล้วก็คิดว่าไม่มีตรงไหนที่แปลกเลย

 

               “นี่ ยุย ฉันทำไม”

 

               “ใช่ ใช่แล้ว…… เพราะนั่นคือลอยด์”

 

               ยุยขัดจังหวะคำพูดของฉันด้วยรอยยิ้มลึกลับ

 

               “โอ้ ใช่แล้ว เพราะนั่นคือลอยด์”

 

               “เป็นเรื่องปกติสำหรับลอยด์”

 

               “เป็นเรื่องปกติสำหรับลอยด์”

 

               แม้แต่ดั๊กกัสก็พูดพร้อมกัน

               เกิดอะไรขึ้น? ทุกคนมีรอยยิ้มลึกลับ สิ่งเดียวที่ฉันบอกได้คือ … รอยยิ้มที่จะขำก็ไม่ขำจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม

 

               “เฮ้ … พวกคุณเป็นอะไรกัน?”

 

               “ตอนนี้ฟาร์มอยู่ตรงนั่น!”

 

               “เฮ้ เล่าเรื่องให้ฉันฟัง……”

 

               “ถูกต้อง ในเมื่องมันมีมอนสเตอร์จำนวนมาก งั้นเราก็ควรรีบไป”

 

               “ตามนั้น ดั๊กกัส”

 

               หลังจากนั้นคำพูดของฉันก็ถูกขัดโดยยุยและดั๊กกัส ไม่เพียงแค่นั้นยังมีซิลิก้าและครอสด้วย

               ไม่มีใครฟังฉันเลย  ระหว่างทางหลายครั้ง มันทำฉันเศร้า

               ฉันทำอะไรลงไปกันแน่

 

               เป็นผลให้ระหว่างทางที่มาพวกเขาไม่สนใจฉัน จนกระทั่งถึงฟาร์มอันเป็นที่หมาย