ระบบใช้จ่าย บทที่ 57: ฉันเลือกนาย!

“แม้แต่… แม้แต่คนนี้ก็ไม่ผ่านหรอ? ” ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลรู้สึกเวียนหัวหากเขาไม่ต้องการคนเทพมากมายแล้ว…แล้วเขาต้องการแบบไหนกัน?

ผู้ที่มาสมัครได้ผ่านไปที่ละคน หงต้าหลีไม่สนใจคนที่มาสมัครเลย คนที่สาม สี่ และ ห้า…และเริ่มที่จะหงุดหงิดมาก ๆ พนักงานโดยรอบดูหงต้าหลี่ด้วยความสับสนไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เขาคิดได้เลย อย่างไรก็ตาม เนื่องจากหงต้าหลี่เป็นประธานพวกเขาก็ไม่มีอานาจที่จะพูดอะไรได้ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาได้รับทิปเงิน 2,000 หยวน แล้วดังนั้นสิ่งที่พวกเขาต้องทําคือ อดทนและรอให้มันจบลงก็แค่นั้นแหละ

ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงผู้สมัครคนสุดท้ายสําหรับการสัมภาษณ์นี้ พนักงานไม่ได้หวังอะไรเลย เพราะค่าแรกที่เขาพูดคือ: “สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อจางเหวินหยาง ผมจบการศึกษาจาก…ผมจะข้ามไปพูดถึงเรื่องอื่นเลยละกัน เพราะมันเป็นแค่มหาวิทยาลัยระดับสามไม่ได้มีความสําคัญที่จะพูดอะไรมากนัก

เมื่อได้ยินคําพูดของเขา พนักงานหญิงจํานวนมากก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลก็โกรธทันทีกับเรื่องที่เขาบอกว่ามันไม่สําคัญ “เรากำลังจ้างไดเร็คเตอร์เป็นหัวหน้าฝ่ายบริการธุรกิจคุณ…คุณแน่ใจหรือว่าคุณมีความสามารถมากพอ?”

หงตาหลิ่นอนอยู่บนโต๊ะทํางานและเขาตาปรือพร้อมที่จะนอนได้ทุกเมื่อ แต่เขาก็ยังมองดูอย่างตั้งใจ จางเหวินหยางคนนี้แต่งตัวเรียบร้อย ผมของเขายุ่งเหยิงและเขามีผิวสีแทน เขาดูเหมือนคนงานก่ออิฐจากสถานที่ก่อสร้าง ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ได้ทําให้ความประทับใจครั้งแรกของหงต้าหลี่น้อยลงหงต้าหลี่ไม่ได้ดูถูกเขา แต่หงต้าหลี่กลับถามว่า “อมรู้แล้วนายมีความสามารถอะไร? ”

“ผมรู้วิธีการใช้เงิน! “จางเหวินหยางยืนตรงและมีสีหน้าที่มั่นใจพร้อมเชิดอกขึ้นพร้อมกับพูดต่อว่า ” ผมเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่สําคัญที่สุดสําหรับสถานการณ์ปัจจุบัน ” จางเหวินหยางคงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดเพราะเขารู้วิธีการใช้จ่ายเงินเขาดีที่สุด!

จากนั้นหงต้าหลี่ก็ลุกขึ้นและพูดว่า

“ฉันเลือกนาย! “สายตาของหงต้าหลีก็สว่างขึ้นมาทันที เขาตบโต๊ะอย่างแรงด้วยเสียงดังปัง ทําให้ทุกคนตกใจ “ฉันเลือกนายในที่สุดฉันก็พบคนที่เหมาะกับรสนิยมของฉันแล้ว นี้ไม่ใช่คนที่จะหาได้ง่าย ๆ เลยนะ !”

ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลเอามือทาบหน้าอกของเขา “หัวใจของฉัน โอ้ …กฎการรับสมัครของนายน้อยคนนี้มัน…ที่เลือกผู้สมัครงานโดยกฎบ้า ๆ นี้อะนะ …”

เก้าผู้ติดตามก็ได้แต่กําลังคิดในใจว่า: ดูพวกเขาส์ ไอ้ผู้คนจากบ้านนอกพวกนี้ พวกเขาคิดว่าพวกเขาสามารถเข้าใจความคิดของท่านนายน้อยผู้เป็นดั่งเทพได้จริง ๆ เหรอ?

คนที่มีคุณสมบัติที่ดีที่ได้สัมภาษณ์ไปแล้ว ทุก ๆ คนก็ต่างอุทานและคัดค้านออกมา คนบ้านนอกอย่างจางเหวินหยางเนี่ยนะ คนที่สําเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยชั้นสามได้เอาชนะพวกเขาไปและได้เป็นผู้ถูกเลือก พวกเขารับไม่ได้! เปิ้ลรับไม่ได้ค้า!

ทันใดนั้นก็ได้มีคนได้ตะโกน ว่า: “มีการยัดเงินใต้โต๊ะแน่ ๆ โกงชัด ๆ! “จากนั้นพวกเขาก็ถูกลากออกจากห้องประชุมโดยผู้ติดตามของหงต้าหลี

หงต้าหลี่เพิกเฉยและถอนหายใจกับเสียงบ่นจากผู้คนโดยรอบ เขาในตอนนี้ตาแวววาวมาก เขาได้ถามจางเหวินหยางว่า “บอกแผนการของนายมาสิ ว่านายจะใช้จ่ายเงินอย่างไร! ถ้าแผนของนายดีฉันจะให้รางวัลแก่นายเลยเอ้า! ”

“ต้องใช้จ่ายครับ”จางเหวินหยางค่อย ๆ กล่าวว่า ” ในความคิดของผม หาก เว็บไซต์ต้องการประสบความสําเร็จจะต้องมีจํานวนผู้เขียนมากและมีหนังสือหลายๆ แนว ดังนั้น ระบบสวัสดิการของพวกเขาจะต้องเพิ่มขึ้น ปัจจุบันเว็บไซต์นวนิยายออนไลน์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ คือร้านหนังสือตุรกี และมีกาไร 60% เป็นของเว็บไซต์ และ 40% เป็นของผู้เขียน พวกเขายังได้ให้รางวัลสําหรับการบริการอย่างเต็มเวลา เว็บไซต์ตอบแทนผู้เขียน 100 หยวน หากพวกเขาเขียนนิยายต่อโดยกําหนดข้อ บังคับต้องพิมพ์ 5,000 ตัวอักษรต่อกันเป็นเวลาหนึ่งเดือนนอกจากนี้ยังมีของรางวัล อีกเล็กน้อย”

จางเหวินหยางหยุดพูดก่อนที่จะพูดต่อ เนื่องจากร้านหนังสือตุรกีเป็นคู่แข่งที่ใหญ่ที่สุดของเรา เราจึงต้องเอาชนะพวกเขาในแง่ของการปฏิบัติต่อผู้เขียนจากนั้น เราจะสามารถดึงดูดผู้เขียนได้มากขึ้น แผนของผม คือ ให้เว็บไซต์ของเราแบ่งกําไร 40% สําหรับเว็บไซต์ และ 60% สําหรับผู้แต่ง และรางวัลรายเดือน 200 หยวน หากพวกเขาสามารถเขียนนิยายเพิ่ม โดยกําหนดข้อบังคับต้องพิมพ์ 6,000 ตัวอักษรต่อวัน ”

ผู้จัดการทั่วไปรู้สึกอยากจะเตะจางเหวินหยาง คนบ้านี้! เขาจะรู้บ้างไหมว่าตอนนี้ เรากําลังขาดทุนอยู่แล้วรู้บ้างไหมว่าเราจะต้องรักษาระดับให้อยู่ระดับเดียวกันนะเห้ย? ถ้าเราเพิ่มค่าใช้จ่ายและมอบเงินสวัสดิการให้แก่นักเขียนเราจะเสียเงินมากเท่าไหร่กัน?

หงต้าหลี่หัวเราะออกมาและพูดว่า ” ดีมาก ฉันชอบความคิดของนาย! ฉันไม่ได้วางแผนที่จะทําเงินอยู่แล้วเราจะทําตามแผนของนาย นายมีข้อเสนอแนะอื่นๆ อีกไหม? ”

จางเหวินหยาง กล่าวต่อ ” จากนั้นเราจะต้องทําโฆษณาอีกด้วย จะต้องมีโฆษณาของเว็บไซต์ของเราไปทุกที่ ตราบใดที่มีคนอ่าน พวกเขาก็จะต้องตระหนักรู้ถึงเว็บไซต์ของเรา แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับร้านหนังสือตุรกี แต่พวกเขาจะต้องรู้จักเว็ปไซต์จงเตียนอย่างแน่นอน! ”

ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป ” ท่านนายน้อย ท่านมีความคิดว่าเราจะต้องใช้เงินเท่าไหร่? อย่างน้อยก็หลายล้านเลยนะครับ! ใครบ้างล่ะที่จะสามารถจ่ายเงินได้มหาศาลเช่นนั้น? ”

“แล้วไง! “หงต้าหลี่เพิกเฉยต่อผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลและตัดสินใจทันที “นี่แหละคือความคิดที่ฉันชอบที่สุด! ”

เสียงโกรธเคืองมาจากพนักงานต่างแซ่ซ้องกันไปทั่ว ธุรกิจของบริษัทในตอนแรกเองก็ยังไม่สูงอยู่แล้ว ดังนั้นอนาคตพวกเขาจะต้องขาดทุนอย่างแน่นอน ถ้าพวกเขาทําตามแผนของจางเหวินหยาง มันคงจะได้กลายเป็นแผนการระยะสั้น จากนั้นบริษัทคงขาดทุนย่อยยับ แม้ว่าหงต้าหลี่จะมีเงิน แต่เขาก็คงต้องเสียเงินไปมากแน่ ๆ การโฆษณานั้นต่างจากการลงทุนอื่น ๆ โดยสิ้นเชิงเพราะการโฆษณามันไม่มีจํากัดเงิน

หลังจากที่จางเหวินหยางพูดจบประโยคก่อนหน้าของเขา เขาก็หยุดชั่วครู่ก่อนจะสรุปว่า: “ขณะนี้ยังไม่ถึงเวลาที่ดีที่สุดในการเริ่มทําโฆษณาครับ นวนิยายและความบันเทิงนั้นมีความคล้ายคลึงกัน ซึ่งคุณค่าของทั้งคู่ขึ้นอยู่กับคุณภาพของพวกมันด้วยนางฟ้าลีเนียนเหว่ยจะไม่สามารถมีชื่อเสียงในคอนเสิร์ตเดียวได้ ถ้าเธอไม่ได้มีความสามารถสูงในตอนแรก หากหานักร้องหน้าใหม่เข้ามาแทนที่เธอไม่ว่าเงินและทรัพยากรจะใช้ไปเพื่อสนับสนุนเธอเท่าไหร่ก็ตามมันก็จะไร้ประโยชน์และมันจะไม่มีความหมายเลย ”

“อืม นายพูดถูก “หงต้าหลี่พยักหน้า “จากนี้ไป เริ่มทําตามแผนในตอนนี้ เริ่มต้นจากการยกระดับให้ผู้เขียน โอ้ใช่แล้ว อย่าทํา 4 – 6 หรือ 3 – 7 เราจะเอากําไรเพียง 30% เท่านั้น ”

” สิ้นเปลืองช่างสิ้นเปลืองอะไรขนาดนี้ …” ผู้จัดการทั่วไปได้แต่กุมขมับ ” เราจะทํากําไรได้ยังไงเนี่ยในเมื่อ..?” แน่นอนว่าเขาไม่กล้าพูดออกมาดัง ๆ

“เอาล่ะ ผู้จัดการทั่วไป นายถูกไล่ออก! โอ้ ใช่ บรรณาธิการหันหลังกลับมาก่อนฉันมีค่าถามที่อยากจะถามก่อน “หงต้าหลี่โบกมือของเขา “พวกนายที่ไม่เหลืออะไรให้ทําก็สามารถกลับบ้านได้แล้ว ”

ในไม่ช้ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องก็ออกจากห้องประชุม ตอนนี้มีเพียงหงต้าหลี่ ผู้ติดตามทั้งเก้าคนของเขาและมีบรรณาธิการอีก 10 คนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

หงต้าหลี่ถามว่า “ฉันมีคาถามหนึ่งข้อที่อยากจะถาม ฉันวางแผนที่จะค้นหานักเขียนบางคน พวกนายช่วยดซิว่าเคยเจอนักเขียนเหล่านี้มาก่อนหรือเปล่า? ”

“ท่านนายน้อยโปรดบอกชื่อนักเขียนคนนั้นด้วยครับ” บรรณาธิการหัวล้านถามท่ามกลางฝูงชน

“ฉันต้องการนักเขียนที่มีแนวเขียนเกี่ยวกับการต่อสู้และการฆ่า ประมานว่า ถ้าแกจ้องที่ฉัน ฉันจะฆ่าแก ถ้าแกทําลายมัน ฉันจะฆ่าครอบครัวของแกทิ้งซะ อะไรประมานนี้ นักเขียนที่เขียนประมานแบบนี้ มีไหม? “ตาของหงต้าหลี่เกือบเปล่งประกายแวววาวเสมือนกับหลอดไฟ 200 วัตต์ เขาอยากที่จะหานิยายแนวนี้อ่านมาก ๆ ในช่วงเวลาคาบเรียนของเขา
“นี่..นี่…”บรรณาธิการต่างก็เช็ดเหงื่อและจ้องมองกันและกัน ในที่สุด บรรณาธิการหัวล้านก็พูดอย่างหงุดหงิดว่า ” ผมเคยพบนักเขียนประเภทนี้มาก่อน ผมเองก็จําชื่อของพวกเขาได้ เพราะความแปลกใหม่ของเนื้อหานวนิยายของพวกเขา …

“จริงหรอ?! ” ในที่สุด ตาของหงต้าหลี่ก็เปล่งประกายอีกครั้ง ตําแหน่งของคุณในบริษัทตอนนี้คืออะไร? ”

บรรณธิการหัวล้านได้ตอบว่า “ท่านนายน้อย ในตอนนี้ผมเป็นบรรณาธิการหลักของกลุ่มหนึ่ง ผมชื่อ ถังจึงหย ครับ ”

หงต้าหลี่หักนิ้วของเขา และพูดว่า “จากนี้ไปนายจะเป็นหัวหน้าบรรณาธิการ! ” เมื่อได้ยินคําพูดของหงต้าหลี่ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง ๆ ก็ตัวสั้นไม่จําเป็นต้อบอกเลยว่าเขาจะต้องเป็นหัวหน้าบรรณาธิกาอย่างแน่นอน

“นักเขียนพวกนี้ที่นายบอกว่ารู้จักนะ แนะนําพวกเขาให้ฉันฟังที่ซิ” หงต้าหลี่พูดอย่างจริงจัง “ให้ฉันดูซิว่าพวกเขาจะทําให้ฉันพึงพอใจได้หรือเปล่า “