มันไม่ใช่ว่าผมเป็นพวกโรคจิตหรอกนะ!

 แต่ว่าทุกๆคนก็มีคำขอที่ต่างกันใช่ไหมละ? นายก็ด้วยแน่ๆ!

เพราะงั้นพูดออกมาได้เลยน่าาาและนั่นแหละเลยทำให้เมื่อผมตื่นมา 

ผมกลายเป็นผู้หญิงซะงั้น มันกระทันหันเป็นบ้า!

 

◆

ในโลกนี้, ชื่อของฉันคือ คุโรเนะ โคโยอิ. 

ฉันเป็นสาวน้อยไร้เดียงสา อายุ 4 ขวบล่ะ!

ตอนที่ฉันนั้นได้เกิดใหม่แรกๆอ่ะ, 

ฉันไม่ชอบการมาเกิดใหม่แบบสลับเพศแบบนี้สุดๆ  

 

แต่ก็ตามที่ฉันคาดไว้, 

ฉันยอมรับมันได้หลังจากผ่านมาราวๆ 4 ปีล่ะ..

 นั้นเป็นเหตุผลว่า ทำไมตอนนี้ฉันถึงกำลังเล่นกับสาวๆ 

กับของเล่นน่ารักๆที่อยู่ในมือของฉันตอนนี้ไง..

 ฉันไม่ค่อยสนพวกความต่างระหว่างเพศ

 หรือ ว่าช่วงอายุ ฉันมองมันเหมือนเรื่องปกติที่ฉันต้องทำอะไรแบบนั้น.

 

และก็ใช่, หัวใจที่เหมือนสายน้ำของฉัน. ก็ทำให้ฉันยอมรับทุกอย่างได้ละมั้งนะ..

 (M : คล้ายๆกับเป็นคนที่ไม่ยึดติดกับอะไรแบบนั้นครับ)

 

[โคโยอิจัง! , คุณกระต่าย เขาไม่อยากสู้กับคุณไรเดอร์นะ!]

[น่าา, ไม่เป็นอะไรหรอก. ยังไงตอนสุดท้ายคุณกระต่ายก็ชนะอยู่ดีนั่นแหละ] 

[มันไม่เป็นอะไรได้อย่างไงเล่า!]

 

หะ!? ไม่ใช่ว่ามันต้องให้ตัวละครต่อสู้กันหรอ ตอนเราเล่นกับคนอื่น。。

และเพราะชั้นเล่นแบบที่ฉันอยากเล่น, เพื่อนฉันเลยหายไปทีละคนซะอย่างงั้น…

มันเหมือนจะเป็นปัญหาล่ะมั้งนะ แบบ ไรเดอร์ต้องชนะกับการต่อสู้ทุกครั้ง ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันหรอก.

แต่ว่านี่มันคือบ้านของฉัน เพราะงั้นไม่มีแบบ คนนี้ต้องชนะหรอกนะ!

 

ฉันมีประสบการณ์อะไรแบบนั้นตอนฉันยังอยู่ช่วงอนุบาล และเข้าโรงเรียนอนุบาลตามปกติอ่ะนะ 

และฉันก็จบการศึกษาแบบไม่มีอะไรพิเศษ 

และตรงนั้นแหละที่เป็นปัญหา

คำขอของฉันคือ [ผมอยากที่จะเป็นสาวน้อย ถูกสปอย และมีชีวิตง่ายๆครับ!]

 และฉันก็ได้เกิดใหม่. ตรงนั้นแหละ, นับประสาอะไรกับไอการโดยสปอยเนี่ย, 

ตอนนี้ฉันใช้ชีวิตแบบพวกไร้เพื่อน แบบ เพื่อนซักคนก็ไม่มีอะไรแบบนั้นไปแล้ว…

ทำไมไม่ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ. ทำไมคะ!?

 

นี่มันเป็นชีวิตที่สองนะคะ, ฉันต้องมีพวกโกงที่ทำให้ฉันเป็นคนที่เก่งจนทุกคนต้องจับตามองสิ.

ยกตัวอย่างนะ, ฉันใช้ความรู้ของชีวิตแรกและไปเดบิวต์เป็นนักแสดงเด็ก , 

หรือไม่ก็เป็นมาสเตอร์ของศิลปะอะไรเชิงนั้น

แต่ความจริงมันก็คือความจริงค่ะ…

 

ฉันไม่บรรลุเรื่องแบบนั้นเลยค่ะ… ฉันใช้ชีวิตไปแบบขอไปที. 

โดยพูดแบบนี้มารอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้แล้ว นั่นหมายถึงฉันไม่มีความสามารถที่แตกต่างจากคนอื่น

 และฉันก็ไม่มีความสามารถพิเศษอีกตั้งหาก.. นับประสาอะไรกับเพื่อน 100 คนล่ะคะ

, ฉันเคยคิดนะคะว่าคนอย่างฉันก็ต้องมีบางสิความสามารถพิเศษอ่ะ.. ต้องมีซักอันสิ

 

ในตอนก่อนเข้ามัธยม ตอนนั้นแหละที่ฉันเข้าใจ และ เข้าใจทุกอย่าง…

คือฉันก็แค่ไม่ทำอะไรเลยและปล่อยให้ชีวิตไร้จุดหมายหรอ!

 (M : ใช่ ไม่ทำอะไรเลยจริงๆ เปิดคอม นอน เปิดคอม นอน นี่มัน….?)

ฉันอยู่ไม่ได้หรอกนะชีวิตแบบนั้นอ่ะ! มันน่ากลัวจะตาย..

ฉันจะเข้าไปในรั้วโรงเรียนมัธยม.. และจะเป็นการเดบิวต์ชีวิตของฉันยังไงล่ะ!

 

ด้วยปณิธานแบบนั้น, อีก 3 ปีต่อมา จบแล้วล่ะค่ะ…

 

–ย้อนกลับไปตอนเริ่มเข้ามัธยม–

 

「วันปฐมนิเทศน์จะเริ่มพรุ่งนี้นะคะ!」

 

3 ปีในโรงเรียนมัธยม ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ.. 

ตอนที่ฉันเข้าโรงเรียนมัธยมมาตอนแรกๆนั้น

 ฉันคิดว่าชีวิตในนี้ ต้องมีอะไรซักอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ..

 ด้วยความหวังที่อยู่ในอกของฉัน, และฉันก็มาถึงโรงเรียนแล้วล่ะค่ะ

 

และก็ใช่อีกเช่นกันค่ะ มีแค่ใจที่ฉันเตรียมมาล่ะค่ะ….. 

 

เพื่อชีวิตที่โครตชิวสบาย ฉันเลยต้องเปลี่ยนตัวเองค่ะ.. 

อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรอีกแล้วล่ะค่ะ

ผู้คนนั้นมักจะบ่นอะไรก็ตามที่ขัดใจในใจของเขา

 แต่พวกเขาก็ไม่ได้ทำอะไรกับความคิดที่อยู่ในใจ 

และปล่อยให้มันหายไปตามเวลาเอง.

ถึงแม้ว่าฉันจะมาเกิดใหม่ก็เถอะ.. ธรรมชาติ

 และ สังคมในโลกก็ยังโหดร้าย และ โหดเหี้ยม.

 

และนั่นแหละ ในตอนมัธยมปลาย。

 

◆

 

「ฉันชื่อ, คุโรเนะ โคโยอิ อืมม งานอดิเรกของฉันคืออ่านหนังสือ.. ฉัน… 

มันไม่มีอะไรซักอย่างที่ฉันคิดว่าฉันเก่งจริงๆ. ฉันหวังว่าฉันจะเป็นเพื่อนที่ดีกับทุกคนๆได้นะคะ..」

 

เฮ้ออ ผู้หญิงคนนั้นไม่เรียนรู้เลยแหะ

เธอนั้นโง่เพราะเธอไม่เรียนรู้นั่นแหละ

ภายในหัวของฉัน ฉันบ่นกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า,

 ตอนที่ฉันเปิดปากออกมา เสียงกลับไม่ออกมาและความเตรียมใจที่เอามา มันก็หายไปหมดแล้ว

ฉันนี่มันสิ้นหวังจริงๆสิน้า… ไอการมีความผิดปกติทางการสื่อสารเนี่ย!!

ถ้าฉันย้อนกลับไปได้ ฉันคงไม่เข้ามัธยมปลายแน่ๆค่ะ..

และหลังจากฉันพูดเสร็จ มันมีเสียงปรบมือที่ไร้ชีวิต ท้องฉันมันเริ่มเจ็บแล้วค่ะ.

 

「งั้นตาของผมสินะครับ ผมชื่อโคบายาชิ ฮารูโตะ ตอนมัธยมต้นผมเป็นนักฟุตบอล เรื่องที่ผมชอบคื่อการอยู่กับเพื่อนๆ และไปร้องคาราโอเกะกันครับ ผมคิดว่ามีหลายๆคนที่มาจากมัธยมต้นเดียวกัน และนั่นแหละ ผมอยากที่จะเป็นเพื่่อนกับทุกคน ทุกคนสามารถมาแอดเพื่อนในไลน์กับผมได้เลย ยินดีที่ได้รู้จักนะ!!.」

 

「ฮารูโตะคุง- มาแอดเพื่อนกันเถอะะ」「ฉันก็ด้วยนะ!」「เดียวไปที่ชมรมฟุตบอลด้วยกันนะ!」

 

แง ;w;

โคบายาชิคุง ที่นั่งอยู่ข้างหลังฉัน, มันมากเกินไปกับคนมีปัญหาทางการสื่อสารแบบฉัน มันวิบวับสุดๆ

 

การแนะนำตัวของฉันน่ะแม้แต่จะเทียบกันก็ยังไม่ได้เลย.. 

ฉันรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังมองความต่างทางชนชั้นไงก็ไม่รู้

ฉันไม่อยากจะเป็นเหมือนพวก ผู้หญิงน่ารำคาญที่มัวแต่ “คิย๊าา คิย๊าา!” 

ถึงแม้ฉันจะถึงทางตัน แต่ฉันก็ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอกนะ

 ถึงแม้ว่าฉันจะเข้าใจพวกนั้นก็เถอะ

 

ผู้ชายคนนั้นคือตัวอย่างที่เห็นได้ดีกับพวกท็อบคลาสเลยล่ะ

 ผมสีน้ำตาลสั้น กับแมสที่สวมอยู่  พร้อมกับรอยยิ้มสุดหวาน (M : ใส่แมสแล้วเห็นได้ไงง่ะ..)

เขาโบกมือเหมือนกับเขาเป็นพวกคนดัง. ฉันไม่เข้าใจหรอกนะ

 ว่าไอการโบกมือในห้องเรียนมันมีความหมายอะไร และฉันก็ไม่อยากรู้ด้วย.

 

การแนะนำตัวก็ได้ดำเนินไปเรื่อยๆ คนอื่นก็ทำได้ดี มีแค่ฉันนี่สิ.. แม้แต่ฉันยังคิดอย่างนั้นเลย.

คุณครูได้บอกกำหนดการ และ วิชา ที่เราจะได้เรียนแบบเรียบๆ แล้วก็จบคลาสของวันนี้

ฉันหยิบกระเป๋าที่ตอนนี้มันหนักสุดๆ  เข้าแขนของฉัน.

「เธอคือคุโรเนะซัง ใช่ไหม? พวกเราตัดสินใจว่าจะไปคาราโอเกะด้วยกันทุกคน เธอคิดว่ายังไงบ้าง?」

 

คนๆนั้นที่เรียกฉันก็คือ, โคบายาชิคุง..

「เอ๋..? อ่ะ..  อืมมม」

「อ่ะ, เธอคงมีธุระสินะ.. ขอโทษที่รบกวนนะ」

「ไม่เป็นไร..」

 

พูดติดอ่างตอนที่คุยกับเพือนในห้อง.. ทำให้เขาลำบากใจ แล้วก็พูดว่า “โอเค ลาก่อน”.

นี่มันน่าเศร้าสุดๆเลยไม่ใช่หรอ?

 

แต่ว่า ฉัน ไม่สิ ฉันคงจะโกรธคุณโคบายาชิไม่ได้..

เขาก็แค่เป็นห่วงฉัน.. และฉันก็ไม่ได้ตอบกลับไป คงเป็นปกติอยู่แล้วแหละที่เขาจะหาทางแก้ตัวให้ฉัน..

มันหายากนะที่เจอ コミュ強 (คนที่เก่งในการสื่อสาร) ที่จะเก่งและเพอเฟ็ค เฮ้อ.. 

 

หลังจากจบเหตุการ์นนั้นฉันก็รีบเดินออกจากโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน..

ครั้งหนึงในชีวิต, ฉันเกิดใหม่ เป็นห่วงเกี่ยวกับสภาพอารมณ์ของตัวเอง และอนาคต และสุดท้ายก็จบลงโดยไม่ได้ทำอะไรเลย.

 

◆

「กลับมาล่ะค่ะ」

 

หลังจากฉันพูดคำนั้นเสร็จ ก็ไม่มีอะไรตอบกลับมา..

ตอนที่ฉันถึงบ้าน สิ่งแรกที่ฉันทำก็คือเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ ที่ซักพักก็มาถึงหน้าแรก ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และ เริ่มกิจวัตรประจำวัน “การท่องอินเตอร์เน็ต”

ถ้าฉันไม่ได้ไปโรงเรียนนะ ฉันจะนั่งอยู่หน้าคอมแบบนี้ทั้งวันเลย ฟุฟุๆ ชั่งเป็นชีวิตที่สงบสุขจริงๆ

ฉันเลื่อนไปอ่านข่าวของวันนี้ และโพสต์ SNS ให้กับผู้ติดตามอันน้อยนิดของฉัน.

ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีเพื่อนในชีวิตจริง แต่ในออนไลน์มันมีสังคมเต็มไปหมดเลยล่ะ。。。 และแม้แต่ในออนไลน์ก็ไม่มีใครที่ฉันจะเรียกได้ว่าเพื่อน.. 

ถึงแม้ว่าจะมีความสัมพันธ์เล็กๆที่เกิดจากการแลกเปลี่ยนในเกมก็เถอะ..

หลังจากเสร็จกิจวัตรประจำวัน ฉันก็เข้าเกมไปรับล็อกอิน โบนัสที่แจกทุกวัน และเผาสตามิน่า.. ตอนที่รอให้สตามิน่าหมดฉันก็เปิดดูเว็บไซต์ไปเรื่อยๆ

ตอนนั้นเองที่ฉันเห็น หัวข้อความที่ทำให้ฉันสนใจได้..

『【สัญญานของการเปลี่ยนแปลง！】หัวข้อที่ดังที่สุดก็คือ วีทูบเบอร์!?』

「อ่ะ。。 ถึงตอนนั้นแล้วสินะ」

 

ถึงฉันจะลืมมันไปนิดหน่อยก็เถอะ แต่ว่าฉันมาเกิดใหม่นะ! และโลกนี้ไม่ใช่ไอพวกอิเซไก ปกติที่ต้องไปอยู่ในโลกยุคกลางกับพลังวิเศษ แต่โลกนี้มันคือโลกปกติ.

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ โลกนี้มันมีหลายๆสิ่งที่ฉันไม่รู้ นักแสดงบางคน หรือ นางแบบ ก็ไม่มีอยู่บนโลกนี้ ฉันเลยคิดว่าโลกนี้คือ โลกคู่ขนาน

และเพราะอย่างนั้นสิ่งสำคัญก็เลยเริ่มขึ้นสินะ.

ปีนี้คือปี 2017 โลกเก่าฉันมีชีวิตถึง 2020.

ในอีกความหมายก็คือนี่ไม่ใช่การเกิดใหม่แบบสลับเพศ 『แต่เป็นการย้อนกลับมาเกิดใหม่แบบสลับเพศ。。』

ไม่สิ ฉันรู้สึกเหมือนกับย้อนกลับมา และฉันก็ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นด้วยความรู้ในอนาคต。 และถึงตอนนี้ฉันก็รู้สึกแบบนั้น ตอนที่ฉันกำลังนั่งอ่านนิยายอยู่

แต่นายรู้ใช่ไหมล่ะ ว่านี่คือโลกคู่ขนาน ถึงแม้โลกนี้จะมีคาเมนไรเดอร์ แต่มันก็ไม่ดีเหมือนแบบเดิม. ถึงแม้ว่ามันจะมี final fantasy 6 แต่มันก็ไม่มี dunegeon quest 7.

และที่สำคัญในโลกนี้, โนบุนากะ ถูกเรียกว่า โนบุฮิเมะ…

ในโลกแบบนี้ฉันจะเก่งจากความรู้ในอนาคตได้อย่างไงอ่ะ.. ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองจบการศึกษาตั้งแต่อายุ 4 ขวบ..

 

เอาล่ะกลับมาในหัวข้อหลัก..

ถ้าพูดถึงในปี 2017 สำหรับ โอตาคุ นั้นเป็นยุครุ่งเรืองของ วีทูบเบอร์เลยล่ะ.

วีทูบเบอร์ที่โด่งดัง ก็จะทำให้ศูนย์ถ่วงบางอย่างนั้น พังลงได้。

และในโลกนี้วีทูบเบอร์ ก็มีเหมือนกับโลกเดิมโดยไม่มีปัญหาอะไร.

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่วีทูบเบอร์ผู้หญิงดังๆ ในโลกก่อนก็ไม่มีอยบนโลกนี้

ฉันคิดว่าฉันคงจะหาเงินจากการทำอะไรแบบนี้จากพวกแฟนเดนตายอะไรแบบนั้น..

งั้นสินะ。。 เหลืออีกราวๆ 4 เดือน คงไม่เป็นไรถ้าฉันอยู่คนเดียวยาวๆล่ะนะ.

หลังจากคิดแบบนั้นเสร็จ ฉันก็เริ่มสำรวจเว็บอื่นๆต่อไป

————————————————————

คุยกับผู้แปลหลังอ่านจบ

M : เย้ ในที่สุดก็แปลตอนแรกจบ ครับ และ ในที่สุดผมก็ว่างซักที555 1 ตอนใช้เวลา 33 วัน ต้องขอโทษคนที่รออ่านด้วยจริงๆครับ..

หวังว่าจะติดตามอ่านกันในตอนต่อไปนะครับ! 

[ ยังไม่ได้ตรวจคำผิดครับ]