“น่าเบื่อจัง”รูฟีน่าที่กำลังเล่นคอมพิวเตอร์อยู่นั้นก็บ่นขึ้นมา เพราะว่าช่วง 2-3 วันมานี้ไม่ได้เข้าเมืองแถมต้องให้คุณหมอเมอร์ฟี่มาเช็คอาการขาดมานาอย่างรุนแรงเพราะคุณเมอร์ฟี่ได้บอกไว้ว่าถ้ายังมีอาการหน้ามืดอยู่เรื่อยๆอาจจะตุยได้เลย รูฟีน่าได้หันไปมองนาฬิกา”9:30 ใกล้ถึงเวลาแล้วสินะ(ถอนหายใจ)”สาเหตุที่เธอบ่นออกมาก็เพราะว่า เธอเกรงใจคุณหมอดูจากรูปการณ์แล้วในเมืองน่าจะมีคนเจ็บเยอะมาก และในเมืองคงจะยุ่งกันมากๆเพราะเพิ่งจบศึกกันไปไม่กี่วัน”(เสียงท้องร้อง)เออใช่ข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลยนี่หว่า ออกไปทำอะไรกินหน่อยแล้วกัน”พร้อมกับลุกขึ้นออกไปจากที่นั่งและตรงดิ่งไปที่ห้องครัว “ไหนดูซิมีอะไรเหลือบ้าง”เธอเดินไปที่ตู้เย็นแล้วก็เปิดมันออกมาพบว่า… เหลือนักเก็ตอยู่ถุงนึงกับผักนิดหน่อย”มาดูหน่อยสิว่าเราจะแดกอะไรกันดีเช้านี้”เธอคิดอยู่สักพักนึงเธอก็นึกออกว่าจะทำอะไรกินดี”เอาเป็นสลัดนักเก็ตก็แล้วกัน”เธอรีบไปเอากระทะและหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่พร้อมกับจุดเตาแก๊สใส่น้ำมันทันทีระหว่างที่รอน้ำมันเดือดเธอก็ไปเอากะหล่ำปลีกับผักกาดหอมออกมาจากตู้เย็นและนำพวกมันไปล้าง… ล้างผักเสร็จแล้วเธอก็ตรงดิ่งไปที่ถุงนักเก็ตฉีกถุงนักเก็ตและค่อยๆเทใส่กระทะ…

–

–

–

“ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ”หลังจากที่เธอกินเสร็จเธอก็เอาจานไปวางที่ซิ้งค์ล้างจาน ขณะที่เธอกำลังไปที่ซิงค์ล้างจานเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น”นี่มันพึ่ง 10 โมงเช้าเองนะ”เธอพูดออกมาด้วยความสงสัยเพราะปกติคุณหมอเมอร์ฟี่จะมาช่วงเที่ยงแต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมากและรีบเดินไปที่หน้าประตู”แป๊บนึงมาแล้วค่ะ!”… รูฟีน่าเปิดประตูเพื่อดูว่าใครมากดกริ่งหน้าบ้านกลับเจอ ผู้ชาย 1 ผู้หญิง 1 ผู้ชายใส่เสื้อเสื้อเชิ้ตคอตั้งแขนยาว กางเกงยีนส์สีดำ ผู้หญิงใส่เสื้อ เสื้อเบลาส์ลายดอกไม้ขนาดเล็ก ใส่กระโปรงสั้นดำลายขาว และดูจากผู้หญิงแล้วคงไม่ใช่เผ่ามนุษย์เพราะมีลักษณะเป็นหูแหลม(สั้น)มีเขาสีแดงงอกออกมาแถวๆสวนหน้าหัวส่วนผู้ชายเป็นเผ่าเอลฟ์แน่นอน 100%”ไม่ทราบว่าพวกคุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”รูฟีน่าได้ถามพวกเขาทั้งสองคนไป”เรากำลังตามหาคนที่มีชื่อว่า รูฟีน่า โนบุยูกิ คุณพอจะรู้จักคนที่ชื่อแบบนี้ไหม?”ผู้ชายเผ่าเอลฟ์ได้ถามรูฟีน่าขึ้นมา”ชื่อของดิฉันเองค่ะมีอะไรหรือเปล่าคะ?”พวกเขาทั้งสองคนได้มองหน้ากันแล้วก็พูดว่า”ในที่สุดก็เจอสักที!”และได้พุ่งเข้ามากอดรูฟีน่าอย่างแรงจนเธอล้มลง ผู้หญิงเผ่ามังกรพูดขึ้นมาว่า”รูฟีน่าจังหรือจะเรียกว่าซาบุโร่คุงดีนะ”ผมที่กำลังจะกอด(จับกด)อยู่นั้นก็ได้พูดขึ้นมาทันทีเลย”ออกไปก่อนไอ้พวกบ้า!มันเจ็บนะเว้ย”พวกเขาก็ไม่ฟังรูฟีน่าจังแล้วก็กอดอยู่แบบนั้นประมาณ 10 นาทีได้…”พอทีเถอะฉันหายใจไม่ออก”

–

–

–

“ยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลยนะ”ซูซานน่า(โช)ได้พูดขึ้นมา”ก็แหงสิก็เพราะฉันยกมาทุกส่วนของบ้านเลยนี่”รูฟีน่า(ซาบุโร่)เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับถือถาดพร้อมกับแก้วน้ำมา 3 แก้วพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาแล้วก็นั่งเงียบกันไปสักพักนึง…”ไม่คิดจะพูดอะไรเลยหรอ?”ยูมะ(โจนาธาน)ได้ถามขึ้นมา”ก็ไม่รู้จะทำอะไรแล้วนี่”รูฟีน่า(ซาบุโร่)ได้พูดขึ้นพร้อมกับหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ยูมะ(โจนาธาน)ได้คิดขึ้นในใจว่า’ไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือซาบุโร่จริงๆหรอวะมันดูไม่ใช่คนเดิมจากโลกที่แล้วเลยนะเนี่ย’หลังจากนั้นไม่กี่นาทีรูฟีน่า(ซาบุโร่)ได้ถามขึ้นมาว่า”แล้วไอ้พวกโยตะและคนอื่นๆเป็นไงบ้าง?””ก็อยู่ดีมีสุขช่วงแรกๆก็ลำบากนิดนึงกว่าจะได้ตังค์ขึ้นมาได้ใช้เวลาเกือบ 10 ปีเลยนะ”ยูมะ(โจนาธาน)ได้เล่าให้รูฟีน่า(ซาบุโร่)แล้วรูฟีน่าก็สะดุ้งขึ้นมาทันทีเลยว่า”10 ปีพวกมึงหมายความว่าไง!?”เธออึ่งและได้มองหน้าของยูมะทันทีพร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียด”นี่มึงไม่ได้นับเวลาที่อยู่บนโลกนี้เลยเหรอ?พวกกูอยู่ด้วยกันมา 10 ปีแล้วนะ””หมายความว่ายังไง 10 ปีกูอยู่ที่เดือนกว่าๆเองนะ”รูฟีน่า(ซาบุโร่)ได้สวนขึ้นมาทันที”เดือนกว่าๆหมายความว่าไง”ซูซานน่า(โช)ได้ถามรูฟีน่า(ซาบุโร่)พร้อมกับลุกขึ้นมาแล้วเอาหน้ามาใกล้ๆ”นั่งลงก่อนสิเดี๋ยวฉันเล่าเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง!”รูฟีน่าได้เอามือขึ้นมาบังซูซานน่า(โช)ไว้

–

–

–

“อย่างนี้นี่เองคือคุณมึงเข้ามาช้ากว่าพวกกูประมาณ 2 วันแล้วในสวรรค์เวลาก็เสือกเดินเร็วกว่าในโลกปกติไม่รู้กี่เท่า”ยูมะ(โจนาธาน)เดินไปมาอยู่ในห้องนั่งเล่นพร้อมกับพูดวิเคราะห์ให้กับรูฟีน่า(ซาบุโร่)และซูซานน่า(โช)ฟัง”แล้วคนเหี้ยอะไรสร้างตัวละคร 2 วัน”ซูซานน่าได้บ่นขึ้นมาให้กับรูฟีน่า(ซาบุโร่)ฟัง”แป๊บนึงนะเดี๋ยวกูขอโทรเช็กแป๊บนึง”พร้อมกับเดินออกไป ยูมะ(โจนาธาน)ได้ตะโกนถามขึ้นมาว่า”คุยกับใครเหรอ?แล้วมึงเอาโทรศัพท์มาจากไหน?”รูฟีน่า(ซาบุโร่)ไม่สนแล้วก็ตรงดิ่งเข้าห้องน้ำรับแขกทันที