หลังจากหลงจิ้นเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดเสียงแข็ง “แม้ว่าราชวงศ์เย่ได้ประกาศว่าจะแบนเยี่ยนเฉินกรุ๊ป แต่ความร่วมมือระหว่างราชวงศ์หลงและราชวงศ์ต้วนก็ไม่ได้ทำให้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเสียหายเท่าไหร่ ข้าคิดว่าคุณหยางอย่าไปเสี่ยงง่ายๆ เลยดีกว่า”

“บางทีท่านอาจหาเหตุผลที่เหมาะสมเพื่อปฏิเสธคำเชิญของราชวงศ์ซ่านกวนได้ แน่นอนว่านี่เป็นความคิดและคำแนะนำของข้าเท่านั้น การตัดสินใจขั้นสุดท้ายขึ้นอยู่กับท่าน”

หลงจิ้นไม่พูดอะไรอีก เขาได้พูดในสิ่งที่ควรจะพูดไปหมดแล้ว ที่เขาพูดมากแบบนี้ก็เพราะเขาชื่นชมหยางเฉินจริงๆ ไม่อยากให้หยางเฉินเอาชีวิตไปทิ้งเพราะความผิดพลาดเล็กน้อย

หยางเฉินย่อมรู้ดีว่าหลงจิ้นคิดอะไรอยู่ เขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ หลังจากนิ่งเงียบไปสักพัก เขาก็พูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจว่า “ต่อให้ราชวงศ์ซ่านกวนจะมีผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ที่แข็งแกร่งกว่าอยู่จริงๆ แล้วถึงเวลาต้องเปิดฉากต่อสู้จริงๆ ถึงจะสู้ไม่ได้ แต่ก็ยังมั่นใจว่าจะมีชีวิตรอดออกมาจากราชวงศ์ซ่านกวนได้”

“ราชวงศ์ซ่านกวน ข้าตกลงนัดเรียบร้อยแล้ว!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน หลงจิ้นก็แอบถอนหายใจเงียบๆ แต่ก็ยังพูดอีกว่า “ถ้าอย่างนั้น ข้าขออวยพรให้คุณหยางได้รับการสนับสนุนจากราชวงศ์ซ่านกวน”

ในขณะเดียวกัน ที่ราชวงศ์ซ่านกวน

ภายในคฤหาสน์หลังเดี่ยว กษัตริย์ซ่านกวนนั่งอยู่ที่โต๊ะน้ำชาไม้จันทน์อย่างดี ฝั่งตรงข้ามเขามีชายชราผมขาวนั่งอยู่

“เจ้าคิดว่า เจ้าหนุ่มนั่นกล้ามาที่ราชวงศ์ซ่านกวนไหม?”

ทันใดนั้นกษัตริย์ซ่านกวนก็ถามชายชราที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

ชายชราส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้ายอมรับว่าเจ้าหนุ่มนั่นคือบูโดอัจฉริยะ แต่เขาไม่รู้จักราชวงศ์ซ่านกวน นอกจากรู้จักกับซ่านกวนโหรว เขาก็ไม่มีการติดต่อกับคนของราชวงศ์ซ่านกวนเลย”

“ตอนนี้ในบรรดาราชวงศ์ทั้งสี่ มีสองราชวงศ์ได้เลือกที่จะสนับสนุนหยางเฉิน ราชวงศ์เย่ได้ประกาศต่อสาธารณชนว่าต้องการจัดการกับหยางเฉิน ตอนนี้มีเพียงพวกเราเท่านั้นที่ยังไม่ได้แสดงท่าที

“ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ พวกเราเชิญหยางเฉินมาที่ราชวงศ์ซ่านกวน เขาไม่รู้เลยว่าจะต้องเผชิญหน้ากับอะไร”

“อาจจะเป็นไปได้ที่เราจะถูกเกลี้ยกล่อมจากราชวงศ์เย่ให้ร่วมมือจัดการกับเขา ท่านคิดว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เขายังกล้าที่จะมาที่ราชวงศ์ซ่านกวนอยู่อีกหรือ?”

ทันทีที่ชายชราพูดจบ กษัตริย์ซ่านกวนก็ส่ายหัว จิบน้ำชาคำหนึ่ง วางถ้วยชาลายครามสีขาวลง พลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้ากลับคิดว่า เขาต้องมาที่ราชวงศ์ซ่านกวนอย่างแน่นอน!”

“เอ๊ะ?”

ชายชราพูดด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ศิษย์พี่คิดว่า ถ้าต้องเผชิญหน้ากับอันตรายที่ไม่อาจรู้ล่วงหน้า เจ้าหนุ่มคนนั้นยังกล้ามาอีกเหรอ? เขาไม่กลัวที่จะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่หรือ?”

ชายชราเรียกกษัตริย์ซ่านกวนว่าศิษย์พี่ ไม่ยากเลยที่จินตนาการว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองใกล้ชิดสนิทสนมกันแค่ไหน

กษัตริย์ซ่านกวนหัวเราะเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืน เดินไปที่ริมหน้าต่าง มองออกไปด้านนอก หรี่ตาลงพร้อมกับพูดว่า “เพราะเยี่ยนเฉินกรุ๊ปมีความสำคัญกับเขามาก พูดอีกอย่างก็คือ เยี่ยนเฉินกรุ๊ปคือเกล็ดมังกรที่แตะต้องไม่ได้ของเขาอีกอย่างหนึ่ง นอกเหนือภรรยาและลูกสาว!”

ทันใดนั้นพ่อบ้านก็เข้ามาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือที่เข้ารหัส เขายื่นโทรศัพท์มือถือให้กษัตริย์ซ่านกวนด้วยสองมือและกล่าวว่า “ฝ่าบาท สายจากกษัตริย์เย่!”

กษัตริย์ซ่านกวนหรี่ตาลงทันที “ดูเหมือนว่าราชวงศ์เย่จะกลัวเด็กหนุ่มคนนั้นมาก!”

พูดจบเขาก็รับโทรศัพท์ รับสายจากกษัตริย์เย่

กษัตริย์ซ่านกวนรับสายจากกษัตริย์เย่ ทั้งสองคุยกันเป็นเวลานาน มีเพียง กษัตริย์ซ่านกวนและกษัตริย์เย่เท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาคุยกันเรื่องอะไร

แต่สิ่งที่แน่นอนก็คือ การสนทนาครั้งนี้ราบรื่นมาก รอยยิ้มบนใบหน้าของกษัตริย์ซ่านกวนยังคงเหมือนเดิมตั้งแต่ต้นจนจบ

ในขณะที่กษัตริย์ซ่านกวนกำลังคุยโทรศัพท์กับกษัตริย์เย่ หยางเฉินก็ออกไปจากราชวงศ์หลงตามลำพัง ขึ้นเครื่องบินมุ่งหน้าไปยังเมืองราชวงศ์ซ่านกวน

ในห้องโดยสารชั้นหนึ่ง หยางเฉินนั่งในที่นั่งของตัวเอง เอนศีรษะพิงเบาะนั่งและหลับตาลง

แม้ว่าเขาจะมีความมั่นใจในตัวเองเต็มเปี่ยม แต่เขาเชื่อว่าแม้ว่าจะได้พบกับผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า ต่อให้สู้ไม่ได้ ก็ยังสามารถหลบหนีได้

แต่เขาก็รู้ดีว่า ความมั่นใจแบบนี้เหมือนตาบอด ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาต่อสู้กับดอกเตอร์แบล็ก ที่เขาสามารถระเบิดกำลังต่อสู้ได้เทียบเท่าระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า ก็เพราะว่าดอกเตอร์แบล็กได้ฉีดยาสมบูรณ์แบบเหนือชั้นให้ ในขณะเดียวกันเขายังกินยาเม็ดที่เฝิงเสียวหว่านทิ้งไว้ให้เขาอีกสามเม็ดเพื่อเสริมกำลังต่อสู้

อาจกล่าวได้ว่ากำลังต่อสู้ที่ระเบิดออกมาเทียบเท่าระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้านั้นได้ถึงขีดจำกัดแล้ว

แต่ตอนนี้เขาไม่มียาเม็ดใดๆ ที่จะเพิ่มกำลังต่อสู้อยู่ในมือเลย และไม่สามารถเข้าสู่สภาวะบ้าคลั่งได้อย่างสมบูรณ์แบบ เขาจึงไม่สามารถระเบิดพลังต่อสู้ให้เทียบเท่าระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าออกมาได้อีก

เขาไม่รู้ว่าในราชวงศ์ซ่านกวนจะมีผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ที่แข็งแกร่งกว่าหรือไม่ และไม่รู้ด้วยว่าราชวงศ์ซ่านกวนนั้นเป็นศัตรูหรือมิตร

“พ่อหนุ่ม เจ้าไปนั่งที่เบาะหน้า ที่นั่งตรงนี้กลับมาเป็นของข้าแล้ว!”

ในขณะที่หยางเฉินกำลังกังวลว่าราชวงศ์ซ่านกวนจะมีผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์อยู่หรือไม่ ศีรษะของเขาก็ถูกคนเข้ามาตบอย่างกะทันหัน

เห็นเพียงชายหนุ่มอายุราวๆ 30 ปีกำลังมองมาที่เขาอย่างเย่อหยิ่ง ชี้ไปที่ที่ว่างที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยท่าทางออกคำสั่ง

“หลี่เป่าเฟิง ท่านคิดจะทำอะไร?”

หญิงสาวที่อยู่ข้างกายหยางเฉิน จ้องมองชายหนุ่มด้วยความโกรธและตวาดเสียงดัง

“ฉูฉู่ เจ้าอย่าโกรธเลย ก็ข้าอยากอยู่ใกล้เจ้าอีกหน่อยนี่นา”

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าหลี่เป่าเฟิง กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ผู้หญิงที่ชื่อฉูฉู่ อายุราวๆ 25-26 ปี เส้นผมดำยาวและตรง หน้าตาละเอียดอ่อน

แน่นอนว่าสองคนนี้รู้จักกัน

หญิงผมยาวเหลือบมองหลี่เป่าเฟิงอย่างเย็นชา แล้วมองไปที่หยางเฉินที่อยู่ข้างกาย กล่าวขอโทษด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “ขอโทษนะคะที่สร้างปัญหาให้กับท่าน!”

หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นขอโทษ ความโกรธของหยางเฉินที่ถูกหลี่เป่าเฟิงตบก็ค่อยๆ จางหายไป

เขาไม่ได้สนใจผู้หญิง ยังคงหลับตาต่อไป

เมื่อเห็นหยางเฉินสงบนิ่ง ไม่ชำเลืองมองมาที่ตนสักนิด ก็ทำให้หญิงสาวผมยาวที่เคยเป็นจุดสนใจในทุกที่รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที

ส่วนหลี่เป่าเฟิงพอเห็นหยางเฉินไม่สนใจเขา สีหน้าก็มืดมนลงอย่างถึงขีดสุด เขาตบศีรษะของหยางเฉินอีกครั้ง

“ผัวะ!”

หยางเฉินที่กำลังหลับตาอยู่ได้ลืมตาขึ้นทันใด พร้อมกันนั้นก็คว้าข้อมือของหลี่เป่าเฟิงเอาไว้แน่นเหมือนคีมหนีบ

“ท่านกำลังรนหาที่ตาย!”

สีหน้าของหยางเฉินมีแววอาฆาต

“โอ๊ยๆๆ…เจ้าปล่อยมือนะ!”

หลี่เป่าเฟิงร้องด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

ในขณะนี้ ชายร่างกำยำสองคนรีบวิ่งเข้ามา ปลดปล่อยพลังอาฆาตออกมาจากร่างกาย จ้องเขม็งไปที่หยางเฉินและตวาดลั่น “ปล่อยคุณชายเฟิงนะ!”

หญิงสาวผมยาวก็ตกใจเช่นกัน จนกระทั่งองครักษ์ของหลี่เป่าเฟิงโผล่ออกมา เธอจึงได้สติกลับมา ร่องรอยความหวาดกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันบอบบาง เธอรีบพูดว่า “คุณผู้ชายท่านนี้ รีบปล่อยมือเถอะ!”

หยางเฉินมองออกว่า ผู้หญิงผมยาวไม่ได้กังวลว่าเขาจะทำร้ายหลี่เป่าเฟิง

“รีบปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร? ข้าคือนายน้อยตระกูลหลี่ หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองราชวงศ์ซ่านกวน ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายข้า รอให้ลงจากเครื่องบิน ข้าจะเล่นงานเจ้าให้ตาย! อา…”

หลี่เป่าเฟิงยังพูดไม่ทันจบ ก็รู้สึกว่าหยางเฉินออกแรงบีบข้อมือของเขามากขึ้น เขาร้องโหยหวนทันที ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

“ท่านรีบปล่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นไอ้สารเลวนี่จะสร้างปัญหาให้ท่านจริงๆ!”

หญิงสาวผมยาวรีบพูดโน้มน้าว

“ออกไป!”

หยางเฉินออกแรงผลักอย่างกะทันหัน ร่างของหลี่เป่าเฟิงถอยหลังออกไปหลายก้าว จนล้มก้นกระแทกลงกับพื้น

ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธและอับอาย พูดอย่างดุดัน “กระทืบไอ้สารเลวนี่ กระทืบมันให้เละ!”