บทที่ 1648 แสร้งทำเป็นคนดี

ได้ยินคำพูดของเหล่าจิ่ว หยางเฉินชะงักไป เหล่าจิ่วให้เขารีบออกจากจวนเมืองหวยเฉิงงั้นเหรอ
เหล่าจิ่ว เป็นยอดฝีมือ ที่เจ้าเมืองเหมียว ส่งมาช่วยเขา พูดแบบนี้ ต้องไม่มีเจตนาร้ายแน่นอน หยางเฉินมองเจ้าเมืองหวยเฉิง จากนั้นพูดใส่โทรศัพท์ว่า “ได้!”
หลังวางสาย หยางเฉินมองเจ้าเมืองหวยเฉิง แล้วพูดว่า “บุญคุณที่ผู้อาวุโสช่วยชีวิต หยางเฉินจะจำไว้ขึ้นใจ ถ้าผมยังมีชีวิตอยู่ ต้องตอบแทนผู้อาวุโสอย่างแน่นอน”
เจ้าเมืองหวยเฉิงขมวดคิ้ว “นายจะไปเหรอ”
หยางเฉินพยักหน้า “ผมจำเป็นต้องไป!”
เจ้าเมืองหวยเฉิงไม่ได้พูดอะไร ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ หยางเฉินหวาดระแวงขึ้นมา เขาไม่ได้รู้จักเจ้าเมืองหวยเฉิงมากนัก ก่อนหน้านี้เจ้าเมืองหวยเฉิง เป็นปฏิปักษ์กับราชายา เพราะเขา ดูเหมือนกำลังช่วยเขา แต่แท้จริงแล้วเพราะอะไร เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
เขาไม่ได้ใช้ความคิดเห็นที่เลวร้าย ไปคาดเดาคนที่มีคุณธรรมสูงส่ง แต่เพราะเขารู้จักเจ้าเมืองหวยเฉิง น้อยเกินไป จะตัดสินว่าเจ้าเมืองหวยเฉิง เป็นคนยังไง ภายในระยะเวลาสั้นๆ ไม่ได้
เจ้าเมืองหวยเฉิงมองหวยหลัน แล้วพูดว่า “หวยหลัน เธอตามหยางเฉินไป เพราะอยู่ในเมืองหวยเฉิง มีเธออยู่ข้างๆ เขาจะได้ทำอะไรสะดวก”
หวยหลันรีบตอบว่า “ค่ะ!”
หยางเฉินกำลังจะปฏิเสธ แต่เห็นเจ้าเมืองหวยเฉิงมองเขา แล้วพูดว่า “หยางเฉิน นายอย่าเพิ่งรีบปฏิเสธ ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายต้องเสี่ยงชีวิต ออกไปจากจวนเมืองหวยเฉิง แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด สิ่งที่ยืนยันได้ตอนนี้ ถ้านายออกจากจวนเมืองหวยเฉิง จะอันตรายเป็นอย่างมาก”
“หวยหลันคอยติดตามฉัน ในเมืองหวยเฉิงมาตลอด อีกทั้งเธอยังทำเรื่องแทนฉันหลายๆ เรื่อง ถือว่าเป็นกระบอกเสียงของฉัน ในเมืองหวยเฉิง นายมีเธออยู่ข้างๆ สามารถหลีกเลี่ยงความวุ่นวาย ที่ไม่จำเป็นได้”
“แน่นอนว่า ฉันรับประกันได้แค่ว่า อำนาจอื่น ไม่มีทางทำอะไรนายได้ เว้นแต่อำนาจของหุบเขาราชายา ถ้าคนของหุบเขาราชายา จะจัดการนาย นายคงทำได้เพียงช่วยเหลือตัวเอง”
ได้ยินคำพูดของเจ้าเมืองหวยเฉิง หยางเฉินเริ่มหนักใจ ดูเหมือนเจ้าเมืองหวยเฉิง กำลังคิดเพื่อตัวเอง แต่ก็ยังมีเจตนาให้หวยหลัน จับตามองตัวเองด้วย
อีกฝ่ายเป็นผู้แข็งแกร่ง
“งั้นขอบคุณเจ้าเมืองมากครับ!”
แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด หยางเฉินไม่กล้าล่วงเกินง่ายๆ จึงพูดออกมาว่า
พูดจบ เขามองหวยหลัน “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นรบกวนคุณหลันตามผมมาด้วย!”
หวยหลันพยักหน้าเบาๆ เดินตามหยางเฉินออกไป
เจ้าเมืองหวยเฉิง มองหยางเฉินเดินออกไป
หรี่ตาลงทั้งสองข้าง
ความอาฆาต ฉายขึ้นในแววตา
“พ่อ!”
“คุณตา!”
หยางเฉินเพิ่งออกไป หวยฉิงอวี่พาลูกสาวอย่างหวยเฟิ่ง เดินเข้ามา
หวยฉิงอวี่ถามว่า “พ่อปล่อยไอ้เลวนั่นไปทำไม”
หวยเฟิ่งก็พูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “คุณตา ไอ้เดรัจฉานนี่ฆ่าพ่อหนู ตอนนั้น
คุณตาให้ความสำคัญกับพ่อมาก จึงให้เขาแต่งเข้ามาในจวนเมืองหวยเฉิง ตอนนี้ฆาตกรฆ่าพ่อ มาถึงจวนของเรา
คุณตาปล่อยเขาไปทำไม”
เจ้าเมืองหวยเฉิงขมวดคิ้ว
มองผู้หญิงทั้งสองคน อย่างเย็นชา “ฉันทำแบบนี้ มีเจตนาของฉันอยู่แล้ว ฉันขอเตือนพวกเธอ
ห้ามแตะต้องหยางเฉิน ถ้าพวกเธอกล้าทำลายแผนฉัน ก็ไสหัวออกไปจากจวนเมืองหวยเฉิงซะ!”
ตอนนี้เจ้าเมืองหวยเฉิง
ทำให้หวยฉิงอวี่กับหวยเฟิ่ง มีสีหน้าหวาดกลัว
ไม่ได้มีเมตตาเหมือนที่หยางเฉินเห็นอีกแล้ว สีหน้าโหดเหี้ยม
“ขอโทษค่ะพ่อ เราสำนึกผิดแล้ว พ่อวางใจเถอะ เราไม่แตะต้องเขาแน่นอน!”
หวยฉิงอวี่รีบก้มหน้าพูด ไม่มีความกล้า แม้แต่จะสบตากับเจ้าเมืองหวยเฉิง
ไม่นาน
“ทำไมคุณตาไม่แตะต้องไอ้เลวนั่น แล้วยังไม่ให้เราแตะต้องด้วย อย่าบอกนะว่าพ่อจะโดนมันฆ่าฟรีๆ”
สองแม่ลูกกลับมายังที่พักตัวเอง หวยเฟิ่งพูดอย่างโมโห
แววตาหวยฉิงอวี่ เต็มไปด้วยความชั่วร้าย
หยางเฉินไม่มีทางรอดออกไปจากจวนเมืองหวยเฉิงได้”
พูดออกมาว่า “แกวางใจเถอะ ฉันเตรียมการไว้พร้อมแล้ว
ได้ยินคำพูดของหวยฉิงอวี่
ไม่ใช่เหรอ แม่ทำแบบนี้ ไม่กลัวคุณตาโมโหใส่แม่เหรอ”
หวยเฟิ่งตกใจ “แม่ คุณตากำชับไม่ให้เราแตะต้องหยางเฉิน
หวยฉิงอวี่ยิ้มเย็นชา “วางใจเถอะ เรื่องนี้ไม่มีทางโยงถึงเราแน่นอน”
เมื่อได้ยิน
หวยเฟิ่งดีใจทันที พูดอย่างตื่นเต้นว่า “แม่ ดีจังเลย ในที่สุด
เราจะได้แก้แค้นให้พ่อแล้ว!”
ขณะเดียวกัน หยางเฉินพาหวยหลัน ออกจากจวนเมืองหวยเฉิง
เพิ่งออกมาถึงข้างนอก หวยหลันถามว่า “พี่หยาง ตอนนี้พี่จะไปไหน”
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เธอรอก่อน!”
พูดจบ
“ไปที่สนามบินเมืองหวยเฉิงก่อน จากนั้นหาโอกาสปลีกตัวออกจากผู้หญิงข้างนาย ฉันเตรียมทุกอย่าง ไว้ที่สนามบินเรียบร้อยแล้ว”
เขาเดินไปอีกด้าน โทรหาเหล่าจิ่ว เหล่าจิ่วรับสายอย่างรวดเร็ว
เสียงของเหล่าจิ่วร้อนใจมาก นี่ทำให้หยางเฉินอดขมวดคิ้วไม่ได้ จู่ๆ
เพื่อฆ่าเจียงลั่ว เพื่อกำจัดพิษกู่ไร้หัวใจที่ตัวเองโดน
เขาสงสัยเหล่าจิ่วขึ้นมา ครั้งนี้เข้ามาเมืองหวยเฉิง
เจ้าเมืองหวยเฉิง ให้เขาอยู่ในจวนเมืองหวยเฉิง และทำเพื่อตัวเอง โดยไม่คำนึงว่าจะเป็นปฏิปักษ์กับราชายา
แต่สิ่งที่ทำให้เขาไม่เข้าใจคือ เจ้าเมืองหวยเฉิงให้เขาออกมา แต่กลับให้หวยหลัน ตามมาด้วย เหมือนกำลังจับตามองเขาอยู่
ใครกำลังช่วยเขาจริงๆ กันแน่ แล้วใครที่มีเป้าหมายอื่นแอบแฝงอยู่
จู่ๆ หยางเฉินรู้สึกสับสน
หยางเฉินพูดว่า “ท่านเก้า คนหุบเขาราชายา ออกจากจวนเมืองหวยเฉิง ก่อนหน้าผม ตอนนี้ผมออกมา มันอันตรายมาก ถ้าไปสนามบิน จะยิ่งอันตรายกว่านี้”
“นอกจากนั้น เจียงลั่วยังไม่ตาย ถ้าไม่ฆ่าเขา พิษกู่ไร้หัวใจบนตัวผม ก็ไม่สามารถกำจัดออกไปได้”
เหล่าจิ่วพูดว่า “ตอนนี้เจียงลั่วอยู่ในมือฉัน แค่นายมาฆ่าเขาด้วยตัวเอง ถึงจะแก้พิษกู่ไร้หัวใจบนตัวนายได้ ในเมื่อนายรู้ว่าคนหุบเขาราชายา เพิ่งออกไป งั้นก็น่าจะรู้ว่า มีผู้แข็งแกร่งลึกลับ บุกเข้าไปในหุบเขาราชายา และเปิดศึกฆ่าอย่างไม่สนใจ”
ได้ยินคำพูดของเหล่าจิ่ว หยางเฉินตกใจ “เป็นฝีมือคุณเหรอ”
เหล่าจิ่วพูดว่า “เดิมที่ฉันจะไปช่วยนายที่จวนเมืองหวยเฉิง แต่เปลี่ยนใจกะทันหัน มุ่งไปฆ่าที่หุบเขาราชายา และหาตัวเจียงลั่วจนเจอ”
“จากพละกำลังของฉัน ถึงไปจวนเมืองหวยเฉิง อยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่ง แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด คงไม่สามารถต้านทาน ช่วยอะไรนายไม่ได้สักนิด”
“แต่ในหุบเขาราชายา แค่ไม่มีผู้แข็งแกร่ง แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ก็ไม่มีใครทำอะไรฉันได้ ฉันพนันว่าในหุบเขาราชายา นอกจากราชายา ก็ไม่มีใครเป็นผู้แข็งแกร่ง แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ ดังนั้นฉันจึงชนะ และหาเจียงลั่วเจอ ทำให้เขาบาดเจ็บสาหัส และพาออกมา”
“นายไม่เชื่อฉันก็ได้ แต่นายควรเชื่อเจ้าเมืองเหมียว ในเมื่อเขาให้ฉันตามนายมาเมืองหวยเฉิง เขาต้องไว้ใจฉันแน่นอน”
“โอเค พูดแค่นี้แล้วกัน ถ้านายเชื่อเจ้าเมืองเหมียว คิดหาวิธีมาสนามบินเมืองหวยเฉิงในตอนนี้ และฆ่าเจียงลั่ว แล้วเราค่อยหาวิธีออกจากเมืองหวยเฉิง”
พูดจบ เหล่าจิ่ววางสายทันที