บทที่ 25: คุณสมบัติสำหรับ 100 อันดับเรเดียนซ์

 

 

 

 

ยิ่งอาจารย์เปาสังเกตกล่องเก็บวิญญาณก็ยิ่งรู้สึกแปลกมากขึ้น ทันใดนั้นม่านตาของเขาก็หดตัวเมื่อเขาจำเครื่องหมายที่ด้านข้างของกล่องเก็บวิญญาณได้

 

มันคือกล่องเก็บวิญญาณระดับบรอนซ์ !

 

เดิมทีอาจารย์เปาต้องการพูดถึงสุนัขลายเหลืองแต่เขาก็อดกลั้นไว้ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ากล่องเก็บวิญญาณนี้มีเฟย์บรอนซ์อยู่จริงหรือไม่ แต่เขาเชื่อว่ามันดีกว่าสุนัขลายเหลืองอย่างแน่นอน

 

ท้ายที่สุดจำนวนเงินที่ต้องใช้ในการซื้อกล่องเก็บวิญญาณระดับบรอนซ์ของ นกกระจอกเทศขนส่ง หนึ่งกล่องก็เพียงพอที่จะซื้อสุนัขลายเหลืองสามตัว

 

ในขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในโรงเรียนหลินหยวนก็รู้สึกผ่อนคลายหลังจากที่ได้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเด็กและสดใส ในเวลาเดียวกันหลินหยวนรู้สึกดีใจมากที่เขาเลือกที่จะสนับสนุนจื่อฉี ให้เข้าเรียนในโรงเรียนแทนที่จะจัดการร้านเฟย์กับเขา

 

เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องทำงานของอาจารย์เปา หลินหยวนก็เห็นกรงที่มี สุนัขลายเหลืองที่แข็งแรง เห็นได้ชัดว่าอาจารย์เปากำลังวางแผนที่จะมอบให้กับจื่อฉี

 

หลินหยวนไม่รู้จะขอบคุณอาจารย์เปาอย่างไร แม้ว่าเขาจะมีเงินเพียงพอในบัญชีเคลือข่ายดวงดาวสำหรับซื้อสุนัขลายเหลืองหลายสิบตัว แต่ความเมตตาไม่สามารถวัดได้ด้วยเงินโดยเฉพาะประเภทที่ไม่ต้องหวังสิ่งตอบแทน

 

อาจารย์เปานั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานและพูดกับหลินหยวนว่า “ ฉันไม่ได้คาดหวังว่านายจะเตรียมเฟย์ที่ดีขนาดนี้หลังจากบอกให้นายทำ ”

 

อาจารย์เปามองไปที่หลินหยวนและคร่ำครวญ ถ้ากล่องเก็บวิญญาณระดับบรอนซ์นี้มีเฟย์บรอนซ์อยู่จริงๆแม้ว่ามันจะเป็นเฟย์ประเภทป้องกันระดับบรอนซ์ธรรมดา แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะหามาได้

 

ฉันสงสัยว่าเด็กอย่างเขาจะได้มาซึ่งสิ่งที่ยิ่งใหญ่นี้ได้อย่างไร …

 

อาจารย์เปาพบว่าความคิดที่จื่อฉีใช้ความสามารถของเธอจนแทบทนไม่ได้ก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจกับหลินหยวน

 

คำพูดของอาจารย์เปาทำให้จื่อฉีค่อนข้างสับสน เธอที่ถือกล่องเก็บวิญญาณนี้ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในอาจารย์เปาจะรู้ได้อย่างไร

 

หลินหยวนสังเกตเห็นการแสดงออกที่สับสนของจื่อฉีและพูดว่า ” จื่อฉีนำเฟย์ตัวแรกของเธอออกมาได้แล้วและเริ่มทำสัญญากันเถอะ “

 

จื่อฉีเลิกสงสัยและวางมือลงบนล็อคของกล่องเก็บวิญญาณ หลังจากฉีดจิตวิญญาณฉีของเธอและเปิดกล่องเก็บวิญญาณวัวเหล็กสีหมึกอันสง่างามก็ปรากฏตัวขึ้น หัวของมันมีเขาแหลมผิดปกติ

 

จื่อฉีปล่อยให้อ้าปากค้างโดยไม่สมัครใจ

 

อาจารย์เปายังทิ้งปากกาที่เขาถืออยู่และอุทานว่า “ มันคือกระทิงคมเขาเหล็กบรอนซ์จริงๆ ! นอกจากนี้รูปลักษณ์ของกระทิงคมเขาเหล็ก นี้ดูเหมือนจะมีความโดดเด่นในเส้นทางบรรพรุษด้วย

 

“ เขาจมูกที่ด้านหน้ายาวมากจริงๆ ! คุณภาพของกระทิงคมเขาเหล็ก นี้ยอดเยี่ยมที่สุดในบรรดาเฟย์ประเภทการป้องกันระดับบรอนซ์เลยล่ะ ”

 

“ ลองดูที่เขาจมูก เป็นส่วนผสมที่ยอดเยี่ยมที่สามารถใช้เพื่อส่งเสริมคุณภาพที่ดีได้ แค่เขาตัวนี้ก็มีมูลค่า 700,000 ดอลลาร์สหพันธ์แล้ว ”

 

ทันทีที่อาจารย์เปาหยุดพูด กระทิงคมเขาเหล็กก็ปล่อยเสียงร้องออกมาและเคาะกีบหลังของมันกับพื้น

 

หลินหยวนมองไปที่อาจารย์เปาด้วยสีหน้าไม่เชื่อ จิตวิญญาณของเฟย์บรอนซ์ช่วยให้สามารถสัมผัสได้ถึงสิ่งที่มนุษย์ที่อยู่รอบตัวมันกำลังคิด ปฏิกิริยาของอาจารย์เปาหลังจากที่ได้เห็นกระทิงคมเขาเหล็กคือการให้ราคากับเขาจมูก มันปั่นป่วนกระทิงอย่างแท้จริง

 

อาจารย์เปาหยิบปากกาที่หล่นแล้วหัวเราะด้วยความลำบากใจ “ มันเป็นนิสัยเดิมของฉัน เป็นนิสัยในการประกอบอาชีพของนักวิเคราะห์ส่วนผสมทางจิตวิญญาณน่ะ ฮ่า ๆ ”

 

จื่อฉีจ้องมองไปที่กระทิงคมเขาเหล็กในขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ

 

หลินหยวนก้าวไปข้างหน้าเพื่อเช็ดน้ำตาของจื่อฉีและถามว่า “ เธอร้องไห้ทำไม ? ”

 

หลินหยวนเป็นคนที่ค่อนข้างสงวนตัวและไม่รู้ว่าจะแสดงอารมณ์หรือปลอบใจคนอื่นอย่างไร

 

จื่อฉีมองไปที่หลินหยวนและถามว่า “ หลินหยวน ! พี่ขายร้านเราเหรอ !? ”

 

จื่อฉีอาจไม่รู้คุณค่าของกระทิงคมเขาเหล็กแต่จากปฏิกิริยาของอาจารยืเปา และรูปลักษณ์ของเฟย์ เธอบอกได้เลยว่ามันไม่ถูก

 

อาจารย์เปาออกจากห้องทำงานและปิดประตูให้หลินหยวนและจือซี

 

หลินหยวนลูบหัวของจื่อฉีแล้วพูดว่า “ รีบทำสัญญากับมัน อาจารย์เปายังคงต้องรายงานต่อไป อย่าเพิ่มภาระงานของอาจารย์เปา เมื่อเราออกไปทานอาหารเย็นในภายหลังเราจะคุยกันมากขึ้น ”

 

หลินหยวนหมุนเวียนจิตวิญญาณของเขาในขณะที่พูด

 

จื่อฉีอุทานด้วยความดีใจ “ หลินหยวน พี่สัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณ ! จากนั้นร่างกายของพี่…”

 

หลินหยวนยิ้มอย่างอบอุ่น “ ตอนนี้พี่สบายดี ”

 

น้ำตาของจื่อฉีไหลลงมาอย่างเงียบๆก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถกลั้นมันได้อีกต่อไปและเริ่มร้องไห้หนักขึ้น เธอร้องไห้และหัวเราะในเวลาเดียวกัน

 

เมื่อเห็นหลินหยวนที่ตื่นตระหนกจื่อฉีกล่าวว่า “ ขอร้องไห้สักครู่ นี่คือน้ำตาแห่งความยินดี ”

 

จื่อฉีร้องไห้เป็นเวลาห้านาที ในช่วงห้านาทีนี้น้ำตาเป็นสิ่งที่เค็มที่สุด แต่จื่อฉีกำลังมีความสุขที่สุดในห้านาที

 

หลังจากทำสัญญากับกระทิงคมเขาเหล็กแล้วจื่อฉีก็เก็บมันไว้ในกล่องเก็บวิญญาณของเธอ

 

เมื่ออาจารย์เปาสังเกตเห็นว่าความวุ่นวายสิ้นสุดลงเขาก็เปิดประตูและเพิ่งเห็นฉากที่จื่อฉีสร้างสัญญาขึ้น

 

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ “ พรสวรรค์ของจื่อฉีนั้นยอดเยี่ยมอยู่แล้ว ตอนนี้เธอเริ่มต้นด้วยกระทิงคมเขาเหล็กบรอนซ์ ที่เหนือกว่า จื่อฉีอาจมีโอกาสเข้าร่วมการคัดเลือกของ100อันเรดบัดในช่วงสิ้นปีนี้ ”

 

เมื่ออาจารย์เปาพูดถึง100อันดับเรดบัด หลินหยวนก็อดถามไม่ได้ว่า “ ไม่ใช่แค่นักเรียนปีสามเท่านั้นที่มีสิทธิ์เข้าร่วม100อันดับเรดบัดหรือ จื่อฉีเพิ่งอยู่เพียงปีหนึ่งเท่านั้น ! ”

 

อาจารย์เปามองไปที่จื่อฉีด้วยความคาดหวังที่ไร้ขีดจำกัด และกล่าวว่า “ การคัดเลือกของ100อันดับเรดบัดเกี่ยวข้องกับการคัดเลือกเยาวชน 100 คนจากเมืองเรดบัดและมอบคุณสมบัติในการเข้าร่วม100อันดับเรเดียนซ์ให้

 

“ เพื่อให้มีคุณสมบัติครบ 80 ที่เหล่านั้นต้องผ่านการต่อสู้จริง ส่วนอีก 20 ที่ที่เหลือเป็นของสำหรับผู้เข้าร่วมการเพาะเมล็ด สำหรับเกณฑ์นั้นขึ้นอยู่กับศักยภาพและความสามารถของพวกเขา

 

“ จื่อฉีมีความสามารถอย่างเต็มที่ในการต่อสู้เพื่อ 20 ที่เหล่านั้น หากจื่อฉีประสบความสำเร็จเธอจะได้รับแหล่งข้อมูลด้านการศึกษาจากเมืองเรดบัด จากผู้สนับสนุนโรงเรียนจิตวิญญาณฉีระดับกลางเมืองเรดบัดของเรา จากนั้นเธอจะสามารถพัฒนาได้ดียิ่งขึ้น อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้ยังคงขึ้นอยู่กับการทำงานหนักของจื่อฉีเองด้วย ”

 

จื่อฉีพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่น โดยธรรมชาติแล้วเธอจะทำให้ดีที่สุดและมุ่งมั่นเพื่อมัน มิฉะนั้นเธอจะเหมือนยอมทิ้งการมีส่วนร่วมของหลินหยวน

 

หลินหยวนไม่ได้สนใจเกี่ยวกับการสนับสนุนทรัพยากรมากนัก กับเขาทุกครั้งที่จื่อฉีกลับบ้านในช่วงวันหยุดเขาจะสามารถปรับปรุงเฟย์ ที่ทำสัญญากับเธอได้

 

ยิ่งไปกว่านั้นเขาจะเลี้ยงดูเฟย์ที่ทำสัญญาในอนาคตทั้งหมดของจื่อฉีดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคนอื่นในเรื่องทรัพยากร

 

หลินหยวนกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับบรรยากาศและสภาพแวดล้อมของสถาบัน การแข่งขันกับบุคคลที่มีอายุใกล้เคียงกันในสถานที่แห่งนี้ถือเป็นการเติบโตประเภทหนึ่ง

 

การเติบโตดังกล่าวอาจแสดงให้เห็นด้วยความแข็งแกร่งของคน ๆ หนึ่ง แต่เป็นการเติบโตทางจิตวิญญาณมากกว่า

 

หลินหยวนต้องการพาจื่อฉีไปทานอาหาร เธอจึงขอพัก

 

อาจารย์เปาอนุมัติคำขอของจื่อฉีทันที