ไม่!”  มู่หยุนซวนร้องตะโกนก้อง  ดวงตาของเขามีร่อยรอยของความตกใจ  “โธ่เว้ย  ซูจื่อโม่ ซูจื่อโม่…..!”

มู่หยุนซวนยืนอยู่บนขอบหน้าผาและตะโกนลั่น  ดวงตาของเขาจ้องมองลงไปที่หน้าผา  แต่เขาไม่เห็นร่างของซูจื่อโม่  มู่หยุนซวนกำหมัดแน่น  นางตกลงไปบนหน้าผา  เขาแค่โกรธและโมโหจนลืมเตือนนาง

“ซวนเอ๋อร์  เจ้ากำลังทำอะไร? ทำไมเจ้าไม่กลับบ้าน?  เจ้าเพิ่งฟื้น  เจ้าไม่รู้รึว่าแม่ของเจ้าเป็นห่างมากแค่ไหน?”

เสียงของจุนจื่อซีทั้งฟังดูตื่นเต้นและติดกังวล  คำสาปถูกทำลายแล้ว  ไม่มีอะไรจะทำให้นางมีความสุขได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว

มู่หยุนฮั่นบุตรชายคนเล็กและน้องชายของมู่หยูเฟิงและมู่หยุนซวน  มองพี่ชายของเขาอย่างแปลกประหลาด  ผู้ที่ไม่พูดอะไร

เสื้อคลุมสีขาวของมู่หยุนฮั่นเปียก  เขามีรูปร่างแตกต่างจากมู่หยุนซวนในสามพี่น้อง  พี่น้องมู่ทั้งสามคนได้รับการยอมรับว่าเป็นชายหนุ่มรูปงาม

มู่หยุนฮั่นเป็นคนใจกว้างและมีอารมณ์ขัน  เขามีหลายวิธีในการหาเพื่อนและทำให้ครอบครัวมีความสุข  เขายังชอบช่วยเหลือคนอื่นในการแก้ปัญหาของพวกเขาอีกด้วย  ผู้คนจำนวนมากรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับเขา

“พี่ใหญ่  ข้าเพิ่งได้ยินท่านเรียกชื่อของซูจื่อโม่  ร้ายแรง….”

มู่หยุนฮั่นมองไปที่ขอบหน้าผาและคิ้วขมวด

“นางตกลงไปจากหน้าผา”

มู่หยุนซวนหันกลับมามองพ่อแม่ของเขาด้วยสายตาเย็นชา  ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้

“ท่านแม่  ท่านพ่อ  นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?”

เสียงของเขามีร่องรอยของความโกรธลึก  ซึ่งทำให้จุนจื่อซีตกใจมาก  แม้ว่ามู่หยุนซวนจะเย็นชา  เขาไม่เคยโกรธนาง

“ซวนเอ๋อร์  ความคิดของเจ้าคืออันใด?  แม่และพ่อของเจ้าทำสิ่งนี้เพื่อช่วยเจ้า! คำสาปนั้นสำเร็จแล้ว  เจ้านอนไม่หลับ  เมื่อเจ้าตายลง  เรารีบให้นักพรตเต๋ามาและทำการแต่งงานผีเพื่อทำลายคำสาปนั้น  ตอนนี้เจ้าหายดีแล้วไม่ใช่รึ?”

“แต่  ท่านไม่สามารถใช้คนมีชีวิต….!”

“มีชีวิต  พี่ใหญ่   เป็นไปได้อย่างไร?  ข้าพาซูจื่อโม่มาที่นี่ด้วยตัวข้าเอง  ซูจื่อโม่คือสูญเปล่าแล้ว  นางยังไม่ถึงขั้นแรกของมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ  ณ ตอนนั้น  แพทย์ระบุว่านางสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น  เมื่อนางถูกนำบรรจุลงโลงศพ  นางไม่มีลมหายใจแล้ว  ท่านจะพูดว่านางยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?”

คราวนี้  แม้แต่มู่หยุนซวนก็งงงวย  มู่หยุนฮั่นแสดงท่าทางที่เหมาะสม  เขาจะไม่โกหก  เขาและซูจื่อโม่ทั้งคู่กลับมามีชีวิตอีกครั้ง  เกิดอะไรขึ้น?

“นางยังไม่ตาย  นาง……”

“เป็นอะไรไป?  ซวนเอ๋อร์?”

มู่หยูเฟิงยังรู้สึกแปลก ๆ  เขาเห็นศพของซูจื่อโม่  เขาแน่ใจว่าก่อนที่พวกเขาจะใส่นางลงในโลงศพ  นางไม่มีลมหายใจแล้ว  แล้วนางจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?

“หยุนฮั่นกลับไปและจัดคนลงไปที่หน้าผาทันที  ตายหรือยังมีชีวิตอยู่  ข้าอยากเห็นร่างของนาง”

มู่หยุนซวนไม่สามารถยอมรับได้  ผู้หญิงคนนั้นตายแบบนั้นและพวกเขาก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง  ทว่า……?  มู่หยุนซวนส่ายหน้าและไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น  เมื่อเขาจำได้ว่าซูจื่อโม่เรียกเขาว่าสัตว์ร้ายหัวใจของเขาก็เศร้าซึม

“ขอรับ  พี่ใหญ่”

มู่หยุนฮั่นไม่ได้พูดอะไรอีก  เขารู้ว่าพี่ใหญ่ของเขาทำสิ่งที่มีความหมายเท่านั้น

“ซวนเอ๋อร์  ถ้านางตกลงไปจากหน้าผา  ไม่มีโอกาสที่นางจะรอดชีวิต  นางเป็นคนที่น่าสงสารมาก  วันนี้เมื่อจินเถียนยกเลิกงานหมั้นกับนางที่ถนน  นางพุ่งตัวไปที่ประตูทางเข้าตระกูลของพวกเขาเพื่อฆ่าตัวตาย  และเพราะนางไม่สามารถมีชีวิตได้  นางไม่ยินดีกลับไปที่บ้านของครอบครัวนาง  นี่อาจเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับนาง”

จุนจื่อซียังมีความรู้สึกผิดอยู่ในใจของนางหลังจากที่พูดและทำทุกอย่าง…..

ซูจื่อโม่หมั้นกับองค์ชายสาม  จุนหลินเถียน?  เรื่องนี้  มู่หยุนซวนไม่เคยรับรู้มัน  แต่ถึงกระนั้นเขาพูดว่า  “ไม่ว่านางจะเป็นใครในสายตาคนอื่น  ซูจื่อโม่ที่ข้าพบในคืนนี้จะต้องถูกค้นหาให้พบ  ข้าอยากพบนางถ้านางยังมีชีวิตอยู่  ข้าอยากเห็นร่างของนางถ้านางตาย….”