เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน 255 ต่อให้พระธรรมของเจ้าจะล้ำลึก แต่พลังเวทย์ของข้านั้นหาที่เปรียบมิได้
ตอนที่ 255 ต่อให้พระธรรมของเจ้าจะล้ำลึก แต่พลังเวทย์ของข้านั้นหาที่เปรียบมิได้
‘เหอฉางเสวียน ? ’
เย่ฉางชิงชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียก ก่อนที่ใบหน้าจะเผยรอยยิ้มยินดีขึ้นมาในทันที
ก่อนหน้านี้เขากำลังคิดอยู่ว่าจะหาข้ออ้างอะไร เพื่อไปดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนดี
แต่ว่าสิ่งที่เขาคาดมิถึงก็คือ เจ้าสำนักไท่เสวียนผู้นี้กลับเป็นฝ่ายมาหาเขาเสียเอง
“ท่านเหอ มาหาข้างั้นหรือ”
เมื่อเปิดประตู
ใบหน้าของเย่ฉางชิงยังคงประดับไว้ด้วยรอยยิ้มสุภาพอ่อนโยน ขณะเอ่ยกับนักพรตฉางเสวียน
“ศิษย์เหอฉางเสวียนคาราวะท่านเย่ขอรับ”
นักพรตฉางเสวียนโค้งคำนับ พลางเอ่ยกับเย่ฉางชิงอย่างนอบน้อม
“เข้ามาคุยกันข้างในเถอะ”
เย่ฉางชิงชำเลืองมองนักพรตฉางเสวียนเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวมายังหน้าโต๊ะชา
นักพรตฉางเสวียนเดินตามหลังเย่ฉางชิงเข้ามา จากนั้นก็นั่งลงอย่างระมัดระวัง หลังจากเย่ฉางชิงส่งสัญญาณให้
ทว่าในขณะที่เขาเดินผ่านโต๊ะยาวและบังเอิญเหลือบไปเห็นภาพอักษรพู่กันบนโต๊ะภาพนั้น ร่างกายของเขาพลันสั่นสะท้านขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
‘มิน่าเล่าก่อนหน้านี้ท่านบรรพจารย์เย่ จึงกำชับมิให้ผู้ใดมารบกวนความสงบของเขา’
‘เวลาสั้น ๆ เพียงมิกี่เดือน’
‘แค่อักษรพู่กันภาพนี้ก็เพียงพอที่จะอธิบายคำถามมากมายได้แล้ว’
‘เจตนาแท้จริงของกระบี่บริสุทธิ์ยิ่งขึ้น’
‘ระหว่างตัวอักษรแฝงไว้ซึ่งไอกระบี่มากมาย’
‘เจตจำนงแห่งกระบี่รุนแรงราวกับแม่น้ำที่ซัดสาด’
‘น่ากลัว ! ’
‘ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว ! ’
‘อักษรพู่กันเช่นนี้เพียงแค่เหลือบมองแวบเดียว ก็ทำให้คนตื่นตระหนกและหวาดหวั่นขึ้นมาได้แล้ว’
‘คาดมิถึงว่าระดับท่านบรรพจารย์เย่จะสามารถบรรลุได้ง่ายดายเพียงนี้ ช่างน่าอิจฉาจริง ๆ ! ’
ระหว่างที่นักพรตฉางเสวียนกำลังคร่ำครวญอยู่ภายในใจนั้น
เย่ฉางชิงก็ได้รินชาถ้วยหนึ่ง วางไว้ตรงหน้าของนักพรตฉางเสวียนพลางถามขึ้นด้วยท่าทีสบาย ๆ ว่า
“ท่านเหอ มาวันนี้มีเรื่องอันใดงั้นหรือ ? ”
นักพรตฉางเสวียนจึงได้สติขึ้นมาอีกครั้ง
เขาลอบชำเลืองมองสีหน้าของท่านบรรพจารย์เย่ก่อน จากนั้นก็ได้เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าขอเรียนท่านเย่ตามตรง ที่ศิษย์มาในครั้งนี้เพราะมีเรื่องจะขอร้องจริง ๆ ขอรับ”
เย่ฉางชิงร้องอ้อเบา ๆ พร้อมเอ่ยต่อว่า “พูดมาเถอะ”
นักพรตฉางเสวียนพยักหน้า ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยออกมา “คิดว่าท่านเย่คงจะทราบอยู่แล้ว ว่าลัทธิเต๋าและศาสนาพุทธมีหลักคำสอนที่ต่างกัน เช่นนั้นทั้งสองจึงมิอาจอยู่ร่วมกันได้”
‘ศาสนาพุทธ ? ’
เย่ฉางชิงได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย
ตั้งแต่มายังโลกเซียนแห่งนี้จนถึงบัดนี้
เนื่องจากมิเคยได้ยินข่าวลือใด ๆ เกี่ยวกับศาสนาพุทธเลย และมิเคยเห็นคัมภีร์ใด ๆ ขอศาสนาพุทธ ทำให้เขาคิดว่าโลกเซียนแห่งนี้มิมีศาสนาพุทธเสียด้วยซ้ำไป
แต่บัดนี้ดูเหมือนว่าสายตาของเขาคงจะตื้นเขินเกินไปหน่อย
เพราะในโลกที่เขาจากมานั้น เขาเคยอ่านคัมภีร์ของศาสนาพุทธมามากมาย
แน่นอนว่าลัทธิเต๋าและศาสนาพุทธนั้นมีหลักคำสอนที่ต่างกัน ในประวัติศาสตร์ของโลกนั้น จึงมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับความขัดแย้งระหว่างพุทธศาสนากับลัทธิเต๋าอยู่มากมาย
อีกทั้งเพราะก่อนหน้านี้ไร้รากวิญญาณ
ตอนนั้นเขาเองก็เคยคิดเอาไว้เหมือนกัน
ลัทธิเต๋าบำเพ็ญเพียรต้องใช้รากวิญญาณ แต่ว่าบางทีการบำเพ็ญเพียรของศาสนาพุทธอาจจะมิเหมือนกัน และอาจจะยอมรับเขาก็เป็นได้
แต่การที่วันนี้นักพรตฉางเสวียนเป็นคนเอ่ยถึงเรื่องศาสนาพุทธกับเขาก่อน หรือว่าต้องการที่จะเชิญเขาไปเทศน์อะไรเยี่ยงนั้นหรือ ?
หลังจากนิ่งอยู่สักพักเย่ฉางชิงก็พยักหน้ารับรู้ จากนั้นจึงลองถามหยั่งเชิงว่า “ท่านเหอ หรือว่ามีหลวงจีนในพุทธศาสนาต้องการที่จะมาเทศนาเยี่ยงนั้นหรือ ? ”
“ห๊ะ ! ”
นักพรตฉางเสวียนสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบหัวเราะออกมา “ท่านเย่ช่างมีสายตาที่เฉียบแหลมยิ่งนัก ตอนนี้มีหลวงจีนในพุทธศาสนามาเทศนาจริง ๆ เช่นนั้นที่ศิษย์มาวันนี้ก็เพื่อต้องการที่จะเชิญท่านไปเทศนาประชันกับหลวงจีนผู้นั้น ที่เขาไท่เสวียนขอรับ”
เย่ฉางชิงเอ่ยกลั้วหัวเราะ “เป็นเช่นนี้นี่เอง”
เขาที่อ่านคัมภีร์ของศาสนาพุทธและลัทธิเต๋ามามากมาย ย่อมเข้าใจสาระสำคัญของความแตกต่างระหว่างศาสนาพุทธและลัทธิเต๋าดี
เช่นนั้นสำหรับเขาแล้ว การที่จะเอาชนะการเทศน์นั้นคงมิยากอะไรมากนัก
แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ
เป็นเพียงการเทศน์ มิใช่การประลองความแข็งแกร่งของตบะบารมี
หลังจากเงียบอยู่สักครู่ เมื่อเห็นท่าทางลำบากใจของนักพรตฉางเสวียน เย่ฉางชิงก็หัวเราะออกมา
“ท่านเหอ ความจริงแล้วสองสามวันมานี้ข้ากำลังคิดที่จะไปดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนอยู่พอดี ในเมื่อวันนี้ท่านมาเชิญข้าไปเข้าร่วมกันเทศน์ เช่นนั้นเราก็ไปด้วยกันเลยสิ”
ทันใดนั้นใบหน้าของนักพรตฉางเสวียนก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มยินดี
จนเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป
เย่ฉางชิงใช้เวลาเก็บของอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ได้เดินทางออกจากเมืองเสี่ยวฉือไปพร้อมกับนักพรตฉางเสวียน
มินาน หลังเดินออกจากเมืองเสี่ยวฉือ
เย่ฉางชิงก็เหาะขึ้นกลางอากาศโดยใช้ปทุมสูติ นักพรตฉางเสวียนเองก็เหาะตามไปติด ๆ
จนเวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม
นักพรตฉางเสวียนก็ได้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งยังตำหนักไท่เสวียนเพียงลำพัง
เวลานี้ภายในตำหนักไท่เสวียนนอกจากเจ้ายอดเขาทั้งเจ็ดแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนแล้ว ยังมีเจ้าสำนักต้าหลัว หลัวชุนเฟิง เจ้าสำนักกู่หัว นักพรตไท่หัว เจ้าสำนักจื่อชิง สวีฉิงเทียน อยู่ด้วย
เมื่อพวกเขาเห็นนักพรตฉางเสวียนกลับมาเพียงลำพัง ต่างก็ลุกขึ้นยืนต้อนรับด้วยสีหน้าตื่นตระหนกทันที
“พี่ฉางเสวียน ผู้อาวุโสเย่เล่า ? ”
“ผู้อาวุโสเย่คงมิได้ปฏิเสธการประชันการเทศน์ กับหลวงจีนเสวียนเต๋อหรอกนะ ? ”
“มิใช่กระมัง เยี่ยงไรเสียผู้อาวุโสเย่ก็เป็นคนในลัทธิเต๋าของเรา เป็นบรรพจารย์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน เขาจะทนดูศาสนาพุทธเผยแผ่เข้ามาสู่จงหยวนได้เยี่ยงไรกัน ? ”
“เฮ้อ หากผู้อาวุโสเย่มิยอมมาเข้าร่วมการเทศน์แล้วล่ะก็ ลัทธิเต๋าของเราคงตกอยู่ในอันตรายแล้วจริง ๆ ! ”
“จริงสิ ศิษย์พี่ฉางเสวียน ท่านคงมิได้ถูกท่านบรรพจารย์เย่ปิดประตูใส่ใช่หรือไม่ ? ”
ขณะที่ทุกคนกำลังส่ายศีรษะและทอดถอนใจกันอยู่นั้น
นักพรตฉางเสวียนที่มีสีหน้าเรียบนิ่งก็ค่อย ๆ ยกมุมปากขึ้นน้อย ๆ พลางถามกลับว่า “ใครบอกว่าข้ามิได้พบท่านบรรพจารย์เย่กัน ? ”
นักพรตชิงเย่ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที ท่าทางของเขาดูสับสนเล็กน้อย “ศิษย์พี่ฉางเสวียน หรือว่าท่านได้พบท่านบรรพจารย์เย่จริง ๆ ? ”
สวีฉิงเทียนขมวดคิ้วมุ่น “พี่เหอ เช่นนั้นผู้อาวุโสเย่ตอบตกลงหรือไม่ ? ”
นักพรตฉางเสวียนยิ้มออกมา ก่อนจะพยักหน้ารับ
ทันใดนั้นความเคร่งเครียดของทุกคนพลันมลายหายไปในพริบตา สีหน้าในตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดี
นักพรตไท่หัวถอนหายใจยาวออกมาอย่างโล่งอก พลางเอ่ยออกมาอย่างอดมิได้ว่า “เวลาสั้น ๆ เพียงมิกี่เดือน หลวงจีนผู้นั้นได้นำหลวงจีนร้อยรูปมาด้วย ทุกคราที่ประชันการเทศน์ล้วนได้รับชัยชนะทุกครา หากมิใช่เพราะท่านผู้อาวุโสเย่ออกหน้า การเทศน์ครานี้ลัทธิเต๋าของเราย่อมจะต้องพ่ายแพ้อย่างมิต้องสงสัย ! ”
เจ้าสำนักต้าหลัว หลัวชุนเฟิง จึงเอ่ยสนับสนุน “ใช่แล้ว เวลานี้ลัทธิเต๋าในจงหยวนคงทำได้เพียงฝากความหวังไว้กับผู้อาวุโสเย่แล้ว”
ในตอนนั้นเอง นักพรตหยวนเจี้ยนจึงเอ่ยถามนักพรตฉางเสวียนว่า “ศิษย์พี่ฉางเสวียน เหตุใดท่านบรรพจารย์เย่ถึงมิได้มาพร้อมท่านเล่า ? ”
นักพรตฉางเสวียนยิ้มบาง ๆ พลางตอบว่า “ท่านบรรพจารย์เย่ไปที่ยอดเขาสตรีหยก บอกว่าเมื่อถึงวันเทศน์แล้ว ค่อยให้ข้าไปเชิญอีกครา”
ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของนักพรตหยวนเจี้ยนก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มปิติในทันที
“จริงสิ ในเมื่อผู้อาวุโสเย่ตอบตกลงเข้าร่วมการเทศน์เช่นนี้ ก็ได้เวลาแจ้งให้ทางดินแดนศักดิ์สิทธิ์หยินหยางทราบแล้ว”
เอ่ยจบหลัวชุนเฟิงก็เพ่งสมาธิ หยิบยันต์ถ่ายทอดเสียงชิ้นหนึ่งออกมาจากแหวนเก็บสมบัติ จากนั้นก็ประสานรอยประทับพลังปราณเข้าไปทันที
มินานก็มีเสียงต้วนฉางเต๋อดังขึ้นมาจากอีกฟากของยันต์ถ่ายทอดเสียง
“เฒ่าหลัว ผู้อาวุโสเย่ตอบตกลงหรือไม่ ตอนนี้ข้าแทบจะรั้งเอาไว้มิอยู่แล้ว เจ้าโล้นพวกนั้นวัน ๆ เอาแต่นั่งสวดมนต์ที่ด้านล่างตำหนักหยินหยางของข้า มิว่าการเทศน์จะแพ้ชนะ ตอนนี้ข้าใกล้จะถูกเจ้าพวกนี้สวดให้วิญญาณหลุดพ้นอยู่แล้ว ! ”
ได้ยินเช่นนั้น ทุกคนต่างก็สบตากัน ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมา
หลัวชุนเฟิงเอ่ยอย่างขำขันว่า “พี่ต้วน ปล่อยพวกเขามาได้แล้ว ผู้อาวุโสเย่ตอบตกลงแล้ว”
“ดี ตกลงก็ดีแล้ว ! ”
อีกด้านหนึ่ง
ณ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์หยินหยาง
จู่ ๆ เสียงที่ดังราวกับระฆังทองเหลืองเสียงหนึ่ง ก็กึกก้องไปทั่งทั้งดินแดนศักดิ์สิทธิ์หยินหยางภายในพริบตา
“เสวียนเต๋อ ท่านบรรพจารย์ของข้ายังเข้าฌานอยู่ พวกเจ้าไปเทศน์ที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนก่อนได้เลย”
“แต่ข้าขอเตือนอะไรพวกเจ้าสักอย่าง ผู้อาวุโสของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนท่านนั้นได้กล่าวเอาไว้ว่า ต่อให้พระธรรมของเจ้าจะลึกล้ำ แต่พลังปราณของข้านั้นหาที่เปรียบมิได้ ! ”
ทันใดนั้นเหล่าพระสงฆ์ที่นั่งอยู่ด้านล่างของตำหนักหยินหยางก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป และลืมตาขึ้นมาแทบจะพร้อม ๆ กัน
เวลาผ่านไปชั่วอึดใจ
เสวียนเต๋อที่นั่งอยู่ด้านหน้าสุด สวมจีวรสีทองอร่ามราวกับพระโพธิสัตว์ก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน จากนั้นจึงพนมมือขึ้นพลางเอ่ยด้วยท่าทีสงบว่า
“โยมต้วน ในเมื่อเป็นเช่นนั้นพวกข้าจะไปเทศน์ที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนก่อนก็แล้วกัน”
สิ้นเสียงเสวียนเต๋อรวมทั้งพระสงฆ์ด้านหลังสามร้อยรูปก็ทยอยเหาะขึ้นไปบนฟ้าทันที เป็นภาพที่อลังการยิ่งนัก
Comments