“ยะ- อย่าได้ใจไปด้วยความความเร็วแค่นั้น! เอานี่ไปกิน! ตัดสายลม!”

ใบมีดลมถูกปล่อยออกมาจากมือของของนักเวทย์ เขาคงคิดว่าความคล่องแคล่วคือจุดแข็งเดียวของผม ดังนั้นเขาจึงให้ความสำคัญกับการจัดการผมในทีเดียว

“ทะ- ทำไมไม่ได้ผล?”

มันชัดเจนว่า ผมที่มีสเตตัสอื่น ๆ นอกจากความคล่องแคล่วเกือบสี่เท่าของพวกเขา การโจมตีแบบนั้นจึงไม่มีผลอะไร HP ของผมลดลงนิดหน่อยจาก 2530 เป็น 2500 มันไม่เจ็บซักหน่อย

“แค่เหตุผลง่าย ๆ นายยังไม่แข็งแกร่งพอไงล่ะ”

“บ้าที่สุด ทำไมคนแบบนี้ถึงมาอยู่ที่ดันเจี้ยนระดับ D! ด้วยนะ”

แน่นอนว่า ปกติไม่มีทางที่จะเจอคนที่เลเวล 300 ในดันเจี้ยนระดับ D แต่…ผมไม่ต้องการจะบอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนั้น

“มาจบกันเถอะ”

ผมถีบตัวและวิ่งสุดแรงไปหาพวกเขา ทั้งสามคนพยายามจะสู้กลับ แต่พวกเขาช้าเกินไป

ผมจัดการนักเวทย์ให้สลบก่อน โดยต่อยเข้าที่ท้อง จากนั้นค่อนจัดการนักดาบและแทงค์

“อุ๊ปส์!”

“…”

ผมหลบการโจมตีที่เข้ามาจากนักดาบ แต่ต่อยเข้าที่หน้าท้องของเขา เขาหมดสติและล้มลงกับพื้น

ต่อไปคือแทงค์

ถึงการจัดการเขาด้วยการโจมตีมันจะไม่ได้แย่อะไร แต่ผมจะทำลายการป้องกันของเขาโดยตรง เขาตะโกนเยาะเย้ยทันทีเมื่อเห็นว่าผมเข้าหาเขาโดยตรงจากด้านหน้า

“ฮะ ฮะ โง่เงา! การโจมตีแทงค์จากด้านหน้าก็เหมือนเป็นโอกาสให้แทงค์สวนกลับ กินนี่ซะ! เคาต์เตอร์อิมแพคท์!”

โล่ที่แทงค์ถืออยู่เรืองแสงสีฟ้า ถ้าจำไม่ผิด สกิลนี้จะย้อนกลับการโจมตีของคู่ต่อสู้ มันคือสกิลที่ทรงพลังที่ใช้ MP จำนวนมากขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของการโจมตี

“ถึงอย่างนั้น มันก็ยังมีจุดอ่อน”

“ฮา!”

ผมทุบโล่ของแทงค์ด้วยแรงทั้งหมด แสงสำฟ้ารอบ ๆ โล่ระเบิดออก และหมัดของผมทะลุผ่านโล่ที่เรืองแสงสีฟ้า

“กะ- เกิดอะไรขึ้น?!”

“พวกนายพึ่งจัดการบอสมาใช่ไหม? ดังนั้นน่าจะเหลือ MP แค่นิดหน่อย”

“ถ้าหาเหลือ MP ไม่พอที่จะใช้งานสกิล สกิลจะถูกยกเลิก ดังนั้นการโจมตีของผมจึงไม่ถูกขัดขวางจากสกิล”

“และนี่คือสุดท้าย”

“อั๊ก!”

สุดท้ายผมต่อยเขาจนกระทั่งสลบไป

ผมมองไปรอบ ๆ แหละเห็นนักดาบ, นักเวทย์ และแทงค์ สลบอยู่บนพื้น แต่ว่า…

“อย่าได้ใจไป ไอ้เด็กเหลือขอ”

“…ยังไม่ยอมแพ้อีกงั้นหรอ?”

คนที่เป็นหัวหน้าที่ผมจัดการไปตอนแรกสุดลุกขึ้นมาพร้อมทั้งกัดฟันจากบาดแผลที่ได้รับจากผม เขาจ้องมาที่ผมด้วยตาที่แดงกล่ำพร้อมทั้งแกว่งดาบใหญ่ด้วยมือทั้งสอง

“แน่อยู่แล้ว ฉันไม่มีทางตายตาหลับ ถ้าไม่ได้ฆ่าแก! ตอนนี้ฉันจะจัดการแกภายในสอง–”

“ฮืมม นายไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย…”

ในขณะนั้น

ผมเข้าประชิดและเฉือนข้อมือทั้งสองของเขาด้วยกริชแห่งยูเมมิ

“นี่มันบ้าอะไรกัน!”

มันทำให้เขาเสียการทรงตัว เสียงดังจากดาบของเข้าที่ร่วงลงพื้นดังทั่วบริเวณ

ตอนนี้พลังหารต่อสู้ของเขาได้ลดลงอย่างมาก

“ฉันจะถามนายอีกครั้งหนึ่ง”

ผมจ่อกริชที่คแของเขาและถาม

“นายยังจะสู้ต่ออีกไหม?”

ผมจ้องตาของเขาพร้อมกับถามอีกครั้ง

ผมไม่เข้าใจว่าเขารู้สึกยังไง แต่ความกลัวได้เข้ามาในตาของเขาและเริ่มสั่นหลังจากนั้น

“พะ- พวกเราแพ้แล้ว! ยกโทษให้ด้วย!”

เขาตะโกนยอมรับความพ่ายแพ้ในที่สุด