“คนที่จะตัดสินว่ามันเหมาะสมรึเปล่าไม่ใช่เธอแต่เป็นผมต่างหาก”

 

ลีออนพูดจบก็โน้มตัวก้มลงจูบเข้าที่หน้าผากของสาวน้อยในอ้อมแขน ตอนนี้ร่างกายของเธอที่อยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่มีเพียงชุดชั้นในตัวบางเท่านั้นชวนให้หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกจนเขาเผลอจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของเธอไปตามอารมณ์

 

แต่โชคยังดีที่เขายังคงอดกลั้นข่มอารมณ์ที่พุ่งพล่านเอาไว้ได้ไม่ให้ล่วงเกินเธอไปมากกว่านี้ บางทีอาจเป็นเพราะว่าแต่เดิมทีลีออนหรือกรรณก็ไม่ใช่โลลิค่อนที่มีรสนิยมทางเพศกับเด็กสาววัยแรกรุ่นอยู่แล้ว

 

ตอนนี้คงต้องถามตัวเขาเองต่างหากว่าอะไรทำให้เขาถึงได้เกิดมีความรู้สึกบางอย่างและเผลอลงมือกับสาวน้อยตรงหน้าได้ มันอาจจะเป็นความเครียดจากการที่เขาคิดโน้นนี่นั่นมากเกินไปหรืออาจจะเพราะร่างกายที่อยู่ในวัยคึกคะนอง

 

ลีออนจึงได้แต่บ่นในใจโยนโบ้ยความผิดโทษร่างกายที่เป็นเด็กวัยรุ่นของตนเองในตอนนี้

 

ส่วนฟีโอที่โดนเด็กหนุ่มลวนลามแบบถึงเนื้อถึงตัวรวมไปถึงการถูกจุมพิตเข้าที่หน้าผากสำหรับเด็กสาวที่เป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีโอกาสได้รับความอบอุ่นอย่างเธอที่แม้แต่อ้อมกอดเธอก็ยังไม่เคยได้รับ อย่าว่าไร้ภูมิคุ้มกันต่อผู้ชายเลยเรียกได้ว่าเธอไร้ภูมิคุ้มกันต่อความอบอุ่นก็ยังได้ด้วยซ้ำ

 

 แล้วเมื่อเด็กสาวที่มีภูมิคุ้มกันต่อผู้ชายต่ำเฉกเช่นฟีโอได้มีโอกาสสัมผัสความอบอุ่นจากผู้ชายตรงหน้าเช่นนี้ก็ทำให้เธอเริ่มรู้สึกหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

 

ถึงแม้ร่างกายของเด็กหนุ่มในยามนี้จะผอมแห้งไปบ้าง แต่ด้วยอากาศรอบๆที่ค่อนข้างเย็นทำให้ฟีโอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งมาจากร่างของเขาได้อย่างชัดเจน

 

เด็กสาวรู้สึกว่าความอบอุ่นที่สัมผัสได้จากร่างผอมของเด็กหนุ่มแตกต่างจากการห่มผ้าหรือการผิ่งไฟมันช่างเป็นความรู้สึกที่ชวนให้เธอเสพติดอย่างบอกไม่ถูกรู้ตัวอีกที่ร่างกายของเธอก็เผลอกอดลีออนตอบไปเสียแล้ว

 

ลีออนโอบกอดรัดตัวฟีโอแค่เพียงหลวมๆเท่านั้นแต่จู่ๆเด็กสาวในอ้อมแขนของเขากลับจู่โจมแบบที่เขาไม่ได้คาดคิดเธอกอดเขาตอบเสียดื้อๆ

 

สัมผัสนุ่มนิ่มของร่างบางวัยสิบหกปีในอ้อมแขนทำเอาลีออนถึงกับสมองหยุดทำงานไปพักนึงเลยแต่เขาก็กู้คืนการทำงานกลับมาได้ในเวลาไม่นาน 

 

“วันนี้พอแค่นี้แหละ ราตรีสวัสดิ์นะสาวน้อย”

 

ลีออนกระซิบข้างหูของฟีโอเบาๆหลังจากถอนริมฝีปากออกจากหน้าผาแล้วเขาก็ค่อยๆวางเธอลงบนเตียงอย่างนิ่มนวลและหยิบถ้วยซุปที่ตักขึ้นมาจากหม้อได้ซักพักจนเย็นแล้วมาวางไว้ให้ที่โต๊ะข้างๆหัวเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ปล่อยทิ้งให้สาวน้อยที่ตอนนี้อารมณ์ค้างจากการกระทำของทั้งตัวเธอเองและเขาเอาไว้เบื้องหลัง

 

เป้าหมายอันดับหนึ่งของลีออนในตอนนี้คือการตามหาทางไปโลกของกรรณ ส่วนการสานสัมพันธ์กับฟีโอถือเป็นเรื่องรองที่เอาไว้ฆ่าเวลาเป็นตัวแทนของแก้วน้องสาวของเขาที่นี่ชั่วคราวเท่านั้น นั่นเป็นสิ่งที่เด็กหนุ่มพยายามท่องเอาไว้ในใจเพื่อหยุดไม่ให้เขาลงมือล่วงเกินเด็กสาวตรงหน้าไปมากกว่านี้

 

“อ๊ะ”

 

ฟีโอที่ได้สติหลังจากที่ลีออนออกจากห้องไปสักพัก ลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง มองไปยังถ้วยซุปที่มีเนื้อไก่และเห็ดลอยอยู่เต็มไปหมด กลิ่นหอมกรุ่นของมันกระตุ้นความหิวของเธอขึ้นมาอีกครั้งจนท้องของเธอส่งเสียงร้องประท้วงหาอาหารเที่ยง

 

“อืม..อร่อย”

 

ฟีโอค่อยๆละเมียดละไมกินซุปที่ละน้อยถึงแม้ว่ามันจะเย็นแล้วก็ตามแต่สาวใช้อย่างเธอไม่ได้มีโอกาสได้ลิ้มรสชาติซุปดีๆอย่างนี้ได้บ่อยนักโดยเฉพาะเธอที่มักจะได้ทานที่หลังรุ่นพี่เสมอๆ เพราะแน่นอนว่าย่อมมีการกลั่นแกล้งกันในหมู่คนใช้อยู่แล้วโดยเฉพาะกับเด็กสาวที่โดนโบ้ยความผิดจากอาการป่วยของลีออน 

 

ตั้งแต่ลีออนล้มป่วยเธอก็ถูกขนานนามว่าเป็นสาวใช้ส่วนตัวที่ล้มเหลวไม่สามารถดูแลเจ้านายได้ดีพอจนเจ้านายป่วย แล้วการกลั่นแกล้งก็เริ่มทวีความหนักข้อขึ้น ยิ่งในช่วงนี้ สิ่งที่ตกถึงท้องเธอมีเพียงมันฝรั่งต้มเพียงเท่านั้นทำให้ซุปในวันนี้มีความหมายกับเธอมากเลยทีเดียว

 

“เอ๊ะ?”

 

เมื่อฟีโอทานซุปจนหมดถ้วยเธอก็เหลือบไปเห็นเจ้าหม้อขนาดใหญ่ที่ลีออนตั้งไว้ข้างเตียงไม่รอช้าเธอเปิดหม้อดูในทันที กลิ่นหอมของซุปตีเข้าจมูกเธออีกครั้งแต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เธออิ่มมากเสียจนกระเพาะน้อยๆของเธอไม่มีที่ว่างเสียแล้ว

 

ฟีโอจึงตัดใจจากซุปและเตรียมที่จะยกหม้อและถ้วยของเธอไปล้างเก็บในห้องครัวแต่แล้วเธอก็ต้องหยุดมือลงเมื่อก้มมองดูสภาพของตัวเองไม่มีทางที่เธอจะใจกล้าเดินออกไปนอกห้องในสภาพสวมเพียงชุดชั้นในอย่างแน่นอน แล้วในระหว่างที่เธอคิดอยู่นั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นและดูเหมือนว่าคนที่เคาะประตูจะไม่ได้ใจเย็นพอที่จะรอให้คนที่อยู่ภายในห้องกล่าวอนุญาติหรือพูดอะไรก็ตาม 

 

ประตูถูกเปิดออกในทันที ฟีโอจึงรีบกระโดดขึ้นเตียงนำผ้าห่มปกปิดร่างของตนอีกครั้ง

 

“กินจนหมดเลยงั้นเหรอเก่งมากเลยครับ เด็กดีๆ”

 

คนที่เข้ามาในห้องจะเป็นใครอื่นไปไม่ได้นอกจากลีออนเขามองดูถ้วยใส่ซุปของฟีโอที่กินจนเกลี้ยงแล้วพร้อมกับลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน 

 

ว่ากันตามตรงฟีโอไม่สามารถตามความคิดของผู้ชายตรงหน้าได้ทัน การกระทำแต่ละอย่างในช่วงนี้ของเขาแปลกประหลาดเกินไปแล้ว

 

 ในบางครั้งการกระทำของเขาก็ดูน่ากลัวแต่ในบางครั้งเขาก็ดูอ่อนโยนต่างจากลีออนคนเก่าที่สุดแสนจะเฉยชาต่อสิ่งรอบตัวซึ่งเป็นเจ้านายของเธอในอดีตมาก

 

“ทำไมท่านลีออนถึงได้ทำเหมือนกับว่าดิฉันเป็นเด็กล่ะคะ”

 

ลีออนได้ยินคำถามของฟีโอก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะตอบเธอ

 

“ก็ฟีโอเป็นเด็กไม่ใช่เหรอ..อ๋อ..ที่ประเทศนี้อายุสิบหกก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ”

 

ฟีโอไม่ได้ต้องการจะสื่อความหมายถึงลีออนในเชิงนั้นถึงแม้อายุสิบหกปีในประเทศนี้ก็ยังถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆตามที่เจ้านายของเธอกล่าวก็ตามที

 

 ที่จริงลีออนมีอายุสิบหกปีไม่ต่างจากเธออีกด้วย ไม่สิลีออนนั้นเด็กกว่าเธอเสียอีก เพราะว่าหากนับจากวันคล้ายวันเกิดของเธอที่ถูกตั้งให้จากวันที่เธอถูกสถานอุปการะซิลเวอร์เรียรับมาเลี้ยงดูแล้ว

 

เด็กสาวก็จะเกิดก่อนเขาเป็นเวลาสองเดือน ลีออนเป็นเจ้านายคนสำคัญที่เธอถูกกำหนดให้มารับใช้เขาตั้งแต่แรกเริ่มทำงาน เธอจึงจำเป็นต้องรู้ข้อมูลส่วนตัวของเขาอย่างละเอียดตั้งแต่ตอนที่เธอยังอยู่สถานอุปการะ และ นั่นก็รวมไปถึงวันคล้ายวันเกิดของเขาก็ด้วย 

 

ลีออนที่ดูจะทีเล่นทีจริงในตอนนี้กำลังเตรียมจะยกหม้อซุปที่เหลือและถ้วยที่ฟีโอใช้ทาน ออกไปจากห้อง

 

 ฟีโอหลังจากที่เธอมองไปยังเจ้านายของตนที่กำลังยิ้มแย้มแจ่มใสทำหน้าที่ที่ควรเป็นของเธออย่างขะมักขะเม่น ในตอนนี้เด็กสาวก็ตัดสินใจได้แล้วว่าตนควรจะเป็นคนที่ลุกไปจัดเก็บและล้างภาชนะทั้งหมดด้วยตนเอง

 

ถึงแม้ลีออนจะอยากทำแค่ไหนก็ตาม แต่วันนี้เธอรบกวนเขามามากแล้ว แล้วก็ต่อให้ไม่ต้องมีใครมาบอกก็พอจะเดาได้ว่าเขาจะต้องเป็นคนทำซุปที่เธอเพิ่งทานไปเมื่อครู่อย่างแน่นอน แม้ว่าเธอจะไม่เคยเห็นเขาทำอาหารมาก่อนแต่คนครัวในคฤหาสน์ในตอนนี้ล้วนล้มตายกันไปหมดแล้วด้วยฝีมือลีออน จะเป็นใครไปได้ที่ปรุงซุปขึ้นมา โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่คหฤหาสน์อันกว้างใหญ่ขาดแคลนบุคลากรเช่นนี้ ตัวเลือกที่คาดเดาว่าเป็นไปได้มากที่สุดคงไม่พ้นเป็นเด็กผู้ชายที่กำลังปั้นหน้ายิ้มแย้มยกหม้ออย่างมีความสุขอยู่ในตอนนี้อย่างแน่นอน

 

 เหล่าคนรับใช้ที่คอยดูแลทำความสะอาดคฤหาสน์หลังนี้ตอนนี้มีเพียงเธอกับสาวใช้รุ่นพี่อีกคนที่เป็นเวรในบางวันเท่านั้น เพราะท่านดยุกต้องเดินทางไปเมืองหลวงเป็นเวลานานทำให้ข้ารับใช้ส่วนใหญ่ไม่ลางานก็พักอาศัยอยู่ที่บ้านพักที่อยู่ใกล้ๆกับคฤหาสน์ไม่ได้แวะเวียนมาที่นี่บ่อยนัก

 

อย่างมากเธอก็แค่ต้องทนอายเดินโชว์เรือนร่างที่สวมเพียงชุดชั้นใน ในคฤหาสน์ให้สาวใช้รุ่นพี่เห็นเพียงไม่กี่คนเท่านั้นก่อนที่จะล้างถ้วยและหม้อเสร็จแล้วกลับไปเปลื่ยนชุดยังห้องพักของตน

 

พอรวบรวมความกล้าได้บ้างแล้วฟีโอก็ลุกจากเตียงรีบก้าวเดินไปหาชายผู้เป็นเจ้านายของเธอ

 

“จะทำอะไรน่ะ”

 

ลีออนร้องทักสาวใช้ของตนที่ตอนนี้ไม่ได้เคอะเขินจากการสวมเพียงชุดชั้นในต่อหน้าเขาอีกต่อไปแล้วเธอรวบรวมความกล้าเข้ามาหาเพื่อพยายามจะขอหม้อและถ้วยไปจากเขา

 

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของดิฉันเองเถอะค่ะ”

 

ฟีโอก้มโค้งหัวให้ลีออนอย่างนอบน้อม พร้อมกับยื่นมือไปขอรับถ้วยและหม้อจากเขา แต่ลีออนยังไม่มีท่าทีจะปล่อยภาชนะทั้งสองให้เธอเลยแม้แต่น้อย

 

“หึหึ..นี่หรือว่าเธอตั้งใจจะยั่วผมอย่างนั้นเหรอ”

 

ลีออนที่ยังคงมีรอยยิ้มเต็มใบหน้า แสร้งทำเป็นกวาดสายตามองเรือนร่างที่ยังไม่โตเต็มวัยของเธอพลางพูดแหย่สาวใช้ตัวน้อยของเขาด้วยน้ำเสียงติดตลกเล็กน้อย

 

 ความสุขเล็กๆน้อยๆของลีออนที่พอหาได้ในยามนี้คงจะเป็นการแหย่สาวน้อยตรงหน้าเล่นเท่านั้น และ ลีออนก็ชื่นชอบที่จะเห็นสีหน้าเขินอายของฟีโอเป็นอันมาก

 

“มะ..ไม่ใช่นะคะ”

 

แน่นอนว่าฟีโอย่อมปฏิเสธด้วยอาการเขินอายเกินความจำเป็นเหมือนกับทุกทีและนั่นเปิดโอกาสให้ลีออนย้ายตัวเองไปอยู่ข้างหลังของฟีโอแขนทั้งสองขยับอย่างรวดเร็วสวมบางอย่าให้เด็กสาวตรงหน้า

 

“ท่านลีออนจะทำอะไรคะ..เอ๊ะ!” 

 

บัดนี้สาวใช้ตัวน้อยไม่ได้สวมเพียงแค่ชุดชั้นในอีกแล้ว สิ่งที่ลีออนสวมให้กับเธอก็คือเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาซึ่งขนาดของมันค่อนข้างใหญ่จนเกือบจะปิดถึงหัวเข่าของฟีโอเลยทีเดียว เป็นอีกครั้งที่ลีออนมองเธอด้วยสายตาที่อบอุ่นและใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มฟีโอไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กผู้ชายตรงหน้าเป็นคนเดียวกับที่สังหารหมู่คนครัวในคฤหาสน์

 

 ไออุ่นเบาบางจากร่างกายลีออนที่ยังคงหลงเหลือติดมากับเสื้อเชิ้ตสีขาวให้ความรู้สึกราวกับว่าโดนเด็กหนุ่มโอบกอดอีกครั้ง 

 

ความอ่อนโยนที่แฝงมาในแววตาและการกระทำของลีออนในตอนนี้ทำให้ภายในจิตใจและร่างกายของเด็กสาวอุ่นขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

แม้ว่าหลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมาเขาจะเอาแต่ใจแล้วทำอะไรที่เธอไม่คาดฝันก็ตามแต่ฟีโอก็รู้สึกชอบลีออนในตอนนี้มากกว่าในอดีตเสียอีกเธอทำได้เพียงหวังว่าเขาจะรักษารอยยิ้มอันอ่อนโยนนั้นเอาไว้เรื่อยๆโดยที่ไม่ลงมือสังหารใครอีก

 

“ไม่ใช่ก็ดีแล้ว นี่ก็ดึกแล้วเด็กๆควรจะนอนได้แล้วนะ”

 

พูดจบลีออนก็เอื้อมมือไปแตะเข้ากับคริสตัลเรืองแสงที่ผนังมันทำหน้าที่เป็นสวิตซ์ในการเปิดปิดไฟในห้องด้วยพลังงานเวทย์มนต์ ทันใดนั้นไฟในห้องก็มืดดับลงส่วนลีออนก็ปิดประตูและเดินจากไปอย่างเงียบๆทิ้งให้ฟีโอต้องอยู่คนเดียวในห้องอีกครั้ง

 

 ฟีโอที่ถูกสั่งให้ไปนอนก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงช้าๆทั้งชีวิตที่ผ่านมาของเธอนี่เป็นครั้งแรกที่ได้นอนบนเตียงที่ทั้งนุ่มทั้งกว้างใหญ่เช่นนี้ อาจจะเป็นเพราะความอบอุ่นจากผ้าห่มและความอ่อนล้าทางจิตใจจากเรื่องวุ่นวายมากมายในวันนี้ทำให้ไม่นานเปลือกตาของสาวน้อยก็ค่อยๆหนักขึ้นและหลับไปอีกครั้งนึงของวันอย่างรวดเร็ว