ร่างของหญิงชราวัยห้าสิบปลายแต่ยังแข็งแรง สวมชุดเสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุงสีกลักเดินตรงดิ่งเข้ามาหาเขา หญิงสาวเดินลงมาจากกระท่อมยืนเคียงข้าง เมื่อยายใบเห็นแล้วเงื้อมือฟาดไปที่แขนของหลานชายสุดแรงทันที

“ โอ๊ย ตีข้อยเฮดหยังนี่แม่ใหญ่ ”

(โอ๊ย ตีผมทำไมยาย)

“ มันบ่อมีผู้ได๋สิตายดอก นอกจากมึง บักไฟ บักพาก มึงพาลูกสาวเพิ่นมาเฮดหยังอยู่เถียงนาจนตะเวนตกดินแล้ว พ่อเขาสิมายิงหัวมึงถิ่ม มึงฮู้บ่อ ”

(ไม่มีใครจะตายหรอก นอกจากมึงนั่นแหละ ไอ้ไฟ ไอ้ห่า มึงพาลูกสาวเขามาทำอะไรอยู่ที่กระท่อมในเวลาตะวันตกดินแบบนี้ พ่อเขามาตามหา จะมายิงหัวมึง รู้บ้างไหม)

หญิงสาวเบิกตากว้าง

“ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะแม่ใหญ่ คุณพ่อมาที่นี่เหรอ ” หญิงชราพยักหน้า

“ แม่น คุณพ่อของหนูมากับลูกน้อง มาตามหาหนูนั่นล่ะ แม่ใหญ่กะนึกว่าหนูกลับไปแล้ว เห็นว่าสิกลับตั้งแต่สี่โมงแลง บาดได๋มาลี้กันอยู่นี้สองต่อสอง มันบ่อดีเด้อีหล้า มันสิผิดผี ” นางต่อว่าทั้งคู่ตรง ๆ ทว่าหลานชายก็ยังไม่รู้ร้อนรู้หนาว

(ใช่ คุณพ่อของหนูมากับลูกน้อง มาตามหาหนูนั่นล่ะ ยายนึกว่าหนูกลับไปแล้ว เห็นบอกว่าจะกลับตั้งแต่สี่โมงเย็น แล้วทำไมมาแอบกันอยู่ที่นี่สองต่อสอง มันไม่ดีนะ มันจะผิดผี)

“ ผิดผีกะผูกแขนกันท่อนั้นตั้ว เฮาสองคนฮักกัน ผมสิไปเว้ากับเสี่ยอิทธิให้รู้เรื่อง ”

(ผิดผีก็แค่แต่งงานกันแค่นั้น เราสองคนรักกัน ผมจะไปพูดกับเสี่ยอิทธิให้รู้เรื่อง)

ไฟว่าพลางยกแขนขึ้นโอบไหล่บอบบางเข้ามาแนบชิด แต่แม่เฒ่ารีบตีมือเขาทันทีแล้วเอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น

“ บ่อแม่นเวลานี้ไฟ บ่อแม่นเวลาที่พ่อเขากำลังเคียดอย่างคัก อีหล้า ฟ้าวไปหาพ่อไป ”

(ไม่ใช่เวลานี้ ไม่ใช่เวลาที่พ่อเขากำลังโกรธมาก หนู รีบไปหาพ่อเร็ว ๆ เถอะ)

สิ้นคำของยายใบ ก็ปรากฏเสียงหนึ่งดังขึ้น

ปัง !

ทั้งสามสะดุ้งเฮือก

“ เสียงปืน ! ” อวัศยาว่าก่อนหันมาบอกคนทั้งคู่ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“ แม่ใหญ่กับไฟอยู่ตรงนี้นะคะ ไม่ต้องไป เดี๋ยวหมอกไปคนเดียว ” ทว่าชายหนุ่มปฏิเสธ

“ ได้ยังไงล่ะหมอก ”

“ ได้สิไฟ หมอกไม่เป็นไรหรอก หมอกเป็นลูกสาวคุณพ่อ อย่างมากท่านก็แค่ดุเท่านั้น แต่ถ้าท่านรู้ว่าเราอยู่ด้วยกัน ไม่ดีแน่ หมอกไปแล้วนะไฟ ไปแล้วนะคะแม่ใหญ่ ”

เธอรีบรวบรัดลาคนทั้งคู่ ก่อนหันหลังจะเดินจากไป แต่เสียงห้าวเรียกพร้อมคว้าแขนเธอไว้

“ หมอก ” เธอหันกลับมาสบตาเขา

“ เราจะได้เจอกันอีกเมื่อไร ” เธอคลี่ยิ้ม

“ เร็วที่สุดเท่าที่หมอกจะสามารถออกมาได้ แต่ตอนนี้หมอกต้องไปแล้ว ”

“ เรารักหมอกนะ ”

“ หมอกก็รักไฟ รักที่สุด ”

ดวงตาสองคู่ประสานกันอยู่ชั่วครู่ ก่อนเธอจะดึงแขนออกจากการเกาะกุมแล้วรีบวิ่งไปหาผู้เป็นพ่อ

“ มาแล้วครับนาย ” ลูกน้องคนสนิทที่ติดตามมาสี่คนรีบรายงานเจ้านายที่กำลังเดือดทันทีที่เห็นร่างบอบบางของผู้เป็นลูกสาววิ่งตรงมา

เสี่ยอิทธิขบกรามเป็นสันนูน มือขวากำด้ามปืนแล้วบีบแน่นจนแทบแตก เด็กสาวหยุดชะงักก่อนที่จะถึงตัวผู้เป็นพ่อราวสามเมตร เมื่อเห็นใบหน้าถมึงทึงนั้น

“ คุณพ่อ ”

“ มึงยังจะกล้าเรียกกูว่าพ่อเหรอ ! ” เขาตวาดลั่นจนเธอสะดุ้งเฮือก เวลาปกติคุณพ่อจะใจดีกับเธอเสมอ แต่เมื่อไรที่ท่านโกรธ คำหยาบคายและกิริยาร้ายกาจจะถูกแสดงออกมาราวคนละคน

“ อะไรกันคะคุณพ่อ ”

“ ยังจะมีหน้ามาถามอีก พ่อถามหน่อยว่าเลี้ยงลูกไม่ดีตรงไหน ยังไง อยากได้อะไรพ่อก็ประเคนให้ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ทำไมลูกทำแบบนี้กับพ่อ ทำไมถึงมาเกลือกกลั้วกับไอ้พวกคนชั้นต่ำแบบนี้ ” เธอนิ่ง กลืนน้ำลายลงคอ หายใจเข้าหนัก ๆ ราวกับกำลังรวบรวมพลังความกล้าแล้วเอ่ยออกมาเบา ๆ

“ ที่นี่ไม่มีคนชั้นต่ำอะไรทั้งนั้น ทุกคนดีกับหมอก แล้วหมอกกับไฟ เราก็รักกันค่ะ ” ใบหน้าอวบอูมของเสี่ยอิทธิแดงจัดด้วยความโมโห

“ ไม่รักดี ใฝ่ต่ำ ลูกรักผู้ชายคนที่มันไปชี้หน้าด่าพ่อ ต่อยตีกับลูกน้องพ่อ ขัดขวางธุรกิจของพ่อ แถมยังไม่มีห่าอะไรดีในชีวิตสักอย่างเนี่ยเหรอ ”

“ แต่คุณพ่อไปบังคับให้เขาขายที่ดินโดยที่เขาไม่เต็มใจนี่คะ ”

“ นี่หมอกเข้าข้างพวกมันเหรอ ”

“ ไม่ได้เข้าข้างนะคะ หมอกแค่พูดไปตามความจริง ”

“ มาคลุกคลีกับของชั้นต่ำอยู่ไม่เท่าไรก็กล้าเถียงพ่อ ปีกกล้าขาแข็ง พวกมันคงเสี้ยมให้เราเกลียดพ่อสินะ ทั้งอีแก่หัวหงอกทั้งไอ้เด็กเหลือขอลูกกะหรี่นั่น ”

“ คุณพ่อทำไมไปดูถูกพวกเขาแบบนั้นล่ะคะ ”

“ ก็มันเรื่องจริง แม่ของไอ้ไฟมันเป็นกะหรี่ เผลอ ๆ ยายของมันก็อาจจะเป็นมาก่อน ทีนี้ก็คงจะหวังรวยทางลัดโดยการให้หลานชายจับลูกคนรวยล่ะสิ อีพวกขอทานชั้นต่ำ ”

“ คุณพ่อ ! ” เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพ่ออย่างเหลือเชื่อ ไม่คิดว่าเขาจะหยาบคายถึงขนาดนั้น

“ ไป กลับ พรุ่งนี้พ่อจะพาลูกกลับกรุงเทพฯ จะได้ไม่ต้องมาคลุกคลีกับพวกสวะชั้นต่ำพวกนี้อีก ” หญิงสาวเบิกตากว้าง

“ ทะ… ทำไมต้องรีบกลับล่ะคะ อีกตั้งสองอาทิตย์กว่าหมอกจะเปิดเทอม ”

“ ก็เพราะพ่อไม่อยากให้ลูกมาเกลือกกลั้วกับคนชั้นต่ำแบบนี้ไงล่ะ ไป แล้วไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกแล้ว ” เขาว่าพลางเอื้อมมือไปฉุดกระชากแขนเรียวเล็กของลูกสาวให้เดินตามทว่าเธอขืนไปก่อนจะมองกลับไปยังทางเดินไปกระท่อมปลายนา

ไปแบบนี้ไม่ได้ ยังไม่ได้ลาเลย…