หลงจิ้นพูดเบาๆ “ข้าไม่ได้ตั้งใจปิดบังท่าน แค่ไม่เคยมีโอกาสได้บอกท่าน”

“จริงเหรอ?”

หลงหวงยิ้มเยาะ “เจ้าน่าจะอยากฆ่าข้ามานานแล้วใช่ไหม?”

“ข้าไม่เคยมีความคิดแบบนี้” หลงจิ้นตอบเรียบๆ

“เข้ามาอีกที!”

หลงหวงโจมตีอีกครั้งอย่างฉับพลัน คราวนี้ลมปราณแห่งวิถีบู๊ของเขาแข็งแกร่งยิ่งขึ้น

“ปังๆๆ!”

หลงจิ้นไม่กล้าผ่อนคลาย ปัดป้องอยู่ตลอดเวลา

สมาชิกของราชวงศ์หลงต่างตกตะลึง การต่อสู้ระหว่างผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์มันน่ากลัวเช่นนี้เอง

หากราชวงศ์หลงมีผู้แข็งแกร่งเช่นนี้สองคนพร้อมกัน ราชวงศ์หลงจะผงาดขึ้นในไม่ช้า!

แต่เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว ไม่มีความหวังที่ทั้งสองคนจะอยู่ร่วมกันได้ ไม่ว่าใครจะได้รับบาดเจ็บหรือสิ้นชีวิต มันก็เป็นความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของราชวงศ์หลง

“ท่านพ่อ!”

หลงเทียนหยู่ยืนอยู่ข้างหลงเสียง สีหน้าเศร้าหมอง

หลงเสียงมองไปที่ลูกชายของเขาและยิ้มอย่างขมขื่น “เทียนหยู่ ถ้าคุณหยางมา เจ้าต้องคิดหาวิธีขอให้เขาปล่อยราชวงศ์ไป”

“ข้ารู้แล้ว!”

หลงเทียนหยู่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็เบาใจได้!”

หลงเสียงพูดจบก็หันกลับมามองคนสองคนที่กำลังต่อสู้กันอีกครั้ง แต่คราวนี้ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว

เมื่อครู่หลงเทียนหยู่ยังไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไร แต่เมื่อเห็นความเด็ดเดี่ยวในสายตาของหลงเสียง เขาก็มีความคิดที่น่ากลัวขึ้นมา

“ท่านพ่อ ท่านคิดจะทำอะไร?”

หลงเทียนหยู่เอื้อมมือออกไปคว้าแขนของหลงเสียงไว้ด้วยจิตใต้สำนึก สีหน้าดูเป็นกังวล

“เทียนหยู่ ต่อไปหากไม่มีพ่อแล้ว เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี”

หลงเสียงเผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนออกมา มองไปที่บุตรชายของตนและกล่าวว่า “คุณหยางไม่ใช่คนธรรมดา ความก้าวหน้าในอนาคตของเขานั้นไร้ขอบเขต ขอเพียงเจ้าสามารถติดตามเขาอย่างใกล้ชิดทุกย่างก้าว อย่างน้อยราชวงศ์หลงก็จะเจริญรุ่งเรืองไปเป็นร้อยปี!”

“จำคำที่พ่อพูดไว้ เจ้าต้องคิดหาวิธีติดตามคุณหยางอย่างใกล้ชิด!”

เมื่อได้ยินหลงเสียงพูดจาสั่งเสียเช่นนั้น หลงเทียนหยู่ก็ตื่นตระหนก เขาจับมือพ่อไว้แน่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ท่านพ่อ ท่านจิ้นยังไม่แพ้ ท่านอย่าทำอะไรโง่ๆ นะ!”

หลงเสียงส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ว่าจะเป็นปู่ของเจ้า หรือว่าลุงจิ้น ไม่ว่าใครจะล้มเหลว มันก็เป็นหายนะสำหรับราชวงศ์หลง”

“ปู่ของเจ้าบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า เขาเป็นคนให้ชีวิตนี้แก่ข้า? ในเมื่อเขาต้องการเอาคืน ข้าก็จะคืนให้เขา!”

หลงเทียนหยู่ร้อนใจ กล่าวด้วยดวงตาแดงก่ำ “ท่านพ่อ อย่าทำเรื่องโง่ๆ! เขาให้ชีวิตท่านแล้ว มีสิทธิ์อะไรจะมาปลิดชีวิตของท่าน?”

“ลาก่อน! เทียนหยู่”

หลงเสียงมองลูกชายของเขาด้วยรอยยิ้มและออกแรงทันที

หลงเทียนหยู่ไม่อาจต้านทานหลงเสียงที่อยู่ในระดับแดนเทพชั้นปลายได้ ร่างกายของเขาถูกผลักออกไปด้วยแรงมหาศาลอย่างอ่อนโยน

“เสด็จพ่อ!”

จู่ ๆ หลงเสียงก็คำรามและพุ่งเข้าไปหาหลงหวง

“หลงเสียง ถอยไป!”

หลงจิ้นหน้าซีดด้วยความตกใจ ทำได้แค่มองหลงเสียงพุ่งเข้ามาตาปริบๆ

หลงหวงโจมตีเขาอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่มีทางปกป้องหลงเสียงได้เลย

“ฮึ!”

หลงหวงยิ้มเยาะ “ในเมื่อเจ้าอยากรนหาที่ตาย ข้าก็จะทำให้เจ้าสมหวัง!”

ทันทีที่สิ้นเสียง เขาก็โจมตีใส่หลงจิ้นอย่างแรง จากนั้นก็สะบัดฝ่ามือไปทางหลงเสียง

“ปัง!”

ฝ่ามือกระแทกหน้าอกของหลงเสียง ทำให้ทุกคนตกใจ หลงเสียงเหมือนว่าวที่สายขาด เลือดพุ่งออกจากปาก ร่างกายกระเด็นออกไป

“พ่อ!”

ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา ทันทีที่หลงเทียนหยู่ถูกหลงเสียงผลักออกไปด้วยพลังอันนุ่มนวล หลงเสียงก็พุ่งเข้าไปหาหลงหวง และถูกฝ่ามือของเขาโจมตีกระเด็นออกไป

“หลงเสียง!

หลงจิ้นขยับเท้า พุ่งเข้าไปอยู่ตรงหน้าหลงเสียงทันที จับตัวหลงเสียงที่กำลังถอยหลังอยู่

แต่พลังชีวิตของหลงเสียงกำลังวูบหายไปอย่างบ้าคลั่ง ฝ่ามือของหลงหวงกระแทกเข้าที่ตำแหน่งหัวใจของเขาโดยตรง อวัยวะภายในของเขาได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง

“จิ้น….ท่านจิ้น ยอม…ยอมแพ้เถอะ!”

หลงเสียงพูดเสียงขาดหายเป็นห้วงๆ “หาก…หากมี…มีโอกาส ข้า…ข้าหวังว่า เทียน…เทียนหยู่ จะช่วย…กอบกู้…ศักดิ์ศรีของราชวงศ์…”

ในเวลานี้ เขามีแต่ลมหายใจออก ทันใดนั้นดวงตาที่แจ่มชัดได้มองไปทางหลงหวง แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง “ขอคืน…ชีวิต…ให้ท่าน…”

พูดจบเขาก็หลับตาลงช้าๆ

“พ่อ…”

ทั้งราชวงศ์หลงเต็มไปด้วยเสียงคร่ำครวญปานจะอกแตกตายของหลงเทียนหยู่

หลงจิ้นเองก็ตกตะลึง เป็นเวลานานกว่าจะได้สติกลับมา มองไปที่หลงเสียงที่ตายแล้ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้า

ในทางตรงกันข้าม หลงหวงบิดาผู้สังหารบุตรชายแท้ๆ ของตัวเองกลับไม่สะทกสะท้าน การตายของหลงเสียงไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเขาเลย

“คนขี้ขลาดที่เลือกรนหาที่ตายไม่สมควรเป็นลูกชายของข้าเลย! ยิ่งไม่สมควรจะเป็นราชาในภายภาคหน้าของราชวงศ์หลง”

หลงหวงกล่าวด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

สมาชิกของราชวงศ์หลงต่างมีสีหน้าประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดของหลงหวง พวกเขารู้ถึงความโหดเหี้ยมของราชวงศ์ แต่คิดไม่ถึงว่าหลงหวงจะโหดเหี้ยมถึงขนาดฆ่าลูกตัวเอง แล้วยังพูดวาจาเช่นนี้ออกมาได้อีก

หลงเทียนหยู่กอดบิดาของตนไว้ในอ้อมแขน สีหน้าเศร้าหมอง ในส่วนลึกของดวงตาเต็มไปด้วยความอาฆาตอย่างรุนแรง

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน มองไปยังหลงหวงด้วยเจตนาฆ่าที่ไม่อาจปกปิดได้

“ท่านสมควรตาย!”

หลงเทียนหยู่แทบจะกัดฟันพูดประโยคนี้ออกมา

หลงหวงเลิกคิ้วมองหลงเทียนหยู่อย่างเย็นชาแล้วเอ่ยว่า “เชื้อไม่ทิ้งแถว พ่อเป็นคนโง่ ลูกชายยิ่งโง่”

“ถ้าเจ้าซ่อนเจตนาฆ่าที่มีต่อข้าเอาไว้ บางทีข้าอาจจะปล่อยเจ้าไป แต่น่าเสียดาย เจ้าเปิดเผยเจตนาฆ่าที่มีต่อข้า ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไว้ชีวิตเจ้า”

หลงจิ้นขยับเท้าก้าวไปยืนอยู่ตรงหน้าหลงเทียนหยู่ในทันใด มองไปที่หลงหวงด้วยสายตาอันโกรธเกรี้ยว “ท่านฆ่าลูกชายแท้ๆ ของตัวเองไปแล้ว ตอนนี้แม้แต่หลานชายของตัวเองก็ยังไม่เว้นอีกเหรอ?”

“ท่านยังมีความเป็นคนอยู่ไหม?”

สามารถทำให้หลงจิ้นที่เคยสงบเยือกเย็นมาโดยตลอดมาถึงขั้นนี้ได้ ก็เพียงพอที่จะมองเห็นถึงความเกินเลยของหลงหวงได้แล้ว

หลงเทียนหยู่เดินออกมาจากด้านหลังหลงจิ้น มองไปที่หลงหวงโดยไม่เกรงกลัว กล่าวด้วยสีหน้าเย้ยหยัน “ท่านพูดผิดแล้ว เชื้ออาจไม่ทิ้งแถวก็ได้ เหมือนท่านที่เป็นพ่อที่เลว ก็ยังมีลูกชายดีๆ แบบพ่อของข้าเลยไม่ใช่หรือ?”

“ท่านสมควรตาย ท่านสมควรตายจริงๆ จำคำที่ข้าพูดไว้ ต่อให้ท่านฆ่าทุกคนที่ต่อต้านท่าน ท่านก็อยู่ได้อีกไม่นานหรอก”

“คุณหยาง จะไม่ปล่อยท่านไปแน่!”

สิ้นเสียงหลงเทียนหยู่ อานุภาพที่น่าสะพรึงกลัวของวิถีบู๊ก็ปะทุออกมาจากร่างกายของเขาทันที

ในเวลานี้ ราชวงศ์หลงทั้งหมดได้ถูกครอบงำด้วยอานุภาพแห่งวิถีบู๊ของเขา

การแสดงออกที่สงบบนใบหน้าของหลงหวงในเวลานี้ได้เปลี่ยนไปในที่สุด มองไปยังหลงเทียนหยู่ด้วยสีหน้าประหลาดใจ “แดนเทพ! เจ้าได้ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพแล้วจริงๆ!”

ในราชวงศ์หลง แม้แต่ในรุ่นหลงเสียง ก็มีทายาทสายตรงไม่มากที่ก้าวไปถึงระดับแดนเทพ

แต่ตอนนี้หลงเทียนหยู่ หลานชายของหลงหวง ได้ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพแล้วอย่างคาดไม่ถึง

นักบู๊ที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ แม้แต่หลงเยว่บูโดอัจฉริยะคนแรกของราชวงศ์หลงเมื่อสามสิบปีก่อน ก็ยังสู้ไม่ได้

สมาชิกราชวงศ์หลงทุกคนล้วนมีสีหน้าประหลาดใจ แต่หลายคนรู้สึกโศกเศร้าอยู่ภายในใจ