ตอนที่ 3 การต่อสู้ของผู้หญิง

หลังจากผมห้ามทั้งคู่ก็ได้พามานั่งคุยกัน ในห้องครัว โดยนาวนั่งข้างซ้ายมือผม ส่วนเตยนั่งตรงข้ามกับผม

 

“ไหนอธิบายมา”

 

ผมได้อธิบายเรื่องทั้งหมดกับเตยฟัง หลังจากเธอฟังก็ทำสีหน้าเหมือนไม่เชื่อ

 

“นี่พี่เสพมะนาวมากไปป่ะ”

 

“พี่พูดความจริงไปหมดแล้ว จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เตย”

 

เตยหันไปมองที่นาว แต่นาวหันหน้าหนี ทำให้เตยยิ่งโมโหกว่าเดิม

 

“ก็ได้หนูจะเชื่อ แต่! ผู้ชายกับผู้หญิงจะมาอยู่บ้านเดียวกันแบบนี้ไม่ได้”

 

ผมก็เห็นด้วยกับเตยนะ มันก็ดูไม่ค่อยงาม

 

“นั่นสินะ…”

 

“งั้นเธอน่ะมาอยู่ที่บ้านฉัน”

 

“ไม่เอา” นาวตอบสวนทันที

 

เตยลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ให้มันน้อย ๆ หน่อยยัยนี้”

 

เอาอีกแล้ว ๆ

 

“ไม่เป็นไรมั้ง เดี๋ยวพ่อแม่พี่ก็กลับมาแล้ว”

 

“ห้ะ นี่พี่ไม่รู้หรอ ว่าพ่อแม่พี่อยากไปพักผ่อนต่างจังหวัดสักพักน่ะ”

 

อ่าวเฮ้ย ทำไมพ่อกับแม่ไม่เห็นบอก 

 

เตยชี้ไปที่นาว “งั้นเรามาแข่งเพื่อตัดสินกัน ถ้าฉันชนะเธอจะต้องไปอยู่ที่บ้านฉัน”

 

นาวเอามือเสยผมไปด้านหลัง “ได้สิจะแข่งอะไร”

 

แววตาของนาวดูเอาจริง ส่วนเตยเองก็ดูไม่ยอมแพ้ ก็แหง่ล่ะเธอเกลียดความผ่ายแพ้

 

เตยยกโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วให้นาวดูจอ ซึ่งคือเกมยิง Fps นั่นไงว่าแล้ว

 

“กติกาก็คือ ถ้าใครยิงอีกฝ่ายตายได้ 100 ครั้ง ก็ถือว่าชนะ”

 

แย่ชะมัดเล่นเอาเกมที่ตัวเองเก่งมาท้าแข่ง แล้วนาวจะเอาไปชนะได้ไง

 

“ได้ดิ”นาวตอบรับคำท้าทันที

 

นี่เธอประมาทเตยเกินไปแล้ว แถมนาวนี่เหมือนน่าจะไม่เคยเล่นเกมด้วย ผมกำลังจะเอาโทรศัพท์ให้นาวใช้ เพราะคิดว่าเธอน่าจะไม่มี เธอก็ทำให้ผมประหลาดใจ เธอเอาโทรศัพท์ขึ้นมาสีเขียวซะด้วย ก็นะโลกไปถึงไหนแล้ว ถึงจะเป็นมะนาวก็คงจะใช้โทรศัพท์สื่อสารกัน

 

หลังจากนาวโหลดเกมเรียบร้อย ผมไปยืนอยู่ด้านหลังเธอ เพื่อทีจะได้สอนเธอเล่น ถึงแม้ผมจะไม่เก่งเท่าเตยก็เถอะ ระหว่างที่สอนผมได้ดูสีหน้าของเตย เธอยิ้มเหมือนว่าชนะแล้ว 

 

เกมได้เริ่มต้นขึ้น เป็นด่านโกดังร้าง จุดแอบค่อนข้างเยอะ เพาระตัวโกดังมีตั้งทั่วแผนที่ ในด้านของนาวเธอยังเดินมั่ว ๆ แล้วโดนเตยยิงเก็บไปได้ จนแต้มเตยนำไป 5 แถมตอนนาวตาย เธอยังลุกนั่งที่ศพนาวอีก นิสัยเสียจริง ๆ เลย

 

 ผ่านไปสักพักเหมือนนาวจะจับทางได้แล้ว ตอนนี้ก็สามารถเอาคืนเตยได้ จากตอนแรกที่เดินมั่วไม่รู้ทาง ตอนนี้นาวแอบแล้วให้เตยเดินเข้ามา แล้วเธอก็ยิงใส่ จนตอนนี้คะแนน 20-5 นาวเริ่มทำคะแนนได้แล้ว เน้นป้องกันถือว่าฉลาดเลยทีเดียว ตอนนี้เตยเหงื่อตกเลย

 

คะแนนนาวนำไป 30-55 นาวยังคงเล่นแผนเน้นป้องกัน แต่จู่ ๆ เตยก็รู้จุดที่นาวแอบแล้วฆ่าได้ หรือว่าจะเป็นตามที่ผมคิด เมื่อผมมองสีหน้าของเธอมันเหมือนกับตัวโกงของหนัง เตยยิงเข้าหัวรัว ๆ เล่นทำเอานาวเหงื่อตกเลยทีเดียว

 

คราวนี้นาวเน้นเข้าจากข้างหลัง พยายามเดินเลี่ยงประทะตรง ๆ แต่เตยก็สามารถหันกลับมายิงเข้าหัวได้ นี่เธออยากชนะจนถึงกับใช้แฮ็กเลยหรอเนี่ย ตอนนี้เตยใกล้จะชะนะแล้วแต้มเตยกลับมานำ 90-60 อีกเพียงแค่นิดเดียว

 

นาววางโทรศัพท์ เธอยอมแพ้แล้วเหรอ แต่ไม่ใช่เธอยืดแขนก่อนจะหักคอและนิ้ว ก่อนจะจับโทรศัพท์อีกครั้ง เธอดูตั้งใจกว่าที่ผ่านมา และถึงแม้จะประชันหน้ากับเตยที่ใช้แฮ็ก เธอก็สามารถยิงได้ก่อน 

 

นาวเลือกไม่เล่นป้องกัน เข้าไปสู้ตรง ๆ และสามารถเอาชนะได้ ตอนนี้แต้มทั้งคู่เท่ากันแล้ว เหลือคนอีกละหนึ่งชีวิต ถ้าใครยิงได้ก่อนจะชนะทันที

 

ทั้งคู่เผชิญหน้ากันตรงโกดังตรงกลางแผนที่ เตยเปลี่ยนปืนพร้อมจะยิง แต่นาวได้ใช้ระเบิดควันปาลงพื้น แล้วเข้าไปใช้มีดฟันหัวเตย เป็นอะไรที่บ้ามาก ผมคิดว่าเตยก็คงคิดไม่ถึงว่านาวจะใช้แผนนี้ จนสุดท้ายเตยก็เป็นฝ่ายที่แพ้ด้วยแต้ม 99-100 

 

เตยมือไม้อ่อนจนโทรศัพท์ล่วงโต๊ะ ก็นะเธอเล่นใช้แฮ็กแล้วยังแพ้ คนที่พึ่งเคยเล่นก็คงจะช็อก เธอไม่พูดอะไรแล้วลุกจากเก้าอี้เดินออกไป 

 

“เดี๋ยวดิเตย ไหน ๆ ก็ทำข้าวมาให้พี่มากินด้วยกันสิ”

 

เธอหยุดนิ่งไปก่อนที่จะถอนหายใจ แล้วกลับมานั่ง นาวก็ลุกขึ้นไปเอาอาหารที่เธอทำให้ผม ต้มจืดหมูสับใส่ถ้วย ดูไปแล้วก็ดูน่ากินดี เมื่อผมลองตัดชิมดู 

 

เพล้ง!

 

ผมถึงกับทำช้อนหล่นพื้น มันเปรี้ยวแล้วอร่อยมาก ครั้งแรกที่ผมได้ลองกินต้มจืดที่เปรี้ยวขนาดนี้

 

“ไม่อร่อยหรอนายท่าน?”เธอทำสีหน้าเศร้า

 

ผมลุกขึ้นเอามือสองข้างจับที่ไหล่นาว “ไม่! มันอร่อยมาก เพิ่งเคยได้สัมผัสรสชาติแบบนี้”

 

นาวหน้าแดง อมยิ้มก่อนที่จะหันหน้าหนี

 

เตยลองชิมบ้าง ผมกำลังจะหันไปห้ามเธอ แต่ก็ไม่ทันแล้ว สีหน้าของเธอแสดงออกมาได้ตลกสุด ๆ ตาที่จะปิด ปากที่เบี้ยว หน้าที่มีรอยย่นขึ้น เพราะความเปรี้ยว

 

“อาหารบ้าไรเนี่ย นี่จะฆ่ากันหรือไง”

 

“ฉันไม่ได้ทำให้เธอกินสักหน่อย” 

 

เหมือนทั้งคู่จะมีชะตาที่ต้องกัดกันตลอดเลยแฮะ หลังจากนั้นพวกเราทั้งสามก็กินข้าว และเมื่อกินเสร็จเตยก็ขอตัวกลับก่อน ผมจึงเดินไปส่งหน้าบ้าน

 

“นี่อย่าคิดทำไรแปลก ๆ ล่ะ”

 

“จะบ้าหรือไง ไม่ทำอะไรหรอก”

 

“หรอ ก็นะคนเพิ่งอกหักมา อาจคิดทำไรแปลก ๆ ก็ได้”

 

“ไม่มีทางหรอก”

 

จากนั้นเตยก็ได้กลับบ้านไป เมื่อผมกลับเข้าบ้านได้เห็นนาวกำลังล้างจานให้ ผมจึงเข้าไปช่วยเธอ

 

“เอ่อ…ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันทำเอง”

 

“ไม่เป็นไรนายท่าน ให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ”

 

“นี่ถามหน่อยสิ นอกจากเธอยังมีมะนาวคนอื่นอีกมั้ยที่เป็นมนุษย์ได้”

 

“เอ….ก็เยอะอยู่นะ ที่หมู่บ้านฉันก็เป็นกันได้ทุกคน”

 

เดี๋ยวนะผมได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย มะนาวมีหมู่บ้านด้วย 

 

“คงจะแปลกใจ แต่ตามจากที่เล่าต่อกันมา มะนาวของหมู่บ้านเราเหมือนจะเป็นมะนาวจากแดนเทพ มีเทพองค์หนึ่งรักมะนาวมาก และวันหนึ่งท่านเกิดเหงาจึง เปลี่ยนมะนาวในสวนให้มีชีวิตจิตใจ และสามารถเปลี่ยนกายเป็นร่างมนุษย์ได้ เพื่อที่จะคอยอยู่เป็นเพื่อน ด้วยความสำนึกในบุญคุณของเทพองค์นั้น มะนาวที่ถูกเปลี่ยนได้คอยดูแล จนเวลาผ่านไปองค์เทพได้ไปต่อสู้ในสงคราม ได้สั่งเสีย ให้พวกมะนาวทั้งหมดออกไปใช้ชีวิต และให้ไปหานายใหม่ที่รักมะนาวเหมือนตน เมื่อถูกส่งมาโลกมนุษย์ มะนาวหลายคนก็ถูกจับเอาไปเป็นทาส และมีมะนาวบางส่วนเจอมนุษย์ใจดีทำให้ยังมีชีวิตรอด สุดท้ายมะนาวพวกที่เหลือก็ได้จัดตั้งหมู่บ้านขึ้นมาเพื่อคอยช่วยเหลือ และก็ใช้เวลานานมากจนสามารถเรียนรู้โลกมนุษย์ได้ ทำให้มะนาวรุ่นหลังที่เกิดใหม่ ต้องออกไปทำตามเจตจำนนของท่านเทพแทน เรื่องก็ประมาณนี้นายท่าน”

 

“พอฟังแล้วมันก็ดูจะเหลือเชื่อ แต่ก็คงต้องเชื่อล่ะนะ”

 

แต่ผมก็ยังมีเรื่องสงสัย ทั้งที่พวกเธอเป็นมะนาว แต่ทำไมเธอถึงเลือกมนุษย์ที่ชอบกินมะนาว มันไม่ต่างจากฆ่าพวกของพวกเธอหรือเปล่า

 

“นี่ทำไมถึงเลือกฉันล่ะ ฉันน่ะชอบกินมะนาว มันก็ออกจะเหมือนฉันฆ่าพวกของเธอไม่ใช่หรือไง”

 

“พวกเราไม่ใช่มะนาวสายพันธุ์ของบนโลก เลยไม่รู้สึกอะไร แล้วท่านเทพเองก็ชอบกินเหมือนกัน พวกคนในหมู่บ้านเลยสอนว่าให้ภูมิใจที่มีคนชอบกินมะนาว”

 

“เอ่อ…งั้นหรอ”

 

หลังจากนั้นผมจึงให้นาวไปอาบน้ำก่อน เนื่องจากตัวเธอเล็กจึงหาชุดให้ยาก ผมเลยต้องไปขอชุดจากเตยมาให้เธอ

 

นาวอาบน้ำออกมาหัวเธอเปียกเดินไปมา

 

“เดี๋ยว ๆ ๆ นั่งลงก่อน”

 

ผมจึงเอาผ้าเช็ดหัวให้เธอ จะว่าไปหัวเธอหอมดีนะเนี่ยกลิ่นเหมือนมะนาว 

 

ผมยืนเช็ดหัวให้เธอจนแห้ง พอทำแล้วแอบเหมือนคู่รักกันเลยแฮะ

 

“ขอบคุณนายท่าน” เธอหันหน้ามามองผม

 

ถึงจะบอกไม่สนเรื่องรัก แต่ก็เขินแฮะผมจึงหันหน้าหนี

 

“อื้อไม่เป็นไร งั้นเธอไปนอนห้องข้าง ๆ นะพอดีเป็นห้องที่ไม่ได้ใช้อะไร ฉันเตรียมที่นอนให้แล้ว”

 

จากนั้นผมกับนาวก็แยกกันไปนอนห้องของตัวเอง

 

ระหว่างที่ผมนอนอยู่บนเตียง ผมก็คิดไรขึ้นมาว่าจริง ๆ แล้วผมไม่ได้อยากมีความรักจริง ๆ หรือแค่กลัวว่าจะต้องเสียใจอีกหรือเปล่า พอคิดไปมาก็ทำผมนอนไม่หลับ แต่ว่าพรุ่งนี้ผมมีเรียนก็ต้องฝืนข่มตาหลับ