หยางเฉินเห็นเงาร่างที่คุ้นเคยตรงหน้าและเสียงที่คุ้นเคยของอีกฝ่าย ก็ตกตะลึงทันที

“อาจารย์!”

เขาอดเรียกไม่ได้

เขาใช้เวลาเพียงห้าปี เติบโตมาจากบทบาทเล็กๆ ชั้นล่างสุดจนมาเป็นผู้รักษาที่ปกป้องดินแดนทั้งหมด อาจกล่าวได้ว่าทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับอาจารย์

อาจารย์ไม่มีชื่อ ทุกคนเรียกเขาว่าผู้ไร้นาม

เมื่อเห็นอาจารย์อีกครั้ง หยางเฉินก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบมิได้

“เฉิน!”

ผู้ไร้นามหันกลับมามองหยางเฉินด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส มองพิจารณาหยางเฉินตั้งแต่หัวจรดเท้าและกล่าวด้วยความพึงพอใจ “ไม่เลว ในเวลาสั้นๆ เพียงหกปี จากคนธรรมดาคนหนึ่งเติบโตมาจนถึงวันนี้ได้ เก่งมาก!”

“ผู้ไร้นาม!”

ในเวลานั้นได้มีเสียงที่แปลกแยกดังขึ้น หลงฝูมองไปที่ผู้ไร้นามด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ “ท่านคิดจะเข้ามายุ่งกับเรื่องระหว่างเขากับราชวงศ์หลงของเรางั้นหรือ?”

“ไอ้บัดซบเอ๊ย!”

ผู้ไร้นามด่าอย่างโกรธเคือง “ตั้งแต่เราเข้าไปในสถานที่แห่งนั้น ชีวิตของเราก็ไม่ได้เป็นของเราอีกต่อไปแล้ว หมายความว่าเราได้บอกลาทุกสิ่งในอดีตแล้วด้วย”

“เด็กไร้ยางอายอย่างเจ้า ยังมีหน้ามาถามข้าอีกเหรอ?”

“ข้าต่างหากที่ควรถามเจ้าว่า เจ้ายื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลก หรือว่าข้ายื่นมือเข้าไปยุ่งกับเรื่องทางโลกกันแน่?”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็เบิกตากว้าง ไม่มีใครคิดว่าชายชราผมหงอกขาวคนนี้จะหยาบคายได้ถึงขนาดนี้

หยางเฉินขยับมุมปากเล็กน้อย คำพูดคำจาแบบนี้ เป็นอาจารย์จริงๆ

มุมปากของหลงฝูก็กระตุก เขากัดฟันพูดว่า “แม้ว่าข้าจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับราชวงศ์หลง แต่ราชวงศ์หลงก็ยังเป็นหนึ่งในตระกูลชั้นนำในจิ่วโจว”

“ลูกศิษย์ของท่านเอาความสามารถระดับแดนเหนือมนุษย์ของเขามาโอ้อวดต่อราชวงศ์หลง ท่านไม่รู้หรือว่าหากราชวงศ์หลงถูกโค่นล้มมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหน?”

“ไม่ว่าอย่างไรราชวงศ์หลงก็เป็นหนึ่งในกองกำลังระดับสูงในจิ่วโจว มีความสำคัญอย่างยิ่งกับจิ่วโจว หากราชวงศ์หลงถูกโค่นล้ม ราชวงศ์ทั้งสี่จะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ หากดึงดูดให้ศัตรูฉวยโอกาสจากความอ่อนแอบุกเข้ามา แล้วใครจะรับผิดชอบผลที่เกิดขึ้น?”

เมื่อได้ยินสิ่งที่หลงฝูพูด ผู้ไร้นามก็หัวเราะเยาะและด่าหยาบคาย “ไอ้บัดซบ! มันแค่ราชวงศ์หลงราชวงศ์เดียว ถูกโค่นล้มแล้วก็แล้วไป ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับจิ่วโจวเลย”

“ข้าแค่อยากจะเห็นว่า หากมีข้าอยู่ ใครจะกล้ารังแกลูกศิษย์ของข้า?”

จากนั้นผู้ไร้นามก็พูดกับหยางเฉิน “หยางเฉิน เจ้าอยากทำอะไรก็ทำไปเลย มีอาจารย์อยู่ จะไม่มีใครแตะต้องเจ้าได้แม้แต่ปลายเล็บ!”

หยางเฉินยิ้มเจื่อนๆ แม้ว่าเขาอยากให้หลงหวงจ่ายชดใช้ แต่เขาก็รู้ดีว่าทั้งผู้ไร้นามและหลงฝูต่างก็เป็นสมาชิกของกองกำลังแดนเหนือมนุษย์ในกองยุทธการจิ่วโจว

หากเขาฆ่าหลงหวงหรือโค่นล้มราชวงศ์หลงจริงๆ แม้แต่อาจารย์ก็ต้องรับแรงกดดันอย่างมาก

“เจ้า…”

หลงฝูกัดฟันอย่างโกรธเกรี้ยว ชี้ไปที่ผู้ไร้นามเป็นเวลานานก่อนจะพูดอย่างโกรธเคือง “เจ้ามันไอ้แก่กะโหลกกะลา!”

ผู้ไร้นามยิ้มเยาะ “ขอบคุณสำหรับคำชม!”

สมาชิกของราชวงศ์หลงต่างตกตะลึงเมื่อเห็นการปะทะฝีปากระหว่างผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ทั้งสอง

หลงหวงเคยคิดว่าปัญหาของราชวงศ์จะได้รับการแก้ไขเมื่อหลงฝูปรากฏตัวขึ้น แต่ไม่คาดคิดว่าอาจารย์ของหยางเฉินจะโผล่ออกมาอย่างกะทันหันแบบนี้

เห็นได้ชัดว่าความสามารถของผู้ไร้นามนั้นเหนือกว่าหลงฝูแน่นอน

ไม่อย่างนั้นหลงฝูคงไม่ถูกกดขี่ข่มเหง

“เพื่อเห็นแก่หลงฝู ข้าจะปล่อยราชวงศ์หลงไปสักครั้ง แต่หลงหวงต้องสละราชบัลลังก์ และสัญญาว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่คิดหมายปองตำแหน่งหลงหวงอีก”

หยางเฉินพูดเสียงต่ำหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

จะโค่นล้มราชวงศ์หลงมันช่างง่ายดาย แต่อย่างที่หลงฝูพูด ราชวงศ์หลงเป็นหนึ่งในตระกูลที่มีอำนาจสูงสุดในจิ่วโจว หากถูกโค่นล้ม เกรงว่าราชวงศ์อื่น ๆ ก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นกัน

ราชวงศ์ทั้งสี่ในจิ่วโจว ถึงอย่างไรก็เป็นตระกูลที่อยู่จุดสูงสุดของจิ่วโจว หากสูญเสียความแข็งแกร่ง ก็หมายความว่าจิ่วโจวก็สูญเสียความแข็งแกร่งเช่นกัน

แม้ว่าเหนือจากราชวงศ์ทั้งสี่ จะยังมีสองตระกูลราชวงศ์โบราณ รวมถึงตระกูลบู๊โบราณที่แข็งแกร่งกว่าอยู่

แต่ความแข็งแกร่งของตระกูลเหล่านี้ ไม่สามารถครอบครองอำนาจได้

มีเพียงการสละราชบัลลังก์ของหลงหวงเท่านั้น ที่ไม่เพียงแต่จะขจัดความโกรธของหยางเฉิน แต่ยังสามารถปกป้องราชวงศ์หลงอีกด้วย

“เจ้าหนุ่ม เจ้าทำเกินไปแล้ว!”

หลงฝูคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว กัดฟันพูดว่า “คิดว่าไม่มีใครในราชวงศ์หลงของเราที่สามารถเอาชนะเจ้าได้แล้วเหรอ?”

“เป็นแค่คนนอก แต่คิดจะควบคุมการสืบทอดราชบัลลังก์ของราชวงศ์หลง?”

ในเวลาเดียวกัน อานุภาพวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวก็แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา ตรงเข้าโอบล้อมหยางเฉินทันที

“หลงฝู เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าจริงๆ เหรอ?”

อานุภาพวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านออกมาปกคลุมหลงฝูในทันที ผู้ไร้นามมีสีหน้าโกรธจัด “แค่ราชวงศ์หลงกล้าส่งคนมาฆ่าลูกศิษย์ของข้า ก็เพียงพอแล้วที่ข้าจะฆ่าราชวงศ์หลง”

“ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องลูกศิษย์ของข้าแค่ต้องการให้ราชวงศ์หลงเปลี่ยนหางเสือคนใหม่ ต่อให้ต้องฆ่าหลงหวงคนปัจจุบันของราชวงศ์หลง มันก็ไม่ผิดอะไร”

หลงฝูรู้ว่าผู้ไร้นามไม่ได้พูดเล่น หากทำให้เขาขุ่นเคืองจริงๆ เขาสามารถทำอะไรบางอย่างเพื่อโค่นล้มราชวงศ์หลงทั้งหมดได้

หลายปีที่ผ่านมาพวกเขาเคยทำงานร่วมกันหลายครั้ง เขารู้ดีกว่าใครๆ ว่าผู้ไร้นามเป็นคนบ้าดีเดือดแค่ไหน

ที่สำคัญที่สุด หลงฝูไม่คู่ควรจะเป็นคู่ต่อสู้ของผู้ไร้นามด้วยซ้ำ ไม่เพียงเท่านี้ เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความสามารถที่แท้จริงของผู้ไร้นามนั้นแข็งแกร่งเพียงใด

แต่สิ่งที่เขามั่นใจก็คือ หากผู้ไร้นามต้องการฆ่าเขา มันง่ายดายมาก

“ดี! ดีมาก!”

หลงฝูโกรธจัด มองไปที่ผู้ไร้นามด้วยดวงตาแดงก่ำพลางพูดว่า “เดี๋ยวข้าจะรายงานเจ้าแน่!”

“ตามสบาย!” ผู้ไร้นามพูดอย่างไม่แยแส

หลงหวงถึงกับหน้าถอดสีทันที เห็นได้ชัดว่าหลงฝูคิดจะปล่อยวางเรื่องราชวงศ์หลงแล้ว

แต่หยางเฉินกลับมองไปที่หลงหวงอย่างใจเย็นและกล่าวอย่างเย็นชา “ตั้งแต่ท่านส่งผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์หลงออกไปเพื่อลงมือฆ่าผู้คนรอบตัวข้า ท่านก็ถูกข้าจัดให้อยู่ในแบล็คลิสต์แล้ว”

“ตอนนี้ข้าเห็นแก่ผู้อาวุโสหลงฝู ข้าจะไว้ชีวิตท่าน แค่ให้ท่านสละราชสมบัติ ก็นับว่าใจกว้างกับท่านมากที่สุดแล้ว”

เมื่อได้ยินสิ่งที่หยางเฉินพูด หลงฝูก็พ่นลมหายใจแรง แต่ไม่ได้พูดอะไร

เขารู้ดีว่าสิ่งที่หลงหวงได้กระทำไปนั้นไม่เหมาะสม โชคดีที่ผู้แข็งแกร่งที่ส่งออกไปไม่สามารถฆ่าผู้คนรอบตัวหยางเฉินได้ มิฉะนั้นราชวงศ์หลงทั้งหมดจะถูกโค่นล้ม

คุณูปการของหยางเฉิน ตัวเขานั้นรู้ดีมากที่สุด

ผู้รักษาที่อายุน้อยที่สุดในจิ่วโจว ยิ่งตอนนี้ได้ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์แล้ว นักบู๊ที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ หากอยู่ในตระกูลบู๊โบราณล้วนเป็นบูโดอัจฉริยะ

ถ้าไม่ใช่เพราะราชวงศ์หลงคือครอบครัวของเขา เขาคงไม่เข้ามายุ่งเรื่องนี้

ในเวลานี้ หลงจิ้นมองไปที่หลงหวงพร้อมกับพูดเสียงแข็ง “แม้ว่าเทียนหยู่จะเพิ่งก้าวเข้าสู่แดนเทพ แต่เขาก็นับว่าเป็นชายหนุ่มนักบู๊ที่มีพรสวรรค์แข็งแกร่งที่สุดในราชวงศ์หลง ท่านสละราชบัลลังก์ให้เขาดีกว่า!”

“ขอเพียงท่านยินดี เราจะสนับสนุนเขาด้วยกัน และราชวงศ์หลงจะฟื้นคืนความรุ่งโรจน์เหมือนในอดีตอย่างแน่นอน!”

หลงเทียนหยู่มองไปที่หลงหวงด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน เขาคือปู่ที่ฆ่าพ่อของเขา

หากเป็นเมื่อก่อน ในใจเขามีเพียงความเคารพให้กับหลงหวงเท่านั้น แต่ปู่คนนี้ที่ได้รับความเคารพจากเขาได้ฆ่าพ่อของเขากับมือ และยังต้องการจะฆ่าเขาด้วยซ้ำ

สำหรับหลงหวงแล้ว ในใจเขามีเพียงความเกลียดชัง เขามองไปที่หลงหวงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

แต่เขาก็รู้ดีว่า ตอนนี้แม้แต่อดีตผู้นำของราชวงศ์หลงก็ปรากฏตัวขึ้นแล้ว หยางเฉินไม่สามารถฆ่าหลงหวงได้ สำหรับเขา หากต้องการล้างแค้นให้บิดา ชั่วชีวิตนี้คงไม่มีความหวังอีกแล้ว

ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็พากันจับจ้องไปที่หลงหวง