บทที่ 1588 อย่าทำเช่นนั้นเด็ดขาด

หยางเฉินขมวดคิ้วอย่างแรง เขากำลังเร่งรีบกลับไปที่เมืองเยี่ยนตู หากไม่มีเครื่องบินส่วนตัว ไม่มีทางที่จะพาหม่าชาวที่อยู่ในอาการโคม่าไปได้
ในตอนนี้ ตำแหน่งทายาทของเฝิงจื้อเอ้า ถูกกษัตริย์เฝิงปลดไปแล้ว
นี่ควรทำอย่างไรดี?
กว่างเหวินพูดว่า “คุณหนู โปรดกลับไปกับพวกเราเถอะ!”
เฝิงเจียหยีพูดอย่างโกรธเคือง “ฉันจะไม่กลับไปกับพวกนาย!”
กว่างเหวินพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย “ฝ่าบาทมีคำสั่ง ถ้าคุณหนูปฏิเสธที่จะกลับไป ก็ให้พวกเราใช้กำลังกับท่าน ได้โปรดคุณหนูอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลย”
ทันใดนั้น พลังอำนาจของวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัว แผ่กระจายออกมาจากร่างกายของกว่างเหวิน
แน่นอนว่าเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก
ในขณะนี้ ไม่เพียงแต่กว่างเหวินเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผู้แข็งแกร่งทั้งสองคนที่ติดตามกว่างเหวิน ก็ยังเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ และโมเมนตัมวิถีบู๊บนร่างกายต่างพากันระเบิดออกมา
เฝิงเจียหยีโกรธจัด “กว่างเหวิน พ่อของฉันเคยปฏิบัติต่อคุณอย่างไร? นี่เป็นวิธีที่คุณตอบแทนท่านหรือ?”
กว่างเหวินพูดอย่างเฉยเมย “ขอพูดตามตรงกับคุณหนู ผมเป็นคนของฝ่าบาทมาโดยตลอด ในตอนนั้นฝ่าบาทนั่นแหละเป็นคนส่งผมไปติดตามองค์ชายใหญ่”
เฝิงเจียหยีนิ่งอึ้ง จากนั้นก็ยิ้มเยาะเย้ย “ที่แท้ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเรื่องเท็จ เสด็จปู่ ช่างระวังจริงๆ แม้แต่ลูกชายของตัวเอง ก็ไม่กล้าไว้ใจ! ถ้าฉันเดาไม่ผิด พ่อของฉันจัดการเรื่องเครื่องบินส่วนตัวรวมถึงข่าวที่ฉันจะไปกับหยางเฉิน คุณเป็นคนเปิดเผยกับเสด็จปู่ใช่ไหม”
กว่างเหวินไม่ตอบ แต่เฝิงเจียหยีรู้คำตอบอยู่แล้ว
เฝิงจื้อเอ้าจัดเครื่องบินส่วนตัวให้กับหยางเฉิน รวมถึงเรื่องที่ให้ เฝิงเจียหยีติดตามหยางเฉิน เดิมทีเป็นความลับมาก ยกเว้นกว่างเหวินซึ่งเป็นคนที่เฝิงจื้อเอ้าไว้วางใจมากที่สุด และไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย
ตอนนี้ กษัตริย์เฝิงรู้แล้ว ต้องเป็นกว่างเหวินที่เป็นคนปล่อยข่าวรั่วไหลออกไป
“พาคุณหนูกลับตระกูล!”
ทันใดนั้นกว่างเหวินก็พูดขึ้น
ตามคำสั่งของเขา ผู้แข็งแกร่งทั้งสองคนในระดับแดนเหนือมนุษย์ ต่างก้าวไปข้างหน้าทีละคน
หนึ่งคนดำรงอยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นสาม และอีกหนึ่งคนดำรงอยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า
และแดนวิถีบู๊ของเฝิงเจียหยี อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่งเท่านั้น และไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้เลย
แต่เธอยังคงระเบิดโมเมนตัมวิถีบู๊ออกมา และพูดอย่างโกรธเคือง “ถ้าต้องการพาฉันไป เว้นแต่จะข้ามศพฉันไปก่อน!”
ผู้แข็งแกร่งทั้งสองที่อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์แสดงสีหน้าลำบากใจ มองไปที่กว่างเหวิน
กว่างเหวินพูดอย่างไร้อารมณ์ “ลงมือได้!”
คราวนี้ ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ทั้งสองคนไม่ลังเลอีกต่อไป และพุ่งเข้าไปหาเฝิงเจียหยีทางด้านซ้ายและด้านขวา
โมเมนตัมที่อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่งของเฝิงเจียหยีได้ระเบิดออกมา ยกมือขึ้นก็เป็นการโจมตีหนึ่งกระบวนท่า
เพียงแต่ว่า อยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งที่มีพลังเหนือกว่าเธอมาก
พลังโจมตีของเธอแค่นี้ ถือได้ว่ามันจิ๊บจ๊อยมาก
“คุณหนู ขอล่วงเกินแล้วล่ะ!”
ทันทีที่ทั้งสองพูดจบ ก็ลงมือพร้อมกัน
“ใครกล้าแตะต้องเธอ คนนั้นต้องตาย!”
เมื่อเห็นผู้แข็งแกร่งทั้งสองคนที่อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์กำลังจะจับตัวเฝิงเจียหยีในเวลานนี้ น้ำเสียงที่เย็นชามาก ก็ดังขึ้นทันที
ทันใดนั้น ก็มีพลังอำนาจของวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัว เข้ามาปกคลุมผู้แข็งแกร่งทั้งสามคนรวมถึงกว่างเหวินด้วย
มือที่ชูขึ้นมาของผู้แข็งแกร่งทั้งสองคนที่อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ ชั่วขณะก็หยุดชะงักบนอากาศ ไม่กล้าปล่อยลงมาจับบนร่างกายของเฝิงเจียหยี
เฝิงเจียหยีรีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหยางเฉิน และมองดูคนสองคนนั้นอย่างเย็นชา
กว่างเหวินขมวดคิ้วและมองไปที่หยางเฉิน และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “เจ้าบ้านบอกว่า อนุญาตให้คุณนั่งบนเครื่องบินส่วนตัวของราชวงศ์เฝิงเพื่อไปจากที่นี่”
ความหมายของประโยคนี้ก็คือ ขอให้หยางเฉินอย่ายุ่งเกี่ยวเรื่องอื่นๆของราชวงศ์เฝิง
ถ้าเป็นเมื่อก่อน
แต่คราวนี้ สิ่งที่เขาไม่ลังเลคือเขาจะต้องยุ่งเรื่องของเฝิงเจียหยีแน่นอน
หยางเฉินจะไม่ลังเล แต่ตอนนี้ เขาก็ไม่ลังเลเช่นกัน
ไม่ว่าในกรณีใด
มันเป็นเพราะความช่วยเหลือของเฝิงจื้อเอ้ากับเฝิงเจียหยีที่จัดการเรื่องเครื่องบินส่วนตัวให้เขา ถ้าไม่มีเครื่องบินส่วนตัว ในวันพรุ่งนี้ก่อนเวลา09.00น.เขาไม่มีวิธีใดๆ ที่จะสามารถพาหม่าชาวกลับไปที่เมืองเยี่ยนตูได้
ในวันนี้ เฝิงจื้อเอ้าถูกยึดตำแหน่งผู้สืบทอด และยังถูกคุมตัวอยู่บริเวณบ้าน มันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาแน่ๆ
เฝิงเจียหยีรู้สึกตื่นเต้นกังวลและมองไปที่หยางเฉิน กลัวว่าหยางเฉินจะให้เธอกลับไปกับกว่างเหวินจริงๆ
หยางเฉินมองไปที่กว่างเหวิน อย่างไร้อารมณ์และพูดว่า “ไสหัวกลับไปบอกกษัตริย์เฝิงถ้าเขาต้องการยึดตำแหน่งทายาทของเฝิงจื้อเอ้า
แต่เรื่องของเฝิงเจียหยี ฉันต้องพาเธอไปด้วย!”
ฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง
พูดจบ เขาก็พูดต่อ “ไปกันเถอะ!”
เพียงแต่ว่า เฝิงเจียหยีไม่ได้ไป
ถ้าฉันไปกับพวกคุณ พวกคุณจะให้หยางเฉินนั่งเครื่องบินส่วนตัวไปจากที่นี่?”
แต่มองไปที่กว่างเหวินและพูดว่า “คุณแน่ใจหรือ
กว่างเหวินพยักหน้า “เจ้าบ้านพูดอย่างนั้น”
เฝิงเจียหยีพูดด้วยความโกรธ “ตกลง ฉันจะไปกับพวกคุณ!”
หลังจากพูดเสร็จ เธอก็กำลังจะจากไป
หยางเฉินจับมือเฝิงเจียหยีไว้
จะเป็นคนรับใช้ของผม และตอนนี้กำลังจะจากไป ปั่นหัวผมเหรอ?”
ขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณเคยสัญญากับผมว่า
เฝิงเจียหยีมองไปที่หยางเฉินด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนและพูดว่า
“ขอโทษ ตอนนี้พ่อของฉันถูกคุมตัวอยู่บริเวณบ้าน
และตอนนี้มีเพียงฉันเท่านั้น ที่สามารถช่วยพ่อของฉันได้”
หยางเฉินยิ้มเยาะเย้ย “ช่วย? จะช่วยยังไง?
สัญญากับกษัตริย์เฝิง จะตกเป็นเหยื่อของการแต่งงานในตระกูล และแต่งงานกับราชวงศ์อู่
เหรอ?”
เฝิงเจียหยีหัวเราะเยาะตัวเอง
“ตั้งแต่ฉันเกิดมา ชะตาชีวิตของฉันก็ถูกกำหนดไว้แล้ว ฉันไม่สามารถเปลี่ยนสถานะที่เป็นอยู่
คุณยังสามารถนั่งเครื่องบินส่วนตัวของราชวงศ์เฝิงเพื่อไปจากที่นี่ได้ เป็นเรื่องที่ดี คุณควรจะจากไป!”
ถ้าไม่ให้หยางเฉินยุ่งเรื่องของราชวงศ์เฝิงเขาก็ไม่ยุ่ง แต่ถ้าไม่ให้ยุ่งเรื่องของเฝิงเจียหยีเขาทำไม่ได้
ในเวลานี้กว่างเหวินมองไปที่หยางเฉินและพูดว่า “คุณหยาง
ฝ่าบาทสัญญากับคุณไว้ว่าจะให้คุณนั่งเครื่องบินส่วนตัวของราชวงศ์เฝิงเพื่อไปจากที่นี่
ซึ่งใจกว้างกับคุณมากแล้ว หวังว่าคุณจะไม่วุ่นวายเรื่องของคนอื่น”
ดวงตาที่เคร่งขรึมของหยางเฉินจับจ้องไปที่กว่างเหวิน และพูดอย่างเย็นชา “ไม่ว่ายังไงฉันก็จะเข้าไปยุ่งเรื่องของเฝิงเจียหยีล่ะ?”
กว่างเหวินไม่กลัวเลย
ดวงตามีแววความเย็นชาแวบผ่าน และในขณะเดียวกัน โมเมนตัมวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัว
ก็แผ่กระจายออกมาจากร่างกายของเขา
“ถ้าคุณหยางต้องการแทรกแซง อย่าโทษพวกเราที่หยาบคายกับคุณ!”
กว่างเหวินพูดอย่างเย็นชา “พวกเรารู้ว่า ด้วยความแข็งแกร่งของคุณหยาง
ถ้าจะฆ่าพวกเรา
มันง่ายนิดเดียว แต่อย่าลืมว่า ข้างกายคุณยังมีคนที่อาการโคม่าเป็นตัวภาระของคุณ”
“นี่นายกำลังขู่ฉันเหรอ?”
ดวงตาของหยางเฉินเย็นชาจนน่ากลัว แม้แต่กษัตริย์เฝิงก็ไม่กล้าทำอะไรเขา เป็นแค่ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งจากราชวงศ์เฝิง ก็กล้าที่จะมาคุกคามตัวเอง
กว่างเหวินพูดด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก “ผมแค่ตักเตือนคุณด้วยความหวังดี คุณหยางเป็นคนฉลาด
แต่ไม่ใช่การเข้าไปยุ่งวุ่นวายเกี่ยวกับเรื่องของคนอื่น”
คงจะเข้าใจว่า เรื่องสำคัญเร่งด่วนในตอนนี้คือ เร่งรีบกลับไปเมืองเยี่ยนตู
ชั่วขณะเฝิงเจียหยีรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย และรีบพูดอย่างรวดเร็ว
“หยางเฉิน คุณไม่ต้องสนใจฉัน
คุณควรรีบไปจากเมืองราชวงศ์เฝิง”
หยางเฉินเหลือบมองหม่าชาวที่อยู่ข้างๆเขาซึ่งยังมีอาการโคม่า จากนั้นมองไปที่เฝิงเจียหยีที่มีใบหน้าวิตกกังวล เขาก็ขมวดคิ้ว
ดูเหมือนว่าตัวเองไม่มีเหตุผลพอที่จะต้องพาเฝิงเจียหยีไปด้วย สำหรับเฝิงเจียหยี หยางเฉินทำได้เพียงเห็นอกเห็นใจเธอเท่านั้น
พรุ่งนี้เช้าก็เป็นวันประลองศึกชิงเจ้าแห่งราชาในเมืองเยี่ยนตู เพื่อสืบทอดตี้ชุน
เพื่อให้ได้ไม้เท้าตี้
เขาจึงจำเป็นต้องเร่งรีบกลับไปที่เมืองเยี่ยนตูให้ทันเวลา
ในขณะนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของหยางเฉินก็ดังขึ้นทันที
ทันทีที่รับสาย เสียงที่เร่งรีบก็ดังขึ้น “อย่านั่งบนเครื่องบินส่วนตัวของราชวงศ์เฝิงไปจากที่นั่นเด็ดขาด ไม่เช่นนั้น เครื่องบินจะระเบิดหลังจากบินขึ้นไปแล้วสองชั่วโมง!”