ตอนที่ 1 : มะนาวเปรี้ยว ๆ

กระดกน้ำมะนาวจนหมดแก้วในตอนเช้าเนี่ย เปรี้ยวสดชื่นดีจริง ๆ เมื่อดื่มเสร็จผมได้เปิดประตูบ้านรับแสงแดดในตอนเช้า โชคยังดีที่ยังไม่ร้อนมาก และในตอนนี้ก็พร้อมสำหรับเปิดเรียนวันแรก

 

“สวัสดีพี่ซัน”เสียงของ เตย ที่ได้ยินจากข้างหลังของผม เธอมักจะทักทายจากด้านหลังเสมอ เธอเป็นน้องข้างบ้านที่สนิทกันตั้งแต่เด็ก ดูเหมือนปีนี้เธอก็ขึ้นม.ปลายแล้วสิ พอมองตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอดูแตกต่างจากตอนม.ต้นอย่างมาก 

 

ผมที่ยาวขึ้น จากแว่นที่หนาจนมองจะไม่เห็นหน้า ตอนนี้ก็เหมือนจะใส่คอนแทคเลนส์แทน แล้วก็ส่วนสูงที่เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด รวมถึงสัดส่วนก็ดูโตเป็นสาวมากขึ้น เอ่อพอก่อนดีกว่า

 

ผมเดินช้าลงเพื่อจะได้คุยกับเตยได้สะดวก “ตอนนี้ก็ขึ้นม.ปลายแล้วสินะ”

 

ตุ๊บ!

 

เธอทุบหลังผม แบบไม่ทันให้ตั้งตัว “โอ๊ย เจ็บนะ”

 

“อย่าพูดเหมือนหนูเป็นเด็กดิ ทั้งที่ห่างกันปีเดียวเอง”

 

ใช่แล้วผมกับเธอห่างกันปีเดียว ตอนนี้ผมอยู่ม.ห้าแล้ว ถ้าดูรวม ๆ แล้วเตยเนี่ยน่าจะเป็นสเปคผู้หญิงที่ผู้ชายหลาย ๆ คนชอบนะ รวมถึงผมด้วยก็คงอยากได้เธอเป็นแฟนแน่ ๆ แต่ตอนนี้ผมน่ะ ‘ช่างแม่งแล้วเรื่องรัก’ เพราะอะไรน่ะหรอ? ผมเพิ่งจะถูกทิ้งมายังไง 

 

ในระหว่างที่ผมกับเตยกำลังเดินไปโรงเรียนอยู่นั้น ได้เดินผ่านบ้านร้างที่ตั้งแต่ผมอยู่มาก็ยังไม่เคยเห็นเจ้าของหรือใครที่อยู่ในบ้านสักครั้ง ทั้งเก่าและโทรม แต่ตัวบ้านนั้นใหญ่ดูเหมือนเจ้าของน่าจะมีฐานะดีเลย 

 

การเดินผ่านบ้านร้างในครั้งนี้ ผมประหลาดใจอย่างมาก ต้นมะนาวที่ดูเหมือนจะตายไปแล้ว กลับโตมีผลออก ทั้งที่ไม่มีใครดูแลบ้านนี้แล้วไอ้ต้นมะนาวมันโตได้ไง ด้วยความสงสัยทำให้ผมหยุดเดินแล้วมองมัน

 

ตุ๊บ!

 

ลูกมะนาวลูกหนึ่งหล่นลงมา พร้อมกับกลิ้งมาหยุดที่ปลายเท้าของผม

 

“พี่ซันไม่รีบเดี๋ยวก็สายหรอก”เตยตะโกนจนทำให้ผมสะดุ้ง

 

ผมเผลอหยิบลูกมะนาวใส่กระเป๋ากางเกง ด้วยความที่ช่วงนี้ผมกำลังชอบดื่มน้ำมะนาว เพราะตั้งแต่ผมโดนทิ้ง จากคนที่ชอบของหวานกลายเป็นเกลียด แต่ความเปรี้ยวเนี่ยแหละที่ทำให้ผมรู้สึกมีชีวิต และดีขึ้นจากความเศร้า รู้ตัวอีกทีผมก็กลายเป็นคนที่ชอบกินอะไรเปรี้ยว ๆ ไปซะแล้ว

 

“รู้แล้ว ๆ วันแรกไม่มีอะไรจะรีบไปทำไม”

 

“ก็เนี่ย เพราะเป็นผู้ชายแบบนี้ไง พี่ถึงโดนทิ้งมา”

 

หน๊อย ผมเปลี่ยนใจแล้ว ตอนนี้ผู้ชายหลาย ๆ คนคงไม่อยากได้เธอเป็นแฟนแล้วแน่ ๆ

 

“เดี๋ยวนี้เป็นผู้หญิงปากร้ายตั้งแต่เมื่อไหร่ เดี๋ยวก็ไม่มีผู้ชายเข้ามาจีบหรอก”

 

จู่ ๆ เธอเตะขาผม

 

“โอ๊ย ทำบ้าไร เดินดี ๆ เดี๋ยวก็ล้มหรอก”

 

ผมยังพูดไม่ขาดคำ เตยก็ได้ลงไปกลิ้งอยู่บนพื้น

 

“โอ๊ย! เจ็บ ๆ  ๆ ไปเผลอเหยียบอะไรก็ไม่รู้”

 

จากนั้นก็มีลูกมะนาวกลิ้งออกจากใต้กระโปรงของเตย เอ๋! มะนาว? แล้วใครมันทำหล่นบนถนนล่ะเนี่ย เมื่อผมจับที่กระเป๋ากางเกงพบว่ามะนาวได้หายไป จากนั้นผมก้มไปหยิบมะนาวขึ้นมา

 

“ใครมันทำมะนาวหล่นแถวนี้เนี่ย เปิดเทอมวันแรกก็รางไม่ดีซะแล้ว”

 

หวังว่ามะนาวที่ทำให้เตยล้ม คงไม่ใช่ลูกเดียวกันกับที่ผมเก็บมาหรอกนะ

 

“ก็บอกอยู่ให้เดินดี ๆ “

 

แต่ว่านะโดนเหยียบไปขนาดนั้นแล้ว มะนาวก็ยังปกติดี ไม่ใช่ว่ามันควรเละไปแล้วหรือไง แต่ตอนนี้มันสกปรกแล้ว ผมจึงเอามันไปทิ้งลงถังขยะ ถึงจะเสียดายแต่ก็ไว้ค่อยหาซื้อดี ๆ กินเอาแล้วกัน

 

เมื่อผมและเตยถึงโรงเรียน พวกเราก็แยกกันไปชั้นของตัวเอง ผมอยู่ชั้นสามทำให้ต้องเดินขึ้นบันไดไป หลังจากผมขึ้นมาก็พบกลุ่มหญิงสาวกำลังยืนคุยกันอยู่หน้าห้อง และหนึ่งในนั้นสาวสวยผมหางม้า เธอชื่อบี เธอคืแฟนเก่าผมเอง เมื่อกลุ่มผู้หญิงเห็นผมพวกเธอก็เลยล้อบี

 

“อุ๊ย มีคนมา”

 

“แหม่ ไม่ทงไม่ทักเลยนะบี”

 

“พอ ๆ เดี๋ยวซันจะอึดอัดเอา” เธอพูดออกมาด้วยสีหน้าปกติ

 

ก็ใช่สิ เธอเป็นคนทิ้งผมเธอจะมาอึดอัดทำไม

 

“งะ…ไงซัน”เธอพูดด้วยท่าทีเกร็งเหมือนจะเกรงใจ

 

ผมไม่ได้ตอบอะไรแล้วเดินเข้าห้องไป โดยไม่มองหน้าบีแม้แต่น้อย

 

“เฮ้ย ๆ คนอื่นทักหัดตอบกลับบ้าง”ผู้หญิงในกลุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมา

 

“ตาล ไม่เอาฉันไม่เป็นไร ให้เวลาซันเขาหน่อย”

 

น่ารำคาญจริง ๆ พวกชอบแส่เรื่องของคนอื่น ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้รู้อะไรเลย

 

“ดีแล้วล่ะ ที่เลิกกับผู้ชายพรรค์นี้”

 

ชักมากไปแล้ว ผมกำหมัดแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ ถ้าผมไม่ติดว่าจะมีปัญหาผมคงเดินเข้าไปต่อยหน้าแล้ว

 

“ตาล!”

 

“หรือมันไม่จริง ไม่งั้นเธอคงไม่เลิกหรอกใช่มั้ย? อุก..อัก ๆ….”

 

จู่ ๆ ก็มีลูกมะนาวเด้งจากกำแพงพุ่งไปเข้าปากของตาล ซึ่งก็ดีทำให้เธอหุบปากได้ซักที แต่เดี๋ยวก่อนนะมะนาวมันมาจากไหนอีกวะ

 

นนท์ ที่แต่งตัวเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยได้เดินเข้าห้องมา ด้วยท่าทีเหมือนคนยังคงง่วงนอน

 

“นี่พวกนั่นยังไม่เลิกยุ่งเรื่องชาวบ้านอีกเหรอ?”นนท์พูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

 

“ไม่เป็นไรช่างเถอะ”

 

นนท์เป็นคนเดียวที่อยู่กับผมในตอนที่ผมเศร้า และเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวที่ผมมักจะปรึกษา ถึงเขาจะทำตัวแบบนี้แต่ว่าสามารถพึ่งพาได้เสมอ

 

[พักเที่ยง]

 

ผมยืนสั่งข้าวร้านประจำ เตยที่ยืนอยู่หลังผมก็ได้สะกิด

 

“พี่ซันกินไรน่ะ”

 

“ข้าวผัดหมูพิเศษมะนาว”

 

“ห้ะ”เตยถึงกับงงกับเมนูของผม

 

ป้ายื่นจานอาหารให้กับผม “อ่าว ๆ ได้แล้วลูก แม่หนูข้างหลังจะกินไรดี”

 

และสาเหตุที่ผมเลือกกินข้าวผัด เพราะมันจะสามารถทำให้ผมขอมะนาวได้ หลายคนที่เห็นผมกินก็ชอบพูดว่า มันคือข้าวผัดมะนาวมากกว่า เมื่อผมเอาข้าววางบนโต๊ะ ผมก็ได้เอาน้ำมะนาวที่เตรียมมาจากบ้านออกมา นนท์ที่นั่งอยู่มองมาด้วยสีหน้าที่แปลกใจ

 

“ไม่คิดว่าจะเป็นเอาหนักขนาดนี้นะเนี่ย ซันที่กูรู้จักเนี่ยมันชอบหวาน เกลียดเปรี้ยวไม่ใช่หรือไง”

 

ผมกลืนข้าวผัดไม่ว่าจะกินกี่ครั้งก็ไม่เบื่อรสชาติความเปรี้ยวสุดแสนเร้าใจ “สำหรับกูตอนนี้ของ

หวานแม่งคือของที่โคตรขม เปรี้ยวเนี่ยแหละคือที่สุด”

 

“เออ ๆ กูเห็นมึงกินก็แสบปากแทนแล้วเนี่ย”

 

เตยได้เดินถือข้าวมาวางแล้วนั่งลง

 

“อ่าวไม่ไปกินกับพวกเพื่อน ๆ หรอ”

 

“จะว่ายังไงดี….”

 

“สาวน้อยน่ารักคนนี้คือใคร เพิ่งโสดก็หาใหม่แล้วหรอ”

 

“เตยน้องข้างบ้านเพิ่งขึ้นม.ปลาย อะไรของมึงกูบอกแล้วไงกูไม่สนเรื่องรัก ๆ แล้ว”

 

“อ๋อ ๆ ๆ เค”นนท์พูดออกมาเหมือนไม่เชื่อคำพูดของผม

 

“สวัสดีค่ะ”เตยหันไปคุยกับนนท์

 

“ครับ พี่ชื่อนนท์นะ”หน้านนท์ยิ้มแป้นอย่างเห็นได้ชัด

 

ผมกลืนข้าวอีกคำ “มากินกับพี่แบบนี้ คงยังไม่มีเพื่อนล่ะสิ”

 

“อื้อ ก็หนูมาจากที่อื่นคนเดียวนี่สิ”

 

“นั่นสินะ ส่วนใหญ่เด็กที่นี่ก็เรียนตั้งแต่ม.ต้น ส่วนน้อยมากที่จะย้ายมาเรียนตอนม.ปลาย”

 

ผมเผลอเอามือไปลูบหัวเตย ด้วยความเคยชินเวลาเธอมีปัญหา ผมมักจะลูบหัวเธอ 

 

เตยเอามือปัดมือผมออก “หนูม.ปลายแล้วนะช่วยเลิกทำเหมือนเป็นเด็กสักที”

 

“อ่ะ โทษที ๆ “

 

ระหว่างกินข้าวผัดอยู่ จู่ ๆ เมล็ดบางอย่างติดคอผม ทำให้ผมรู้สึกหายใจไม่ออก ก่อนที่จะล้มหงายหลังลงจากโต๊ะกินข้าว ซึ่งทำให้คนที่อยู่ในโรงอาหารตกใจ

 

“พี่ซัน! / ไอ้ซัน!” เสียงของทั้งสองคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน

 

ผมสลบไป ในความมืดมิดนั่นผมได้เห็นลูกอะไรบางอย่างสีเขียว ๆ กำลังกลิ้งไปมา ถ้าผมมองไม่ผิดมันคือ มะนาว! ในขณะที่ผมกำลังมึนงงกับเรื่องต่าง ๆ อยู่ มะนาวได้กลิ้งมาหาผม และเมื่อผมมองมันดี ๆ มะนาวมีทั้งตาและปาก มันแปลก ๆ หรือว่าผมจะตายไปแล้ว

 

“สวัสดีนายท่านของข้า” มะนาวมันพูดกับผม

 

“ห้ะ อะไร…นายท่าน คืออะไรฉันไม่เข้าใจ”

 

“ข้าออกตามหาเจ้านายอยู่ แล้วข้าก็ได้เจอกับท่าน ชายผู้ที่รักมะนาวยิ่งกว่าใคร ข้าเลยปฏิญญา ว่าจะติดตามพร้อมปกป้องท่าน”

 

นี่มันเรื่องอะไรกันล่ะเนี่ย มะนาวออกตามหาเจ้านาย แล้วอยู่ดี ๆ จะมาปกป้องผม ถ้าผมเอาไปเล่าให้ใครฟังคงหาว่าผมดมกาวมาแน่นอน

 

“เอ่อ…โอเค…แต่ว่าตอนนี้ฉันกำลังจะตายแล้ว ถ้าอย่างงั้นช่วยฉันหน่อยสิ”

 

“ได้สินายท่าน”

 

เมื่อลูกมะนาวพูดจบ มันก็ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ กลายเป็นรูปร่างผู้หญิงผมสีเขียว ผิวขาว ตาโต สัดส่วนเซ็กซี่สุด ๆ เธอเดินมาหาผมโดยที่เธอไม่ใส่เสื้อผ้า หรืออะไรคลุมร่างกายไว้เลย

 

“เอ่อ…ช่วยหาไรมาปิดก่อนได้มั้ย”

 

เธอไม่พูดอะไร ก่อนที่จะชกท้องของผมอย่างแรง

 

ผ๊วะ!

 

ผมภาพตัดไปอีกครั้ง คราวนี้ผมเห็นแสงสีขาว ผมได้คิดว่าตอนนี้ตายไปแล้วหรือเปล่า เมื่อมองดี ๆ ก็เห็นนนท์กับเตย กำลังแบกร่างผม 

 

แค่ก ๆ

 

เเผละ

 

ผมไอและรู้สึกเหมือนจะมีอะไรออกจากคอของผม จากนั้นเมล็ดที่ติดในคอผมก็ได้สำรอกออกมา ซึ่งมันก็คือเมล็ดมะนาวที่ขนาดใหญ่ นี่มันบ้าอะไรกัน

 

พอผมคิดทบทวนดูดี ๆ แล้ว วันนี้สิ่งที่ผมเจอมันทำให้ผมมองมะนาวเปลี่ยนไป บางครั้งมะนาวเนี่ยก็น่ากลัวเหมือนกันนะ