I Walk Among Zombies VN

ผู้แปล : คนเหงาและง่วง

Chapter : 3 พิสูจน์

.

.

.

วันต่อมา

 

สิ่งแรกที่เขาทำหลังตื่นขึ้นมาในห้องคืออาบน้ำ

หลังจากเช็ดผมให้แห้ง เขาเริ่มจัดระเบียบความคิด

 

ซอมบี้จู่โจมมนุษย์

ดูเหมือนว่ามันจะเป็นข่าวที่ถูกต้องแล้ว

แต่ถึงกระนั้น มันก็ไม่ได่จู่โจมเขา

หรือก็คือ เขาเป็นกรณีพิเศษ

 

(งั้น แปลว่าเจ้านี่คือสาเหตุสินะ…?)

 

เขามองไปที่รอยแผลบนแขนขวา

สะเก็ดแผลลอกออกแล้วถูกแทนที่ด้วยผิวใหม่

รอยที่ชายคนนั้นกัด อย่างไรก็ตาม มันทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้

ไวรัสมีอัตราการเสียชีวิตที่ 100%

แต่ถึงอย่าง ยูสุเกะก็ไม่ได้ตาย

หรือบางทีเขาอาจจะตายไปแล้วแต่เพียงไม่รู้ตัว

 

เขาเอามือทาบอกอย่างกังวลใจ

หัวใจของเขาเต้นปกติดี

อุณหภูมิของร่างกายก็ปกติเช่นกัน

 

(…)

 

แล้วทำไมเขาถึงยังไม่ตายกันล่ะ?

หรือบางทีเชื้อไวรัสอาจจะอ่อนแอ แล้วกลายเป็นวัคซีนไปแทน?

มันอาจจะสร้างแอนติบอดีในตัวเขา ซึ่งด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้ซอมบี้ไม่โจมตีเขา?

 

“ไม่เข้าใจเลยจริงๆแฮะ”

 

คิดไปก็ไม่ได้คำตอบ ไม่มีข้อมูลผู้รอดชีวิตจากการถูกกัด หรือคนที่ไม่โดนซอมบี้จู่โจมบนอินเตอร์เน็ต

ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นกรณีหายากมาก

หากเขาแจ้งเรื่องนี้ให้กับทางแพทย์ทราบ พวกเขาอาจจะสามารถหาวิธีให้มนุษยชาติเอาชนะสถานการณ์นี้ไปได้

 

“แต่แบบนั้นมัน”

 

พวกเขาอาจจะหลอกใช้เขา

ระบบสังคมล่มสลายไปแล้ว พวกเขาคงไม่มาคิดเรื่องสิทธิมนุษยชน ถ้าจะมีก็คงเป็นสิ่งตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง อย่างกิเลสของมนุษย์

 

“อืม ดูเหมือนชั้นจะโชคดีสินะ”

 

ความจริงคือ หากเขาเป็นเหมือนแม่ลูกคู่นั้น เขาก็คงจะถูกกินเช่นกัน

 

“ชั้นรู้สึกสงสารพวกเธอนะ แต่ดูเหมือนว่าโชคพวกเธอคงจะหมดลงแค่นั้น”

 

เขาพนมมือขึ้นแสดงความอาลัย

สิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเธอนั้นแย่มาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาทำไม่ดีกับพวกเธอ

หากยังอยู่แต่ในห้องนั้น พวกเธอก็จะอดอาหารตายอยู่ดี

 

ผลลัพธ์ของชะตากรรมนั้นก็ไม่ได้ดีหรือแย่ไปกว่าเดิมเลย

ใช่ว่าพวกเธอจะมีหวังที่จะหนีได้

 

ถึงจะพูดอย่างนั้น บางทีการอดอาหารตายอาจจะดีกว่าการถูกซอมบี้กินก็ได้ และบางทีอาจจะมีโอกาสถูกช่วยเหลืออยู่ด้วยก็ได้ แต่ถึงกระนั้น

เรื่องที่ผ่านมาแล้วคงทำอะไรไม่ได้ ยูสุเกะคิด และปล่อยวาง

 

“อย่างแรก ชั้นต้องยืนยันทฤษฎีก่อน”

 

หลังจากเหตุการณ์เมื่อวาน เขาค่อนข้างแน่ใจว่าพวกซอมบี้จะไม่โจมตีเขา

เพื่อความแน่ใจ ยูสุเกะออกจากอพาร์ตเม้นต์พร้อมกับอุปกรณ์เช่นเดิมกับวันก่อน

เขาตัดสินใจเดินไปรอบๆตึกของอพาร์ตเม้นต์

ผ่านซอมบี้หลายตัวระหว่างทาง

 

ยูสุเกะชะงักเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน แต่ตามที่คาดไว้ พวกมันไม่ได้สนใจเขา

เขามองเห็นซอมบี้บางตัวจากเมื่อวันก่อน แต่พวกมันไม่แม้จะชำเลืองมองเขา เพียงแต่โซโซไปมารอบๆ

 

“เหมือนจะได้เรื่องนะ…ชั้นควรจะออกไปไกลกว่านี้ดีไหมนะ”

 

เขานำมอเตอร์ไซค์ออกจากโรงจอดรถใต้ดินแล้วขี่ไปร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ

รถยนต์ถูกทิ้งร้างเกลื่อนถนน แม้จะกลางสี่แยกก็เช่นกัน

เขาหลีกเลี่ยงหลบรถที่ถูกทิ้งไว้ บางครั้งก็ขี่ขึ้นไปบนทางเท้า เขาค่อยๆไปอย่างช้าๆ

 

มีซอมบี้อยู่ทั่วทุกที่

มันมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ มีกลุ่มใหญ่ประมาณสิบตัวปรากฏอยู่ด้านหน้า

 

“พวกมันไม่สนใจเสียงรถของชั้นงั้นเหรอ? พวกมันอาจจะสนใจแค่มนุษย์ล่ะมั้ง”

 

เขาคิดว่าพวกมันอาจจะถูกดึงดูดด้วยเลือดสดๆ

เขานึกถึงตอนที่พวกซอมบี้กลืนกินสองแม่ลูก ดูเหมือนว่าซอมบี้ในระแวกใกล้เคียงจะมารวมตัวกันที่นั่นด้วย

 

“หืม? เด็กคนนั้นไม่เหมือนมนุษย์เลยแฮะ”

 

มีเด็กอายุราวๆห้าขวบหมอบอยู่ใกล้ๆรถยนต์

เมื่อมองเข้าไปใกล้ๆ ยูสุเกะพบว่าเขากำลังแทะแขนของมนุษย์ สีขาวของกระดูกโผล่ออกมาให้เห็น

เด็กคนนั้นกำลังฉีกเนื้อออกมาโดยใช้เพียงแค่ฟัน

 

“เหวอ น่าขนลุกเป็นบ้า…”

 

แม้เขาจะรู้ว่าจะไม่ถูกโจมตี แต่มันก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี

 

ระหว่างที่ใช้เวลาสำรวจพื้นที่ไปเรื่อย เขาก็มาถึงร้านสะดวกซื้อ

เมื่อเข้ามาในร้านสะดวกซื้อ เขาวางกระเป๋าลงจากใหล่

ซอมบี้สองตัวหันไปมาอยู่ด้านใน แต่สินค้าบนชั้นยังคงปลอดภัยดี

 

“ลัคกี้ล่ะ”

 

เขามองหาป้าย โยนอาหารกระป๋องหรือกล่องและขวดน้ำใส่กระเป๋า

 

“อ๊ะ หรือชั้นควรจะกินอาหารที่เน่าไวก่อนนะ ฉันไปซูเปอร์มาร์เก็ตดีไหมนะ…แต่ ช่างเถอะ”

 

อาหารจากร้านสะดวกซื้อก็เพียงพอสำหรับตอนนี้แล้ว

ยูสุเกะเริ่มสนุกกับการเดินไปรอบๆร้านสะดวกซื้อ โยนสิ่งของใส่กระเป๋าโดยไม่ใส่ใจเรื่องราคา มันอาจจะดูเหมือนการปล้น แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เพราะระบบสังคมล่มสลายไปแล้ว

 

“ฮืม ฮื้ม ฮื่ม”

 

เขาฮัมเพลงและหยิบสินค้าจากชั้นวางจนกระเป๋าเต็ม

 

“ฮ่าฮ่า แน่นเอี๊ยด”

 

กระเป๋าของเขาเต็มแน่น เขาหยิบไอศกรีมดูดแล้วกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์

ยูสุเกะวางกระเป๋าไว้บนเบานั่งแล้วขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านไป

 

หลังจากเต็มสต็อกในตู้เย็นเสร็จแล้ว เขากลับไปค้นเว็บต่อ ตอนนี้มันเป็นเพียงแหล่งข้อมูลเดียวของเขา

อย่างไรก็ตาม บนอินเตอร์เน็ตที่มีข้อมูลของสังคมโดยรวมนั้นมีประโยชน์น้อยกว่าข้อมูลเกี่ยวกับศูนย์หลบภัยหรือผู้รอดชีวิตใกล้เคียง การค้นหาข้อมูลท้องถิ่นคือเป้าหมายหลักของยูสุเกะ

 

เขาลองเข้าไปในเครือข่ายของท้องถิ่น แต่ก็ไม่สามารถเชื่อมต่อกับเซิฟเวอร์ได้

ต่อมาเขาลองเชื่อมต่อกับเว็บของศาลากลาง และเชื่อมต่อได้สำเร็จ แค้ไม่ได้อัปเดตอะไรมาสักระยะแล้ว เขาไม่พบอะไรเกี่ยวกับซอมบี้เลย

 

“ไร้ประโยชน์ชะมัด”

 

เขาปิดแท็บลง

 

“สงสัยคงต้องใช้วิทยุ…แต่จะว่าไป เกิดอะไรขึ้นกับระบบเตือนภัยเนี่ย?”

 

ตรงตามชื่อ มันถูกใช้เป็นระบบสื่อสารในกรณีฉุกเฉิน ดังนั้นมันควรจะใช้งานได้ แต่ยูสุเกะไม่ได้ยินเสียงเตือนภัยใดๆเลยสักครั้งเดียว มันควรจะมีระบบวิทยุเพื่อเวลาแบบนี้

 

“ฉันควรจะลองไปที่ศาลากลางสักหน่อยสินะ”

 

เขาคิดว่าถ้าเซิฟเวอร์ยังใช้งานได้ หมายความว่าสิ่งอำนวยความสะดวกก็น่าจะยังใช้การได้อยู่

 

“แต่ตอนนี้ชั้นไปช้ามาก คงไม่มีอะไรให้ชั้นทำได้เท่าไหร่”

 

เขายังคงมีหลายเรื่องอยู่ในความคิด แต่อย่างน้อยก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีอะไรต้องระวังแล้ว วันนี้พอแค่นี้ดีกว่า

เพื่อเปลี่ยนอารมณ์ เขาตัดสินใจเปิดหาหนังผู้ใหญ่สักหน่อย

 

“อะไรฟะเนี่ย”

 

เว็บไวต์โปรดของเขาหายไป

โลกมันจบสิ้นไปแล้วจริงๆสินะ แหงล่ะ เขาไม่ควรจะคาดหวังว่าเว็บไซต์เหล่านั้นจะเปิดอยู่แล้ว

ยูสุเกะกุมขมับ

 

“ไม่เคยคิดเลยแฮะ…ว่านี่มันคือข้อดีของการมีสังคม…ช็อกเลยแฮะ”

 

เขาถอนหายใจและปิด PC

 

“หรือจะเล่นเกมดีนะ…”

 

ยูสุเกะเริ่มลุกขึ้นแต่ก็ตัดใจกลางทาง

เขาเดินไปที่อพาร์ตเม้นต์ของคุโรเสะที่สามประตูถัดไป…ด้วยสีหน้าอันว่างเปล่า

 

เขาเข้าไปในอพาร์ตเม้นต์

 

เขาเปิดประตูเพื่อเข้าไปในห้องน้ำที่ขังคุโรเสะ และพบกับเธอที่ถูกทิ้งเอาไว้

 

————————————-

แปลผิดตรงไหนขออภัย พอดีไม่ช่ำ

 

ตอนหน้า Segg เพราะงั้นผมไปลงในเพจ

เนื่องจากเรื่องนี้เป็นเรท 18+ เพราะฉะนั้นตอนที่ถึงฉากนั้นผมจะไม่ลงในแมวดุ้นนะครับ แต่ถ้าอยากได้ก็เอาไปสิ ไปตามหาเอาเลย ฉันเอาทุกอย่างไปไว้ที่เพจหมดแล้ว(ถึง ณ วันที่ลงจะยังแปลไม่ถึงก็เถอะ)

คนเหงาและง่วง | Facebook

หรือจะเข้าดิสคอร์ดก็ได้

https://discord.gg/hMuzg9rz7v

 

 และถ้าอยากได้ภาพและเสียงชัดๆก็อุดหนุนเกมใน steam เลยครับ ชื่อเดียวกัน