“ซวนเอ๋อร์…”

ในระยะห่างออกไป  เสียงของจุนจื่อซีดังขึ้น

มู่หยุนซวนมองย้อนกลับไปและเห็นว่าครอบครัวของเขามาถึงแล้ว  จากนั้นเขาก็มองไปที่ทิศทางที่ซูจื่อโม่ไปอีกครั้ง  ร่างของซูจื่อโม่หายไปแล้ว  หัวใจของมู่หยุนซวนเริ่มวิตกในใจลึกๆ

“ซวนเอ๋อร์  เจ้ากำลังจะไปไหน…?”

“พี่ชาย….”

มู่หยุนซวนหันกลับมาทำเป็นไม่ได้ยินและหายวับไปทันที

“แฮ่ก….ฮ่า….!”  ซูจื่อโม่อ้าปาก  “โอ้!  ข้าเหนื่อยมาก  การวิ่งขึ้นเขานี่ฆ่าคนได้จริง  มันน่ากลัว  นี่คือสุสานใช่ไหม?  ตระกูลมู่นี้ไร้มนุษยธรรมจริงๆ!  พวกเขาทำเรื่องแต่งงานผีได้ยังไง?  มู่หยุนซวนยังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่หรือไง?”

ซูจื่อโม่พึมพำขณะที่นางเดินไปตามถนน  นางงงงวยมาก

ในใจของนาง  นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าชีวิตเปลี่ยนแปลงเร็วมาก  นางอยู่ในจุดนี้  เมื่อนางคิดว่าในที่สุดวันอันรุ่งโรจน์ของนางก็จะมาถึง  นางถูกสาดด้วยน้ำเย็นๆ ชะตากรรมของนางเปลี่ยนไปและนางก้าวข้ามเวลามาจริงๆ!  สิ่งที่น่าทึ่งกว่านั้นคือทั้งหมดที่นางทำงานหนักก่อนหน้านั้นไม่มีอะไรเลย

“ซูจื่อโม่  กลับมาเดี๋ยวนี้”

มู่หยุนซวนลอยมาในระยะทางไม่ไกลจากซูจื่อโม่  น้ำเสียงของเขาเจื่อไปด้วยความโกรธ

“กลับไปรึ  คิดว่าข้าจะกลับไปกับเจ้า?  เจ้าไปเล่นงานแต่งงานผีไร้ยางอายคนเดียวเถอะ  อย่าตามข้ามา”

ซูจื่อโม่พูดดังๆ  นางไม่ได้หันกลับไปมองเขา  แต่นางกลับเร่งฝีเท้า  สายฝนทำให้ทั้งตัวของนางเปียกโชก  ชุดแต่งงานสีแดงหนัก  ทำให้นางวิ่งได้ยาก

“อย่าวิ่งไป  มันอันตราย”

มู่หยุนซวนไม่เคยคิดฝันว่าเขาจะถูกทอดทิ้งในวันหนึ่ง  ถ้าเป็นคนอื่นที่เจอเรื่องแบบนี้ผู้หญิงคนนั้นจะบังคับให้แต่งงานกับนาง  แต่ผู้หญิงคนนี้  ซูจื่อโม่ต้องการหนีจากเขา  หัวใจของเขาไม่เต็มใจและหงุดหงิด  ความภาคภูมิใจในตนเองของเขาต้องให้นางกลับมาหาเขา

“ซูจื่อโม่  หยุดอยู่ตรงนั้นและกลับมาเดี๋ยวนี้  มันอันตราย”

มู่หยุนซวนขมวดคิ้วและมองไปที่ซูจื่อโม่ซึ่งกำลังเข้าใกล้หน้าผามากขึ้นเรื่อยๆ  เขาห่วงนาง

“อันตราย?  ข้าขอบอกท่านว่า  คนที่อันตรายที่สุดคือท่าน  ท่านมันสัตว์ร้าย  ท่านคิดว่าข้าเป็นคนโง่และจะแค่ให้หยุดอยู่นิ่งๆ?  ถ้าข้าปล่อยให้ตัวเองถูกจับอีกครั้ง  ข้าซูจื่อโม่จะต้องได้รับความอับอาย ถูกหรือไม่?”

ซูจื่อโม่ไม่เชื่อคำพูดของมู่หยุนซวน  แต่สิ่งที่นางไม่รู้ก็คือ  นางอยู่ห่างจากหน้าผาเพียงแค่สองเมตรเท่านั้น  ท้องฟ้ามืดมิดทำให้การมองเห็นของนางมีจำกัด  แม้ว่าจะมีฝ้าผ่าตลอดก็ตาม

“ผู้หญิงงี่เง่า  เจ้ากล้าต่อว่าข้า”

มู่หยุนซวนอยู่ห่างจากซูจื่อโม่เพียงไม่กี่ฟุต  เขาได้ยินทุกคำที่นางพูด  ทันใดนั้น  ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ  เขาอยากจะหันกลับและจากไปเสียจริง

“เจ้ามันสัตว์ร้าย  จำไม่ได้รึว่าเจ้าเพิ่งทำอะไร  ข้าคิดว่าเจ้ามีปัญหากับสมองเป็นแน่  เจ้าป่วยหนัก  เจ้าจงกลับไปและขอให้ได้รับการรักษาโดยเร็วที่สุดเถอะ”

“ซูจื่อโม่  นั่นเป็นเพียงอุบัติเหตุ”

มู่หยุนซวนรีบอธิบาย  ถ้าเขาอยู่ในสถานะปกติ  เขาจะไม่แม้แต่จะเถียง  แต่ซูจื่อโม่คนนี้เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด  นางยังทำให้เขาโพล่งคำอธิบายออกมา

“อุบัติเหตุ?”  ซูจื่อโม่หันหน้ากลับไปมองที่มู่หยุนซวน  นางไม่ได้สนใจสิ่งตัวเลย  หันนั้น  เท้าของนางก็ลื่นไถล  “อ๊ะ….!”

เสียงที่น่ากลัวดังขึ้นทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน  ตามด้วยเสียงหินที่ไถลร่วงหล่นลงไป  สายฟ้าและฟ้าร้องก็หายไปในพริบตา  ปล่อยให้เขาได้ยินเพียงเสียงที่ยาวนานและน่ากลัว