————ถึง คุณแม่

คุณแม่พร่ำบอกกับหนูอยู่เสมอว่าโลกใบนี้ช่างสวยงาม คุณแม่บอกไม่ให้หนูเกลียดชังโลกใบนี้ คุณแม่บอกให้หนูกลายเป็นคนที่สามารถยืนหยัดบนโลกใบนี้

โดยการจดจำคำพูดนั้นไว้ในใจ หนูได้ทำงานอย่างหนัก แม้ว่าคุณแม่จะจากไปแล้วก็ตาม หนูทำงานหนักเป็นพิเศษเลย จัดการกับสิ่งไร้เหตุผลทั้งหลายเหมือนกับเป็นอาหาร กลืนกินและก้าวข้ามมันไป หนูได้เติบโตขึ้น ถึงอย่างนั้นก็ตาม เหมือนว่ามันจะยังไม่พอ ในตอนนี้หนูไม่สามารถมองเห็นเส้นทางของตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว

“พวกเราขอร้องล่ะ ท่านนานากิ!! ได้โปรดลดอาวุธลงด้วย!”

ได้โปรด ช่วยชี้แนะลูกสาวที่โง่เขลาคนนี้หน่อยได้ไหมคะ?

หนูทำงานอย่างหนักเพื่อที่จะยืนหยัดบนโลกใบนี้ หนูครอบครองพลังที่สามารถแบกโลกได้ทั้งใบ แต่ดูเหมือนว่าทั้งหมดนั้นเป็นการเข้าใจผิด ทุกอย่างที่หนูเชื่อ เกียรติและศักดิ์ศรีของหนู ทั้งหมดเป็นเรื่องโกหกหรอ? 

“จะ-จักรพรรดิทั้งห้า ยังมาไม่ถึงอีกหรอ!? ไม่มีทางที่พวกเราจะหยุดท่านนานากิได้ด้วยตัวเองหรอก…หวาา!?”

“ทำไมท่านนานากิ ที่เป็นหนึ่งในจักรพรรดิทั้งห้าถึงได้คลุ้มคลั่งแบบนี้!? บอกพวกเราที!?”

หนูทำอะไรผิดกัน? ตัวหนูในตอนนี้ไม่เข้าใจอะไรเลย

คุณแม่ก็บอกแบบนี้เหมือนกัน ว่านานากิเป็นคนพิเศษ ดังนั้นจึงช่วยเหลือคนเยอะๆ หลังจากที่คุณแม่เสียไปไม่นาน หนูก็รู้สึกเหมือนกันว่าตัวเองพิเศษ และเพราะแบบนั้น เพื่อที่จะช่วยเหลือคนได้เยอะๆตามที่คุณแม่บอก หนูเลยใช้พลังในเมืองหลวงแห่งนี้

ประชาชนต่างก็มีความสุข หนูเป็นที่รักของพวกเขาเหล่านั้น

แล้วทำไม——————

มันถึงกลายเป็นแบบนี้

“เจ้ากลายเป็นปีศาจแล้วสินะ จักรพรรดินีสายฟ้า นานากิ”

ทำไมพวกเขา ที่เป็นพวกพ้องของหนู ถึงได้หันดาบมาที่หนูกัน?

“ฉันน่ะหรอ ปีศาจ? จักรพรรดิดาบ ซิลเวอร์”

“ก้มลงดูที่เท้าตัวเองซะสิ ไม่มีทางที่เส้นทางซึ่งถูกสร้างจากซากศพของเพื่อนร่วมชาติจะเป็นเส้นทางของมนุษย์ได้หรอก”

“ไม่ นี่เป็นเส้นทางของมนุษย์ ซิลเวอร์ สิ่งนี้คือผลลัพธ์จากการที่เส้นทางของพวกเราพาดทับกัน พวกเขาก็แค่…..อ่อนแอ”

“จิตใจของเจ้ามันบิดเบี้ยวไปแล้ว”

อ่า จักรพรรดิดาบซิลเวอร์ จักรพรรดินักรบไรโคว จักรพรรดินีเพลิงเอ็นวี่ จักรพรรดินีท้องฟ้าซาเลีย ทำไมหนูต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา ผู้ที่เป็นห้าจักรพรรดิเช่นเดียวกับหนู ผู้ที่ยืนหยัดและคอยระวังหลังให้กันแบบนี้ด้วย?

“คำทำนายถูกต้องแล้ว เจ้าจะต้องตายที่นี่ จักรพรรดินีสายฟ้า นานากิ”

ในใจของพวกเขา ไม่มีหนูอีกต่อไป

มันทำให้หนูสงสัยในคำพูดของคุณแม่ที่ว่าโลกนี้ช่างสวยงาม แล้วหนูควรจะทำยังไงกัน? 

หนูอุทิศตนเพื่อเมืองหลวงแห่งนี้ กำจัดศัตรูของเมือง แต่ถึงอย่างนั้น ด้วยคำทำนายบางอย่าง เพียงแค่ประโยคเดียว ได้ทำให้โลกของหนูเปลี่ยนไป

“อย่าประมาทเชียวนะซิลเวอร์ ถึงเธอจะเป็นแค่เด็ก แต่เธอก็เหมือนพวกเรา เธอเป็นหนึ่งในห้าจักรพรรดิ”

“ข้ารู้ นี่มันน่าอายเหมือนกันที่พวกเราทั้งสี่ต้องมาสู้กับเด็กอายุสิบหก แต่….เจ้านี่มันเป็นสัตว์ประหลาด”

“เธอจัดการจักรพรรดิน้ำแข็งในการต่อสู้ได้ตั้งแต่อายุสิบสองเองนะ ถ้าประมาทล่ะก็ เราแพ้แน่”

“เอ็นวี่ นั่นไม่ใช่การต่อสู้ เป็นการเข่นฆ่าอยู่ฝ่ายเดียว จักรพรรดิน้ำแข็งถูกฆ่าโดยเด็กอายุสิบสอง โดยที่เขาไม่ทันได้ยกนิ้วด้วยซ้ำ”

โลกที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังนี้มันสวยงามจริงๆหรอคะ? หรือที่โลกใบนี้ปฏิเสธหนูเป็นเพราะหนูไม่สามารถยืนหยัดได้กัน? 

อ่า. คุณแม่คะ แม้แต่ความอบอุ่นของคุณแม่ก็กลายเป็นสิ่งเลือนรางไปแล้ว หนูจำความสุขจากตอนนั้นไม่ได้เลย

หนูทำงานหนักมามากพอแล้ว

คุณแม่คะ ได้โปรด ยกโทษให้กับลูกสาวที่ไม่ได้เรื่องคนนี้ด้วยค่ะ ตั้งแต่แรกแล้ว หนูไม่เคยชอบโลกใบนี้ที่พรากคุณแม่ไปเลยค่ะ หนูปกปิดมันมาตลอด หนูไม่เคยลบความรู้สึกดำมืดที่คุกรุ่นอยู่ในอกได้เลย หนูไม่อาจรักโลกใบนี้ได้

หนูทำให้คุณแม่ผิดหวังรึเปล่าคะ?

แต่ ขอแค่อีกพักเดียว ให้หนูได้เป็นลูกสาวคุณแม่ต่อไปนะคะ ได้โปรด อีกสักครั้ง จากสถานที่ที่พละกำลังของหนูไม่อาจเอื้อมถึง ได้โปรดเฝ้าดูลูกสาวที่ไม่ได้เรื่องคนนี้ เฝ้าดูนานากิด้วยค่ะ

“อา.. โลก————ลาก่อน.”

ฉันไม่อาจรักโลกใบเดียวกับพวกเขาได้ ดังนั้นฉันจะเปลี่ยนมัน ฉันจะเปลี่ยนโลกของตัวเอง ในที่สุดฉันก็รู้ว่าสิ่งจำเป็นก็คือการจากลา ลาก่อน โลกที่ฉันอยากจะรัก ดูเหมือนว่าฉันจะถูกเกลียด ดังนั้นฉันจะไป ไปหาโลกที่ฉันสามารถรักได้

“จงมา————‘อิลแวง-นาซกูล’”

มาร้องบทเพลงอำลากัน และได้โปรด ยินดีกับนานากิผู้โง่เขลาคนนี้ด้วยนะคะ

“นานากิ————!!!!!!!!”

ฉันได้ยินเสียงของซิลเวอร์อยู่ด้านล่าง เขากำลังโกรธ ด้วยความแข็งแกร่งที่หาตัวจับได้ยาก ทำให้เขากลายเป็นห้าจักรพรรดิ เขาเข้ามาใกล้ฉันด้วยความเร็วที่เรียกได้ว่าเป็นความเร็วระดับพระเจ้า เพื่อจะจัดการฉัน เขาเหวี่ยงดาบที่ว่ากันว่าตัดได้ทุกสิ่งมาทางฉัน ฉันชอบความแข็งแกร่งซึ่งมาจากความรักในเมืองแห่งนี้ของเขา แต่ฉันคงจะต้องบอกลา

“อุก!? ไม่สำเร็จงั้นรึ!!??”

“ถอยออกมา ซิลเวอร์!!”

“เรียกพระเจ้าลงมาใจกลางเมืองหลวงเนี่ยนะ…!! แกกำลังทำอะไรก……”

“นั่นไม่ใช่พลังจากอาวุธ…..เธอเรียกตัวจริงลงมา!!”

สายฟ้าในตำนาน อิลแวง-นาซกูล เทพเจ้าสายฟ้าสีดำโอบกอดฉันอย่างอ่อนโยน พอมาคิดดูแล้ว วันนั้นนายก็ปลอบฉันแบบนี้เหมือนกัน ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนจัดการนายก็ตาม

“นี่คือ….สายฟ้าในตำนาน….!?”

“มันคือสัตว์ประหลาดที่ฆ่าเทพไปเป็นร้อย ในยุคสงครามของพระเจ้า พวกเราต้องจัดการมัน!!”

“สามารถจัดการสัตว์ประหลาดแบบนั้นได้ด้วยตัวคนเดียว…. นานากิ เธอ….”

“ถ้าไม่ทำอย่างก็ทำสัญญากับมันไม่ได้หรอก นี่คือพลังทั้งหมดของเธอสินะ หึ….เด็กคนนี้ เธอซ่อนพลังตัวเองมาตลอดเลยสินะ”

มันก็แค่ไม่มีศัตรูที่คู่ควรให้ฉันใช้พลังทั้งหมดแค่นั้น

ห้าจักรพรรดิเป็นพวกพ้อง แต่ตอนนี้มันกลายเป็นสถานการณ์ที่พวกเราต้องต่อสู้กัน ทั้งสี่คนนี้แข็งแกร่งมากจริงๆ ดังนั้น เพื่อที่จะทำให้พวกเขายากที่จะหาตัวฉัน ฉันเลยต้องใช้พลังทั้งหมด

“ไปกันเถอะ อิลแวง-นาซกูล”

ถึงคุณแม่

นานากิจะออกผจญภัย คุณแม่จะภาวนาให้หนูไหมคะ? ภาวนาให้กับลูกสาวที่ไม่คู่ควรคนนี้? นานากิอยากจะมองดูเหมือนกัน โลกที่คุณแม่บอกว่าสวยงาม หนูไม่แข็งแกร่งพอที่จะแบกรับโลกที่คุณแม่รักได้ ดังนั้นหนูจะออกไปตามหามัน

“ฉันให้นายดูแลมาตลอดเลยนะ ซิลเวอร์”

“….บ้าเอ๊ย…..สัตว์ประหลาด”

“ได้โปรดนำข้อความนี้ไปบอกจักพรรดิและคนอื่นๆด้วยค่ะ ‘โปรดดูแลตัวเองด้วยค่ะ’ ”

“เป็นคำขู่ไม่ให้ไล่ตามอย่างนั้นสินะ……”

“นั่นเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของฉันค่ะ”

ฉันคืนเสื้อคลุมของอัศวินแห่งจักรวรรดิโดยวางไว้บนตัวของซิลเวอร์อย่างนุ่มนวล แบบนี้ ฉันก็จะกลายเป็นแค่ นานากิ 

เมื่อฉันมองไปยังท้องฟ้า นกสีฟ้าบินผ่านไปเหมือนกับกำลังร้องเรียกฉันอยู่ ความสุขอาจจะอยู่ทางตะวันตกนะ

นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป โลกจะถือกำเนิดขึ้นใหม่

ไม่สิ สิ่งเดียวที่ถือกำเนิดใหม่น่าจะเป็น นานากิ

ชีวิตใหม่

ด้วยเหตุนั้น ทุกๆคนจากโลกที่ฉันไม่อาจรัก ทุกคนจากโลกที่ฉันอยากจะรัก คุณที่อยู่ตรงนั้น และทุกๆคนที่คอยเฝ้ามองฉันจากที่ไกลๆเช่นกัน ได้โปรดปรบมือ และร่วมฉลองไปกับฉัน

“——สุขสันต์วันเกิดนะ นานากิ”