อันรันขยี้ตาแรงๆ สภาพอากาศดูเหมือนจะแย่ลงเล็กน้อย แต่ลมก็พัดพาทรายขึ้นมาและพัดเข้าตาเธอ

หลังจากฮัวเสี่ยวน่าทำผมให้แม่เสร็จแล้วก็บีบไหล่แม่เบาๆ แล้วพูดเหมือนนึกขึ้นได้ว่า : "แม่ จำได้ไหม ตอนเด็กๆ แม่มักจะพาฉันไปที่ริมแม่น้ำและให้ฉันพับเรือกระดาษลำเล็กด้วยตัวเอง วางไว้ที่แม่น้ำ และปล่อยให้น้ำพัดพาไป แม่บอกฉันว่าเรือสามารถลอยไปได้ไกลอย่างที่ฝัน ฉันเชื่อในตัวแม่เสมอ จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันพบกล่องกระดาษที่บ้าน มีเรือกระดาษขนาดเล็กจำนวนมากที่ถูกแช่ยุ่ยจนแห้ง ในเวลานั้นฉันถึงเข้าใจ ว่าความฝันทั้งหมดของฉัน อยู่ในใจของแม่ แม่กลัวว่าฉันโตขึ้นฉันจะจากไป และฉันจะต้องทนทุกข์ทรมาน กลัวว่าฉันจะได้รับผลกระทบ……แม่กลัวหลายสิ่งหลายอย่าง และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องฉัน….."

ฮัวเสี่ยวน่ากำลังพูดไป แต่น้ำตาของเธอก็ไหลลงมาอย่างอดไม่ได้

แต่เจิ้งหรุหยู่ไม่ตอบสนองเลย เธอแค่เล่นเปียโน เธอเล่นได้แต่เปียโนเท่านั้น

เมื่อรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ก็หยิบแก้วน้ำข้างๆขึ้นมา แล้วดื่ม

เมื่อเธอกำลังจะวางมันลง เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอจึงยกแก้วน้ำขึ้น

จะเห็นได้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่สิ่งนี้เกิดขึ้น และฮัวเสี่ยวน่าก็มีหน้าตาปกติ

เธอหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบ แล้วยื่นให้แม่อีกครั้ง

ทั้งสองคนกำลังทำสิ่งที่ปกติที่สุด แต่ดูเหมือนจะมีความเข้าใจโดยปริยายมากมาย

การพักครั้งนี้ เป็นเวลาสองชั่วโมงเต็ม

จนกระทั่งเจิ้งหรุหยู่รู้สึกเหนื่อย ยืดเส้นยืดสายที่นิ้ว ฮัวเสี่ยวน่าก็พยุงแขนแม่ของเธอทันที และประคองเธอนั่งเก้าอี้

เจิ้งหรุหยู่มองไปที่ฮัวเสี่ยวน่าด้วยความประหลาดใจ ราวกับว่าเขาไม่รู้ว่าคนนี้เป็นใคร

"เธอเป็นใคร? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่? "

ฮัวเสี่ยวน่ายิ้มเล็กน้อย และลูบผมที่ปลิวไปตามลมบนใบหน้าของแม่เธอเบา ๆ และพูดว่า : "แม่ ฉันชื่อหยู่หยวน! ลูกของแม่ไง!"

เจิ้งหรุหยู่พยักหน้าอย่างปรานีและกล่าวว่า : "หยู่หยวน เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มาแล้วไม่บอกแม่หน่อย แม่จะต้อนรับอย่างดี"

ฮัวเสี่ยวน่าพูดเบาๆ : "แม่ ฉันมาเยี่ยมแม่ แม่สุขภาพดีก็โอเค นี่คือพี่สะใภ้สองของฉัน ก็ผู้ชายเท่ๆ ที่แม่เคยเจอมาก่อน ภรรยาของฮัวเทียนหลัน"

ด้วยคำอธิบายนี้ เจิ้งหรุหยู่ยังคงพยักหน้าอย่างปรานี และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่คาดคิด : "เทียนหลัน! เขาแต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่? "

ฮัวเสี่ยวน่ายังไม่ทันได้พูด อันหรันก้าวไปข้างหน้า มองไปที่หญิงสาวที่สง่างามและมีสติปัญญาตรงหน้าเธอ และโค้งคำนับเล็กน้อย : "สวัสดีค่ะคุณป้า ฉันชื่ออันหรัน"

เจิ้งหรุหยู่วางมือบนไหล่อันหรันแล้วตบเบาๆ ซึ่งถือเป็นการทักทาย

อันหรันเดินไปกับฮัวเสี่ยวน่า พาเจิ้งหรุหยู่เดินเล่นสักพัก

เมื่อเจิ้งหรุหยู่ไม่พูด ก็คือฮัวเสี่ยวน่าที่พูดขึ้นเองตลอด ปฏิกิริยาที่เจิ้งหรุหยู่ตอบกลับคือมันน่าขบขันมากทุกครั้ง

บางครั้งก็มีท่าทางไม่เต็มใจที่จะพูดคุย

อันหรันดูอ่อนโยนของฮัวเสี่ยวน่าที่ด้านข้าง ด้วยความรู้สึกที่หลากหลายในใจของเธอ

เธอก็คิดถึงแม่เช่นกัน เมื่อตอนแม่ยังอยู่ เธอมักจะปิดตาและให้เธอเดาว่าเธอเป็นใคร

ทุกครั้งที่อันหรันเดาผิดโดยตั้งใจ แม่ก็จะให้รางวัลอันหรันด้วยช็อคโกแลตหนึ่งชิ้นเหมือนเป็นการลงโทษ

แม่และลูกสาวหัวเราะคิกคัก ในขณะที่พ่อกำลังมองดูคนทั้งสองอยู่ไม่ไกล มีประโยคดูถูกออกมาจากปากของเขา และเขารู้สึกประหม่า แต่ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขเช่นกัน

หลังจากเดินไปถึงร้านอาหาร ฮัวเสี่ยวน่าก็มาทานอาหารกับเจิ้งหรุหยู่ อันหรันอยู่ในสวน เพราะเมื่อเช้าทานอาหารเช้าสาย ไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่

หลังจากทานอาหารแล้ว ฮั่วเสี่ยวน่าก็เรียกอันหรันให้ไปส่งเจิ้งหรุหยู่ไปพักผ่อน

ในห้องพักผ่อน ก็ยังมีเปียโน

อันหรันค้นพบเป็นครั้งแรก ว่าฮัวเสี่ยวน่าสามารถเล่นเปียโนได้ด้วย

แต่เธอฟังเพลงนี้อย่างประหลาดใจ และหลังจากนั้นไม่นานเมื่อเธอเห็นว่าเจิ้งหรุหยู่หลับไป เธอก็รู้ว่ามันเป็นเพลงกล่อมเด็ก

หลังจากที่เจิ้งหรุหยู่หลับไป ฮัวเสี่ยวน่าก็มองไปที่เธอเป็นเวลานาน ด้วยความรักในครอบครัวที่ไม่มีที่สิ้นสุดในสายตาของเธอ และในที่สุดก็เรียกอันหรันให้กลับบ้าน

คณบดีส่งคนทั้งสองออกไป รถก็ขับขึ้นภูเขาไปได้ครึ่งทาง แต่เจิ้งหรุหยู่ขอให้คนขับหยุดรถ

เธอลงจากรถ ยืนอยู่บนหน้าผาที่ว่างเปล่า มองตรงไปข้างหน้าเป็นเวลานาน และทันใดนั้นก็ตะโกนออกไปในระยะไกล

เรื่องนี้ทำให้อันหรันประหลาดใจ ที่ไม่รู้ว่าฮัวเสี่ยวน่าต้องการทำอะไรและรีบไปที่ด้านข้างของฮัวเสี่ยวน่า ถามอย่างเป็นห่วง : "นานา เธอเป็นอะไรไป? "

ฮัวเสี่ยวน่าหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าของเธอหายจากอาการฮิสทีเรีย ฟื้นฟูกลับสู่ความเงียบสงบ เธอพูดเบาๆ : "ไม่มีอะไร ฉันสบายดี ตอนนี้ก็แค่ระบายอารมณ์บางอย่าง ทุกครั้งที่ฉันเห็นแม่ฉัน ก็พบว่าเธอจำไม่ได้ ฉันโกรธมาก เธอเป็นแม่ของฉัน เธอให้กำเนิดฉันและเลี้ยงดูฉันมา จะบอกว่าเธอลืมได้อย่างไร? ฉันหวังว่าเธอจะหันหน้ามามองฉันอย่างรักใคร่ เป็นห่วงว่าฉันจะสบายดีแค่ไหน ถ้าฉันรู้สึกไม่สบาย ฉันอยากกินอะไร……แค่เรื่องเล็กน้อยในบ้านพวกนี้ ฉันก็มีความสุขมากแล้ว"

ฮัวเสี่ยวน่าพูด แต่เสียงของเธอทุ้มขึ้นเรื่อย ๆ

อันหรันไม่รู้สึกถึงความรู้สึกนี้เช่นกัน เธอจับมือของฮัวเสี่ยวน่าเบา ๆ มือของเธอเย็นอย่างไม่คาดคิดในตอนนี้

เธอพูดเบาๆ : "นานา ฉันคิดว่าเธอต้องสู้ต่อไป สักวัน แม่ของเธอจะฟื้นความจำและทำทุกอย่างที่เธอต้องการให้เธอทำได้"