บังเอิญงั้นหรอ

   ผมเดินตามเธอเข้าไปในเพนท์เฮาส์เธอคงเห็นด้วยหางตาล่ะมั้งเธอเลยหันมามองผมเป็นระยะๆ พอถึงหน้าที่ใส่กุญแจเพนท์เฮาส์เพื่อจะเปิดประตูอัตโนมัติเธอก็หยุดแล้วหันมาถามผม

   “มีอะไรรึเปล่า?”

มีอะไรรึเปล่าน่ะหรอ…. มีแน่นอนสิ ก็อาศัยอยู่ที่เดียวกันใครมันจะไม่ตกใจนิดๆ หน่อยๆ มั่งล่ะจริงไหม?

   “ก็ไม่มีนะ”

   “งั้นนายเดินตามฉันเข้ามาทำไมหรอ?”

   “พอดีบ้านฉันก็อยู่ที่นี่เหมือนกันน่ะ”

   “จริงหรอ!! บังเอิญมากเลยนะแล้วนายอยู่ชั้นไหนหรอ?”

   “ชั้น 10”

   “โอ้! งั้นก็เป็นเพื่อนบ้านสินะ ฉันอยู่ชั้น 11 ฝากตัวด้วยอีกครั้งนะคีธ”

   “อืม ฝากตัวด้วยนะ”

บางทีผมก็สงสัยในชะตาชีวิตของตัวเองเหมือนกัน อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น นั่งข้างๆ กันแถมยังอาศัยอยู่ในอาคารเดียวกันอีก

   “งั้นพรุ่งนี้ไปโรงเรียนด้วยกันไหม?”

   “ไม่มีปัญหา แต่ฉันเป็นคนตื่นสายนิดหน่อยนะ”

   “ไม่เป็นไรฉันรอได้ค่ะ งั้นเจอกัน 7 โมงนะ”

   “โอเค”

   หลังจากที่นัดกันว่าจะไปด้วยกันตอนเช้าพวกเราทั้งสองคนก็แยกกันเข้าบ้านของใครของมัน จริงๆ ก็ไม่ได้แยกกันเลยทันทีเพราะเราก็ขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกันแต่ด้วยผมอยู่ชั้นใกล้กว่าก็เลยต้องลงก่อน ระหว่างที่อยู่ในลิฟต์เราก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากมายส่วนมากก็เป็นเรื่องที่โรงเรียนนิดๆ หน่อยๆ

   ผมเปิดประตูเข้ามาในบ้านของตัวเองแล้ววางกระเป๋าไว้บนพื้นก่อนเพื่อจะไปกดสวิตช์เปิดไฟ พอทั้งห้องสว่างขึ้นผมก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาและเดินตรงไปที่โซฟาเพื่อวางกระเป๋าพร้อมกับถอดเสื้อออก หลังจากนั้นผมก็เดินไปที่ห้องน้ำตรงไปที่อ่างอาบน้ำกดปุ่มเพื่อทำน้ำอุ่น ระหว่างที่กำลังรอน้ำเติมให้เต็มอ่างผมก็เดินออกมาเปิดโทรทัศน์…. มีข่าวกำลังนำเสนอบางอย่างที่น่าสนใจอยู่พอดีในขณะที่ผมกำลังจะเดินไปหยิบน้ำมาดื่มจนทำให้ผมต้องเดินกลับมาดู

   “และแล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึงค่ะ”

   “ใช่ครับ! ในตอนนี้เอลิน่า ยุย ได้ปล่อยเพลงใหม่ออกมาแล้ว ชื่อของเพลงเพลงนั้นนั่นก็คือ ‘unexpected’

และตอนนี้ยอดวิวได้พุ่งทะยานไปถึง 5 ล้านวิว โดยที่ยังไม่ถึงชั่วโมงเลยครับ!”

   “ค่ะ! ถือเป็นสถิติใหม่ของเลวี่ทูปเลยทีเดียว มีนักร้องนักดนตรีหลายท่านได้ออกมากล่าวชื่นชมและบอกไว้ว่า

เอลิน่า ยุย คืออนาคตของวงการเพลงอย่างแท้จริงค่ะ”

ผมพลาดอะไรไปรึเปล่า? แน่นอนผมพลาดอะไรที่มันใหญ่หลวงเลยล่ะ ผมรีบกดเข้าเลวี่ทูปและกดค้นหาเพลง unexpected ในทันทีก่อนจะกดเข้าไปดูผมสังเกตเห็นว่าตอนนี้ยอดวิวของคลิปวิดีโอพุ่งไปถึง 8 ล้านวิวแล้ว ‘สุดยอดไปไหมเนี่ย’ ผมชื่นชมจากใจจริงเลย ไม่มีใครเคยทำได้กับยอดวิวขนาดนี้ในเวลาไม่ถึงชั่วโมง ทำไมยุยถึงไม่บอกอะไรผมเลยนะ? ผมรีบไปหยิบหูฟังในขณะเดียวกันน้ำร้อนก็เติมเต็มอ่างเรียบร้อยผมจึงเปิดเพลงของยุยพร้อมๆ กับผ่อนคลายไปกับน้ำร้อนในอ่างน้ำ

……..ยอดไปเลยนะทั้งในด้านดนตรีและการร้อง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงสามารถสร้างปรากฏการณ์ได้ขนาดนี้และแน่นอนโปรดิวเซอร์ของเพลงนี้ยังคงเป็นคนเดียวกับที่สร้างเพลงRainขึ้นมา อดัม ดีน นั่นยิ่งทำให้ผมเริ่มมีไฟที่จะกลับมาทำดนตรีอีกครั้งแต่อีกใจก็ยังคิดว่าผมจะเทียบชั้นกับคนคนนั้นได้จริงๆ น่ะหรือ เมโลดี้ที่สวยงามและการเลือกใช้เครื่องดนตรีมาใส่ในเพลง…. ทุกอย่างช่างสมบูรณ์แบบตอนนี้ผมยังทำแบบนั้นไม่ได้แน่นอน แต่ตอนนี้ผมก็อยากจะทำเพลงให้ยุยเหมือนกันดังนั้นผมไม่ยอมแพ้เขาอย่างแน่นอน

   ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังจนเตียงสั่นทำให้รู้ได้ว่าตอนนี้คือเวลา 6 โมงเช้าแล้ว ผมรีบลุกออกจากเตียงเก็บที่นอนเรียบร้อยและไปล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำ ระหว่างที่กำลังส่องกระจกผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมนัดกับยุยซึ่งเป็นเพื่อนข้างบ้าน ไม่สิคงต้องเรียกว่าเพื่อนบ้านอีกชั้นมากกว่า

   อาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เป็นเวลา 6 โมง 42 นาที ผมแต่งตัวและเตรียมของเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้ผมรีบทานข้าวเช้าอย่างรวดเร็วเพื่อจะให้ทันเวลานัด…..

   “ติ๊ง ต่อง”

เสียงกริ่งประตูดังขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัวและก็ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่ามากะก็อาจจะมาหาที่บ้านด้วย ผมรีบเก็บจานแม้จะยังทานไม่เสร็จแล้วพุ่งไปที่ประตู

   “ว….ว่าไงมากะ”

   “เฮ้อ ช้าจังนะคีธ ฉันรอหน้าประตูตั้ง 2 นาทีเลยนะ”

เอ่ออ…ผมว่า 2 นาทีสำหรับผมมันเป็นเวลาที่รวดเร็ว ขนาดที่ว่าสามารถอ่านหนังสือได้ถึง 10 บรรทัดเลยนะ

   “ขอโทษทีพอดีฉันกำลังเก็บจานอยู่”

   “เอ๋? ทำไมวันนี้กินข้าวเร็วจังล่ะ”

   “พอดีว่ามีธุระที่โรงเรียนนิดหน่อย แล้วเธอกินอะไรมารึยัง?”

   “ฉันหรอ เรียบร้อยแล้วล่ะงั้นไปกันเลยไหม?”

ผมรู้สึกว่าแย่แล้วล่ะถ้าเป็นแบบนี้ผมได้ไปโรงเรียนพร้อมกับมากะและยุยแน่นอนคนในโรงเรียนจะยิ่งเขม่นผมมั้ยนะ แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่เท่ากับที่ผมรู้สึกว่ามากะกับยุยเข้ากันไม่ค่อยได้ ผมกลัวว่าบรรยากาศระหว่างไปโรงเรียนจะอึมครึมเหมือนพายุจะเข้าน่ะสิ

   “ระหว่างที่เธอขึ้นมาไม่เจอใครเลยหรอ”

   “ก็ไม่นะ มีอะไรงั้นหรอ?”

   “ไม่มีอะไรๆ”

   “วันนี้แปลกๆ นะคีธ ไม่สบายหรอ”

   “ไม่ใช่แบบนั้นหรอก…. คือว่า”

ผมคิดว่าผมมาถึงทางตันแล้วผมจึงบอกว่าวันนี้ยุยจังก็จะไปโรงเรียนพร้อมกับพวกเราด้วย ทีแรกผมคิดว่ามากะจะอารมณ์บูดทำหน้าเหมือนคนไม่ได้ทานเข้าเช้าแต่ว่าผิดคาดเธอกลับบอกมาว่า “ก็ดีนะ จะได้มีเพื่อนไปกันเยอะๆ ไง” บางทีผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ หลังจากนี้ผมคงต้องมองโลกในแง่ดีบ้างแล้วล่ะ

   หลังจากเคลียร์กับมากะเสร็จผมกับมากะก็ลงลิฟต์ไปชั้นล่างด้วยกันเพื่อจะไปเจอกับยุยที่น่าจะรออยู่แล้ว

   “สายไป 10นาทีนะคะคีธ!”

   “ขอโทษครับๆ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย”

   “สวัสดีจ่ะยุยจัง”

   “เอ๊ะ สวัสดีค่ะ เอ่อคุณ….มินาริ”

   “เรียกว่ามากะเฉยๆ ก็ได้ถือซะว่าเราเป็นเพื่อนกันนะแล้วฉันก็เป็นแฟนคลับตัวยงของเธอด้วย”

   “ขอบคุณมากค่ะ….”

   “เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละก็เลยมาช้าน่ะขอโทษทีนะ”

   “ไม่เป็นไรค่ะฉันเข้าใจ”

หลังจากนั้นเราก็มุ่งหน้าไปที่โรงเรียน ในวันนี้ไม่รีบเหมือนเมื่อวานพวกเราจึงไม่จำเป็นต้องเรียกแท็กซี่แต่ใช้วิธีการเดินทางเป็นการเดินเท้าแทนผมเดินตามหลังทั้งสองคนโดยไม่ทิ้งระยะห่างมากนัก มากะควงแขนยุยพร้อมกับคุยกันอย่างสนุกสนานเหมือนสนิทกันมานาน ผมได้แต่คิดอยู่ในใจว่าดีจังเลยนะสนิทกันได้ไวขนาดนี้ในขณะที่ยุยได้มากะเป็นเพื่อนใหม่แล้วผมนี่สิยังไม่มีเพื่อนใหม่กับเขาสักคนหนึ่ง วันนี้ผมคงต้องทำความรู้จักกับเพื่อนๆ ในห้องสักหน่อยแล้วสิ

   “นี่ๆ วันนี้หลังเลิกเรียนไปคาราโอเกะกันมั้ย”

ผมที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ก็ถูกดึงสติกลับมาด้วยคำถามที่น่าสนใจของมากะ ทำไมการไปคาราโอเกะถึงน่าสนใจน่ะหรอ? เพราะผมจะได้ฟังยุยร้องเพลงแบบสดๆ ใกล้ๆ ยังไงล่ะ

   “ฉันยังไงก็ได้หมดนะ แต่ยุยล่ะ”

   “ฉันคุยกับยุยแล้ว ยุยจังบอกว่าโอเคล่ะ”

   “งั้นหรอ”

   “งั้นก็ตามนี้นะ เย็นนี้หลังเลิกเรียนมาเจอกันหน้าประตูโรงเรียนนะ”

   “โอ้ส”

จากที่ผมกำลังคิดเรื่องหาเพื่อใหม่ในโรงเรียน ตอนนี้ผมดันไปโฟกัสกับช่วงหลังเลิกเรียนมากกว่าซะแล้วสิ…