ถึงพวกเธอจะไม่ค่อยรู้เรื่องวิถีบู๊สักเท่าไหร่ แต่ก็รู้ดีว่า ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นสูงสุดก็ไม่มีทางสู้ผู้แข็งแกร่งแดนเทพได้อย่าแน่นอน

“พี่เสี่ยว….”

ลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนดวงตาต่างก็แดงก่ำ

ในเวลาเดียวกัน บนยอดเขาหนิง หยางเฉินกำลังนั่งอยู่ในบ้านหลังเล็ก นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายตัวหนึ่ง ข้างเก้าอี้หวาย มีโต๊ะชาตัวหนึ่งตั้งอยู่

บนโต๊ะชามีชาหลงจิ่งแห่งซีหูที่ชงเสร็จแล้วตั้งอยู่

ส่วนรังสีวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวของผู้แข็งแกร่งนับสิบที่ปรากฏอยู่ด้านนอกนั้น เขาก็ทำเหมือนรับรู้ไม่ได้ สีหน้าสงบ ยกกาน้ำชาขึ้น แล้วรินให้ตัวเองแก้วหนึ่ง

กินที่เดียวหมดแก้ว!

“หยางเฉิน ไสหัวออกมาตายเดี๋ยวนี้!”

ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดที่เป็นหัวหน้าตะโกนเข้าไปในบ้านทันใดนั้น แรงกดดันวิถีบู๊อันน่าสะพรึงสายหนึ่งก็พุ่งเข้าไปในบ้าน

หยางเฉินนั่งนิ่งราวกับภูเขา ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร มือขวายังถือถ้วยชาไว้ แววตาปรากฏลำแสงที่เยือกเย็น แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “วันนี้ ไม่รับแขก!”

“ซิ่ว!”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็โบกมือ ถ้วยชาเซรามิกสีขาวก็พุ่งออกไป

“ตุบ!”

เกิดเสียงที่ดังสนั่นขึ้น ถ้วยชาพุ่งไปทางผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดที่พูดเมื่อกี้

ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน หน้าอกของผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดที่เป็นหัวหน้าคนนั้นได้ถูกถ้วยชากระแทกใส่จนถอยไปเจ็ดแปดก้าว

ทันใดนั้น บนยอดเขาหนิงก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด ทุกคนต่างทำหน้าเคร่งเครียด

ก่อนที่จะมาหาหยางเฉินบนยอดเขาหนิง พวกเขาได้รู้มาว่า เมื่อครึ่งเดือนก่อน หยางเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัส สุดท้ายก็ถูกหญิงสาวสองคนช่วยไว้ถึงมีชีวิตรอดมาได้

เดิมทีก็คิดว่า วันนี้ต้องเอาชีวิตของหยางเฉินได้อย่างแน่นอน แต่ไม่นึกเลย ในเวลาสั้นๆ เพียงครึ่งเดือน หยางเฉินกลับฟื้นฟูฝีมือกลับมาแล้ว

ลำพังแค่การโจมตีเดียวเมื่อกี้ มันก็มากพอที่จะยืนยันได้แล้วว่า ต่อให้วิถีบู๊ของเขาจะยังไม่ได้ฟื้นฟูถึงขั้นสูงสุด แต่อย่างน้อยก็ยังอยู่ในระดับแดนเทพชั้นยอด

เสียง “ปั้ง” ดังขึ้น ประตูบ้านก็ถูกเปิดออก หยางเฉินเปิดประตูแล้วเดินออกมา เมื่อมองไปยังผู้แข็งแกร่งสิบกว่าคนที่อยู่ในสวน แววตาของเขาก็ดูไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที

หันมองมาที่ผู้แข็งแกร่งสิบกว่าคน ตอนที่ได้เห็นหยางเฉินปรากฏตัวออกมา ก็พากันถอยหลังไปหนึ่งก้าว ในแววตาของทุกคน เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว

ครึ่งเดือนก่อน ในศึกชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู ภาพที่หยางเฉินต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือธรรมชาติของเมืองเหมียว มันได้ฝังลึกเข้าไปในใจของคนเหล่านี้แล้ว

“พวกคุณเป็นคนของราชวงศ์เย่กับราชวงศ์หลงสินะ?”

หยางเฉินกวาดตามองทุกคน แล้วถามออกมาอย่างกะทันหัน

ความทรงจำของเขายังไม่ได้ฟื้นคืน แต่เขาได้รู้จากปากของกษัตริย์ทั้งสามแล้วว่าเมื่อครึ่งเดือนก่อน ตนเคยผิดใจคนของกับราชวงศ์เย่กับราชวงศ์หลง

ในสถานการณ์แบบนี้ การที่จะสามารถส่งผู้แข็งแกร่งออกมาถึงสิบกว่าคน แน่นอนว่าราชวงศ์เดียวทำไม่ได้อยู่แล้วอย่างน้อยก็ต้องสองราชวงศ์

“หยางเฉิน กษัตริย์เย่ของเรามีคำเชิญ จึงอยากขอเชิญคุณไปที่ราชวงศ์เย่ด้วย”

ทันใดนั้น ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดที่ถูกหยางเฉินใช้ถ้วยชาเหวี่ยงใส่จนถอยหลังไปหลายก้าวเมื่อกี้ ได้พูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

เมื่อกี้ยังแหกปากให้หยางเฉินออกไปตายอยู่เลย ตอนนี้กลับกลายเป็นกษัตริย์เย่เชินหยางเฉินไปราชวงศ์เย่แล้ว

หยางเฉิน มองอีกฝ่ายอย่างเรียบเฉยทีหนึ่ง “ใครอยากเจอผม ก็ให้มาหาที่ยอดเขาหนิงด้วยตนเอง”

“หยางเฉิน แกอย่าสามหาวให้มันมากนัก!”

ผู้แข็งแกร่งพูดพร้อมกัดฟัน “เรารู้ว่าแกแกร่งมาก แต่เมื่อครึ่งเดือนก่อน แกเกือบถูกผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์โบราณฆ่าแล้ว ต่อให้แกจะฟื้นฟูพลังกลับมาได้บ้าง แต่ก็คงฟื้นฟูได้อย่างไม่สมบูรณ์หรอกมั้ง?”

“พวกเรามีผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งหมดสิบสองคน มีแดนเทพชั้นยอดสองคน แดนเทพขั้นปลายสองคน แดนเทพชั้นกลางสองคน แดนเทพชั้นต้นหกคน ทีมที่แข็งแกร่งขนาดนี้ต่อให้เป็นกึ่งแดนเหนือธรรมชาติก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเรา”

“ฉันขอเตือนว่า แกควรไปกับพวกเราจะซะดีๆ!”

หลังจากที่เขาพูดจบ ผู้แข็งแกร่งคนอื่นก็เหมือนได้รับความฮึกเหิม ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่างพร้อมเพรียงกัน แล้วล้อมหยางเฉินเอาไว้

หยางเฉินทำหน้านิ่งเฉย แล้วพูดไปอย่างเรียบเฉยว่า “คำพูดของผม พวกคุณฟังไม่รู้เรื่องใช่มั้ย?”

“ไอ้หนู เลิกทำตัวโอหังได้แล้ว!”

ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดของราชวงศ์เย่ตะคอกด้วยความโมโห

ผู้แข็งแกร่งคนอื่น ถึงจะกลัวเขามาก แต่ก็ไม่มีใครถอยหลัง บ่งบอกว่าถ้าเริ่มสู้กัน ผู้แข็งแกร่งทั้งสิบสองคนก็จะร่วมมือกันทันที

ทันทีที่คำพูดของอีกฝ่ายสิ้นสุดลง จู่ๆ หยางเฉินก็หายไปจากที่ที่เคยยืน

“ป๊าบ!”

ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน ในตอนที่หยางเฉินปรากฏตัวอีกครั้ง เขาได้จับไปที่คอของผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดของราชวงศ์เย่

วินาทีต่อมา ทั้งสองก็ไปปรากฏอยู่ตรงหน้าของต้นไม้ใหญ่ยักษ์ต้นหนึ่งที่ไกลออกไปหลายสิบเมตร

“ปั้ง!”

ผู้แข็งแกร่งแดนเทพของราชวงศ์เย่คนนั้นกระแทกเข้าไปที่ต้นไม่ยักษ์อย่างแรง หยางเฉินจับคอของเขาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว สายตานิ่งเฉย “คำพูดของผม ทำไมคุณถึงไม่ฟัง?”

ระหว่างที่พูด มือข้างที่บีบคอของผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดก็ออกแรงอย่างกะทันหัน

“แคร็ก!”

ระหว่างเสียงกระดูกแตกหักที่ดังขึ้น หัวของผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดที่ราวชวงศ์เย่ส่งมาก็ได้เอนไปด้านข้าง หลังจากที่หยางเฉินปล่อยมือ ร่างกายของเขาก็ล้มลงพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

สังหารผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอด ในการโจมตีเดียว ความแข็งแกร่งของหยางเฉิน น่าหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด

ในตอนนี้ กษัตริย์ทั้งสามของพันธมิตรตระกูลเดอะคิงก็ขึ้นมาถึงบนยอดเขาและเห็นเองกับตาพอดี ภาพที่หยางเฉินฆ่าผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดในการโจมตีเดียว

ทันใดนั้น กษัตริย์ทั้งสามก็ช็อกอยู่กับที่ ร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

โดยเฉพาะกษัตริย์เซว ส่วนลึกของนัยน์ตานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความร้อนรนและหวาดกลัว

กษัตริย์ทั้งสามนั้นเป็นแค่กึ่งแดนเทพเท่านั้น แต่ในบรรดาผู้แข็งแกร่งสิบกว่าคน คนที่อ่อนสุดยังเป็นแดนเทพชั้นต้นเลย

อย่าว่าแต่กษัตริย์ทั้งสามเลย แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพคนอื่น แววตายังเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัวทั้งนั้น

“ตอนนี้ พวกคุณยังจะเชิญผมไปที่ราชวงศ์เย่อีกมั้ย?”

หยางเฉินกวาดตามองไปรอบๆ แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์

ทั่วทั้งยอดเขาหนิง เงียบเชียบไม่มีสุ้มเสียง ไม่มีใครกล้าตอบ มีเพียงเสียงลมพัด “ฟู่ฟู่” เท่านั้น

พอเห็นว่าไม่มีใครตอบ หยางเฉินก็หันหลัง เตรียมที่จะกลับเขาไปในบ้าน

“ต่อให้ต้องตาย พวกเราก็ต้องเชิญแกไปกลับพวกเราให้ได้!”

ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดของราชวงศ์เย่ได้ตายไปแล้ว เหลือแค่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดของราชวงศ์หลงอีกคนเท่านั้น สายตาจ้องเขม็งไปยังแผ่นหลังของเย่เทียน กัดฟันแล้วพูดออกไป

เขาเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสของราชวงศ์หลง เห็นความรุ่งโรจน์ของราชวงศ์หลงตลอดร้อยปีที่ผ่านมาด้วยตนเอง ตอนนี้ทิศทางของราชวงศ์หลง กำลังอยู่ในจุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นความเปลี่ยนแปลงใดๆ มันก็สามารถทำให้ราชวงศ์หลงเกิดความเดือดร้อนอันใหญ่หลวงได้

ความแข็งแกร่งที่หยางเฉินแสดงออกมาเมื่อกี้ มันก็ยืนยันได้แล้วว่า เขาสร้างแรงกดดันให้ราชาวงศ์หลงได้มากมายขนาดไหน

ในตอนนี้ หยางเฉินอาจจะยังไม่ได้อยู่ในสภาพที่แข็งแกร่งที่สุดของหยางเฉิน ถ้าให้เขาได้พักฟื้นอีกสักหน่อย รอจนเขาหายดีอย่างสมบูรณ์แล้ว เกรงว่าจะเเข็งแกร่งกว่านี้

ในเมื่อล่วงเกินหยางเฉินไปแล้ว ก็มีแต่ต้องสู้ตายกันสักตั้ง ต่อให้ฆ่าหยางเฉินไม่ได้ ขอแค่ทำให้หยางเฉินเจ็บหนักได้สำหรับราชวงศ์หลงกับราชวงศ์เย่แล้ว ก็สามารถลดศัตรูที่น่ากลัวไปได้อีกคน

พอหยางเฉินเดินไปถึงที่หน้าประตู แล้วได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ได้หยุดเดิน ค่อยๆ หันหลังกลับมา หรี่ตาแล้วมองไปที่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดของราชวงศ์หลง