The Overlord of Blood and Iron ตอนที่ 61: ราชันย์ที่เร่ร่อนท่ามกลางสนามรบ

ตอนที่ 61: ราชันย์ที่เร่ร่อนท่ามกลางสนามรบ

คังชอลอินมองสนามรบเหมือนกับปลาที่มองเห็นสายน้ําและเหมือนที่สิงโตมองเห็นกวางกาเซลล์

 

เต็มพิกัด?

 

มันไม่จําเป็นต้องใช้ทักษะนั้นเพียงเพื่อต่อกรกับทหารพวกนี้แต่อย่างใด

เมื่อใดก็ตามที่เขาเหวี่ยงดาบ ทหารก็พร้อมล้มลงไป โดยไม่จําเป็นต้องออกแรงเกินไปนัก

 

“อย่า…อย่าเข้ามา!!”

หนึ่งในทหารเครต้าร้องขออ้อนวอนโดยสัญชาตญาณเมื่อเขาได้เห็นคังชอลอิน

 

“ไปให้”

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดจนจบคํา ดาบของคังชอลอินก็แทรกผ่านทะลุร่างกายของเขาเข้าไปเสียก่อน

 

“ต้องยิ่งกว่านี้

คังชอลอินเริ่มลึกเข้าไปในแนวศัตรูมากยิ่งขึ้น เขาได้ฆ่าฟันศัตรูทุกคนที่เห็นไปอย่างสาหัสและรุนแรง

ภาพที่อยู่ตรงหน้าเขาคือเลือดสีชาดที่ไหลยาวเป็นแนว ทุกๆที่ที่เขาได้ปรากฏตัวมันจะพร้อมกับหยดเลือดด้วยเสมอ

แม้จะได้สังหารทหารของศัตรูไปหลายสิบนายในเวลาแค่เพียงไม่นาน แต่คังชอลอินดูเหมือนจะยังไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?!”

 

เรจินัลด์ราชันย์แห่งดินแดนเทมเพเมนพูดขึ้นด้วยความโกรธ

มันเป็นที่เข้าใจได้เนื่องจากเขาได้ส่งไฟลับที่เก็บซ่อนอย่างโอเกอร์สองหัวออกไปรบแล้วแบบนั้น แต่ทันทีที่ราชันย์เอลิซาเบธเข้าร่วมสงคราม การต่อสู้ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงไปอีกครั้ง

ไม่เพียงเท่านั้นแต่โอเกอร์สองหัวยังถูกสังหารโดยแรงระเบิดจากปืนใหญ่ที่จู่ๆก็โผล่ขึ้นมาในสนามรบอย่างไม่อาจรู้ได้มาก่อน นอกจากนี้ผู้ช่วยส่วนตัวของเขายังหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยหลังการยิงในครั้งนั้นอีก

เขาได้สูญเสียทั้งทหารและนักบัญชีที่สําคัญที่สุดสําหรับเขาไปแล้ว กองทัพพิเศษที่เรจินัลด์เฝ้ารอก็ไม่มาปรากฏตัว

“ข้าคิดว่าเราทําลายพวกนั้นลงได้แล้วเสียอีก…”

 

เข้ารู้ได้ว่ามันคือกองทัพของดินแดนโดราโด้

ได้อย่างไร?

เขาพยายามคิดต่อไปเรื่อยๆ เพื่อหาเหตุผลแต่ก็ไม่สามารถอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้

“องค์ราชันย์! รูปแบบกองทัพของพวกเราพินาศแล้วขอรับ!”

ใบหน้าของเรจินัลด์แข็งที่อไปในทันใด แต่เขาไม่สามารถปลดปล่อยความโกรธออกมาได้ในตอนนี้

เนื่องจากสภาพการต่อสู้ที่เริ่มไม่ค่อยสู้ดี พวกเขาจําเป็นต้องล่าถอย

“ถอยทัพ!”

 

เรจินัลด์ตะโกนสั่ง

“ออกจากสงคราม!”

แต่ขณะนั้นสงครามกําลังตกอยู่ในความสับสนและวุ่นวาย ไม่มีใครรู้ว่าควรจะต้องทําตัวเช่นไร เช่นนั้นคําสั่งถอยทัพจึงใช้การไม่ได้กับในสถานการณ์ที่ยุ่งเหยิงแบบนี้

“ฮะ” เรจินัลด์ถอนหายใจด้วยความสิ้นหวัง

กองทัพที่วุ่นวาย ความตายของโอเกอร์สองหัว และความน่ากลัวของกองทัพใหม่ที่เพิ่งเข้ามา สิ่งเหล่านี้ล้วนทําให้เรจินัลด์เดินทางไปหยุดยังขอบผาแห่งความสิ้นหวัง

ในขณะที่ราชันย์เรจินัลด์กําลังหมดหนทางในการจะสู้ต่อ เอลิซาเบธราชันย์แห่งเครต้ายังคงต่อสู้ได้อย่างองอาจและเหี้ยมหาญไม่มีหยุด

 

“ข้าจะฆ่าทุกคนให้สิ้น!”

 

ความเชื่อมั่นของเอลิซาเบธพุ่งขึ้นจนถึงจุดสูงสุด

“ราชันย์! องค์ราชันย์!”

อีวาที่ไม่สนใจว่าตัวนางจะตายหรือไม่ได้วิ่งถลาเข้าหาเอลิซาเบธ ท่ามกลางสมรภูมิที่ร้อนระอุ

 

ทหารจากเทมเพเมนได้พุ่งดาบเข้าหานาง และแม้ว่านางจะมีกําลังทางการต่อสู้ที่อ่อนแอ แต่นางก็สามารถหลบเลี่ยงพวกมันได้อย่างยอดเยี่ยม

“องค์ราชันย์เจ้าคะ!”

อีวาเรียกหาเอลิซาเบธที่กําลังอยู่ท่ามกลางการสังหารศัตรูของนาง

 

“ราชันย์ เราต้องรีบออกจากที่แห่งนี้นะเจ้าคะ ดินแดนโดราโด้ ”

 

“ข้ารู้แล้ว ใครบ้างที่จะไม่รู้เรื่องนั้น?”

 

อีวารู้สึกประหลาดใจ ทันใดนั้นใบหน้าของเอลิซาเบธก็บิดเบี้ยวไปราวกับปีศาจ

 

“ปล่อยให้พวกนั้นเข้ามา กองทัพโดราโด้? นี่ นางผู้หญิงโง่อย่างลีแชรินจะไปมีปัญญาทําอะไรได้?”

“แต่ราชันย์เจ้าคะ…”

“หุบปาก!”

แม้เอลิซาเบธจะมีประมาทเกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ความกล้าหาญของนางนั้นยอดเยี่ยมและน่าชื่นชมได้อย่างแท้จริง นางคล้ายกับคังชอลอินขึ้นไปทุกที ทุกๆที่ที่นางไปจะเต็มไปด้วยเส้นทางแห่งหยดเลือด

“ข้าข้าคือผู้คุมสนามรบแห่งนี้”

 

เอลิซาเบธเมามายไปกับความสามารถในการต่อสู้ของตัวเอง ขณะไล่ฆ่าศัตรู

 

แต่นางไม่ใช่ราชันย์เพียงคนเดียวที่อยู่ท่ามกลางสนามรบแห่งสงครามในครั้งนี้

“ป-ปีศาจ!!”

ทหารเทมพาเมนมอบไปรอบๆตัวที่เกลื่อนไปด้วยศพ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างหวาดกลัว

“หลบไป”

คังชอลอินผลักทหารนายนั้นให้ออกไปพ้นทาง

เขาเป็นผู้พิชิตไม่ใช่ฆาตกรต่อเนื่อง

 

เขาไม่คิดฆ่าคนที่ไร้อาวุธอยู่ในมือ

 

จากนั้นเอลิซาเบธก็ได้เข้ามาอยู่ในวิสัยทัศน์ของคังชอลอิน

 

“ประมาท”

มันคือสิ่งที่เขาคิดในตอนแรก

 

“ไม่ นั่นมันยอดเยี่ยมต่างหาก”

ขณะมองความสามารถในการต่อสู้ของนาง คังชอลอินรู้สึกหลงใหลและติดใจไปกับมัน

นางยอดเยี่ยมมากจริงๆ

 

เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง ความแข็งแกร่ง ความเร็วและความแม่นยํา นางไม่ใช่นักสู้ธรรมดา

หากไม่ใช่เพราะดินแดนโดราโด้ ด้วยความสามารถในการต่อสู้เพียงลําพังของนางเช่นนี้ก็สามารถเปลี่ยนผลลัพธ์กับการทําสงครามระหว่างเทมเพเมนได้

 

“แต่นางต้องหยุดได้แล้ว”

คังชอลอินคิดพลางรีบเดินไปยังที่ๆเอลิซาเบธยืนอยู่

“นีลัส” คังชอลอินเอ่ยเรียกนักเวทย์ของเขา

 

“ขอรับ! องค์ฝ่าบาท!”

 

“ข้าจะออกจากที่แห่งนี้แล้วดังนั้นจงสร้างความวุ่นวายที่ยิ่งขึ้นให้กับสนามรบซะ!”

 

“ขอรับองค์จักรพรรดิ!”

 

ในไม่ช้านีลิสก็เริ่มร่ายเวทคาถาแรงโน้มถ่วงย้อนกลับ เพื่อกําจัดศัตรูที่กําลังเคลื่อนไหว

และเป็นไปตามที่คาด นีลัสผู้เป็นอาร์คนักเวทย์ที่ยิ่งใหญ่ในอนาคตช่างมีฤทธิ์มหัศจรรย์ได้อย่างแท้จริง

 

ขณะเดียวกันก็ไม่มีใครที่จะสามารถขวางกั้นเส้นทางของคังชอลอินได้

ทุกคนที่พยายามหยุดยั้งเขาจะถูกสังหาร

ผู้คุมสนามรบจะได้เป็นอิสระไม่ว่าจะเดินท่องไปยังตําแหน่งใดบนสนามรบก็ตาม

“ตรงนั้น” คังชอลอินกล่าว

 

“ออกไป ข้าจะสู้เอง”

เขาออกคําสั่งให้ทหารของโดราโด้ที่เหนื่อยล้าหลบหนีออกไป จากทางเพื่อเข้าวงการต่อสู้แทน

จากนั้นราชันย์ผู้มีอํานาจทั้งสองก็ได้เผชิญหน้ากัน

 

“เจ้าเป็นตัวอะไร?”

เอลิซาเบธมองตรงไปยังคังชอลอินพร้อมแสดงความสนใจ ดวงตาของนางที่กําลังแดงฉานไปด้วยความคลั่งดูราวกับหยดเลือดไม่มีผิด

 

“ช่างบ้าบินเสียจริง เอาแต่มัวเมาไปกับเลือดที่ไหลทะลักกลางสงคราม

 

คังชอลอินสามารถรู้ได้ในทันที่ว่านางกําลังตกอยู่ในสภาวะแบบ

 

บางกรณีก็มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้เช่นกัน

เลือดคือตัวการสําคัญที่ทําให้คนสูญเสียความคิดของตัวเอง มันก็เหมือนกับกรณีที่รุนแรงที่สุดของ PTSD (โรคเครียดภายหลังภยันตราย)

 

“เจ้าน่าประทับใจ

“อะไร”

เอลิซาเบธตอบกลับคังชอลอินด้วยน้ําเสียงสบประมาท เมื่อตระหนักได้ว่าคังชอลอินเองก็ทรงพลังเช่นกัน

“ไม่รู้สิ” คังชอลอินไม่คิดตอบคําถาม

“เมื่อคิดว่าได้มีราชันย์เช่นเจ้าแบบนี้อยู่ด้วยแล้ว”

 

คังชอลอินที่กําลังมองดูนางสามารถบอกได้ในทันทีว่าความชํานาญพิเศษของนางจะต้องมีความเกี่ยวข้องกับการใช้ดาบ

“บอกข้ามาในตอนที่ยังพูดได้ อะไรที่เจ้าว่าน่าประทับใจ” เอลิซาเบธกล่าว

“ทักษะของข้างั้นรึ?” นางแสดงออกถึงความมั่นใจที่มี

 

“ทักษะ?” คังชอลอินยิ้มเยาะ

 

ทักษะของเอลิซาเบธนั้นน่าประทับใจอย่างมาก ท้ายที่สุดนางก็ได้บังคับให้คังชอลอินต้องกลับมาเพื่อช่วยทหารของเขา

 

แต่มันไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจอะไร เพราะนางเป็นเพียงราชันย์ที่พึ่งพาทักษะของตัวเอง ซึ่งไม่ได้ชวนให้น่าประทับใจได้อย่างแท้จริง เขาเพียงแค่บอกว่าเขากําลังรู้สึกประทับใจเพราะมันนานมากแล้ว ที่เขาได้พบกับใครบางคนที่มีความบ้าคลั่งมากขนาดนี้

“ไม่เกี่ยวกับทักษะเล็กๆน้อยๆนั่น”

 

คังชอลอินไม่ได้สนใจนางแต่อย่างใด

“เจ้ากล้าที่จะเป็นข้าอย่างนั้นรึ?!”

ดวงตาที่เยือกเย็นของเอลิซาเบธจับจ้องที่คังชอลอิน

“เจ้ารึ?”

“หึ” คังชอลอินยิ้มเยาะอีกครั้ง

“เข้ามาสิ”

เข้าจ้องมองไปที่เอลิซาเบธพลางกล่าวเปิดการโจมตี

 

ด้วยเหตุนี้จุดเริ่มต้นของการประชันกันระหว่างสองราชันย์ก็ได้เริ่มต้น