ตอนที่ 96 ปากร้าย

หลินหนานคิดไม่ถึงว่า หลิวหยิงหยิงจะเล่นใหญ่ถึงเพียงนี้!

เพราะนอกจากเธอจะเป็นเจ้าของโกลเดนพาเลซแล้ว เธอยังเป็นถึงภรรยาของเสิ่นวู๋เตาอีกด้วย!

ด้วยความงดงามจนได้ฉายาหนึ่งในกุหลาบงามแห่งเมืองจียงไฮว ทำให้หลิวหยิงหยิงมีชายหนุ่มร่ำรวยเข้ามาติดพันมากมาย และคอยวิ่งตามเธอเป็นพรวน แต่คิดไม่ถึงว่า เวลานี้เธอกลับเลือกที่จะพัวดันกับผู้ชายที่ไม่มีอะไรดีเลยอย่างหลินหนาน

หากข่าวนี้แพร่สะพรัดออกไป เชื่อว่าหลายคนคงต้องประหลาดใจ และตกใจไม่น้อย!

แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่เหตุผลในการเลือก หลิวหยิงหยิงไม่ได้สนใจหลินหนานที่รูปร่างหน้าตา หรือภูมิหลังของเขา!

แต่เป็นเพราะความสามารถของเขาต่างหาก!

“ตกลง!”

หลินหนานกระซิบตอบ พร้อมกับเอื้อมมือข้างหนึ่งออกไปลูบไล้บั้นท้ายของหลิวหยิงหยิง เสียงอู้อี้ของหลินหนานนั้น ทำให้เธออดที่จะตกใจไม่ได้

ผู้ชายคนนี้เป็นตัวอย่างของคำว่าฉวยโอกาสได้เป็นอย่างดี!

“ทำไมเหรอ? หรือว่าคุณเริ่มจะนึกเสียใจ!” หลินหนานกระซิบถาม พร้อมกับหัวเราะในลำคอ

สีหน้าของหลิวหยิงหยิงกลับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เธอหัวเราะคิกคัก และย้อนถามกลับไปว่า “ทำไมฉันต้องนึกเสียใจด้วยล่ะ?”

“งั้นก็ดี.. เรามาหาความสุขกันหน่อยดีกว่า!”

หลินหนานดันร่างบอบบางของหลิวหยิงหยิงเข้าไปติดกำแพง ในขณะที่หลิวหยิงหยิงเองก็ได้แต่แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ในที่สุด ฉันก็ผ่านการทดสอบของเขาแล้วสินะ!

ดวงตาคู่งามของหลิวหยิงหยิงจ้องมองหลินหนานอย่างลุกลี้ลุกลน และเวลานี้พนักงานภายในโรงแรมที่มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ต่างก็รู้กฏของโรงแรมแห่งนี้เป็นอย่างดี ทุกคนจึงแสร้งทำเป็นหูหนวกตาบอด และไม่สนใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

แต่ในเวลานั้นเอง.. เสียงพูดของใครบางคนก็ดังขึ้น

“โอ้.. เถ้าแก่หลิว! คิดไม่ถึงว่าคุณจะหักห้ามใจไม่ได้ จนต้องทำอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะ!”

สิ้นเสียงร้องตะโกนนั้น ร่างของชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำก็ปรากฏขึ้น ผู้ชายคนนี้สูงถึงหนึ่งเมตรแปดสิบห้าเซ็นติเมตร ร่างกายกำยำแข็งแกร่ง ผมสีดำขลับนั้นถูกหวีไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ใบหน้าที่บ่งบอกว่าเป็นคนจีนอย่างชัดเจนนั้น กลับมีแผลเป็นลึก ทำให้ชายคนนี้ดูดุร้าย และไม่น่าไว้วางใจ

ด้านหลังของเขา มีบอดี้การ์ดห้าหกคนยืนอยู่..

“หยวนเฟิง!!”

หลิวหยิงหยิงถึงกับสะดุ้ง และมีสีหน้าตกอกตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าชายคนนั้น แต่แล้วก็กลับเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่หลินหนานเองก็สัมผัสได้ว่า หลิวหยิงหยิงรังเกียจผู้ชายตรงหน้านี้อย่างที่สุด!

“ไม่ได้พบกันนานเลยนะครับเถ้าแก่หลิว!” หยวนเฟิงเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงแปลกประหลาด

“ฉันเองก็ไม่ได้พบคนทรยศที่กล้าหักหลังท่านเสิ่นมานานแล้วเหมือนกัน!” หลิวหยิงหยิงเน้นคำพูดทุกคำอย่างหนักแน่น

“นี่เถ้าแก่หลิว.. แม้แต่นกมันยังเลือกต้นไม้ทำรัง การที่ลูกน้องอย่างพวกเรา จะเลือกหัวหน้าที่มีเก่งกาจและมีความสามารถบ้าง ก็ไม่เห็นจะแปลกนี่นา..” หยวนเฟิงตอบกลับไปพร้อมกับหัวเราะออกมา

“คนที่สามารถพูดถึงการทรยศหักหลังได้โดยไม่รู้สึกอะไร แสดงให้เห็นว่าคนคนนั้นต้องชั่วช้าขนาดไหนกัน?” หลิวหยิงหยิงตอบกลับอย่างไม่ไว้หน้า

“เถ้าแก่หลิวเข้าใจผมผิดไปมากจริงๆ ตลอดหนึ่งปีมานี้ ผมเองก็จุดธูประลึกถึงนายท่านอยู่ตลอด!”

จากนั้นหยวนเฟิงก็หัวเราะออกมา ก่อนจะพูดต่อว่า “นายท่านเป็นคนแก่ที่มีเหตุมีผล ผมเชื่อว่านายท่านจะต้องเข้าใจผมแน่! อีกอย่าง.. ท่านจางก็เป็นเจ้านายที่ดีมาก นับว่าคุ้มค่าที่ผมยอมเสียสละ!”

ระหว่างที่นิ่งฟังคนทั้งคู่ตอบโต้กันไปมานั้น หลินหนานก็ถึงกับส่ายหน้าไปมา..

คนชั่วช้าที่กล้าทรยศหักหลังเจ้านายแบบนี้ ช่างน่ารังเกียจจริงๆ!

และดูเหมือนว่าหยวนเฟิงจะสังเกตเห็นสีหน้าท่าทางของหลินหนานเข้า เขาถึงกับขมวดคิ้ว และหันไปทางหลินหนาน พร้อมกับยื่นมือออกไปทักทาย

“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อหยวนเฟิง นายล่ะชื่ออะไร?”

“ขอโทษที! ฉันไม่นิยมจับมือกับสุนัข!” หลินหนานตอบกลับไปด้วยสีหน้า ที่บ่งบอกว่าทั้งรังเกียจและขยะแขยง

“นี่แกด่าว่าฉันเป็นหมางั้นเหรอ?”

หยวนเฟิงถึงกับตวาดใส่หน้าหลินหนานด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาคิดไม่ถึงว่า ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าจะกล้าพูดจากับตัวเองแบบนี้

“อ้าว.. หรือไม่ใช่? แต่อย่างน้อยสุนัขบางตัวก็ยังดีกว่าคนบางคน เพราะอย่างน้อยมันก็จงรักภักดีกับเจ้านายของมัน แต่คนบางคน เพียงแค่มีคนโยนกระดูกให้ ก็พร้อมจะกระโดดงับแล้ว!” หลินหนานพูดเปรยๆ

“นี่แก..” ใบหน้าของหยวนเฟิงเปลี่ยนเป็นแดงก่ำด้วยความโกรธยิ่งกว่าเดิม

แม้ภายในใจของหลิวหยิงหยิงจะรู้สึกหม่นหมอง แต่เธอก็ยืนกอดอกดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกสนุก และสนอกสนใจ

แต่เพราะหยวนเฟิงเห็นว่า ที่นี่คือเขตพื้นที่ของหลิวหยิงหยิง คงจะเป็นการไม่ดีแน่ หากเขามีเรื่องโดยที่ไม่ได้รบอนุญาต

แต่แล้วจู่ๆ ความคิดหนึ่งก็แล่นขึ้นมาในหัวชองหยวนเฟิง เขาจึงได้หันไปถามหลิวหยิงหยิงด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“อ่อ.. หมอนี่คงจะเป็นคู่นอนของเถ้าแก่หลิวสินะ?”

หลิวหยิงหยิงถึงกับนิ่งอึ้งไป และเพิ่งรู้ตัวว่า สิ่งที่เธอกับหลินหนานทำเมื่อครู่ ผู้ชายคนนี้ได้เห็นหมดแล้ว และดูเหมือนว่า หยวนเฟิงจะตั้งใจใช้เรื่องนี้มาหาเรื่องเธอ

“แล้วถ้าฉันเป็นคู่นอนของเถ้าแก่หลิว แกจะทำไม?!” หลินหนานตอบโต้กลับไปด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

หลังจากได้ยินคำพูดของหลินหนาน ดวงตาคู่งามของหลิวหยิงหยิง ถึงกับจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของหลินหนาน ด้วยความรู้สึกประหลาดใจระคนตกใจ

คู่นอนใหม่จริงๆสินะ?

จะหาทั้งที ทำไมถึงได้หาผู้ชายหน้าตาไม่ได้เรื่องแบบนี้?

ใบหน้าของหยวนเฟิงเหยเกด้วยความอิจฉา และคิดว่า ดูท่าชายหนุ่มคนนี้คงจะพึงพอใจในฐานะของตัวเองมาก

“เถ้าแก่หลิว ผมเข้าใจแล้วก็เห็นใจคุณมาก นายท่านเองก็ตายไปตั้งนานแล้ว ไม่แปลกที่คุณจะรู้สึกว้าเหว่ ความจริงถ้าคุณต้องการคลายเหงา คุณก็น่าจะเรียกใช้ผมได้..”

หยวนเฟิงเม้มริมฝีปาก ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แต่การที่คุณเรียกใช้คนนอก แล้วให้มันเอามาป่าวประกาศแบบนี้ จะทำให้คุณค่าในตัวคุณลดลง จนกลายเป็นผู้หญิงไร้ค่าไร้ราคาได้..”

ในเมื่อโดนคนทรยศดูถูกเหยียดหยามอย่างต่อหน้าขนาดนี้ มีหรือที่หลิวหยิงหยิงจะทนต่อไปได้อีก เวลานี้ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และร่างทั้งร่างก็สั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ

แต่ก่อนที่เธอจะขาดสติจนทำอะไรลงไปนั้น มือของใครบางคนก็เอื้อมมาจับแขนของเธอไว้ แม้ฝ่ามือนั้นจะหยาบกร้าน แต่ก็ให้ความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

หลินหนานขยิบตาให้กับหลิวหยิงหยิง และเธอเองก็เข้าใจความหมายนั้นได้ดี เพราะสีหน้าของหลินหนานนั้นบ่งบอกชัดเจนว่า..

ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง!

“เสียใจด้วย! คนอย่างแกคงไม่มีทางได้รับโอกาสนั้นแน่ เพราะนอกจากเถ้าแก่หลิวจะไม่ชอบสุนัขแล้ว คนอย่างแกเองก็ไม่มีปัญญาที่จะทำเรื่องอย่างว่าได้เหมือนกัน..”

หลินหนานจงใจเน้นคำว่า ‘ไม่มีปัญญาทำเรื่องอย่างว่า’..

“นี่แกพูดบ้าอะไร! ทำไมฉันจะไม่มีปัญญา..” หยวนเฟิงร้องตะโกนออกมาด้วยความโมโหเกรี้ยวกราด

“ก็ดูใบหน้าของแกสิ นอกจากจะดำคล้ำแล้ว เปลือกตาที่บวมนั่นก็บ่งบอกว่าไตพร่องทำงานได้ไม่สมบูรณ์ ฉันคงจะไม่ต้องพูดมากกว่านี้หรอกนะ..”

หลินหนานแสร้งทำเป็นถอนหายใจเสียงดัง และทำสีหน้าสิ้นหวัง..

สีหน้าของหยวนเฟิงถึงกับเปลี่ยนไปทันที และได้แต่คิดในใจว่า..

น่าแปลก! หมอนี่มันรู้ได้ยังไงว่าฉันทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้?

หลินหนานพูดได้ถูกต้อง แม้หยวนเฟิงจะมีรูปร่างสูงใหญ่ ร่างกายกำยังและดูแข็งแรงอย่างมาก แต่ความจริงแล้วเขาก็มีโรคที่ต้องปกปิด ซึ่งก็คือเรื่องอย่างว่า..

หยวนเฟิงไปหาหมอรักษามาหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นแพทย์แผนจีน หรือแพทย์แผนปัจจุบัน แต่ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่าทุกครั้ง แม้กระทั่งลองเพิ่มขนาดยาแล้ว ก็ยังไม่สามารถรักษาโรคที่เป็นอยู่ให้หายได้..

เวลานี้.. ไม่ว่าจะเป็นภรรยา หรือว่าคู่นอนคนอื่นๆของเขา ก็ล้วนแล้วแต่ไม่พอใจเรื่องบนเตียงของเขาทั้งนั้น!

เมื่อถูกหลินหนานยกเรื่องที่เจ็บปวดใจที่สุดของตนเองขึ้นมาพูดทิ่มแทงแบบนี้ จึงไม่ต่างจากการเอาน้ำเกลือราดลงบนแผลสด

“น่าสงสารชะมัด! เกิดเป็นผู้ชายทั้งที แต่กลับไม่มีปัญญาทำเรื่องอย่างว่าได้ ต้องใช้ชีวิตแบบขันทีไปวันๆ สู้หมาตัวหนึ่งก็ยังไม่ได้ กิ๊วๆ หน้าขายหน้าชะมัด!”

หลิวหยิงหยิงพยายามกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ เพราะตั้งแต่ที่เธอพบเจอผู้คนมามากมายนั้น ก็ยังไม่เคยพบเห็นใครที่ปากร้าย และสามารถพูดจาได้เจ็บแสบเหมือนอย่างหลินหนานมาก่อน

“ไอ้สารเลว ฉันจะฆ่าแก!!”

หยวนเฟิงร้องคำรามออกมาด้วยความเดือดดาลอย่างที่สุด และไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก เขายกกำปั้นขึ้นชกใส่หน้าของหลินหนานทันที

ฉันจะฆ่าแกไอ้ไก่อ่อน โทษฐานที่แกบังอาจเปิดผยความลับ และหัวเราะเยาะฉัน!