“คุณเสือว่าอะไรนะคะ”

ป้าแก้วถามเพราะได้ยินไม่ถนัด

“ไม่มีอะไรหรอกครับ และป้าแก้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เดี๋ยวผมจะออกไปตามเด็กดื้อนั่นเอง”

“คุณเสือรู้แล้วเหรอคะว่าคุณหนูวดีอยู่ที่ไหน”

คนถูกถามหันกลับมาจ้องหน้าคู่สนทนา ใบหน้ายังคงไร้ความรู้สึกเช่นเดิม

“ผมคิดว่ารู้ครับ เอาล่ะป้าแก้วสบายใจได้แล้วล่ะครับ เดี๋ยวผมจะไปลากตัวคุณหนูวดีของป้าแก้วกลับบ้าน ขอตัวครับ”

ร่างสูงใหญ่ของชาติพยัคฆ์เดินหายไปในความมืด ป้าแก้วที่ยืนมองก็ได้แต่ภาวนาให้ตามหาราชาวดีเจอด้วยเถอะ เพราะค่ำมืดแบบนี้หล่อนเป็นห่วงหญิงสาวจริงๆ

แม้ว่าตอนนี้จะมืดค่ำแล้ว แถมบริเวณนี้ยังครึ้มไปด้วยกิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่ แต่แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ก็ยังสามารถทำให้เขาสามารถมองเห็นร่างเล็กที่นั่งนิ่งอยู่บนโขดหินได้อย่างชัดเจน ชายหนุ่มถอนใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อราชาวดีอยู่ในที่ที่เขาคิดเอาไว้จริงๆ แผ่นหลังเล็กสะท้อนขึ้นลงบอกให้รู้ว่ากำลังร่ำไห้ปานจะขาดใจ ใจหนึ่งก็อยากจะเดินเข้าไปกระชากเข้ามาจูบให้หายคิดถึง แต่อีกใจหนึ่งก็รั้งเอาไว้

เขาจะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน ลูกสาวของเพื่อน… เขาจะแตะต้องเจ้าหล่อนได้ยังไงกัน ถึงแม้ว่าเจ้าหล่อนจะยกหัวใจให้ทั้งดวงก็ตาม

“ทำคนอื่นเขาเดือดร้อนกันไปทั้งไร่เลยนะวดี”

เสียงกระด้างไร้ความรู้สึกของชาติพยัคฆ์ทำให้ราชาวดีที่กำลังร้องไห้อยู่ต้องรีบป้ายน้ำตา และหันกลับมาเผชิญหน้า

“วดีไม่เข้าใจที่อาเสือพูด”

หญิงสาวลุกขึ้นยืนบนโขดหิน และก้าวเท้าเดินหนี แต่ก็ถูกมือใหญ่กระชากเอาไว้เสียก่อน

“งั้นก็ไปเลย ไปเลยสิ อย่ามายุ่งกับวดี”

ไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เพราะหล่อนสามารถสะบัดหลุดจากพันธนาการของเขาได้อย่างน่าอัศจรรย์ หญิงสาววิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต น้ำตาไหลเป็นทางท่วมท้น

“ระยำ! กลับมานะวดี อาบอกให้กับมา!”

และเมื่อเจ้าหล่อนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดวิ่ง เขาจึงต้องออกแรงวิ่งตามหล่อนไปเสียเอง ไม่นานก็สามารถคว้าร่างอรชรได้ก่อนที่เจ้าหล่อนจะหายเข้าไปในป่า

“เลิกพยศได้แล้ว!”

“ก็บอกอย่ามายุ่งกับวดีไง”

“เป็นบ้าอะไรของเธอหึ! ผีเข้าหรือไง!”

เขาเขย่าตัวหล่อนเต็มแรงอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำไปด้วยแรงโทสะ

“อย่าให้อาบ้านะวดี”

หญิงสาวหน้าซีดเผือด เพราะไม่เคยเห็นชาติพยัคฆ์ดุดันแบบนี้มาก่อน แต่กระนั้นหล่อนก็ยังคงยืนกรานที่จะพยศเช่นเดิม

“วดีไม่ได้บ้า ปล่อยวดี ปล่อยสิ”

เขาไม่ปล่อยแต่ยืนนิ่ง และวินาทีถัดมาร่างของหล่อนก็ถูกจับขึ้นแบกบนบ่า พร้อมๆ กับฝ่ามือหนาหนักที่ฟาดลงกับบั้นท้ายอวบงอน

“อาเสือปล่อยวดีนะ”

“ไม่ปล่อย…”

“โอ๊ย อาเสืออย่าตีก้นวดีสิ เจ็บนะ”

“ก็ถ้าไม่หยุดดิ้น อาจะตีให้ระบมนั่งไม่ได้เลยคอยดูสิ”

คำขู่ของคนตัวโตทำให้ราชาวดีทำอะไรไม่ได้อีก นอกจากปล่อยให้เขาแบกร่างของหล่อนมุ่งหน้ากลับสู่บ้านหลังใหญ่อย่างง่ายดาย