หวานรักจับหัวใจท่านประธาน 1019 หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้… / 1020 ฉันชื่อเปิงเปิง ถานเปิงเปิง
ตอนที่ 1019 หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…
“อีกเดี๋ยวพอคุณชายหานมาเห็นจะต้องตะลึงจนอยากเอาคุณไปซ่อนไว้แน่ๆ เขาคงอดไม่ได้ที่จะให้คนอื่นมอง!” นี่เป็นครั้งแรกที่ช่างแต่งหน้าได้เจอเจ้าสาวที่สวยขนาดนี้
เอ่ยปากชมไม่หยุด
เมื่อเห็นว่าเหนียนเสี่ยวมู่ไม่ได้กำชับอะไรอีก เธอจึงเก็บข้าวของและขอตัวออกจากห้องพักรับรอง
ในห้องพักรับรองโล่งๆมีเพียงเหนียนเสี่ยวมู่ที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งคนเดียว
เมื่อเห็นตัวเองในกระจกก็รู้สึกแปลกๆ กับตัวเอง
เธอค่อยๆยื่นมือแตะหน้าตัวเองเบาๆ
สิ่งแรกที่แวบเข้ามาในหัวคือภาพตอนที่เธอกดถานเปิงเปิงลงบนเก้าอี้เพื่อยืนกรานที่จะแต่งหน้าให้เธอให้ได้
ถานเปิงเปิงเป็นคนหน้าสะสวยและมีกลิ่นอายความเย็นชา
การปล่อยหน้าสดแบบนี้ยิ่งทำให้เธอดูเย่อหยิ่งเข้าไปอีก
เมื่อมองไกลๆ จะเหมือนคนที่เข้าถึงยาก
ช่วงที่เหนียนเสี่ยวมู่ตื่นจากอาการโคม่าได้ประมาณสองเดือน
ถานเปิงเปิงก็มักจะมาอยู่เป็นเพื่อนเธอเพื่อทำกายภาพทุกวัน ไม่มีเวลาแม้แต่จะดูแลตัวเอง
เธอจำได้ว่าตอนที่เธอสามารถดูแลตัวเองได้และใช้ชีวิตได้เองตามปกติแล้ว เธอลากถานเปิงเปิงมานั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง คิดจะแต่งหน้าให้ถานเปิงเปิงด้วยท่าทางเงอะงะ
“เปิงเปิงของฉันแต่งหน้าออกมาแล้วจะต้องสวยมากแน่ๆ!”
เหนียนเสี่ยวมู่พึมพำอยู่แบบนี้ในขณะที่แต่งหน้าให้ถานเปิงเปิงโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ตอนนั้นสภาพร่างกายเหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งฟื้นตัว อย่าว่าแต่ทักษะการแต่งหน้าเลย แม้แต่ขั้นตอนการแต่งหน้าก็จำไม่ได้
แค่คิดว่าอะไรสวยก็ขีดเขียนไปบนหน้าถานเปิงเปิง…
ถานเปิงเปิงเห็นเธอมีความสุข จึงปล่อยเธอไป…
จนท้ายที่สุดก็มีก้นลิงโผล่ขึ้นมาที่หน้า เธอรู้สึกผิดและอดหัวเราะออกมาไม่ได้
ถานเปิงเปิงเห็นเธอหัวเราะก็ยิ้มตามเบาๆ…
นั่นเป็นครั้งแรกที่ที่เธอเห็นถานเปิงเปิงยิ้ม
ในความเย็นชาและห่างเหินแฝงไปด้วยความปรารถนา เหมือนกำลังกดดันตัวเอง ยากที่จะปลดปล่อยอารมณ์บางอย่างออกมา
เธอมองรอยยิ้มถานเปิงเปิงอย่างไม่เข้าใจ แต่แค่เห็นเธอยิ้มก็มีความสุขแล้ว
ต่อมา เมื่อเธอรู้ว่าถานเปิงเปิงยิ้มได้ จึงพยายามหยอกให้เธอยิ้ม…
ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด เธอมีแค่ถานเปิงเปิงคอยอยู่เคียงข้าง
ทว่าช่วงเวลาที่เธอมีความสุขที่สุดในตอนนี้ ถานเปิงเปิงกลับไม่ได้มาเห็นด้วยตาตัวเอง
แม้ว่าจะไม่มีความเป็นไปได้ เหนียนเสี่ยวมู่ก็ยังโอบกอดความหวังโดยการหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาถานเปิงเปิง
ในช่วงเวลาสั้นๆ ไม่กี่วินาที เธอก็ได้แต่อธิษฐานในใจ
อธิษฐานให้ต่อสายติด
เพื่อที่เธอจะได้ยินเสียงของถานเปิงเปิงในวินาทีต่อมา
“หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ โปรดติดต่อใหม่อีกครั้ง…” เสียงรายงานอัตโนมัติหยุดความคิดสุดท้ายของเธอ
ยังไม่มีข่าวคราวของเปิงเปิง
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก!”
เหนียนเสี่ยวมู่สะดุ้งโหยงหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูกะทันหัน
หลังจากฟื้นจากความทรงจำกลับมามีสติอีกครั้ง เธอก็ลุกจากเก้าอี้ทันทีและถือชายกระโปรงชุดเจ้าสาวเดินออกไป
พอเปิดประตูก็ไม่เจอใคร
มีเพียงกล่องใบหนึ่งที่วางอยู่บนพื้น
กล่องดูไม่ได้ใหญ่อะไร มีแค่โพสต์อิทแปะไว้ “เหนียนเสี่ยวมู่ที่รัก”
วันนี้อวี๋เยว่หานเช่าทั้งโบสถ์เป็นสถานที่แต่งงาน
และมีการจัดแจงสถานที่ไว้อย่างครบครัน
กำลังคนที่คอยรักษาความปลอดภัยค่อนข้างเยอะเป็นพิเศษ
ของที่แขกถือเข้า - ออกต้องผ่านจุดคัดกรองความปลอดภัย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกล้องวงจรปิดที่เห็นได้ทุกที่…
จึงไม่มีปัญหาด้านความปลอดภัยอย่างแน่นอน
และเมื่อดูจากลักษณะของกล่อง ก็เหมือนจะมีคนมอบของขวัญเล็กๆน้อยๆให้เธอเท่านั้น
เหนียนเสี่ยวมู่หันไปมองรอบๆแล้วไม่เจอใคร
พอมองไปทางประตูทางเข้า รปภ.สองคนก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น
ดังนั้น เธอจึงถือกล่องด้วยความไว้วางใจและกลับเข้าไปที่ห้องพักรับรอง
ตอนที่ 1020 ฉันชื่อเปิงเปิง ถานเปิงเปิง
ตอนที่เธอเปิดกล่อง เธอยังจงใจเลี่ยงไปเปิดที่ไกลๆ สุดท้ายก็พบว่าในกล่องนั้นมีเพียงโทรศัพท์มือถือพร้อมรูปถ่ายอีกหนึ่งใบ จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
แอบหัวเราะเยาะตัวเองที่ขี้ขลาด
เมื่อเห็นว่าเป็นโทรศัพท์เก่า เหนียนเสี่ยวมู่ก็ขมวดคิ้ว
ไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งโทรศัพท์เก่าให้เธอในวันแต่งงาน?
และยังมีรูปถ่ายอีกหนึ่งใบ…
เหนียนเเสี่ยวมู่หยิบรูปขึ้นมา พอดูชัดๆก็เห็นเด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้ม เธอถึงกับจ้องเขม็ง!
เธอเคยเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้มาก่อน!
อยู่ในอัลบั้มรูปที่อะพาร์ตเมนต์ของถานเปิงเปิง
เพียงแต่ในอัลบั้มรูปของถานเปิงเปิง เธอสวมเสื้อผ้าธรรมดาทั่วไป ไม่ได้พิเศษอะไร
แต่ในรูปนี้คือถานเปิงเปิงในช่วงวัยเด็กที่อยู่ในชุดสีดำล้วน!
ชุดสีดำมืดมิดราวกับเธอได้กลายเป็นเงาๆ หนึ่ง ยืนอยู่ในมุมมืด ไม่มีใครแม้แต่จะสังเกตเห็นการมีตัวตนของเธอ…
เหนียนเสี่ยวมู่จับรูปแน่นอย่างเงียบๆ
เหมือนมีภาพแวบเข้ามาในหัว
นั่นคือภาพที่เด็กผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเจอกันเป็นครั้งแรก
เธอยืนอยู่ในสวนหลังบ้านประจำตระกูลสิง
ที่นั่นมีต้นไม้ใหญ่อยู่สองสามต้นและชิงช้า
เธอกำลังนั่งอยู่บนชิงช้ามองเด็กผู้หญิงชุดดำที่เพิ่งเดินเข้ามา เธอแนะนำตัวอย่างเป็นมิตร
“ฉันชื่อลิ่วลิ่ว เธอชื่ออะไร?”
“……”
“เธอพูดไม่ได้เหรอ? หรือเธอไม่มีชื่อ?”
“……”
“งั้นเอาอย่างงี้แล้วกัน เธอชอบทำหน้าบึ้งไม่ชอบพูดและยังสวมชุดสีดำ อย่างงั้นฉันจะเรียกเธอว่าเสี่ยวเฮย ดีไหม?”
เหนียนเสี่ยวมู่ที่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับมาตลอดยื่นมือออกไปทางเด็กผู้หญิงชุดดำ
“สวัสดีเสี่ยวเฮย ยินดีที่ได้รู้จัก!”
เด็กผู้หญิงชุดดำจ้องมาที่มือเธออยู่เป็นเวลานาน จากนั้นก็ค่อยๆ ยื่นมือเล็กของเธอออกมา
แล้วบอกว่า
“ฉันไม่ได้ชื่อเสี่ยวเฮย ฉันชื่อเปิงเปิง ถานเปิงเปิง!”
ถานเปิงเปิง…
ชื่อนี้ราวกับเดินทางผ่านกาลเวลาอันยาวนานเข้าไปในแก้วหูของเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่สั่นสะท้าน!
มีภาพซ้อนทับอยู่ในหัวอย่างต่อเนื่อง
นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอพบถานเปิงเปิง นับแต่นั้นเป็นต้นมา ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ถานเปิงเปิงก็จะตามเธอไปด้วย
เหมือนเงาไม่มีผิด
บางทีถานเปิงเปิงก็ซ่อนตัวดีจนเกินไป เธอนึกอยากจะหันไปหาเธอแต่ก็หาไม่เจอ
ตอนแรกยังคิดว่าตัวเองทำเธอหายไปแล้ว จึงร้องไห้เสียใจซะยกใหญ่
แต่ในเวลาเดียวกัน ถานเปิงเปิงที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอก็มักจะลอยออกมาจากทางด้านหลังเหมือนวิญญาณ
ล่องลอยมาตรงหน้าเธอ
เช็ดน้ำตาให้เธอแล้วพูดเสียงแข็งทื่อ
“เธอไม่ต้องตามหาฉัน เธอหาฉันไม่เจอหรอก ถ้าเธอเจอฉัน นั่นก็แปลว่าคนอื่นก็เจอฉันได้ แบบนั้นฉันจะไม่สามารถปกป้องเธอได้”
นั่นเป็นครั้งแรกที่ถานเปิงเปิงพูดประโยคยาวๆเพียงอึดใจเดียวในความทรงจำของเหนียนเสี่ยวมู่
เพราะโดยส่วนใหญ่แล้วเธอจะไม่พูดเหมือนคนใบ้
และไม่ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเธอ
เธออยากบอกถานเปิงเปิงว่าเธอไม่ต้องการคนปกป้อง เธออยากเล่นกับเธอ
แต่ถานเปิงเปิงกลับไม่สนใจเธอ เมื่อเห็นเธอไม่ร้องแล้ว ร่างเล็กๆก็ยืดตัวตรงแล้วเดินไป
จนกระทั่งเหนียนเสี่ยวมู่มารู้ตัวอีกที ก็ไม่เจอเธอแล้ว…
ต่อมาเธอก็ได้รู้จักกับฟ่านอวี่ที่สวนหลังบ้านตระกูลสิง
เธอจึงค่อยๆ เลิกยุ่งกับถานเปิงเปิง
บางทีอาจจะเป็นเพราะถานเปิงเปิงซ่อนตัวดีเกินไป ฟ่านอวี่จึงไม่เห็นเธอ
หลังจากเหนียนเสี่ยวมู่มีหนุ่มหล่อแล้ว เธอจึงหลงลืม “เงา” ของตัวเอง
ทุกครั้งที่พ่อกับแม่จะมาเยี่ยมเธอ ถานเปิงเปิงก็มักจะปรากฏอยู่หลังม่านเพื่อเตือนเธอหนึ่งประโยค จากนั้นก็หายไปจากหน้าต่าง…
Comments