พอได้ยินเสียงสุดเย็นเยียบจากทางด้านหลัง ผมก็หันขวับกลับไปโดยสัญชาตญาณ

และตรงนั้น ดวงตาที่อยู่ภายใต้แว่น ก็เล็ดลอดออกมาด้วยความจริงจัง

ยูกะจ้องเขม็งมาทางนี้ในระหว่างที่ผมทรงโพนี่เทลกำลังสั่นไหว

[ว วาตานาเอะซัง?]

[ฉันเอง ก็จะไปด้วย]

ยูกะปล่อยคำพูดที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอันยากทีี่จะสามารถปฏิเสธได้ 

ตามปกติแล้วไม่มีทางเลยที่ยูกะจะมาเข้าสังคมอะไรแบบนี้

แต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงจะไปคาราโอเกะด้วยสีหน้าน่ากลัวแบบนั้น

อื้ม โคตรน่าสงสัยเลยครับ

[ฮ เฮ้ยๆ! ยูอิจิ นี่มันอะไรฟะเนี่ย]

มาสะเขย่าไหล่ของผมไปมา 

ระหว่างที่เหงื่อเย็นๆไหล ผมก็พยายามควานหาเหตุผลในหัวมาแถอย่างสุดชีวิต 

ในระหว่างนั้น นิฮาระซังก็จ้องมองไปที่ยูกะด้วยใบหน้าที่ดูสงสัย 

[คือว่า… ทำไมกันเหรอ วาตานาเอะซัง?]

ซวยแล้ว ถ้าฝากเรื่องนี้ไว้กับยูกะไม่ไหวแน่

ผมจึงรีบส่งให้ยูกะไป

[อะ…อ๊า! วาตานาเอะซังก็ชอบคาราโอเกะเหมือนกันสินะ?]

สวยย ยูกะ เอาเป็นว่า [ชอบคาราโอเกะ] ก็แล้วกันนะ?

ถ้าทำงั้น ความรู้สึกที่ว่า [ฉันคิดจะไปคาราโอเกะก็เลยตามไป] จะได้หายไป 

[ไม่ใช่ค่ะ ไม่ได้ชอบคาราโอเกะขนาดนั้น]

ครับผม ส่งพลาด!

[หืม? ไม่ได้ชอบคาราโอเกะขนาดนั้นแต่ก็ยังจะไปเหรอ?]

[ค่ะ]

ยูกะตอบคำถามของนิฮาระซังด้วยน้ำเสียงไร้ชีวิตชีวา

[อา– งั้นเหรอ– วาตานาเอะซังเองก็เป็นคนที่อยากจะสนิทสนมกับคนอื่นให้มากขึ้นสินะ– อ้ะ– บังเอิญจัง ทั้งผมกับมาสะก็กำลังอยากจะสนิทกับคนอื่นให้มากขึ้นเหมือนกันพอดีเลย]

ถึงจะไม่ได้พูดตรงๆก็เถอะ แต่ผมกำลังพยายามส่งสาสน์ไปให้ถึงยูกะอย่างสุดกำลัง

เอาละ ยูกะ เอาเป็นว่า[อยากจะเข้าร่วมวงกับทุกคน]ก็แล้วกัน?

ถ้าทำงั้น ความรู้สึกที่ว่า [ฉันคิดจะไปคาราโอเกะก็เลยตามไป] จะได้หายไป

[ไม่ใช่ค่ะ เป็นเพราะสะคาตะคุงจะไปค่ะ]

ครับ ยิงเข้าประตูตัวเองไปเลย!

[เอ๋ แบบนั้นหมายความว่าไงเหรอ?!]

[วาตานาเอะซังสนิทกับสะคาตะคุงด้วยเหรอ?]

[เฮ้ย นี่มันเรืิ่องอะไรเนี่ย ยูอิจิ?]

สถานที่วุ่นวายขึ้นมาทันใด 

ท่ามกลางในนั้น ยูกะก็ยังคงมีสีหน้าแข็งทื่ออยู่ 

อา– ไม่ไหวละแบบนี้ ยูกะเป็นพวกประหม่าแล้วหัวไม่แล่น

ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่จากความท้อ

—ไม่นะ ในบรรยากาศที่พูดอะไรไม่ออกแบบนี้

[วาตาตาเอะซัง  เอา-จริง-ดี้!?]

นิฮาระซังตาส่องประกายระยิบระยับ แล้วกุมมือของยูกะแน่น

จากนั้นก็เข้าประชิดยูกะด้วยความดีใจ

[เจ๋งเลย จะได้เที่ยวกับวาตานาเอะซังแล้วดีใจจัง! เราอะนะ ไม่เคยคุยกับวาตานาเอะซังนอกคาบเรียนเลยใช่มะ? ก็เลยอยากจะเที่ยวเล่นด้วยซักวันมาตลอดเลย!]

[ค ค่ะ]

ยูกะตกใจเล็กน้อยจากพลังของสาวแกลสุขสันต์

แต่ก็พยักหน้าเพราะน่าจะเตรียมใจแล้ว

[คาราโอเกะ ฉันเองก็จะไปด้วย]

นิฮาระซังส่งเสียงดีใจขึ้น

และราวกับกับระเบิดถูกเหยียบ เสียงของคนรอบข้างก็เริ่มที่จะดังขึ้น 

[เอ่อ… นี่มันเกิดไรขึ้นเนี่ย?]

ถึงมาสะจะเอียงหัวงงแต่ผมก็ไม่ได้สนใจแล้วรีบส่งเสียงเบาๆออกไปคุยกับยูกะ

[….คิดจะทำอะไรเหรอยูกะ?]

[….ฉันเอง ก็อยากจะเที่ยวกับยูคุงด้วยอะ]

[….มันน่าสงสัยนะ ฝืนเข้ามาแบบนี้]

[….ก็การที่มีแต่ทุกคนที่ได้เที่ยวเล่นกับยูคุง มันขี้โกงนี่นา]

TLN ดูอิลลัส

อาจจะเพราะวิธีพูดของผมมันไม่น่าพอใจเหรอ ยูกะเลยป่องแก้มใส่

จากนั้นแก้มก็แดงขึ้น แล้วก็มองขึ้นมาทางนี้ 

ไม่นะ หน้า! หน้าแบบนั้นอะไม่ได๊!!

เพราะ [ยูกะตัวจริง] กำลังออกมาหมดเปลือกแล้ว!

[หืม? สะตาตะ มีไรหรอ?]

[ห้ะ!? แค่กำลังคุยกับวาตานาเอะซังว่าคาราโอเกะน่าสนุกจังเลยเฉยๆแค่นั้นเอง!?]

พอนิฮาระซังหันมาผมก็รีบตอบออกไป

และโดยที่ซ่อนอยู่หลังผมนั้น

ยูกะก็พูดขึ้นมา— ด้วยเสียงเล็กๆ

[จะได้ไปคาราโอเกะกับยูคุงครั้งแรกสินะ น่าสนุกจัง]

จากนั้น ยูกะก็หัวเราเอเฮะออกมาเบาๆด้วยหน้าจริง

ก็—บอก—ว่า

มันอันตรายไปไงเล่า!!

และเพราะแบบนี้ ในระหว่างที่ความซื่อของยูกะกำลังทำให้ใจแทบจะขาด

ปัญหาคาราโอเกะก็ยังคงดำเนินต่อไป แบบนี้มัน…. เฮ้ออออ