The Overlord of Blood and Iron ตอนที่ 57: ดาวเทียม

 

เวทมนตร์ประดิษฐ์

 

ตอนที่ 57: ดาวเทียมเวทมนตร์ประดิษฐ์

 

จะเกิดอะไรขึ้นหากนางเข้าไปจุมพิตคังชอลอินที่กําลังหลับอยู่ในตอนนี้?

 

เขาจะชอบมันหรือไม่?

 

หรือเขาจะไม่ชอบมัน?

 

การได้จูบสัมผัสกับผู้ชายมันจะชวนให้เกิดความรู้สึกเช่นไร?

 

ด้วยจินตนาการและความอยากรู้อยากเห็นทั้งหมดของนาง ในจิตใจได้ก่อให้เกิดการกระทําที่ขาดสติไปแล้วครึ่งหนึ่ง

 

เหตุใดเสน่ห์ในตัวคังชอลอินถึงส่งผลกระทบต่อนางมากเพียงนี้?

 

ราวกับว่านางได้ติดเชื้อการเป็นเด็กนิสัยไม่ดีที่ต้องการความรักจากผู้ชายที่ไม่เคยแสดงความสนใจในตัวนางมาก่อน แต่นางก็ไม่คิดสนใจถึงสิ่งนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ปกติสําหรับตัวนาง

 

ต้องเป็นสตรีแบบใดกันถึงได้กล้ารอาจเข้าหาริมฝีปากของฝ่ายชายที่กําลังนอนหลับแบบนี้อยู่ก่อน? พฤติกรรมนอกรีตในตอนนี้ของนางอาจเป็นเพราะความเครียดสะสมที่เกิดการซ้อนทับกันตลอดช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

 

สิ่งยั่วยุในครั้งนี้ยิ่งใหญ่เกินไปสําหรับนางนัก

 

“ชอลอิน…ช่างเถอะ ข้าไม่สนใจอีกต่อไป ข้าจะทํามัน”

 

ลีแชรินเลื่อนหน้าเข้าใกล้คังชอลอินมากขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่คิดสนใจสิ่งใดอีกต่อไป

 

นางหลับตา

 

ไม่ใช่นางเพียงพยายามทํา

 

หากคังชอลอินไม่ลืมตาขึ้นมาจ้องมองที่นางเสียก่อน

 

“เอ่อ…”

 

ทั้งสองต่างจ้องมองซึ่งกันและกัน ใบหน้าของพวกเขาอยู่ใกล้กับจมูกของอีกฝ่ายจนเกือบแทบจะสัมผัสชนกัน

 

“เอ่อ… ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าเจ้าคิดจะทําสิ่งใด?”

 

ด้วยความตกใจเพียงครู่หนึ่ง ใบหน้าของคังชอลอินแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นในทันใด

 

“ชอลอิน.ข้าเพียง”

 

“ถอยออกไป”

 

“ข ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

 

ลีแชรินกล่าวขอโทษก่อนจะรีบเคลื่อนตัวออกห่าง ด้วยเหตุนี้ความพยายามในการขโมยริมฝีปากของเขาก็ได้สิ้นสุดลงด้วยความล้มเหลว

 

“ลีแชริน”

 

คังชอลอินกล่าวเรียกนางด้วยท่าที่ไม่สบายใจ

 

“ คือ?”

 

“เมื่อครู่นี้เจ้าคิดที่จะทําอะไร?”

 

“อ่า เอ่อ.ข้าเพียงข้าเพียงกําลังจะเอาบางสิ่งออกจากใบหน้าเจ้าก็เท่านั้น ใช่ๆเพราะหน้าเจ้ามีอะไรติดอยู่ยังไงล่ะ!”

 

“อย่างนั้นหรือ?”

 

“นะ แน่นอนสิ!”

 

“หากเป็นเช่นนั้นก็ดีไปแต่อย่าได้คิดทําอะไรแบบนี้อีกเป็นอันขาด”

 

“ทะ ทําไม?”

 

“เช่นนั้นเจ้าอาจเจ็บตัวได้”

 

ใบหน้าของคังชอลอินกลับมาเย็นชาขึ้นอีกครั้ง

 

ลีแชรินไม่รู้ตังเลยว่านางโชคดีมากเพียงใดที่ไม่โดนใบมีดพุ่งเข้าใส่ไปเสียก่อน ความบ้าคลังในการต่อสู้ของคังชอลอินส่งผลให้เขาเกลียดชังกับการเข้ามาใกล้ตัว ในขณะที่เขากําลังอ่อนแออย่างมาก

 

“หากไม่ใช่เจ้าที่เข้ามาในช่วงเวลาที่ข้ากําลังอ่อนแอเช่นนี้ แต่เป็นนักสังหาร ข้าคงถึงแก่กรรมไปแล้วก็ได้”

 

“ซอลอิน…”

 

“อะไร? มีปัญหาอะไรอย่างนั้นหรือ?”

 

“นี่เจ้า

”

 

“เฮ้อ..ช่างมันเถอะ”

 

ลีแชรินที่กําลังจะพูดอะไรบางอย่างตัดบทแล้วถอนหายใจ

 

“การสําเร็จโทษสําหรับสเลจน์จบสิ้นแล้วล่ะ”

 

“หม เช่นนั้นก็ดูเหมือนว่าเจ้าจะก้าวผ่านมันมาได้แล้วอย่างนั้นสินะ”

 

“ข้าเพียงทําตามสิ่งที่เจ้าบอกไว้ก่อนหน้าก็เท่านั้น”

 

“เช่นนั้นก็จงกลับไปพักผ่อนในตอนที่เจ้ายังทําได้ซะก่อนเถอะแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาหารือกันใหม่ ข้าคิดว่าเจ้าคงอยากใช้เวลาอยู่กับตัวเองสักพักสําหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ โอ้ แล้วก็…”

 

“แล้วก็…?”

 

“อย่าได้พึ่งพาเหล้าจนมาเกินไปนักเพียงเพราะเจ้าเหนื่อย และกําลังรู้สึกไม่ดี”

 

“เหล้า?”

 

“ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงของเจ้าราวกับกําลังประกาศอยู่ว่าเจ้าได้รับแอลกอลฮอล์ที่มากเกินไป แม้ตัวเจ้าจะไม่มีกลิ่นแต่มันไม่ใช่สิ่งดีที่ราชันย์จะมีลักษณะเหมือนคนเมา…”

 

“หยุด” ลีแชรินกล่าวตัดคําพูดของเขากลางคัน

 

“ข้าขอตัว”

 

“เจ้าไม่ควรนอนในที่แบบนี้นะขอลอิน ลาก่อน” ทันทีที่นางบอกลาเขาด้วยความนิ่งเรียบเสร็จ นางก็หายตัวออกจากห้องไปในทันทีราวกับไม่เคยอยู่ที่นี้มาก่อน

 

“คงเพราะนางเหนื่อยมากเกินไป”

 

เมื่อมองลีแชรินที่จากไป คังชอลอินคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้อาจทําให้นางเกิดความเครียดจนมากเกินกว่าจะจัดการได้จึงทําให้นางรู้สึกโกรธเคืองมากขนาดนั้น

 

วันต่อมา สมาชิกระดับสูงของโดราโด้และลาพิวต้าทุกคนก็ได้มารวมตัวกันเพื่อหารือเกี่ยวกับวิธีการทําสงครามที่จะเกิด

 

“ก่อนอื่น ปัญหาที่เรากําลังเผชิญอยู่ในตอนนี้คือการขาดข้อมูลของอีกฝั่ง” คังชอลอินเริ่มพูด

 

“ฝ่ายศัตรูมีจํานวนเท่าไหร่, พวกนั้นกําลังทําอะไร, รูปแบบการจัดกองทัพเป็นเช่นไร ใครมีคําตอบสําหรับคําถามเหล่านี้ให้แก่ข้าบ้างหรือไม่?”

 

ไม่มีใครยกมือขึ้นแม้แต่คนเดียว

 

อย่างที่คิด

 

มันยากสําหรับพวกเขาที่จะส่งหน่วยสอดแนมออก ไปในตอนนี้ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีข้อมูลใดๆเกี่ยวกับศัตรูเลยสักอย่าง

 

“ชอลอิน หากใช้เหยี่ยวสอดแนมจะดีหรือไม่? ข้าคิดว่าเราควรส่งไปประมาณสักห้าตัวเพื่อสอดแนมดินแดนของอีกฝ่ายๆ

 

“ไม่ได้” เขาส่ายหน้าปฏิเสธ

 

“ระยะของมันสั้นเกินไป ยุทธการของเราจะครอบคลุมระยะทางประมาณ 80 กม. แต่การใช้เหยี่ยวสอดแนม 20 กม. เช่นนั้นจะไม่สามารถทําอะไรได้”

 

“อืม…เช่นนั้นก็ส่งทหารเข้าไป?”

 

“นั่นก็ไม่มีประโยชน์อีกเช่นกัน การส่งพวกเขาออกไปคือการส่งพวกเขาไปตายอย่างแน่นอน โอ้ ใช่ ข้าลืมถามไปเสียสนิทว่าทักษะพิเศษของดินแดนแห่งนี้คืออะไร?”

 

“โอ้ นั่นมัน” ลีแชรินหัวเราะเหมือนกับว่านางไม่ได้หัวเราะออกมานาน

 

“อะแฮ่ม”

 

“ทักษะพิเศษของโดราโด้จะเชื่อมโยงกับตัวข้า”

 

“กับเจ้า?”

 

“เอ่อ เพราะฉะนั้น…”

?”

 

“ทักษะพิเศษของดินแดนนี้เรียกว่า “จันทราสะเทินอาย”

 

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากําลังพูดถึงเรื่องอะไร…”

 

“เอ่อ มันยากที่ข้าจะอธิบายให้เจ้าได้เข้าใจ.ยูราดด์ เจ้าช่วยอธิบายถึงสิ่งนั้นแทนข้าที?” ลีแชรินหันไปร้องขอความช่วยเหลือจากยูราดด์เพื่อธิบายให้เขาเข้าใจแทน

 

“ขอรับองค์ราชันย์”

 

แม้จะดูลําบากใจ แต่เขาก็ไม่อาจขัดคําสั่งของลีแชรินไปได้

 

“เอ่อ..ท่านชอลอินขอรับ…”

 

“พูดมา”

 

“สิ่งนั้นก็คือดินแดนโดราโด้ของเราจะได้รับเวทย์เสริมพิเศษปีละสองครั้ง”

 

“แล้วมันจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่?”

 

“เมื่อพระจันทร์เต็มดวงขอรับ”

 

“แล้วผลกระทบของมันล่ะ?”

 

“เอ่อ…คือ…”

 

“แค่บอกมาเร็วๆจะได้หรือไม่? การหารือมันมีความสําคัญอย่างมากไม่รู้หรืออย่างไร”

 

“อะ เอ่อ ขอรับ เมื่อเวทย์เสริมพิเศษทํางาน มันจะ 100%

 

“อย่าหลีกเลี่ยง”

 

“หากชายและหญิงได้ร่วมรักกันในคืนจันทร์เพ็ญ..พวกเขาจะได้กลายเป็นพ่อและแม่เต็มตัวอย่างแน่นอนขอรับ”

 

ใบหน้าของคังชอลอินแข็งที่อไปในทันใด

 

“บ้าเอ๊ย ข้าไม่ควรไปถามนางเลยจริงๆ

 

แต่ในขณะนั้นเอง

 

“หุๆ … เมื่อได้คิดว่ามีเวทย์เสริมพิเศษถึงขนาดนี้แล้วนั้น ”

 

เฒ่านี้ลัสพยักหน้าด้วยความกระเษมสานต์

 

“องค์ฝาบาท หากเป็นเช่นนั้นเราคงไม่จําเป็นต้องกังวลเรื่องรัชทยาทของฝาบาทและกระมังขอรับ” ด้วยคําพูดนั้นของนีลัสยิ่งทําให้คังชอลอินเกิดความรู้สึกอึดอัด

 

“รัชทายาท?”

 

“ภายหลังที่ท่านได้ขึ้นเป็นจักรพรรดิเมื่อไหร่ ข้าเห็นสมควรว่าเราควรใช้ดินแดนแห่งนี้ในค่ําคืนแรกของการเข้าเรือนหอเพื่อรับเวทย์เสริมนั่นนะขอรับ”

 

“ฝ่าบาทไม่คิดหรือขอรับว่าสถานที่แห่งนี้จะเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดสําหรับองค์จักรพรรดินีของพวกเรา การรักษาสายเลือดของราชวงศ์ให้ยืนยาวก็เป็นหน้าที่สําคัญอย่างหนึ่งของการเป็นจักรพรรดินะขอรับ”

 

นี่ลัสที่ดูเหมือนเด็กเตรียมเข้าโรงเรียนกลับกล่าวคําพูดน่าอายเช่นนั้นออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย ส่งผลให้บรรยากาศในห้องแปรเปลี่ยนไป ก็เพราะเขาและเพราะคังชอลอินไม่สามารถบอกให้เขาสร้างกายให้สมวัยได้ มันจึงยิ่งเป็นการทําให้เขารู้สึกอึดอัดมากยิ่งกว่าเก่า

 

“ นี่ลัส”

 

“ขอรับองค์ฝ่าบาท!”

 

“หยุดพูดเฉกเช่นคนชราวัยเสียที”

 

“แต่ข้าเป็นคนชราวัย…”

 

“ออกไปข้างนอกแล้วนั่งคุกเข่าพร้อมยกมือขึ้นซะ”

“องค์ฝ่าบาท..ท่านจะลงโทษชายชราด้วยวิธีนั้นได้อย่างไร ?

 

“เดี๋ยวนี้”

 

ในที่สุดนี้ลัสก็ต้องออกไปนั่งคุกเข่าพร้อมยกมือขึ้นเหนือหัวของเขาค้างไว้อย่างนั้นนานเกือบสองชั่วโมงเต็ม

 

“โอ้ เจ้าอายุเท่าไหร่กัน? แล้วเหตุใดมาอยู่ตรงนี้ได้เล่า?”

 

“เจ้าสร้างปัญหาให้กับพ่อแม่เจ้าใช่หรือไม่? เจ้าไม่ควรเข้าใกล้ที่นี่นะรู้ไหม? ที่นี่มีไว้สําหรับผู้รับใช้องค์ราชันย์เท่านั้น”

 

“หือ? เจ้าไปสร้างเรื่องอะไรมาอย่างนั้นหรือ?”

 

หญิงสาวและคนใช้ที่ผ่านไปมาทุกนางได้เข้ามาพูดคุยกับเขาราวกับว่าเขาได้ทํากระทําผิดต่อพ่อแม่ เช่นนั้นนี้ลัสผู้น่าสงสารก็เผลอหลั่งน้ําตาออกมาจนเปื้อนใบหน้า

 

“เอาล่ะ ข้าจะเริ่มพูดถึงเรื่องการสู้รบที่เราต้องกระทําต่อ”

และด้วยใบหน้าที่กําลังหงุดหงิดของคังชอลอิน การหารือเพื่อทําสงครามก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

 

“ข้าจะเริ่มภารกิจให้กับหน่วยลาดตระเวน”

 

ขณะที่คังชอลอินกําลังกล่าวอธิบาย เขาได้หยิบแกนวิญญาณของลาพิวต้าขึ้นมาเพื่อเปิดหาเมนูกองทัพจักรวาลขึ้นใช้เป็นครั้งแรก

 

กองทัพจักรวาล

 

ประเภท: ดาวเทียม

 

แนวโน้ม: อเนกประสงค์

 

คําอธิบาย: ดาวเทียมที่จัดการด้วยวิศวกรรมเวทมนตร์ขั้นสูง

 

ระดับ: ระดับ 1 (ระดับการเติบโตสูงสุด 5)

 

ระดับ 1: การสํารวจ (สามารถใช้งานได้)

 

ระดับ 2: ระบบระบุตําแหน่ง (ไม่สามารถใช้ได้)

 

ระดับ 3: คลื่นสัญญาณพัลส์ (ไม่สามารถใช้งานได้)

 

ระดับ 4: (ไม่สามารถใช้งานได้ ปลดล็อคเมื่อถึงรับระดับ 4)

 

ระดับ 5: (ไม่สามารถใช้งานได้ ปลดล็อคเมื่อถึงรับระดับ 5)

 

“อืม…เจ้าเครื่องจักรตัวนี้จะกินเงินมากขนาดไหนกัน…”

 

[ค้นหา (สูงสุดระดับ 5)..]

 

คําอธิบาย: ตรวจสอบพื้นที่โดยรอบสูงสุด 50 กม.

 

การตรวจสอบขั้นพื้นฐาน: 500 ทองต่อการตรวจสอบ

 

ตรวจสอบ ณ เวลานั้น: 1,200 ทองต่อนาที

 

ตรวจสอบคลื่นความร้อน ณ เวลานั้น: 1,800 ทองต่อนาที

 

หมายเหตุ: สามารถใช้ได้ในรัศมี 500 กม. ของลาพิวต้าเท่านั้น ช่วงระยะจะปรับเพิ่มขึ้นเมื่อระดับของกองทัพจักรวาลเพิ่มขึ้น

 

ด้วยราคาที่น่ากลัวต่อการใช้งานมันชวนให้กรีดร้องในใจมากเสียเหลือเกิน

 

ตรวจสอบขั้นพื้นฐานต้องใช้เงินมากถึง 250 ล้านวอนและนั่นคือตัวเลือการใช้งานที่ถูกที่สุด

 

แม้แต่ลีแชรินเองที่มีความชํานาญพิเศษในเรื่องของการเงินก็ยังรู้สึกเจ็บปวดเมื่อได้มองดูตัวเลือกราคาต่าง ๆ

 

มันคือบทลงโทษใช่หรือไม่?

 

หากการใช้งานสิ่งเหล่านี้มีราคาถูกมันคงไม่สมเหตุสมเหตุ และคงเป็นความผิดพลาดของระบบการใช้

 

คังชอลอินเลือกที่จะยอมรับต่อราคาใช้งานเหล่านี้

 

“อย่างน้อยก็ต้องได้ลองใช้งานดูก่อน”

 

เพื่อจะได้ใช้งานการตรวจสอบขั้นพื้นฐาน คังชอลอินจําต้องยอมเสียสละทองถึง 500 แท่ง และทันทีที่เขาใช้จ่ายเสร็จ พื้นที่โดยรอบของพวกเขาก็เกิดการผันผวนและมีแผนที่ขนาดย่อปรากฏขึ้นมาเพื่อบอกให้เขาเลือกอาณาเขต

 

“นี่ไงล่ะ

คังชอลอินเลือกเขตแดนโดยรอบของโดราโด้

 

และในทันทีที่เขากดเลือกพื้นที่ตรงนั้น รูปภาพจํานวนมากของรอบๆอาณาเขต 50 กม. ก็เกิดขึ้นด้วยเช่นกันโดยเป็นการแสดงผลแบบโฮโลแกรม

 

“โอ้!”

 

“นี่มันเป็นมุมมองของนกใช่หรอไม่?”

 

“ช่างเป็นแผนที่ที่น่าเหลือเชื่อเสียจริง!”

 

“อะไรกัน… โลกใบนี้”

 

ทุกคนที่ได้เห็นภาพโฮโลแกรมปรากฏขึ้นมาต่างพากันตกใจจนเกือบตกเก้าอี้

 

“ ช-ชอลอิน นั่นคือดาวเทียมอย่างนั้นหรือ?”

 

มีเพียงลีแชรินเท่านั้นที่ตกตะลึงไปด้วยเหตุผลอื่น ในการจะคิดว่าที่แพนเจียแห่งนี้มีดาวเทียมอยู่ด้วยแล้วนั้น

 

“เงียบๆ”

 

คังชอลอินชี้ไปยังสถานที่เฉพาะแต่ละแห่งบนแผนที่แล้วพูดขึ้นว่า

“ที่นี่, ที่นี่ และที่นี่”

 

ขณะมองดูแผนที่ด้านหน้า คังชอลอินได้ปักธงสีแดงไว้ที่ตําแหน่งซ่อนตัวของศัตรูและเตรียมพร้อมเปิดการโจมตีแบบกองโจร

 

“แม้ข้าจะไม่แน่ใจว่ากองทัพของฝ่ายนั้นมีมากเท่าไหร่ เนื่องจากถูกบดบังทางสายตาไว้ด้วยป่าและต้นไม้ แต่นี่คือสิ่งที่พวกเราได้รู้ ตอนนี้พวกเราก็ได้รู้แล้วว่าฝ่ายนั้นไม่ได้มีกองกําลังจํานวนมากที่เฝ้ารออยู่ใกล้ๆ”

 

“ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้มีกองกําลังจํานวนมากขนาดนั้นเราควรเข้าไปกําจัดพวกเขาเลยหรือไม่ขอรับ?”

 

“ยัง” คังชอลอินปฏิเสธ

 

“การกําจัดพวกนั้นอย่างเปิดเผยคือการกระทําที่โง่เขลา หากเราเป็นฝ่ายเปิดการโจมตีเข้าไปก่อนและพวกนั้นได้รับข้อมูลของเราไป หลังจากนั้นมันจะเป็นการสูญเสียสําหรับเราโดยสมบูรณ์”

 

“น-นั่นมันก็จริง”

 

“แต่ยังมีบางสิ่งที่ผิดปกติอยู่อย่าง”

 

ขณะมองดูบางสิ่งบางอย่างในโฮโลแกรม คังชอลอินยกคิ้วขึ้นขมวดด้วยความไม่สบายใจ

 

“อะไรหรือที่ผิดปกติ?”

 

“พวกเจ้าเกิดการสูญเสียเรื่องกองกําลังไปแล้วก็หลายหน มันคงไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกนั้นจะพากันกรูตัวเข้ามายังดินแดนเพื่อยึดครอง แต่ความจริงมันกลับไม่มีทหารอยู่เฝ้าระวังที่นี้มากเท่าไหร่นัก มันไม่สมเหตุสมผลกันแต่อย่างใด”

 

ดินแดนโดราโด้สูญเสียทหารไปแล้วถึง 2,000 นายในขณะพยายามยึดนี้ด้าเวลเลียร์กลับคืน

 

หากการจะคิดหาเหตุผลว่าทําไมศัตรูถึงไม่เข้าโจมตีในช่วงที่ดินแดนกําลังอ่อนแอเช่นนี้แล้วนั้น แม้แต่การพ่ายแพ้แค่หนึ่งครั้งก็สมควรโจมตีเข้าเมืองมาแล้วแท้ๆ ทําไมถึงไม่เข้ามาทําลาย?

 

มันเป็นไปได้ที่พวกนั้นจะยอมให้ปล่อยให้นางได้มีชีวิตรอดอยู่ต่อไปหรือเพียงแค่ทําให้นางขายหน้า นี่ไม่ใช่การทํางานของสงคราม

 

“หรือเราควรตรวจสอบ ณ เวลาจริงไม่ได้ แบบนั้นมันมีราคาที่แพงเกินไป”

 

คังชอลอินพยายามคิดหาเหตุผลว่าทําไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา

 

“ทําไมกัน…”

 

“เป็นไปได้หรือไม่ว่า

 

ในขณะที่เขากําลังคิดหาเหตุผลอยู่นั้น คําอธิบายที่สมเหตุสมผลก็ปรากฏแทรกขึ้นมาในทันใด

 

“การจะคิดว่าทําไมพวกนั้นถึงไม่เข้ามาจบสงครามเช่นนี้…”

 

หากมันเป็นไปตามที่เขาคิดขึ้นมาจริง ๆ เรื่องราวทั้งหมดจะจบลงภายในไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ไม่ใช่ภายในหนึ่งเดือนดังที่กล่าว ไว้ในตอนต้น

 

“ทําไม? เจ้าคิดอะไรออกแล้วอย่างนั้นหรือ?” ลีแชรินเอ่ยถาม

 

“ไอ้พวกนี้มันกําลังเตรียมฉลองกันเร็วเกินไป”

 

“ฉลอง?”

 

“ใช่ พวกมันได้ตัดสินใจไปแล้วว่าดินแดนของเจ้านั้นล่มสลาย”

 

“นั่นหมายความว่าอย่างไร?”

 

ลีแชรินเอียงศีรษะด้วยความไม่เข้าใจ รวมถึงคนอื่นๆที่ได้เข้าร่วมหารือในครั้งนี้ด้วยเช่นกัน

 

“พวกมัน…”

 

คังชอลอินเว้นไว้ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างมั่นใจมากว่า

 

“กําลังต่อสู้กันเอง”