บทที่ 1650 ไปตอนนี้

“อ๊าก!”
หยางเฉินส่งเสียงร้องโอดครวญออกมา สีหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด
ครั้งนี้ความรุนแรงของพิษกู่ไร้หัวใจ ทำให้เขารู้สึกตายทั้งเป็น
เขารู้สึกอย่างชัดเจนว่า หัวใจกำลังโดนพิษกู่ไร้หัวใจ กัดกินอย่างบ้าคลั่ง ถึงกระทั่งได้ยิน เสียงที่พิษกู่ไร้หัวใจ กัดกินหัวใจตัวเอง
“พี่หยาง เป็นอะไร”
หวยหลันเห็นดังนั้น สีหน้าเปลี่ยนไป ใบหน้าดูเป็นห่วง
หยางเฉินกัดฟันแน่น เส้นเลือดปูดขึ้นบนแขนทั้งสองข้าง เหงื่อเต็มหน้า
ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายาเห็นดังนั้น มีสีหน้าตกใจเหมือนกัน
ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด คนที่โดนหยางเฉินโจมตีจนกระเด็น ก่อนหน้านี้ ลุกขึ้นจากพื้น เช็ดคราบเลือดมุมปาก มองหยางเฉินด้วยสีหน้าเจ็บปวด จู่ๆ เขายกยิ้มมุมปากอย่างโหดร้าย
“พิษกู่ไร้หัวใจกำเริบ กำลังกัดกินหัวใจเขาอย่างบ้าคลั่ง นี่คืออาการ หลังจากโดนพิษกู่ไร้หัวใจ จากอาการของเขาในตอนนี้ อยู่ไม่พ้นคืนนี้แน่นอน”
ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด คนที่นำมา พูดด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า
เมื่อได้ยิน ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายาคนอื่น ต่างมีสีหน้าชอบใจ
เมื่อกี้พวกเขากำลังจะลงมือกับหยางเฉิน สุดท้ายพบว่า พวกเขาหลายคนร่วมมือกัน ยังสู้หยางเฉินไม่ได้ แต่ตอนนี้ พวกเขาไม่จำเป็นต้องลงมือ ก็สามารถเห็นหยางเฉินทรมาน เพราะพิษกู่ไร้หัวใจ จนตายไปได้
“ราชายาบอกแล้ว เขาฆ่าพี่น้องหุบเขาราชายาของเราไปหลายคน ถึงเขาอยู่ไม่พ้นคืนนี้ ชีวิตของเขา จำเป็นต้องให้คนของหุบเขาราชายาอย่างเราจัดการ! ตอนนี้เป็นโอกาสดี ที่จะฆ่าเขา ทุกคนลงมือ!”
ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด คนที่นำมา ออกคำสั่ง พุ่งเข้าไปหาหยางเฉินก่อนใคร
หยางเฉินสะกดกลั้นความเจ็บปวด ของการที่หัวใจโดนกัดกิน ช้อนดวงตาแดงก่ำขึ้นมอง แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต
เหมือนเขากัดฟันพูดว่า “ในเมื่อพวกนายอยากตาย งั้นฉันจะสนองให้เอง!”
ความบ้าคลั่งของพิษกู่ไร้หัวใจ ทำให้เขาเจ็บปวดจนอยากตาย แต่กลับกระตุ้นร่างกายเขาอย่างรุนแรงเช่นกัน ทำให้เลือดในตัวเขาไหลเวียนเร็วขึ้น ขณะเดียวกัน ยังมีความโมโหของผู้ไร้นาม ทำให้สายเลือดคลั่งของเขา ยิ่งระเบิดออกมา
พลังบู๊อันนากลัว แผ่ซ่านออกจากตัวเขา
เห็นเขาง้างมือขึ้นมา วินาทีต่อมา
ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายาคนหนึ่ง
พุ่งเข้ามา เขาฟาดมือลงมาทันที
“พลั่ก!”
เหวี่ยงหมัดออกไป กระแทกบนหน้าอกคนหุบเขาราชายา
ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายาคนนี้ กระเด็นออกไปหลายสิบเมตร
ตามมาด้วยเสียงกระดูกหักดังขึ้น
ตัวของอีกฝ่าย ยังไม่ทันตกลงบนพื้น ก็สิ้นลมหายใจแล้ว
คนหุบเขาราชายาคนอื่น พากันตกตะลึง!
ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายา เดิมทีมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม หลังเห็นพละกำลังของหยางเฉิน รู้สึกสิ้นหวังทันที
ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายาคนนี้ กระเด็นออกไปหลายสิบเมตร
ตัวของอีกฝ่าย ยังไม่ทันตกลงบนพื้น ก็สิ้นลมหายใจแล้ว
ผู้แข็งแกร่งคนที่โดนหยางเฉินฆ่าตาย
เป็นคนที่มีพละกำลังเป็นอันดับสอง ในบรรดาพวกเขา
เป็นผู้แข็งแกร่ง แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นปลาย
แต่ผู้แข็งแกร่ง
ที่เก่งกาจขนาดนี้ ไม่สามารถรับการโจมตีของหยางเฉินได้ โดนฆ่าตายทันที จินตนาการได้เลยว่า
ตอนนี้พลังการต่อสู้ของหยางเฉิน น่ากลัวแค่ไหน
“พวกนาย สมควรตาย!”
หยางเฉินดวงตาแดงก่ำทั้งสองข้าง เขาแผดเสียงแหบพร่าออกมา
เขาเหยียบลงบนพื้น ร่างกายเร็วเหมือนสายฟ้า หายไปจากที่เดิม
“ตาย!”
พูดออกมาเพียงคำเดียว
คนที่นำมา
ตัวเขาปรากฏออกมา ฝ่ามือตบลงบนหัว ของผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด
อีกฝ่ายเบิกตาโต ความมีชีวิตในแววตาค่อยๆ หายไป ตัวอ่อนยวบลงบนพื้น
“แย่แล้ว! พละกำลังของเขา
สูงขึ้นอย่างรวดเร็ว
เราสู้ไม่ได้ หนี!”
ทันใดนั้น มีคนสัมผัสได้ถึงสภาวะผิดปกติของหยางเฉิน รีบตัดสินใจหนีทันที
เขาหันหลังหนี
แต่เขาเพิ่งหันหลัง ความรู้สึกอันตราย พุ่งเข้ามาด้านหลังเขา
ไม่ต้องหันกลับไปมอง เขาก็รู้ว่าคือใคร
“พลั่ก!”
จากนั้น พลังอันบ้าคลั่ง
กระแทกกับตัวเขา พลังอันน่ากลัวนี้ ทำร้ายร่างกายเขา
เหมือนจะฉีกอวัยวะภายในของเขาให้ขาด
พูดให้ถูกก็คือ ไม่ใช่เหมือน แต่กำลังฉีกอวัยวะของเขาให้ขาดจริงๆ
สูญเสียผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ของหุบเขาราชายาไปอีกคน
หวยหลันที่ยืนอยู่ไม่ไกล มองความบ้าคลั่งตรงหน้า อย่างตกตะลึง
เธอรู้ว่าหยางเฉินแข็งแกร่งมาก แต่ไม่คิดว่า หยางเฉินจะแข็งแกร่งถึงขั้นนี้ ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ของหุบเขาราชายา
ร่วมมือกันหลายสิบคน อีกทั้งคนที่นำมา เป็นผู้แข็งแกร่ง
แดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด เมื่ออยู่ต่อหน้าหยางเฉิน กลับไม่สามารถรับมือได้เลย
พวกผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายา ไม่มีใครรับการโจมตีของหยางเฉินได้สักคน
หลังผ่านไปเพียงสิบวินาที บนพื้นเต็มไปด้วยศพ
หวยหลันมองทางหยางเฉิน พูดด้วยสีหน้ายากลำบาก “พี่หยาง ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
บางทีอาจเป็นเพราะหวาดกลัว ตอนหวยหลันพูดออกมา เสียงสั่นไปหมด
หยางเฉินเงยหน้าขึ้น มองหวยหลัน
ในดวงตาแดงก่ำทั้งสองข้าง เต็มไปด้วยความอาฆาต
ตอนนี้หวยหลันรู้สึกว่าตัวเอง โดนเทพมรณะจ้องอยู่ หนาวเหน็บไปถึงกระดูก ยืนแข็งอยู่ที่เดิม ไม่กล้าขยับสักนิด สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดหลัว
“ไสหัวไป!”
หยางเฉินตวาดอย่างโมโห สีหน้าโหดเหี้ยม
หลังจากหวยหลัน ช็อกไปครู่หนึ่ง จึงตั้งสติได้ ความกลัวทำให้เธอตัดสินใจหันหลังหนี
แม้เธอไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้ว่าตอนนี้หยางเฉิน อยู่ในสภาวะผิดปกติ อาจฆ่าเธอได้จริงๆ
แต่เธอเพิ่งออกมาได้ไม่ไกล ก็ได้รับสายจากเจ้าเมืองหวยเฉิง
“ห้ามหนี! ใช้โอกาสตอนที่เขายังมีสติ ล่อเขาไปที่หุบเขาราชายา!”
เสียงเจ้าเมืองหวยเฉิงดังขึ้น
เมื่อได้ยิน หวยหลันสีหน้าสิ้นหวัง หันไปมองหยางเฉิน ที่มีความอาฆาตแผ่ออกมาทั้งตัว พูดใส่มือถือว่า “ปู่ หยางเฉินใกล้สูญเสียการควบคุมแล้ว หนูไม่มีวิธีล่อเขาไปหุบเขาราชายา”
เสียงเย็นชาของเจ้าเมืองหวยเฉิงดังขึ้น “ถึงต้องตาย แกต้องล่อเขาไปที่หุบเขาราชายาให้ได้!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าเมืองหวยเฉิง หวยหลันสิ้นหวังเป็นอย่างมาก
เธอกัดฟัน ดวงตาสองข้างแดงก่ำ เต็มไปด้วยความเศร้า
หลังเงียบไปครู่หนึ่ง เธอพูดออกมาว่า “ค่ะปู่!”
วันที่เธอถูกเจ้าเมืองหวยเฉิง พากลับมาที่จวนเมืองหวยเฉิง เจ้าเมืองหวยเฉิง เคยพูดกับเธอว่า “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอคือหลานสาวฉัน ฉันให้เธอมีชีวิตอยู่ เธอก็ต้องมีชีวิตอยู่ ฉันให้เธอตาย เธอก็ต้องตาย!”
ประโยคนี้ เหมือนคำสาป กักขังเธอ จนถึงทุกวันนี้
เธอไม่กล้าต่อต้าน คนอื่นมองเธอ ล้วนเข้าใจว่าเธอ เป็นหลานสาวเจ้าเมืองหวยเฉิง เป็นกระบอกเสียงของเจ้าเมืองหวยเฉิงข้างนอก มีเพียงเธอที่รู้ดีแก่ใจ ตัวเองเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง ของเจ้าเมืองหวยเฉิง เป็นเพียงคนกระจอก ที่ทอดทิ้งได้ทุกเมื่อ
เธอหันไปมองหยางเฉินครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ตัดสินใจได้ วิ่งเข้าไปหาหยางเฉิน
เธอรีบพูดว่า “พี่หยาง พิษกู่ไร้หัวใจกำเริบเหรอ อาการของคุณตอนนี้ อันตรายมาก ต้องรีบฆ่าเจียงลั่ว ฉันจะพาคุณไปหุบเขาราชายาตอนนี้ เจียงลั่วต้องอยู่ที่หุบเขาราชายาแน่นอน”