The king of War บทที่ 2012 ความอดทนมีจำกัด
เสียงดังกล่าวดังขึ้นมาในสมองหยางเฉิน นอกเหนือจากหยางเฉินแล้ว ผู้อื่นไม่ได้ยินแต่อย่างใด

“ผู้อาวุโส พูดจริงหรือ?”

หยางเฉินมีความสุขขึ้นมาในทันที ก่อนที่เขาจะรีบถามในใจ

เขาเกือบลืมไปแล้วว่าจิตวิญญาณของเทพมารสามารถอาศัยร่างผู้อื่นเพื่อมาต่อสู้ได้

เขาและจิตวิญญาณเทพมารบรรลุข้อตกลงกันแล้ว อนุญาตให้จิตวิญญาณของเทพมารสถิตอยู่ในร่างตัวเองต่อ แต่ทว่าเมื่อตกอยู่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย เทพมารจำเป็นต้องลงมือช่วยเหลือตน

เสียงของเทพมารดังขึ้นต่อเนื่อง: “ข้านั้นเป็นเทพมารผู้สง่าผ่าเผย จะโกหกเด็กกะโปโลคนหนึ่งได้อย่างไร? ร่างกายในปัจจุบันของเจ้าถูกหลอมสร้างขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ซึ่งแข็งแกร่งกว่าอดีตมาก ๆ ต่อให้เป็นระดับความแข็งแกร่งด้านเนื้อหนังของผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสองที่แท้จริง ก็ใช่ว่าจะสามารถเทียบเคียงกับเจ้าได้เสมอไป”

“ระดับความแข็งแกร่งของเนื้อหนังเจ้ายิ่งแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ศักยภาพที่ปะทุออกมาเมื่อข้าอาศัยร่างเจ้าก็จะทรงพลังมากเท่านั้น เจ้าถือซะว่านี่เป็นโอกาสที่ฝ่าฟันภัยความเป็นความตายครั้งหนึ่งก็แล้วกัน ต่อสู้ให้ถึงที่สุด หากถึงช่วงเวลาที่ส่งผลถึงความเป็นความตาย ข้าจะลงมือช่วยเจ้าเอง”

เมื่อได้ยินคำพูดของเทพมารแล้ว ในที่สุดหยางเฉินก็วางใจลงได้สักที

เมื่อครู่เขาเตรียมใจที่จะพาเฝิงเสียวหว่านมุ่งหน้าไปยังตระกูลเจียงในโลกบู๊โบราณล่างแล้ว เพราะถึงอย่างไรศักยภาพของตัวเขาเองก็มีไม่มากพอ ปัจจุบันเฝิงเสียวหว่านก็กินยาพิษเข้าไปอีก หากไม่สามารถจบศึกการต่อสู้ในครั้งนี้ภายในเวลาสิบนาที พิษที่อยู่ในตัวเฝิงเสียวหว่านก็จะออกฤทธิ์และนางก็จะเสียชีวิตไปในที่สุด

บัดนี้เมื่อมีการรับประกันจากจิตวิญญาณของเทพมาร เขาจึงสามารถสู้ให้ถึงที่สุดได้แล้ว

เจียงเผิงยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งที่น่าสยดสยองมากเพียงใด เขากำลังจ้องเขม็งไปทางเฝิงเสียวหว่านอย่างเยือกเย็นพลางพูดว่า: “หากเจ้ากล้าตาย ข้าไม่เพียงจะฆ่าหยางเฉินเท่านั้น แต่จะฆ่าทุกคนที่มีความเกี่ยวข้องกับเจ้า!”

ดวงตาทั้งสองข้างของเฝิงเสียวหว่านแดงเถือก นางไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าสักวันตนก็จะทำให้ผู้บริสุทธิ์เดือดร้อนไปด้วย

นางกัดฟันแน่นพลางจ้องเขม็งไปทางเจียงเผิง บนใบหน้าที่งดงามอย่างไร้ที่ตินั่นเปี่ยมล้นไปด้วยรังสีแห่งความไม่ยอม

หลังจากพูดจบ เจียงเผิงก็มองไปทางหยางเฉินอีกครั้งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา: “เจ้าเข้าใจดีมาก ๆ ว่าระหว่างเรานั้นแตกต่างกันมากเพียงใด การที่จะช่วยเฝิงเสียวหว่านไปจากเงื้อมมือข้านั้น เป็นเรื่องที่แทบจะไม่มีหวังเลย”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไปตระกูลเจียงพร้อมกับข้าแต่โดยดีเสียเถอะ หลังจากเข้าร่วมตระกูลเจียงแล้ว ตระกูลเจียงไม่มีทางปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมต่อเจ้าแน่นอน อนาคต ผู้อาวุโสสี่แห่งตระกูลเจียงก็จะถ่ายทอดต่อให้เจ้าเช่นกัน”

หยางเฉินไม่ได้สนใจเจียงเผิง เห็นเพียงดวงตาทั้งสองข้างของเขาค่อย ๆ กลายเป็นสีแดงเลือด พลังที่เหมือนมาจากสมัยดึกดำบรรพ์ตื่นขึ้นมาในร่างเขา

“โครมโครมโครม!”

แผ่นดินใหญ่สั่นสะเทือนขึ้น

ลมปราณที่ทำให้คนรู้สึกหวาดผวาแผ่กระจายออกมาจากตัวหยางเฉิน แผ่คลุมไปทั่วทั้งยอดเมฆา

ใบหน้าของไป๋หลี่เย่และเจียงจ้านเต็มไปด้วยความเฉื่อยชา

“นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?”

ไป๋หลี่เย่พูดอย่างตะลึง: “เห็น ๆ อยู่ว่าแดนบูโดของเขายังไม่บรรลุสู่แดนนภา เหตุใดถึงสามารถระเบิดพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ออกมาได้?”

เจียงจ้านก็พูดอย่างช็อกว่า: “มาตรแม้นว่าเป็นผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นยอด ก็ใช่ว่าจะสามารถระเบิดพลังอำนาจที่น่าเกรงขามเช่นนี้ออกมาได้เสมอไปหรือเปล่า?”

วินาทีนี้ ลมปราณที่แผ่กระจายออกมาจากตัวหยางเฉินอย่างต่อเนื่อง ทำให้ทุกคนต่างสัมผัสได้ถึงแรงกดดัน

บนใบหน้าของเจียงเผิงที่ดูถูกดูแคลนหยางเฉินในตอนแรก ก็มีรังสีแห่งความตึงเครียดปรากฏขึ้นมาเช่นกัน

ศักยภาพของเขาอยู่ที่แดนนภาขั้นสองชั้นกลาง เขาจึงต้องทราบเป็นธรรมดาอยู่แล้วว่าพลังที่ระเบิดออกมาจากตัวหยางเฉิน ณ บัดนี้มันทรงพลังมากเพียงใด

เหมือนดั่งที่เจียงจ้านกล่าวมา มาตรแม้นว่าเป็นผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นยอด ก็ใช่ว่าจะสามารถระเบิดพลังอำนาจที่น่าเกรงขามเช่นนี้ออกมาได้เสมอไป

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผิดปกติมาก ๆ

เจียงเผิงไม่เคยพบเจอคนประเภทนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ

“โลกมนุษย์ ไม่ใช่ที่ที่เจ้าสามารถทำตัวป่าเถื่อนได้!”

หยางเฉินกัดฟันแน่นพลางพูด: “อยากจะพาผู้คนที่อยู่รอบกายข้าไป ก็ผ่านด่านข้าไปให้ได้ก่อน!”

“ตู้ม!”

จากการคำรามของหยางเฉิน ก็มีพลังที่น่าสยดสยองมากกว่าระเบิดออกมาจากร่างกายเขา เสียงตู้มดังลั่นขึ้น ตำแหน่งที่เขายืนอยู่ถูกระเบิดจนกลายเป็นฝุ่นผง

เจียงเผิงจ้องเขม็งไปทางหยางเฉินพลางพูด: “บูโดอัจฉริยะที่ตายอยู่ในเงื้อมมือข้านั้นมีเยอะมาก! อย่าคิดว่าเจ้าสามารถระเบิดศักยภาพที่เทียบเท่ากับแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นยอดออกมาได้ แล้วเจ้าจะสามารถโค่นล้มข้าได้ ข้ามีศักยภาพแดนนภาขั้นสองชั้นกลางเชียวนะ การที่จะฆ่าเจ้านั้นมันไม่ต่างอะไรจากการฆ่าหมาตัวหนึ่งเลย!”

“ฆ่า!”

หยางเฉินตะคอกเสียงดังลั่น เท้าที่เหยียบอยู่บนพื้นขยับ ก่อนจะพุ่งตรงเข้าไปทางเจียงเผิงโดยตรง

เจียงเผิงยักคิ้วทีหนึ่งพลางพูดด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ: “ไม่ประมาณตน!”

“ปัง!”

วินาทีต่อไป หยางเฉินก็ปล่อยหมัดออกไป และถูกฝ่ามือที่เจียงเผิงกวัดแกว่งออกมาอย่างสบาย ๆ รับไว้

ทันใดนั้นเอง พลังอันบ้าคลั่งก็ระเบิดออกมาจากตำแหน่งที่กำปั้นและฝ่ามือของทั้งสองปะทะกัน

“ปัง!”

ร่างกายของหยางเฉินสั่นสะเทือนจนกระเด็นออกไปโดยตรง

“พี่หยาง!”

เฝิงเสียวหว่านตะโกนอย่างตะลึง เตรียมพร้อมที่จะวิ่งเข้าไป

ลี่เฉินรีบขึ้นมาขัดขวางเฝิงเสียวหว่านเอาไว้ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำทุ้ม: “ไม่ต้องเป็นห่วง ชะตาชีวิตของหยางเฉินแข็งแกร่งอยู่!”

เขาเข้าใจหยางเฉินดีมาก ๆ หากหยางเฉินไม่มีวิธีการจัดการเจียงเผิงแล้วจริง ๆ เพื่อเป็นการทำเพื่อเฝิงเสียวหว่าน เขาจะไม่ต่อสู้ต่อ แต่เป็นการพาเฝิงเสียวหว่านมุ่งหน้าไปยังตระกูลเจียงในโลกบู๊โบราณล่าง

แต่ทว่าหยางเฉินกลับสู้สุดชีวิต แสดงว่าเขาต้องมีวิธีการรับมือแน่นอน

และจุดสำคัญอีกจุดหนึ่งก็คือลี่เฉินแน่ใจมาก ๆ ว่าเจียงเผิงไม่มีทางฆ่าหยางเฉินง่าย ๆ แน่นอน เนื่องจากเฝิงเสียวหว่านกินยาพิษลงไปแล้ว ภายในเวลาสิบนาที หากหยางเฉินตายอยู่ในเงื้อมมือเจียงเผิง เฝิงเสียวหว่านก็ไม่มีทางกินยาถอนพิษแน่นอน

ถึงครานั้น เขาก็จะไม่สามารถกลับไปชี้แจงเรื่องนี้กับผู้นำตระกูลเจียง

ลี่เฉินเข้าใจดีมาก ๆ ว่านักปรุงยาคนหนึ่งในโลกบู๊โบราณนั้นสำคัญมากเพียงใด

โดยเฉพาะโลกบู๊โบราณล่างที่มีนักปรุงยาเพียงไม่กี่คนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว การที่มีนักปรุงยาเพิ่มขึ้นมาคนหนึ่งนั้น ถือเป็นเรื่องที่น่าเฉลิมฉลองสำหรับตระกูลเจียงเลย และใช้เวลาไม่นานตระกูลเจียงก็จะกลายเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกบู๊โบราณล่าง

มีนักปรุงยาอย่างเฝิงเสียวหว่านอยู่ในตระกูลเจียง บักบูโดในตระกูลเจียงก็จะสามารถใช้ยาได้ตามแต่ประสงค์ นี่เป็นสิ่งที่ตระกูลอื่นสามารถเทียบเคียงได้หรือ?

เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้จริง ๆ ด้วย เจียงเผิงไม่ได้ลงมือสังหารหยางเฉินแต่อย่างใด แค่ทำให้ร่างกายของหยางเฉินสั่นกระเด็นออกไป หยางเฉินฝืนลุกขึ้นมาจากพื้น เช็ดคราบเลือดตรงมุมปาก ดวงตาสีแดงเถือกทั้งสองข้างจ้องเขม็งไปทางเจียงเผิง

เขารู้อยู่ว่าเจียงเผิงแข็งแกร่งมาก ๆ แต่กลับนึกไม่ถึงเลยว่าศักยภาพแดนนภาขั้นสองชั้นกลางจะแข็งแกร่งเช่นนี้ ถึงแม้เขาจะระเบิดศักยภาพทั้งหมดออกมาแล้ว ก็ยังต้านรับกระบวนท่าหนึ่งของฝ่ายตรงข้ามไม่ได้อยู่ดี

และเขาก็เข้าใจเช่นกันว่าเจียงเผิงไม่ได้หวังจะลงมือสังหารเขาแต่อย่างใด มิเช่นนั้น เขาคงกลายเป็นศพร่างหนึ่งไปแล้ว

หลังเข้าใจจุดนี้อย่างแจ่มแจ้ง หยางเฉินจึงรีบถามในใจ: “ผู้อาวุโส ข้ามิใช่คู่ต่อสู้ของมันด้วยซ้ำ ได้โปรดผู้อาวุโสช่วยแสดงตัวหน่อยนะขอรับ ขอเพียงสามารถพาเสียวหว่านไปยังสถานที่ที่ปลอดภัยได้ ถือว่าข้าเป็นหนี้บุญคุณท่านครั้งหนึ่ง”

ไม่นึกเลยว่าจิตวิญญาณของเทพมารจะไม่ตอบกลับใด ๆ ราวกับไม่ได้ยินยังไงอย่างนั้น

หยางเฉินจึงพูดอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่มีการตอบรับจากเทพมารเช่นเคย

สีหน้าหยางเฉินเปลี่ยนไปเพราะความเศร้าใจในทันที พลางพูดในใจ: “ผู้อาวุโส บัดนี้จะปล่อยให้เกิดข้อผิดพลาดมิได้นะขอรับ ท่านรีบออกมาสิ! ไม่อย่างนั้นข้าอาจได้ตายจริง ๆ แล้วนะขอรับ”

เขาเข้าใจดีมาก ๆ ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจียงเผิง ขืนสู้ต่อไปก็เป็นการสร้างความอับอายขายขี้หน้าให้แก่ตน หากบีบบังคับจนทำให้เจียงเผิงร้อนใจ เจียงเผิงก็จะลงมือสังหารเขาเช่นกัน

ในขณะที่เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรอยู่นั้น เจียงเผิงก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาอย่างเย็นเยือกว่า: “เจ้าหนู ระยะห่างระหว่างเจ้าและข้านั้นแตกต่างกันมากเกินไป อยากเอาชนะข้า คอยแดนบูโดของเจ้าย่างกรายถึงแดนนภาขั้นสองเมื่อใดค่อยว่ากันอีกที บัดนี้ข้าไม่มีเวลามาเล่นสนุกกับเจ้าแล้ว”

หลังจากพูดจบ เขาก็หันกลับไปมองเฝิงเสียวหว่านอีกครั้งแล้วพูดว่า: “ข้าสามารถไว้หน้าเจ้าแล้วไม่ฆ่ามันได้ แต่ทว่าเจ้าจำเป็นต้องกินยาถอนพิษบัดนี้ แล้วไปตระกูลเจียงพร้อมข้า อย่าได้คิดต่อรองกับข้าเป็นอันขาด ความอดทนของข้ามีขีดจำกัดนะ”

ในคำพูดของเจียงเผิงเต็มเปี่ยมไปด้วยความข่มขู่

เฝิงเสียวหว่านมองไปทางหยางเฉินด้วยดวงตาที่แดงเถือก ใบหน้าของหยางเฉินเปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกผิด เขาอยากปกป้องเฝิงเสียวหว่าน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเจียงเผิงแล้ว เขากลับไม่สามารถปกป้องเฝิงเสียวหว่านได้เลยด้วยซ้ำ

นอกเสียจากว่าเขาจะสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย

แน่นอนว่าต่อให้สู้อย่างเอาเป็นเอาตาย เขาก็มีแต่จะเป็นฝ่ายที่ถูกสังหาร

หากเขาตายไปแล้ว เฝิงเสียวหว่านก็ไม่มีทางใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบนี้คนเดียวอย่างแน่นอน

ประเด็นคือจิตวิญญาณเทพมารที่สัญญาว่าจะช่วยเขาในเมื่อครู่นี้ กลับเงียบหายไปแล้ว

ยิ่งคิดหยางเฉินก็ยิ่งรู้สึกโกรธ

จากการที่ความโกรธของเขาเพิ่มพูนขึ้น ออร่าบู๊บนตัวเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน

จู่ ๆ พลังที่เข้มแข็งและยิ่งใหญ่พลังหนึ่งในร่างกายเขา ก็เหมือนถูกปลุกตื่นยังไงอย่างนั้น

“หื้ม?”

เจียงเผิงหันหลังแล้วมองไปทางหยางเฉิน