“ขอบคุณมากเลยค่ะ​ รุ่นพี่! ต้องขอบคุณรุ่นพี่เลยค่ะ! ที่ทําให้หนูคืนดีกับเขาได้​!​”

ขณะพักเที่ยง​ เสียงสดใสร่าเริงของเด็กนักเรียนหญิงได้ดังก้องในห้องพยาบาล

ผม​ มายามะ​ เคียวจิ​ นอนอยู่บนเตียง​เเละฟังการสนทนาของทั้งคู่​ อีกฝ่ายคงจะไม่รู้สึกถึงตัวผมเพราะมีผ้าม่านกั้นไว้อยู่​ ถึงจะรู้สึกผิดอยู่บ้างที่ดักฟัง​ เเต่จะถอยตอนนี้​ ก็คงสายเกินไปเเล้ว

“ดีจริงๆที่มาปรึกษากับรุ่นพี่… คือว่า! ถะ.. ถ้ามีปัญหาอะไร ฉันขอมาปรึกษากับรุ่นพี่อีกได้ไหมคะ…”

“ได้สิคะ​​ ฉันไม่มีปัญหาหรอกค่ะ​ ไม่ว่าจะตอนไหน​ ก็เชิญเลยค่ะ”

เสียงที่ตอบกลับเด็กนักเรียนหญิงคนนั้น​ ก็เป็นเสียงของผู้หญิงเหมือนกัน​ อย่างไรก็ตามมันเป็นเสียงที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเสียงที่เเฝงความร่าเริงของเด็กนักเรียนหญิงคนนั้นมาก​ ถ้าคนเเปลกหน้ามาได้ยินเข้า​ อาจจะคิดว่าเป็นเสียงของอาจารย์ประจําห้องพยาบาลเลยก็ได้

เเต่ว่า​เคียวจิ​รู้​ ณ​ อีกฝั่งของผ้าม่าน​ หญิงสาวที่เด็กนักเรียนหญิงคนนั้นเรียกว่า​ “รุ่นพี่” อยู่ต่างจากพวกเขาเพียงชั้นปีเดียวเท่านั้น

นอกจากนี้เขายังรู้ความลับอีกหนึ่งอย่างของเธอที่ไม่มีใครรู้อีกต่างหาก…

“ถ้าอย่างงั้น ฉันขอตัวก่อนนะคะ! ขอบคุณจริงๆค่ะ!”

เสียงของประตูที่เปิด​ดังขึ้น​ ก่อนจะค่อยๆปิด​ลง​ พอเสียงฝีเท้าของเด็กนักเรียนหญิงห่างไกลขึ้น​เเล้ว เคียวจิจึงเปิดผ้าม่าน

ก่อนจะพูดออกมา

“ถ้าทําตัวเสเเสร้งเเบบนั้น​ จะเจ็บเอาได้นะครับ”

เเผ่นหลังที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ได้ตอบสนองต่อคําพูดเหล่านั้น

…หลังจากผ่านไปสักพัก​ เธอก็ค่อยๆหันมามองเคียวจิ

“เสียมารยาทจังเลยนะคะ​ นี่ฉันไปเสเเสร้งตอนไหนเอ่ย?”

“จริงๆเเล้ว​ รุ่นพี่ไม่เคยคบกับผู้ชายมาก่อนเลย​ ใช่ไหมล่ะ?”

[อึก]​ สีหน้าของ​ยูซึกิ​เเข็งกระด้างขึ้นมาทันที

ชื่อของเธอคือ​ ชิราเสะ​ ยูซึกิ​ เธออยู่ชั้นปี​ที่ 2​ ของโรงเรียนเเห่งนี้เเละเป็นรุ่นพี่ของเคียวจิอยู่หนึ่งปี

เธอคือสาวงามอันดับหนึ่งของโรงเรียน​ เเถมยังเป็นนักเรียนดีเด่นอีกด้วย​ เพื่อนร่วมชั้นของเธอต่างเปรียบเธอดั่งดอกฟ้าที่ไม่มีใครเอื้อมถึง นอกจากนี้เธอยังเป็นที่นับถือจากเหล่ารุ่นน้องอีกต่างหาก​ เธอดังถึงขนาดใครเห็นต่างก็ต้องอิจฉา​ ใครๆต่างก็รู้จักเธอ​ มีเเม้เเต่ข่าวลือที่บอกว่า [ผู้ชายคนไหนที่เข้าโรงเรียนนี้ต่างก็ต้องเคยตกหลุมรักเธอสักครั้ง]​ เลยทีเดียว

…ใครจะไปจินตนาการ​ออกล่ะ​ ว่าเธอคนนั้นจริงๆเเล้วไม่เคยคบกับผู้ชายมาก่อนน่ะ?​ เเถมเธอคนนั้นยังทําหน้าตาเหมือนเด็กน้อยพร้อมกับยืนกรานว่า​ “ฉันเป็นผู้ใหญ่จริงๆนะคะ!” ออกมาอีก

“เสียมารยาทจังเลยนะคะ​ ฟังให้ดีล่ะ​ ฉันไม่เหมือนเด็กน้อยอย่าง​ มายามะคุง​ เป็นผู้ใหญ่โตเต็มวัยค่ะ! ผู้~ใหญ่~”

“เห้อ~”

“ก็เพราะฉันอายุมากกว่านะคะ! อยู่มานานกว่าตั้งหนึ่งปีเลยนะคะ! ถ้าเเปลงเป็นวันก็ตั้ง​ 365 วันเลยนะคะ! หรือก็คือฉันมีประสบการณ์​ขนาดนั้นเลยนั่นเเหละค่ะ! เข้าใจรึยังคะ?”

“งั้นเหรอครับ”

“…เพราะฉะนั้น​ เรื่องอย่างนี้ฉันก็ทําได้เหมือนกันนะคะ?”

อยู่ดีๆยูซึกิก็ขยับเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว​ ผมของเธอส่องสว่างระยิบระยับอยู่สุดปลายสายตา ในตอนที่รู้สึกตัวนั้น​ ใบหน้าที่สง่างามของเธอก็มาอยู่ต่อหน้าผมซะเเล้ว

ข่าวลือที่บอกว่าเธอสวยเป็นอันดับหนึ่งของโรงเรียน​บ้างล่ะ​ อันดับหนึ่งของประเทศบ้างล่ะ​ อันดับหนึ่งของโลกบ้างล่ะ​ พอมาลองคิดดู​ มันก็ไม่ใช่คําพูดเกินจริงเเต่อย่างใด เธองดงามถึงขนาดนั้นเเละตอนนี้เธอคนนั้นกําลังจ้องหน้าผมในระยะที่พวกเราสามารถจูบกันตอนไหนก็ได้​ จะไม่ให้หวั่นไหวได้ยังไงล่ะ

ทันใดนั้น​ก็มีรอยยิ้มที่ดูภาคภูมิใจผุดขึ้นมาบนใบหน้าของยูซึกิ

“ฟุฟุฟุ~ ตกใจอะไรกันคะ? ฉันก็เเค่เอาหน้าเข้าไปใกล้เฉยๆเองค่ะ​ หวั่นไหวกับเรื่องเล็กน้อยอย่างนี้​ อย่างที่คิดมายามะคุงนี่เป็นเด็กน้อยจริงๆเลยนะคะ”

[คงรู้สึกเจ็บใจสินะคะ เเน่จริงก็ลองเถียงกลับมาสิคะ​ ถ้าทําได้ล่ะก็นะ!]​ ยูซึกิยิ้มอย่างภูมิอกภูมิใจ​พร้อมกับส่งสายตา​ที่ทําให้รู้สึกเช่นนั้น

ดูยังไงก็เป็นการยั่วยุอย่างไม่ต้องสงสัย​

เเต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะจัดการเรื่องนี้เเบบที่ผู้ใหญ่เขาทํากันไม่ได้

“พูดออกมาเเล้วนะครับ ก็เอาเลยสิ เชิญจ้องผมตามที่ต้องการเลย ผมไม่หวั่นไหวเลยสักนิด”

ผมจับมือของยูซึกิเพื่อให้เธอขยับไปไหนไม่ได้​ ก่อนที่คราวนี้จะเป็นฝั่งผมที่เอาหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้

[เอ๊ะ?]​ เธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ​ ก่อนที่ผมจะเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น

—ในชั่วพริบตา​นั้น​ ใบหน้าของยูซึกิก็ได้ถูกย้อมเป็นสีเเดงกํ่าอย่างกับปลาหมึกต้ม

“อะ.. อะไรกันคะ​ ตะ.. ตะ.. ตูกยั่วยุชะง่ายขนาดนั้น… ยะ.. อย่างที่คิดเยย มายามะคุง… เป็นเด็กย้อยจริงๆอ้วย…”

ลิ้นของเธอพันกัน จนทําให้พูดออกมาเป็นภาษาปริศนาอะไรสักอย่าง เเถมยังดูเหมือนกับว่าจะมีไอนํ้าออกมาจากหัวของเธออยู่เเล้ว

ผมรู้สึกสงสารเธอที่เป็นเเบบนั้นเลยปล่อยมือ​ของเธอไป​ ยูซึกิถอยหลังไปหนึ่งก้าว ในขณะที่ไหล่ของเธอสั่นอยู่​ เธอก้มหน้าที่เเดงกํ่าของตัวเอง ก่อนจะพูดออกมา

“สะ.. สําหรับวันนี้ฉันจะปล่อยไปก่อนก็ได้ค่ะ…”

“ทําไมรุ่นพี่ถึงชอบรุกเข้ามา​เเล้วระเบิดตัวเองตลอดเลยล่ะครับ”

“ระ.. ระเบิดตัวเองอะไรกันคะ!? ฉันไม่ได้ระเบิดอะไรทั้งนั้นเเหละค่ะ!”

​ยูซึกิที่ลืมหลักเหตุผลเเละใช้เเต่อารมณ์​เพียงอย่างเดียวได้เถียงกลับมาเเบบนั้น​

[คร้าบ~ คร้าบ~]​ ก่อนที่ผมจะพยักหน้าตอบไป

การใช้เวลาในเเต่ละวันไปกับเธอที่ห้องพยาบาล สําหรับเคียวจิมันไม่ใช่เรื่องเเปลกอะไรอีกเเล้ว

ทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อ​หนึ่งเดือนก่อน

เเน่นอนว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องพยาบาลเเห่งนี้

ติดตามเพจผู้เเปลได้ที่​ Ao2Sides​