เสียงเจื้อยแจ้วของนกและสัตว์หลายชนิด รวมไปถึงแสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าส่องลอดม่านผืนบางเข้ามายังห้องนอนห้องใหญ่ที่มีการตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้ที่แค่เพียงมองดูความงดงามของมันไม่ใครก็สามารถรับรู้ได้แล้วว่าเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นที่จัดเรียงอยู่ในห้องมีราคาไม่ใช่น้อยๆเป็นแน่ 

ร่างของเด็กที่นอนอยู่บนเตียงสั่นเทิ้มด้วยความหนาวเย็นจากบรรยากาศยามเช้า ไม่นานนักดวงตาทั้งสองข้างก็ค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นถึงนัยน์ตาสีฟ้าใสราวกับท้องฟ้าในวันที่อากาศปลอดโปร่ง 

เจ้าของดวงตาสีฟ้าใสค่อยๆชันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างช้าๆ ผ้าห่มที่เคยปกคลุมร่างร่วงหล่นลงมาเผยให้เห็นชุดนอนแบบร่วมสมัยที่น่าจะผ่านการตัดเย็บมาอย่างประณีตจากช่างที่มีฝีมือ มันประดับประดาด้วยลวดลายสีเงินที่หรูหราและตราสัญลักษณ์ที่คล้ายสิงโตตัวใหญ่

“อือ อืมม”

เด็กชายใช้มือปัดเส้นผมสีดำเงาที่ปรกหน้าออกด้านข้างและขยี้ตาด้วยความงัวเงย พอตื่นได้ที่แล้วพอมองไปรอบๆ ทำท่าทางก็งุนงงสงสัยอะไรบางอย่าง

“ที่นี่ที่ไหนเนี่ย”

แต่ก็ต้องสะดุ้งโหยงอีกครั้ง เมื่อเสียงที่ไม่คุ้นเคยถูกเปล่งออกมาจากปากของตัวเองแถมยังเป็นภาษาที่ตนไม่รู้จักเสียด้วยแต่ทำไมกันเขาถึงได้รู้ความหมายกันและพูดมันได้กันแน่นะ

“อาา โหล เทส เทส ทำไมเสียงมันเป็นอย่างนี้เนี่ยเป็นหวัดงั้นเหรอ ไม่สิ”

ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะไม่ใช่คนที่โง่ขนาดไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าเมื่อสติครบถ้วนแล้วเขาก็เริ่มตรวจสอบตัวเองในทันทีภายใต้ชุดนอนหรูหรานั้นคือร่างกายที่ซูบผอมชวนน่าแปลกใจว่าทำไมไม่เอาเงินที่ตัดชุดนอนไม่ซื้อข้าวกินเสียแทน 

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆสองครั้งและไม่นานนักมันก็ถูกเปิดออกโดยสาวใช้ตัวเล็ก?ไม่สิเด็กสาวในชุดสาวใช้ต่างหาก ทันทีที่ร่างบางที่ผ่านประตูเข้ามาหันมาสบตากับเด็กหนุ่มก็เบิกตากว้างยืนนิ่งอย่างตกตะลึงในทันทีจนเขาจำเป็นต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน

“เอ่อ..คือว่า”

“อะ..ต้องขออภัยในความเสียมารยาทของฉันด้วยค่ะ!”

ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกมาเด็กสาวที่หลุดจากภวังก็ชิงโค้งก้มลงเสียก่อน เธอใส่แรงในการก้มเสียจนที่คาดผมประจำชุดสาวใช้ของเธอตกลงบนพื้นทำให้เส้นผมสีน้ำตาลยาวของเธอลงมาปกปิดหน้าเสียมิด ทำเอาเด็กหนุ่มอดขบขันในท่าทีเบ๊อะบ๊ะของเธอไม่ได้

“ไม่เป็นไรครับ เอ..แต่ว่าที่นี่ที่ไหนครับ”

เด็กหนุ่มไม่รอช้าถามข้อข้องใจของตนกับเด็กสาวในทันทีส่วนตัวเด็กสาวเองเมื่อได้ยินคำถามก็ยืนนิ่งตาเบิกกว้างเหมือนเมื่อครู่สร้างความรู้สึกเดจาวูอย่างบอกไม่ถูก

“เมื่อกี้ว่าอย่างไรนะคะ?”

เด็กสาวเอียงคอสงสัยทำท่าทางราวกับว่าเขากำลังถามอะไรที่ไม่ควรจะถามอย่างนั้น เด็กหนุ่มแม้จะรู้ว่าเธอได้ยินชัดแล้วแต่ก็ตัดสินใจทวนคำถามเดิมให้เธอฟัง

“ผมถามว่าที่นี่ที่ไหนครับ อ่าเป็นไปได้ช่วยบอกด้วยว่าทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ ผมป่วยหนักเหรอครับนี่ได้ใช้สิทธิของประกันไหมครับ ค่าใช้จ่ายส่วนเกินเท่าไหร่”

เด็กหนุ่มยิงคำถามไม่ยั้งใส่เด็กสาว ถึงแม้สถานที่จะดูแปลกตาไปบ้างแต่เขาคิดว่าเขาป่วยเป็นอะไรสักอย่างและที่นี่อาจจะเป็นโรงแรมหรูสักแห่งบางทีอาจจะมีคนรวยที่ใจดีที่นั่งติดกับเขาบนเครื่องบินช่วยเขาเอาไว้

“คำถามบะ..บางอย่างของท่านลีออนฉันก็ไม่เข้าใจค่ะ ต้องขออภัยจริงๆ แต่ว่าเออที่นี่คือคฤหาสน์ของท่านดยุกซิลเวอร์เรีย ท่านลีออนกำลังป่วยไม่ได้สติอยู่ท่านเลย..ไม่ได้พาท่านไปงานเฉลิมฉลองการประสูติขององค์ชายที่เมืองหลวงตามกำหนดการค่ะ ส่วนที่ท่านถามว่าป่วยหนักไหมก็..ท่านไม่ได้สติมาหลายวันแล้วค่ะ”

เด็กสาวตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว สำหรับเด็กกำพร้าอย่างเธอแล้วเมื่อเทียบกับอำนาจในมือของอีกฝ่ายที่เป็นทั้งขุนนางทั้งเจ้านายของเธอย่อมหวาดกลัวเป็นธรรมดา หากทำให้เขาไม่พอใจสักนิดชีวิตเธอต่อจากนี้อาจจะเลวร้ายยิ่งกว่าการตกงานก็เป็นได้

“หือ..ลีออน?..ใครน่ะ”

เด็กหนุ่มที่ได้ฟังความจากเด็กสาวก็กอดอกครุ่นคิด เขาไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เด็กสาวพูดมากนักอีกทั้งยังสงสัยอีกด้วยว่าเธอกำลังกลัวอะไรอยู่กันแน่หรือว่าเขากำลังทำหน้าตาน่ากลัวอยู่กัน

“หรือว่าท่านลีออนจะสูญเสียความทรงจำเหรอคะ แย่แล้วดิฉันจะรีบไปตามหมอมาให้นะคะ”

เด็กสาวที่ได้ยินเด็กหนุ่มพึมพัมออกมาก็ออกอาการลนลานในทันที เธอเตรียมจะวิ่งไปตามหมอประจำตระกูลดยุกที่มาประจำการที่คฤหาสน์นับตั้งแต่ลีออนล้มป่วยแต่เธอก็ไม่ทันจะได้ก้าวข้ามประตูออกไปจากห้องก็ต้องหยุดเท้าไว้เสียก่อนเพราะเด็กหนุ่มไม่สิลีออนย้ายตัวเองจากบนเตียงมาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ได้ทัน

“เดี๋ยวก่อน..โอ้ยย!”

ลีออนที่เพิ่งจะคว้าข้อมือของเด็กสาวไว้ได้ทรุดตัวล้มลงด้วยการที่อยู่ดีๆเขาก็มีอาการปวดศรีษะอย่างรุนแรง ภาพรอบกายเขาเริ่มหมุนกระสับกระส่ายไปหมดจนเขาแทบจะอาเจียนออกมา แล้วสุดท้ายภาพทั้งหมดเหล่านั้นก็มืดดับลงพร้อมๆกับสติของเขาก็หลุดลอยไป

“ว้ายย!”

ลีออนที่หมดสติลงอย่างกระทันหัน ทิ้งร่างของเขาล้มลงบนพื้นแต่มีหรือสาวใช้จะยอมให้เจ้านายของตนบาดเจ็บเธอใช้แรงบังคับหมุนร่างของลีออนจนเขาล้มทับเธอแทน 

ถึงแม้เรี่ยวแรงของสาวน้อยจะมีไม่มากนัก แต่สำหรับลีออนที่ตอนนี้ที่ซูบผอมลงมากจากอาการป่วยทำให้เธอสามารถใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเปลี่ยนทิศทางการล้มของเขาได้ แต่ปัญหาตอนนี้คือเธอไม่สามารถยกเขาขึ้นได้ทำให้ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพที่นอนค่อมทับเธออยู่ และหากสาวใช้รุ่นพี่มาเห็นเธอในสภาพนี้คงจะตกที่นั่งลำบากเป็นแน่ 

“ฮึบ! ย๊าา นี่มันแย่แน่ๆค่ะ แย่แน่ๆ”

สาวใช้ตัวน้อยพยายามยกลีออนขึ้นแต่ก็ยังไม่เป็นผล สำหรับสาวน้อยร่างบางแล้วแม้จะเป็นร่างของคนป่วยก็ยังคงหนักเกินไปอยู่ดี เธอทำได้แค่ภาวนาให้เจ้านายของเธอฟื้นขึ้นอีกครั้งเร็วๆนี้