พระชายา 7 หน้าที่ของภรรยา
“พระองค์มีธุระอันใดกับหม่อมฉันหรือเพคะ”
“ทำไม เปิ่นหวางมาหาพระชายาต้องมีธุระงั้นหรือ”
“ทรงตรัสเช่นนี้หม่อมฉันจะคิดว่าพระองค์สนใจหม่อมฉันนะเพคะ”
ใบหน้างามยิ้มหวานหยดส่งไปให้พร้อมคำพูดประชดประชันพระพักตร์หล่อเหลาเจอรอยยิ้มหวานเสแสร้งนั้นก็รู้สึกราวกับมีมดสักหลายตัวกำลังรุมกัดพระทัยอยู่
“ก็นับว่าน่าสนใจอยู่”
ไวเท่าความคิดแขนแข็งแกร่งคว้าเอวบางของนางที่มิได้ตั้งตัวเข้ามานั่งลงบนตักทันทีร่างบางที่ถูกจู่โจมกระทันหันได้แต่นั่งแข็งทื่อไม่กล้าขยับตัวเพียงนิด
จมูกโด่งคมสันแอบสูดดมกลิ่นหอมของร่างเล็กอย่างชอบพระทัยเป็นกลิ่นหอมที่พระองค์ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อนมิใช่กลิ่นแบบน้ำอบเหมือนสตรีทั่วไปนิยมใช้กันแต่กลับทรงชื่นชอบนัก
“ทรงปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน”
“เจ้าลืมไปแล้วหรือชายารัก ว่าเราสองคนแต่งงานกันแล้ว”
“ไม่ลืมเพคะ และไม่ลืมด้วยว่าพระองค์มีคนรักอยู่แล้วและจะแต่งนางเข้ามาเร็วๆ นี้”
ร่างสูงชะงักไปทันทีเปิดโอกาสให้คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นก่อนถอยห่างออกไปยืนอยู่อีกมุมห้องพระองค์ได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกเสียดายพระองค์ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ จะเสียดายได้อย่างไรกัน
“จำได้ก็ดี ต่อไปเจ้าต้องทำหน้าที่ของภรรยาอย่าให้บกพร่อง”
“จะทรงให้หม่อมฉันทำสิ่งใดเพคะ”
“ดูแลทุกเรื่องของเปิ่นหวาง เสื้อผ้า อาหารของเปิ่นหวางเจ้าต้องเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง”
“เพคะ”
“ดี เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เปิ่นหวางเดินทางเข้าวังหลวงในยามเฉิน (07.00-08.59) เช่นนั้นเจ้าต้องตื่นไปปรนนิบัติเปิ่นหวางตั้งแต่ยามเหม่า (05.00-06.59) ทุกวัน”
“เพคะ”
“มานี่ ยายชีอย่างเจ้าเปิ่นหวางไม่คิดพิศวาสหรอกนะ”
เสียงทุ้มติดจะหงุดหงิดเอ่ยเรียกร่างบางที่ถอยห่างราวพระองค์เป็นบุคคลอันตราย
“ไม่เพคะ เชิญพระองค์เสด็จกลับเถิดเพคะ”
“กล้าไล่สวามีงั้นหรือ”
“ถ้าพระองค์ไม่ออกไป หม่อมฉันออกไปเองเพคะ”
“ได้!! ”
จบคำตรัสร่างสูงก็ลุกขึ้นก่อนใช้วิชาตัวเบาออกไปทางหน้าต่างอย่างขัดพระทัย
เมื่อแน่ใจว่าทรงไปแล้วจึงรีบไปปิดหน้าต่างลงกลอนอย่างแน่นหนาก่อนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
อะไรของพระองค์กันคราวก่อนยังสั่งนางมิให้ไปยุ่งวุ่นวายในตำหนักใหญ่อยู่เลยมาวันนี้กลับบอกให้ไปทุกวันนางตามพระทัยพระองค์ไม่ทันแล้ว
“ช่างเป็นคนที่เอาใจยากจริงๆ ”
ยามเหม่า (05.00-06.59)
ร่างบางที่รีบตื่นขึ้นมาจัดการตัวเองอย่างเร่งรีบการตื่นเช้าไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อนางอยู่แล้วแต่ระยะทางจากตำหนักหลันเทียนไปยังตำหนักใหญ่ค่อนข้างไกลกันทำให้นางต้องรีบทำเวลาร่างบางเอ่ยอธิบายสาเหตุให้นางกำนัลคนสนิทถึงหน้าที่ใหม่ที่ได้รับมอบหมายมาคร่าวๆ พร้อมรีบเดินทางโดยมีอวี้หลิงตามเสด็จมาด้วย
ใช้เวลาเกือบเค่อร่างบางก็มาถึงหน้าตำหนักเฟยเทียนเกากงกงที่ยืนเฝ้าหน้าประตูห้องบรรทมรีบเข้ามาหานางทันที
“ถวายพระพรพระชายาพะยะค่ะ”
“มิต้องมากพิธีท่านกงกง”
ใบหน้างามแย้มยิ้มน้อยๆ ให้กงกงชรา
“ท่านอ๋องมีรับสั่งว่าหากพระชายาเสด็จมาถึงแล้วให้เข้าไปได้เลยพะยะค่ะ”
“กงกง ท่านอ๋องทรงตื่นบรรทมหรือยัง”
“มาถึงแล้วก็รีบเข้ามา”
สุรเสียงทุ้มเอ่ยเสียงดังออกมาจากในห้องนางได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเกากงกงส่งยิ้มราวกับให้กำลังใจมาให้ก่อนร่างบางจะหันมาสั่งงานอวี้หลิงแล้วเดินเข้าห้องไป
“เสี่ยวอวี้ ไปเตรียมของในห้องเครื่องรอข้า”
“เพคะ”
เมื่อร่างระหงเดินเข้ามาในห้องที่กว้างขวางมีการแบ่งแยกสัดส่วนอย่างลงตัว ดวงตาหวานมองหาเจ้าของห้องที่ตอนนี้มิรู้ว่าอยู่ที่ใดจึงเดินผ่านฉากกั้นบานใหญ่ที่วาดลวดลายมังกรสีดำเต็มพื้นที่ของฉากนั้นเข้ามาก็เจอห้องอีกห้องที่บานประตูเปิดไว้จึงเดินเข้าไปช้าๆ เห็นร่างสูงนอนพิงหัวเตียงหลังใหญ่กำลังมองมาที่นางอย่างเอาเรื่อง
“เปิ่นหวางบอกให้เจ้ารีบมามิใช่หรือ ชักช้าเช่นนี้เปิ่นหวางจะไปท้องพระโรงทันหรือไม่”
“ขออภัยเพคะ”
“แล้วยืนอยู่ทำไม ต้องรอให้เปิ่นหวางบอกเจ้าทุกอย่างงั้นหรือ”
“เพคะ”
ร่างบางที่ยังประหม่ากับการแต่งกายของพระองค์เอาแต่ก้มหน้ามิยอมมองพระพักตร์ทำให้ทรงอารมณ์ดียิ่งนัก ร่างระหงวันนี้แตกต่างจากภาพจำวันแรกที่ทรงพบนางสตรีที่ชื่นชอบสวมชุดขาวราวคนไว้ทุกข์แต่พออยู่บนร่างบอบบางรวมกับใบหน้างดงามนั้นกลับทำให้นางราวกับเซียนสาวที่ลงมายังแดนมนุษย์อย่างนั้น
ความคิดหยุดลงเมื่อคนร่างบางที่ยกอ่างน้ำพร้อมผ้าเช็ดหน้าและก้านต้นหลิวแช่น้ำในอ่างใบเล็ก น้ำชารสเฝื่อนเพื่อใช้บ้วนปากระหว่างที่ทรงเช็ดพระพักตร์นางก็ได้มาจัดเตรียมอาภรณ์และควบคุมขันทียกน้ำมาเติมในถังน้ำใบใหญ่ในห้องสรงไว้รอ
“สรงน้ำเลยหรือไม่เพคะ หม่อมฉันเตรียมน้ำไว้แล้ว”
นางเอ่ยถามหลังจากนางส่งอ่างล้างพระพักตร์และถาดน้ำชาให้นางกำนัลเอาออกไปเก็บ
“อืม”
ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงชุดนอนผ้าไหมบางเบาสีขาวที่แทบจะไม่ปกปิดสิ่งใดทำให้นางได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบสายพระเนตรคมนั้นทรงเห็นนางเสียอาการแก้มเนียนแดงก่ำเลยไปถึงใบหูเล็กนั้นมุมโอษฐ์หยักสวยยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“หากสรงน้ำเสร็จแล้วทรงเรียกหม่อมฉันนะเพคะหม่อมฉันจะนำฉลองพระองค์ไปให้”
“ผู้ใดบอกจะให้เจ้ารออยู่ข้างนอก”
“เพคะ? ”
“เจ้าต้องเข้ามาปรนนิบัติเปิ่นหวางอาบน้ำ”
-
1
Chapter 1 สตรีที่ไม่พึงใจ ธันวาคม 23, 2021 -
2
Chapter 1 สตรีที่ไม่พึงใจ ธันวาคม 23, 2021 -
3
Chapter 2 คุณหนูตระกูลหลาน ธันวาคม 23, 2021 -
4
Chapter 2 คุณหนูตระกูลหลาน ธันวาคม 23, 2021 -
5
Chapter 3 เรือนหออันห่างไกล ธันวาคม 23, 2021 -
6
Chapter 3 เรือนหออันห่างไกล ธันวาคม 23, 2021 -
7
Chapter 4 ประทินโฉมรอคอยสวามี ธันวาคม 23, 2021 -
8
Chapter 4 ประทินโฉมรอคอยสวามี ธันวาคม 23, 2021 -
9
Chapter 5 ข้อตกลง ธันวาคม 24, 2021 -
10
Chapter 5 ข้อตกลง ธันวาคม 24, 2021 -
11
Chapter 6 ผู้บุกรุกยามวิกาล ธันวาคม 26, 2021 -
12
Chapter 6 ผู้บุกรุกยามวิกาล ธันวาคม 26, 2021 -
13
Chapter 7 หน้าที่ของภรรยา ธันวาคม 26, 2021 -
14
Chapter 7 หน้าที่ของภรรยา ธันวาคม 26, 2021 -
15
Chapter 8 ปรนนิบัติสวามีอาบน้ำ ธันวาคม 28, 2021 -
16
Chapter 8 ปรนนิบัติสวามีอาบน้ำ ธันวาคม 28, 2021 -
17
Chapter 9 สตรีประหลาด ธันวาคม 28, 2021 -
18
Chapter 9 สตรีประหลาด ธันวาคม 28, 2021 -
19
Chapter 10 ถ้าเจ้าชอบก็ทำบ่อยๆ ธันวาคม 29, 2021 -
20
Chapter 10 ถ้าเจ้าชอบก็ทำบ่อยๆ ธันวาคม 29, 2021 -
21
Chapter 11 กลับจวนโหว มกราคม 5, 2022 -
22
Chapter 11 กลับจวนโหว มกราคม 5, 2022 -
23
Chapter 12 กลับจวนโหว ll มกราคม 5, 2022 -
24
Chapter 12 กลับจวนโหว ll มกราคม 5, 2022 -
25
Chapter 13 จวนจงเฉิงโหว มกราคม 5, 2022 -
26
Chapter 13 จวนจงเฉิงโหว มกราคม 5, 2022 -
27
Chapter 14 บุรุษชุดขาว? มกราคม 5, 2022 -
28
Chapter 14 บุรุษชุดขาว? มกราคม 5, 2022 -
29
Chapter 15 บุรุษชุดขาว ll มกราคม 5, 2022 -
30
Chapter 15 บุรุษชุดขาว ll มกราคม 5, 2022 -
31
Chapter 16 ให้บิดาเจ้าไปถามบิดาข้าดู มกราคม 5, 2022 -
32
Chapter 16 ให้บิดาเจ้าไปถามบิดาข้าดู มกราคม 5, 2022 -
33
Chapter 17 ทำหน้าที่สวามีที่ดี มกราคม 5, 2022 -
34
Chapter 17 ทำหน้าที่สวามีที่ดี มกราคม 5, 2022
Comments
พระชายา 7 หน้าที่ของภรรยา
“พระองค์มีธุระอันใดกับหม่อมฉันหรือเพคะ”
“ทำไม เปิ่นหวางมาหาพระชายาต้องมีธุระงั้นหรือ”
“ทรงตรัสเช่นนี้หม่อมฉันจะคิดว่าพระองค์สนใจหม่อมฉันนะเพคะ”
ใบหน้างามยิ้มหวานหยดส่งไปให้พร้อมคำพูดประชดประชันพระพักตร์หล่อเหลาเจอรอยยิ้มหวานเสแสร้งนั้นก็รู้สึกราวกับมีมดสักหลายตัวกำลังรุมกัดพระทัยอยู่
“ก็นับว่าน่าสนใจอยู่”
ไวเท่าความคิดแขนแข็งแกร่งคว้าเอวบางของนางที่มิได้ตั้งตัวเข้ามานั่งลงบนตักทันทีร่างบางที่ถูกจู่โจมกระทันหันได้แต่นั่งแข็งทื่อไม่กล้าขยับตัวเพียงนิด
จมูกโด่งคมสันแอบสูดดมกลิ่นหอมของร่างเล็กอย่างชอบพระทัยเป็นกลิ่นหอมที่พระองค์ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อนมิใช่กลิ่นแบบน้ำอบเหมือนสตรีทั่วไปนิยมใช้กันแต่กลับทรงชื่นชอบนัก
“ทรงปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน”
“เจ้าลืมไปแล้วหรือชายารัก ว่าเราสองคนแต่งงานกันแล้ว”
“ไม่ลืมเพคะ และไม่ลืมด้วยว่าพระองค์มีคนรักอยู่แล้วและจะแต่งนางเข้ามาเร็วๆ นี้”
ร่างสูงชะงักไปทันทีเปิดโอกาสให้คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นก่อนถอยห่างออกไปยืนอยู่อีกมุมห้องพระองค์ได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกเสียดายพระองค์ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ จะเสียดายได้อย่างไรกัน
“จำได้ก็ดี ต่อไปเจ้าต้องทำหน้าที่ของภรรยาอย่าให้บกพร่อง”
“จะทรงให้หม่อมฉันทำสิ่งใดเพคะ”
“ดูแลทุกเรื่องของเปิ่นหวาง เสื้อผ้า อาหารของเปิ่นหวางเจ้าต้องเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง”
“เพคะ”
“ดี เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เปิ่นหวางเดินทางเข้าวังหลวงในยามเฉิน (07.00-08.59) เช่นนั้นเจ้าต้องตื่นไปปรนนิบัติเปิ่นหวางตั้งแต่ยามเหม่า (05.00-06.59) ทุกวัน”
“เพคะ”
“มานี่ ยายชีอย่างเจ้าเปิ่นหวางไม่คิดพิศวาสหรอกนะ”
เสียงทุ้มติดจะหงุดหงิดเอ่ยเรียกร่างบางที่ถอยห่างราวพระองค์เป็นบุคคลอันตราย
“ไม่เพคะ เชิญพระองค์เสด็จกลับเถิดเพคะ”
“กล้าไล่สวามีงั้นหรือ”
“ถ้าพระองค์ไม่ออกไป หม่อมฉันออกไปเองเพคะ”
“ได้!! ”
จบคำตรัสร่างสูงก็ลุกขึ้นก่อนใช้วิชาตัวเบาออกไปทางหน้าต่างอย่างขัดพระทัย
เมื่อแน่ใจว่าทรงไปแล้วจึงรีบไปปิดหน้าต่างลงกลอนอย่างแน่นหนาก่อนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
อะไรของพระองค์กันคราวก่อนยังสั่งนางมิให้ไปยุ่งวุ่นวายในตำหนักใหญ่อยู่เลยมาวันนี้กลับบอกให้ไปทุกวันนางตามพระทัยพระองค์ไม่ทันแล้ว
“ช่างเป็นคนที่เอาใจยากจริงๆ ”
ยามเหม่า (05.00-06.59)
ร่างบางที่รีบตื่นขึ้นมาจัดการตัวเองอย่างเร่งรีบการตื่นเช้าไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อนางอยู่แล้วแต่ระยะทางจากตำหนักหลันเทียนไปยังตำหนักใหญ่ค่อนข้างไกลกันทำให้นางต้องรีบทำเวลาร่างบางเอ่ยอธิบายสาเหตุให้นางกำนัลคนสนิทถึงหน้าที่ใหม่ที่ได้รับมอบหมายมาคร่าวๆ พร้อมรีบเดินทางโดยมีอวี้หลิงตามเสด็จมาด้วย
ใช้เวลาเกือบเค่อร่างบางก็มาถึงหน้าตำหนักเฟยเทียนเกากงกงที่ยืนเฝ้าหน้าประตูห้องบรรทมรีบเข้ามาหานางทันที
“ถวายพระพรพระชายาพะยะค่ะ”
“มิต้องมากพิธีท่านกงกง”
ใบหน้างามแย้มยิ้มน้อยๆ ให้กงกงชรา
“ท่านอ๋องมีรับสั่งว่าหากพระชายาเสด็จมาถึงแล้วให้เข้าไปได้เลยพะยะค่ะ”
“กงกง ท่านอ๋องทรงตื่นบรรทมหรือยัง”
“มาถึงแล้วก็รีบเข้ามา”
สุรเสียงทุ้มเอ่ยเสียงดังออกมาจากในห้องนางได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเกากงกงส่งยิ้มราวกับให้กำลังใจมาให้ก่อนร่างบางจะหันมาสั่งงานอวี้หลิงแล้วเดินเข้าห้องไป
“เสี่ยวอวี้ ไปเตรียมของในห้องเครื่องรอข้า”
“เพคะ”
เมื่อร่างระหงเดินเข้ามาในห้องที่กว้างขวางมีการแบ่งแยกสัดส่วนอย่างลงตัว ดวงตาหวานมองหาเจ้าของห้องที่ตอนนี้มิรู้ว่าอยู่ที่ใดจึงเดินผ่านฉากกั้นบานใหญ่ที่วาดลวดลายมังกรสีดำเต็มพื้นที่ของฉากนั้นเข้ามาก็เจอห้องอีกห้องที่บานประตูเปิดไว้จึงเดินเข้าไปช้าๆ เห็นร่างสูงนอนพิงหัวเตียงหลังใหญ่กำลังมองมาที่นางอย่างเอาเรื่อง
“เปิ่นหวางบอกให้เจ้ารีบมามิใช่หรือ ชักช้าเช่นนี้เปิ่นหวางจะไปท้องพระโรงทันหรือไม่”
“ขออภัยเพคะ”
“แล้วยืนอยู่ทำไม ต้องรอให้เปิ่นหวางบอกเจ้าทุกอย่างงั้นหรือ”
“เพคะ”
ร่างบางที่ยังประหม่ากับการแต่งกายของพระองค์เอาแต่ก้มหน้ามิยอมมองพระพักตร์ทำให้ทรงอารมณ์ดียิ่งนัก ร่างระหงวันนี้แตกต่างจากภาพจำวันแรกที่ทรงพบนางสตรีที่ชื่นชอบสวมชุดขาวราวคนไว้ทุกข์แต่พออยู่บนร่างบอบบางรวมกับใบหน้างดงามนั้นกลับทำให้นางราวกับเซียนสาวที่ลงมายังแดนมนุษย์อย่างนั้น
ความคิดหยุดลงเมื่อคนร่างบางที่ยกอ่างน้ำพร้อมผ้าเช็ดหน้าและก้านต้นหลิวแช่น้ำในอ่างใบเล็ก น้ำชารสเฝื่อนเพื่อใช้บ้วนปากระหว่างที่ทรงเช็ดพระพักตร์นางก็ได้มาจัดเตรียมอาภรณ์และควบคุมขันทียกน้ำมาเติมในถังน้ำใบใหญ่ในห้องสรงไว้รอ
“สรงน้ำเลยหรือไม่เพคะ หม่อมฉันเตรียมน้ำไว้แล้ว”
นางเอ่ยถามหลังจากนางส่งอ่างล้างพระพักตร์และถาดน้ำชาให้นางกำนัลเอาออกไปเก็บ
“อืม”
ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงชุดนอนผ้าไหมบางเบาสีขาวที่แทบจะไม่ปกปิดสิ่งใดทำให้นางได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบสายพระเนตรคมนั้นทรงเห็นนางเสียอาการแก้มเนียนแดงก่ำเลยไปถึงใบหูเล็กนั้นมุมโอษฐ์หยักสวยยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“หากสรงน้ำเสร็จแล้วทรงเรียกหม่อมฉันนะเพคะหม่อมฉันจะนำฉลองพระองค์ไปให้”
“ผู้ใดบอกจะให้เจ้ารออยู่ข้างนอก”
“เพคะ? ”
“เจ้าต้องเข้ามาปรนนิบัติเปิ่นหวางอาบน้ำ”
Comments