“ หมอก ” ก่อนจะค่อย ๆ ยกมือหนาทั้งคู่ขึ้นมากุมทับมือเธอไว้ อีกข้างเอื้อมไปแตะใบหน้าเธอเช่นกัน

“ หมอกจริง ๆ ใช่ไหม ” เธอพยักหน้าทั้งน้ำตาและรอยยิ้ม

“ ใช่ นี่หมอกเอง หมอกเองไฟ ”

“ เรานึกว่าเราใกล้ตายแล้วเห็นภาพลวงตา นี่หมอกจริง ๆ ด้วย ” เขาว่าเสียงแหบคล้ายจะหมดแรงพลางใช้มือสัมผัสไปตามเรือนกายของเธอราวกับว่าจะพิสูจน์ว่าใช่เธอจริง ๆ ซึ่งนั่นทำให้น้ำตายิ่งหลั่งไหลอาบใบหน้างามมากขึ้น

“ อย่าพูดแบบนั้นสิไฟ ไฟไม่ตายหรอก ต้องไม่ตาย เดี๋ยวหมอกเช็ดตัวให้นะ เดี๋ยวไข้ลดลงก็ดีขึ้นแล้ว ”

เธอว่าพลางกุลีกุจอใช้ผ้าเช็ดบนใบหน้า ซอกคอ และแขนทั้งสองข้าง ขณะจะดึงผ้าห่มที่คลุมตัวออกเพื่อเช็ดส่วนอื่น มือใหญ่ก็ยึดไว้แน่น

“ อย่าเอาผ้าออก เราหนาว ”

แป๊บเดียว ” แต่เขายังยืนยันด้วยการส่ายหน้าดิก

“ ไม่เอา เช็ดแค่หน้ากับแขนก็พอแล้ว ” เธอขมวดคิ้วที่เขาดื้อ แต่ก็ยอมทำตาม

ขณะเธอบรรจงใช้ผ้าเช็ดไปตามใบหน้าและแขนอีกครั้ง เขาก็เอ่ยขึ้นเบา ๆ

“ แต่ต้องกินนะ จะได้มีแรงต่อสู้กับไข้ เดี๋ยวออกไปซื้อมาให้ ” เธอว่าพลางลุกขึ้นยืน เขาคว้าข้อมือเธอเอาไว้แล้วกระตุกจนร่างบางเซถลามาบนอกแกร่ง

“ อุ๊ย ! อะไรเนี่ยไฟ ทำไมทำแบบนี้ ” ชายหนุ่มกอดรัดเธอไว้แนบอก

“ เราไม่หิว ไม่อยากให้หมอกไปไหน อยากให้หมอกอยู่ตรงนี้กับเรานาน ๆ อย่าไปจากเราอีกเลยนะ ”

เสียงพร่าเอ่ยเว้าวอน สายตาคมประสานออดอ้อนไม่ให้เธอไป ก่อนจะประคองใบหน้าเธอไว้ แล้วโน้มใบหน้าเข้าใกล้ จนเกือบริมฝีปากแนบชิดกันอยู่แล้ว ทว่าหญิงสาวกลับยกมือขึ้นผลักไสแล้วลุกหนีหยิบผ้าและขันเดินหนีเข้าห้องน้ำไป บิดเสื้อของเขาให้หมาดแห้งแล้วเดินไปตากมันที่ระเบียงเล็ก ๆ ด้านหลัง ก่อนจะเดินกลับมาด้านใน

“ เดี๋ยวมานะ ”

เธอบอกก่อนปรายตามองไปที่เขา ทว่ามีบางสิ่งผิดปกติ เขาไม่ตอบรับด้วยกิริยาใด ๆ ตรงกันข้ามเขานิ่ง นิ่งเกินไปจนคล้ายกับตัวแข็ง

อวัศยาตัวชาวาบ ฟองสีขาวไหลออกทางมุมปากของชายหนุ่มที่นอนตาค้างอยู่อย่างนั้น

“ ไฟ ! ” เธอกรีดร้องเรียกชื่อเขาอย่างตกใจพลางถลาเข้าไปกอดเขาไว้ ยกศีรษะเขาขึ้นนอนบนตัก

“ ไฟเป็นอะไร ทำไมเป็นแบบนี้ ” ทว่าเขาไม่ได้ตอบอะไร นอกจากหอบหายใจแรงและน้ำลายฟูมปาก ตัวแข็งทื่อ

“ ไฟ อย่าเป็นอะไรไปนะ ไม่นะ เดี๋ยวหมอกจะโทรตามหมอหนามให้กลับมาดูไฟเดี๋ยวนี้ ไฟรอแป๊บนึงนะ ”

เธอระล่ำระลักว่าพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหาหมายเลขปลายทางที่ต้องการ ไม่นานปลายสายก็กดรับ