SSS-Class Suicide Hunter SSSH ตอนที่ 43: ช่วงเวลาของเขา (4)

 

SSSH ตอนที่ 43: ช่วงเวลาของเขา (4)

 

เพื่อเคลียร์ชั้น 12 ฉันต้องตายเกือบพันครั้ง

 

สําหรับชั้น 13 ฉันคงต้องตายมากกว่านั้น

 

“จักรพรรดิดาบ”

 

– อะไร?

 

“มาเดิมพันกันเถอะ

 

– เดิมพันอะไร?

 

ฉันตัดคอของซอมบี้ที่กําลังวิ่งมาที่ฉัน ดาบของฉันผ่านไป ราวกับว่ามันกําลังนั่นเต้าหู้ ฉันพูดในขณะที่ฉันกําลังมองดูซอมบี้นับสิบ นับร้อย นับพันที่วิ่งมาที่ฉัน

 

“กี่ครั้งที่ฉันจะตายจนถึงชั้น 19 มาเดิมพันกันเถอะ

– อิ่ม

 

แบ ยุรยองลูบคางของเขา

 

– โอเค ถ้าอย่างนั้นฉันว่า 100 หรือมากกว่านั้น!

ฉันยิ้ม

 

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะตายแค่ 99

 

– ว้าว โคตรจะยุติธรรมเลยบัดซบ นายอยากเล่นขี้ขลาดแบบนั้นเหรอ? ฮะ?

 

“ใช่ แบบนี้แหละ

 

แบ ฮุรยองยิ้มเยาะ

 

– ก็ได้ งั้นมาดูซอมบี้ฆ่าพวกเดียวกันดีกว่า ลุยให้เต็มที่ล่ะ! แต่ในเมื่อเป็นการเดิมพัน ฉันจะไม่ช่วยนายโอเคไหม?

 

ฉันหัวเราะเมื่อมองไปที่ซอมบี้ที่กําลังวิ่งมาหาฉัน

 

[คุณเสียชีวิตแล้ว]

 

[คุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]

 

ฉันตายในขณะที่หัวเราะ

 

[คุณเสียชีวิตแล้ว]

 

[คุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]

 

“เฮ้อ เราต้องทําอะไรบางอย่างเกี่ยวกับจํานวนพวกนี้แม่มด เธอทําอะไรสักอย่างไม่ได้เหรอ?”

 

“ฉันทําเต็มที่ที่สุดแล้ว ถ้าแค่ฉันมันก็เป็นเรื่องยาก. แต่ราชาแห่งความตาย นายใช้สกิลนั่นมาสู้กับพวกมันไม่ได้เหรอ?”

 

“อ่า แน่นอน ฉันทําได้แต่ยังไม่ถึงเวลาคูลดาวน์เลย…ประมาณ 3 เหรียญถึงฉันจะใช้ได้”

 

“3 เหรียญอะไร?”

 

“มันคือประมาณว่า อืม ยังไงก็ตาม… เอ่อ มีเจ้านั่นอยู่บนมินิแมพ.อ้า! คุณเซียนดาบ! แทงทะลุตรงนั้นได้ไหมครับ! แทงบางอย่างที่ดูเหมือนโลงศพหินนั่น! ผมมีบางอย่างจะตรวจสอบ!”

 

“เธอจะตรวจสอบอะไร?”

 

“ผมจะอธิบายทีหลังดังนั้นคุณช่วยทําตามที่ผมขอเดี๋ยวนี้เลย! ผมเป็นนักทํานายนะ! โอเค?”

 

[คุณเสียชีวิตแล้ว]

 

[คุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]

 

“โอเค! คุณเซียนดาบ! โลงศพหินนั้นมีช่องลับจริงๆ คุณจะพบกับค้อนที่มีผลต่อกับพวกอันเดด! คุณสามารถไปกับแม่มดและใช้มัน!”

 

“เขาใช้แค่ดาบเพียงเล่มเดียวมาตลอดทั้งชีวิต”

 

“มันมีเอฟเฟคเป็นอาณาเขตขนาดใหญ่! หากคุณใส่ออร่าของคุณและกระแทกลงกับพื้น ซอมบี้จะถูกจัดการเป็นวงกว้าง โอเค!?”

“แล้วเธอรู้ได้ยังไง?”

 

“นักทํานายไง!”

 

“เอ่อ ฉันไม่เคย…”

 

[คุณเสียชีวิตแล้ว]

 

[คุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]

 

“ซอมบี้ก็จัดการแล้ว แล้วตอนนี้ราชาปีศาจ เอ่อ นั่นอะไรน่ะ?”

 

“ซอมบี้ ยักษ์ ฉันคิดว่ามันเป็นซอมบี้ยักษ์”

 

“อีมในเมื่อประวัติของวิหารค่อนข้างเก่าแก่ นั่นอาจเป็นทหารยักษ์ที่เคยปกป้องวิหารนี้ เขาตายด้วยน้ํามือราชาปีศาจ และกลายเป็นลูกน้องของเขา…มันอาจจะเป็นแบบนั้น หากนักถามนอกรีตอยู่ที่นี่เราคงจะได้รู้มากกว่านี้”

 

“โอ้โฮ คนคนนั้นรู้เรื่องศาสนาอื่นด้วยเหรอ? ฉันเดาว่าเขาไม่ใช่คนบ้าคลาส SSS โดยไม่เสียเปล่าจริงๆ”

 

“เป็นเพราะสกิลของเขา”

 

“อืม นั่นคือเครื่องพิสูจน์คลาส SSS ของเขา”

 

“ช่างขัดหูจริงๆ ทําไมต้องพูดถึงไอ้สารเลวนั่นด้วย? ยังไงก็ตามฉันจัดการเจ้ายักษ์นั้นเอง”

 

“ครับ คุณเซียนดาบ ผมจะปล่อยให้คุณจัดการ!”

 

[คุณเสียชีวิตแล้ว]

 

[คุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]

 

“ยังไงก็ตามฉันจัดการเจ้ายักษ์นั่นเอง”

 

“ไม่นะคุณเซียนดาบ คุณต้องจัดการเรื่องซอมบี้ด้วยค้อนต่อไป”

 

“ดูนี่สิ ยักษ์ตัวนั้นกําลังอ้อนดาบของฉันอยู่”

 

“นักทํานาย! ผมเป็นนักทํานาย! โอเค?”

“เฮ้อ…แล้วใครจะเป็นคนจัดการยักษ์ตัวนั้น”

 

“แน่นอน แม่มดช่วยเล็งลําแสงของเธอไปที่ตาของยักษ์ตัว

 

“ดี นั่นเป็นตาที่ฉันอยากจะเล็งไปพอดี มันเหมือนกําลังร้องอ้อนวอนด้วยตาที่ใหญ่โตดวงเดียวของมัน”

 

“เพอร์เฟ็ค! งั้นก็ลุยเลย!”

 

[คุณเสียชีวิตแล้ว]

 

[คุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]

 

“ยังไงก็ตามฉันจัดการเจ้า

”

 

“อัญเชิญร้อยวิญญาณ”

 

“พระเจ้า ราชาแห่งความตาย สกิลของนายไม่มีคูลดาวน์หรือยังไง?”

 

“มันมาพอดีน่ะ…เอาล่ะ คุณสองคนจัดการกับยักษ์ตัวนั้นได้ โดยเฉพาะแม่มด ฉันมีบางอย่างที่อยากจะขอร้องเธอ”

 

” ขออะไร?”

 

“อย่าเล็งไปที่ตา”

 

“ทําไมล่ะ?”

 

“ถ้าเธอทําแบบ เรื่องไม่ดีจะตามมา”

 

“แต่ราชาแห่งความตาย มองไปที่ซอมบี้ยักษ์ด้วยตาเดียวสิ มองตาโตๆของมัน นายเห็นไหม?”

 

“ใช่ฉันกําลังดูอยู่ ฉันรู้ว่ามันกําลังอ้อนวอนให้เป็นเป้าหมาย แต่เธอทําแบบนั้นไม่ได้”

 

“ทําไมล่ะ? ตานั่น..ราชาแห่งความตาย ถ้านายสามารถใช้ ลําแสงเหมือนฉันและคุณเห็นลูกตาแบบนั้น”

 

“ฉันก็เห็นด้วย…แม่มด ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะพยายามเถียงว่าฉันจะเล็งไปที่ดวงตานั้น แต่ฉันไม่มีเวลาอธิบายตอนนี้ ได้โปรด?”

 

“แต่…”

 

“ฟังเขาเถอะ แม่มด”

 

“เซียนดาบแม้กระทั่งคุณ”

 

“เด็กคนนั้นบอกว่าเขาเป็นนักทํานาย ฟังเขากันไปก่อนเถอะ”

 

ก็ได้…ฉันจะทําให้ดีที่สุดที่จะไม่เล็งไปที่ลูกตานั้น”

 

“ขอบคุณมาก!!”

 

เราวิ่ง เราต่อสู้ เราช่วยเหลือกัน

 

เราทําสิ่งต่างๆ

 

เราได้พูดคุยกันมากมาย

 

– ลูกๆของข้า..!

 

เราฝ่าฝูงซอมบี้ที่อยู่ที่วิหาร

 

– นายพลของข้า !

 

เราต้อนทหารยักษ์ตาเดียวที่น่าจะเป็นตํานานย้อนกลับ ไปในสมัยของเขา

 

– อ้าาาาาาาา….!

 

[ราชาปีศาจแห่งห่าฝนเลือกที่จะล่าถอย]

 

และ

 

[ราชาปีศาจแห่งห่าฝนล่าถอยไปยังชั้นที่ 141]

 

เราต้อนราชาปีศาจให้ถอยไปทีละชั้น

 

เช่นเดียวกับที่ชั้น 12 เม็ดฝนแห่งแสงหมุนวนไปรอบๆ

 

วิหารที่เป็นกําแพงกั้นของทวีปนั้นส่องแสงเหมือนโล่ที่เพิ่งเช็ดถู

 

พร้อมกับเสียงระฆัง ผู้คนร้องเพลง พ่อค้ากําลังขี่ม้าจากตะวันออกและจากตะวันตก เหล่าพาลาดินกําลังเอาค้อนของพวกเขาปะทะกันขณะซ้อมและเหล่าอัครสาวกที่มองพวกเขาด้วยสายตารักใคร่ก็ถูกดึงดูดความสนใจไปที่วิหาร

 

“ท่านนักบวชจามล่ะ!”

 

มีเด็กกําพร้าคนหนึ่งตะโกนติดตลกและถูกเข็กหัวโดยอัครสาวกทหารตาเดียวโบกมือให้อัครสาวก

 

และ

“ราชาแห่งความตาย”

 

“โอเค.แม่มด ไปกันเถอะ เซียนดาบ คุณพร้อมหรือยัง”

 

“รอเดี๋ยว มีพ่อค้าขายหินลับคุณภาพดีอยู่ตรงนั้น”

 

เซียนดาบได้หินลับมา ในขณะที่เขากําลังลับดาบของเขา ฉันหันไปมองยักษ์และมองไปที่แผนที่โลก

 

ดินแดนสีแดงที่อยู่ไกลออกไปกําลังกระเพื่อมราวกับว่า มันกําลังจะรวมตัวกันที่นี่อีกครั้ง

 

แต่เรายังมีเวลาให้เซียนดาบลับดาบของเขา

 

แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

 

“ราชาแห่งความตาย”

 

แม่มดคว้ามือฉัน เมื่อเซียนดาบลับดาบเสร็จ เขาก็จับมือของแม่มดทันทีเช่นกัน

 

“เทเลพอร์ต

 

แสงล้อมรอบเราอีกครั้ง

 

“ทีม ชั้นที่ 14 เป็นปาหรอกเหรอ ราชาปีศาจ…ดูเหมือนจะซ่อนตัวอยู่”

 

“ระวัง ฉันรู้สึกได้ถึงศัตรูรอบตัวเรา”

 

“ใช่ ไปกันช้าๆดีกว่า”

 

โคุณเสียชีวิตแล้ว]

 

(คุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า)

 

และเช่นนั้น เราก็ผ่านกองทัพเอลฟ์ของราชาปีศาจ

 

บราชาปีศาจแห่งห่าฝนเลือกที่จะล่าถอย]

 

[ราชาปีศาจแห่งห่าฝนล่าถอยไปยังชั้นที่ 150]

 

ตรงกลางน้ําตกที่ไหลย้อนกลับ เราเอาชนะราชาปีศาจที่กําลังใช้งานราชินีนางเงือก

 

[ราชาปีศาจแห่งห่าฝนเลือกที่จะล่าถอย]

 

[ราชาปีศาจแห่งห่าฝนล่าถอยไปยังชั้นที่ 16!]

 

ที่ด้านบนของภูเขาไฟที่ระเบิดเราได้ต่อสู้กับราชาปีศาจที่ใช้ไวเวิร์น

 

[ราชาปีศาจแห่งห่าฝนเลือกที่จะล่าถอย]

 

[ราชาปีศาจแห่งห่าฝนล่าถอยไปยังชั้นที่ 171]

 

ประวัติศาสตร์กําลังถดถอย

 

ก่อนที่ราชาปีศาจจะได้โจมตีจักรวรรดิ

 

ไม่เพียงแต่จักรวรรดิ แต่ก่อนที่เขาจะโจมตีหลายดินแดน

 

ก่อนที่วิหารจะถูกทําลาย

 

ก่อนที่ปาภูติจะถูกสาป ก่อนที่น้ําตกจะไหลย้อนกลับ และก่อนที่ภูเขาไฟจะระเบิด

 

ก่อนที่ ก่อนที่

 

ก่อนที่ราชาปีศาจจะคุมกองทัพ

 

โดยไม่หยุดยั้ง

 

เหมือนคลื่นที่ถูกซัดโดยคลื่นอีกลูกและเหมือนหยดน้ําที่หายไปเหมือนฟองสบู่

 

เหมือนกลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่น

 

ทุกครั้งที่เราปีนขึ้นไปบนหอคอย ดินแดนของราชาปีศาจ

 

จะหดตัวลงและเขาก็อ่อนแอลง

 

[ตัวตนขอราชาปีศาจกําลังอ่อนแอลง]

 

เหมือนราชาปีศาจชั้น 13 อ่อนแอกว่าชั้น 12 ยังไงยังงั้น

 

ราชาปีศาจบนชั้น 14 อ่อนแอกว่าชั้น 13

 

และชั้น 15 ก็อ่อนแอกว่านั้น

 

ทีละนิด ทีละนิด

 

[คุณเสียชีวิตแล้ว]

 

[ราชาปีศาจแห่งห่าฝนเลือกที่จะล่าถอย]

 

[ตัวตนขอราชาปีศาจกําลังอ่อนแอลง]

 

[คุณเสียชีวิตแล้ว]

 

[ราชาปีศาจแห่งห่าฝนเลือกที่จะล่าถอย]

 

[ตัวตนขอราชาปีศาจกําลังอ่อนแอลง]

 

– เจ้าบังอาญ!

 

ครั้งที่ 97

 

เมื่อฉันมาถึงชั้นที่ 19 ในขณะที่ฉันตายไป 97 ครั้ง เราอยู่ในประเทศเล็กๆที่ไม่มีใครรู้จัก

 

– เจ้าบังอาญ!

 

ราชาปีศาจโอดครวญกลางผืนดินที่ว่างเปล่า

 

ไม่ใช่นักบุญดาบหรือแม่มด

 

คนที่ราชาปีศาจจ้องมองขณะที่กัดฟันของเขาคือฉัน

 

– ถ้าไม่ใช่เพราะแก!

 

ดวงตาของเขาแดงกําด้วยความโกรธ

 

– มันเป็นเพราะแก! ทุกอย่างเป็นความผิดของแก! หากแกทําตามขั้นตอน…ใช่! หากไม่ใช่สําหรับเพราะแก เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้น! เจ้าบังอาญ! เจ้านักดาบต่ําทรามจากต่างโลก

 

ฉันยกดาบขึ้น

 

“ในที่สุดฉันก็เห็นกับตาของแก”

 

– อะไรนะ?

 

“มันเป็นอย่างที่ฉันพูด ในที่สุดฉันก็ได้เห็นว่าดวงตาของแกเป็นยังไง”

 

ราชาปีศาจแห่งห่าฝนตอนแรกไม่มีดวงตา

 

เขาเป็นเงาที่กระเพื่อม เขามีใบหน้า แต่ไม่มีการแสดงออก เขามีแขน แต่ไม่มีมือ น้ําเสีย เพราะเขาถูกปกคลุมไปด้วยน้ําเสียสีดําเดือดๆนั่น

 

นั่นคือสิ่งที่มันเคยเป็น

 

“มันสมเหตุสมผลไหม?”

 

ในที่สุดหน้ากากของราชาปีศาจก็แตก

 

“ราชาปีศาจกับนักรบไม่สามารถสบตากันได้ มันเป็นเรื่องน่าเศร้าที่ยากจะเชื่อจริงๆ”

 

และในที่สุดก็มีส่วนที่น้ําเสียไม่ได้ปกคลุมร่าง ดวงตาแดง พวกมันเปล่งออร่าจิตสังหารสุดพิลึก แต่ฉันไม่กลัวฉันกลับดีใจ

 

ฉันชี้ดาบของฉันไปที่ราชาปีศาจ

 

“ต่อสู้ด้วยทุกอย่างที่แกมี”

 

– แก….

 

“หรือวิ่งหนีอีก เฮ้ แกไม่สงสัยเหรอ แกจะอ่อนแอลงแค่ ไหนถ้าแกหนีอีกรอบ

 

“ถ้าแกไม่ต่อสู้ด้วยทุกอย่างที่แกมี แกจะไม่สามารถเอาชนะได้”

แม้ว่าจะไม่มีรางวัลที่ฉันได้รับจากชั้น 19 แต่ราชาปีศาจบนชั้น 20 ก็ยังอ่อนแอกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย

 

– ช่างกล้าพูด เป็นเพียงลูกหมาที่กินเนื้อฉันจนหมด แกจะรู้อะไรบ้าง

 

มันเป็นเสียงคํารามราวกับว่าเขากําลังก่นด่าฉัน

 

ฉันค่อยๆอ้าปาก

 

“เอสเตล”

 

มันหยุด

 

ดวงตาของราชาปีศาจเบิกกว้าง

 

“ฉันเตือนให้แกต่อสู้กับฉันด้วยทุกอย่างที่แกมี”

 

“ถ้าแกไม่ทํา”

 

และฉันก็ชกพื้น ณ จุดที่ฉันยืนอยู่

 

เสียงกรีดร้องดังมาจากเขา

 

น้ําสีดํากระเซ็นไปทุกที่

 

“ช่วงเวลาของฉันจะยาวนานกว่าประวัติศาสตร์ของแก”

 

เมื่อฟังราชาปีศาจเอสเตลกรีดร้อง ฉันจ้องมองไปที่เขา

 

ตาต่อตา

 

สู่เส้นทางที่ฉันกําลังก้าวเดิน