“หยุด”

ขาเรียวชะงักทันที แต่ก็มิได้หันกลับมา

เห็นดังนั้นพระองค์จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนมือหนาข้างหนึ่งจะวางลงบนฉากกั้นที่สูงเหนือศรีษะเล็กของนาง ร่างสูงอยู่ห่างจากแผ่นหลังบอบบางเพียงคืบร่างบางที่รู้สึกได้ถึงวรกายสูงก็กลั้นหายใจยืนนิ่งไม่ขยับ จนได้ยินเสียงสรวลทุ้มเบาๆ พร้อมเสื้อนอนสีขาวที่พาดไว้บนฉากกั้นก่อนพระองค์จะเดินกลับไป ได้ยินเสียงน้ำในถังก็รู้ว่าร่างสูงลงไปสรงน้ำแล้วจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่

“จะยืนนิ่งอีกนานหรือไม่ มาถูหลังให้เปิ่นหวางสิ”

ร่างบางจึงหันกลับมาและเดินเข้าไปช้าๆ มือบางหยิบผ้าผืนเล็กขึ้นมาก่อนชุบน้ำในอ่างใบเล็กที่นางผสมน้ำอบกลิ่นหอมอ่อนๆไว้

“กลิ่นอะไร”

“น้ำมันหอมทำจากดอกไม้หลายชนิดเพคะ หากมิทรงโปรดหม่อมฉันจะไปเปลี่ยนให้เพคะ”

“มิต้อง เปิ่นหวางชอบ”

“เพคะ”

กลิ่นนี้นี่เองที่พระองค์ได้กลิ่นยามอยู่ใกล้นาง

มือบางนุ่มนิ่มใช้ผ้าผืนน้อยเช็ดไปตามวรกายสูงพยายามอย่างมากที่จะไม่มองแผ่นหลังกว้างกำยำนั้น

“เสร็จแล้วเพคะ”

ร่างบางที่กำลังจะลุกออกไปเสียทีกลับต้องตกใจกรีดร้องเบาๆ เมื่อร่างสูงในถังดึงนางลงไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัวร่างระหงเปียกปอนไปทั้งตัวดวงตาคมหวานมองไปที่บุรุษที่สรวลอยากอารมณ์ดีอย่างเอาเรื่อง

“ทรงทำอะไรของพระองค์”

“ยังทำหน้าที่ไม่เสร็จใครอนุญาตให้เจ้าออกไป”

“ให้ไปขุดดินปลูกดอกไม้ทั้งวันยังมิเหนื่อยเท่านี้”

วรกายสูงของชินอ๋องที่สวมชุดคลุมเดินออกมาเปิดประตูออกไปเห็นเกากงกงกับนางกำนัลของนางยืนอยู่มิรอให้ทั้งคู่ถวายพระพรตรัสสั่งนางกำนัลทันที

“เจ้ากลับไปนำอาภรณ์ของชินหวางเฟยมาให้นางเปลี่ยน”

ตรัสจบร่างสูงก็ปิดประตูทันทีปล่อยให้เหล่าข้ารับใช้ยืนงุนงงกันถ้วนหน้า

“ไป รีบไปเถิด”

“เจ้าค่ะ กงกง”

เมื่อกลับเข้ามาในห้องก็ทรงเดินเข้าไปใกล้ฉากหน้าห้องสรงเอ่ยบอกร่างบางในนั้น

“ขึ้นมาเช็ดตัวรอได้แล้ว นางกำนัลของเจ้ากำลังไปนำอาภรณ์มาให้เปลี่ยน”

แต่ทว่าไร้เสียงตอบรับกลับมา

“ถ้ามิตอบเปิ่นหวางจะเข้าไป”

เสียงทุ้มตรัสข่มขู่ขึ้นมาอีกหนึ่งประโยคทำให้คนที่ไม่อยากสนทนาด้วยรีบเอ่ยตอบรับทันที

“เพคะ เพคะ หม่อมฉันรู้แล้ว”

“ก็แค่นั้น”

ผ่านไปราวครึ่งเค่อเสียงแจ้งของเกากงกงก็ดังเข้ามาทรงเปิดประตูไปรับอาภรณ์จากนางกำนัลและปิดประตูอย่างรวดเร็วทรงเดินเข้ามาในห้องสรงอยู่หลังฉากกั้นก่อนยื่นอาภรณ์นั้นให้นาง

“ขอบพระทัยเพคะ”

“รีบเปลี่ยนจะได้มาช่วยเปิ่นหวางแต่งกาย”

ตรัสจบก็เดินออกไปทันที