<สาวน้อยเวทย์มนต์..? น่าร๊ากกก>

 

แองกุจังก็มาด้วยนะกับการเปิดตัวชุดใหม่ของฉัน..

 

แล้วก็ถูกต้องแล้วล่ะ ชุดใหม่ของฉันคือสาวน้อยเวทย์มนต์๋

 

> อย่างนี้นี่เอง..

 

> อ๋อผมเข้าใจแล้วล่ะ เอาคำว่า การแปล (translation) และ การแปลงร่าง (transformation) มาเป็นไอเดียนี่เอง..  

 

> น่าร๊ากกก (US)

 

<ใช่ไหมล่ะทุกคน พอมาลองคิดดูแล้วคาทาเวทย์มนต์มันเป็นรูปโลกด้วยนะ>

 

<เอ่อ.. คือฉันพึ่งได้กลายมาเป็นวีทูบเบอร์ที่ต้องคอแลปกับคนหลายๆประเทศแล้วใช่ไหมล่ะคะ?>

 

<เพราะงั้นลูกโลกเลยมีเอฟเฟ็คที่พอฉันกด ตัวอักษรจะลอยขึ้นมาเป็นของแต่ละประเทศเลยล่ะค่ะ>

 

<ว้าว.. น่าสนใจจังเลยนะ ฉันคิดว่ามันดีไซน์ออกมาได้ดีมากเลยล่ะ แถมยังรวมองค์ประกอบของภาษาได้ดีอีก>

 

<ใช่ไหมล่ะคะ ต้องขอบคุณคุณแม่ เอ่อ ไม่ใช่คุณแม่จริงๆนะคะ>

 

(TL : คุณแม่ของวีทูบเบอร์ คือ คนที่วาดโมเดลขึ้นมาครับ )

 

> ขอบคุณคุณแม่ค่า (US)

 

> ลูกโลกมันหมุนตอนที่หัวโยกไปโยกมาด้วยล่ะ

 

> น่าร๊ากกกก

 

 

<ขอบคุณที่มากันวันนี้นะคะ..>

 

<อิโรฮะจังก็ส่งข้อความมาในวันเกิดของฉันเหมือนกันไม่ใช่หรอ.. เพราะงั้นก็ขอบคุณเหมือนกันนะ>

 

 

 

>ส่งข้อความเซอร์ไพรซ์และร้องเพลงด้วยกันก็เป็นไอเดียที่ดีนะคะเนี่ย.. (US)

 

>คุณผู้จัดการทำหน้าที่ได้ดีมาก! (US)

 

>โอกุจังร้องไห้หรอเนี่ย..?

 

 

 

<ไม่ได้ร้องไห้ซักหน่อย.. ฉันแค่ไม่รู้ว่าผู้จัดการของฉันมายุ่งกับอิโรฮะจังอ่ะ>

<เอาตั้งแต่ต้นเลยไหมคะ..? เพราะผู้จัดการของโอกุจังเป็นคนที่พูดได้สองภาษา และ มีงานในญี่ปุ่นเยอะใช่ไหมล่ะคะ? เพราะงั้นฉันเลยได้มีโอกาศคุยกับเธอเกี่ยวกับเรื่องเล็กๆที่ฉันเกิดปัญหาอะไรอย่างงั้น.. >

 

<อะไรนะ..?>

 

<หรือให้สรุปก็คือ ฉันได้เธอช่วยเหลือในงานเบื้องหลังค่อนข้างเยอะเลยล่ะค่ะ..>

 

<…มีเรื่องอะไรแบบนี้เกิดขึ้นที่เบื้องหลังนี่เอง แง่งๆๆๆๆ>

 

>โอกุจังเห่าแล้วล่ะ www

 

>คุณแฟนอิจฉาแล้วล่ะ www (US)

 

>อิโรฮะเก่งในการกวนโอกุจังจริงๆนะ www (US)

 

<นี่ คุณผู้จัดการฉันว่าเราต้องมีเรื่องที่ต้องคุยกันแล้วล่ะน้าาา >

 

<มันไม่เป็นอะไรหรอกนะคะ.. เพราะมันก็เหมือนกันการเป็น ‘เพื่อนทางธุรกิจ’ ไม่ใช่หรอคะเพราะงั้นมันก็ดีแล้วล่ะค่ะ และที่สำคัญคือคนเดียวที่ชอบหลับในตอนที่โทรคุยกันมันคือแองกุจังไม่ใช่หรอคะ..>

 

<อ่ะ.. แองกุจังอยู่หรือเปล่าคะ?>

 

>คุยกันเรื่องโทรคุยกัน..? (US)

 

>แม้แต่โทรกันจนหลับ? (US)

 

> 10,000 ¥ ของขวัญวันแต่งงานจ้า

 

<หยุดเลยจ้า แล้วก็อย่ามาซุปเปอร์แชทในเวลานี้ด้วยนะ.. ไม่น้าาาเรื่องหลุดออกมาเยอะแล้วววว>

 

<ค่ะ.. ก็มีทั้งหมดประมาณนี้ล่ะนะคะ พวกเรามีเกสที่รอพวกเราหลังจากนี้ด้วย เพราะงั้นพวกเราต้องไปแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณคนดูทุกๆคนที่มาในวันนี้มากๆเลยนะคะ!>

 

<..ไม่เป็นอะไรหรอก>

 

แองกุจังพูดด้วยท่าทีบูดบึ้งจากนั้นเธอเหมือนทนไม่ไหว จนต้องระเบิดอารมณ์ออกมา

 

ฉันก็ระเบิดอารมณ์เหมือนกันนะ

 

หยอกๆ ล้อเล่นหน่าา

 

ฉันว่ามันต้องถึงเวลาจริงๆที่ต้องจบการโทรคุยกันในไลฟ์แล้วล่ะ

 

<งั้นก็ไว้เจอกันนะคะ บายๆ>

 

<บายๆ ฉันรักเธอนะอิโรฮะจังง>

 

“อ่ะ..”

การโทรคุยกันได้จบลงที่ตรงนี้และคอมเม้นของผู้ชมชาวญี่ปุ่นก็พิมกันรัวๆ

 

แองกุจังต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ

 

>เธอบอกรักด้วยล่ะะ

 

>แองกุจังตกหลุมรัก??

 

>นั่นแปลว่าทั้งคู่เป็นแฟนกันแล้ว?

 

ฉันพยักหน้าเบาๆ ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ

 

“โอกุจังบอกรักฉันแล้วล่ะ ♡”

 

<ผิดแล้ว!>

 

อ่ะ ฉันได้ยินเสียงคนเข้าสายมาล่ะ

 

แองกุจังที่เหมือนโครตรีบในกลับมาเข้าสายได้ตะโกนออกมา

 

“..คุณคนญี่ปุ่นทุกๆท่านคะ มันแตกต่างนะจริงนะๆ ฉันไม่ได้บอกรักซักหน่อย.. เข้าใจกันใช่ไหมล่ะ <แบบฉันหมายถึง.. มันเป็นนิสัยของฉันอ่ะ～!> ”

 

>ตลอดเลย?

 

>เป็นนิสัยด้วย!?

 

>ขุดหลุมฝังตัวเอง..?

 

“ฉัน ไม่เข้าใจ ภาษาต่างประเทศ ค่ะ”

 

<อย่าโกหกน้าาา อิโรฮะจังมาแก้ความเข้าใจผิดก่อนนน!!>

 

 

 

＊ ＊ ＊

 

และแล้วไลฟ์แสดงชุดใหม่ของฉันก็จบลงได้ด้วยดี

 

ฉันนอนอยู่บนเตียงและมองไปที่เพดาน

 

ทุกๆคนได้ยอมรับการออกแบบชุดใหม่ของฉันแล้ว..

 

อีกหนึ่งหลักฐานก็คือ.. ฉันได้สร้างชื่อเสียงให้ตัวเองในฐานะวีทูบเบอร์นานาชาติ  

 

นอกจากนั้น ทัศนวิสัยในประเทศของฉันก็มากขึ้นเหมือนกัน

 

ไม่ใช่แค่คนดูที่เพิ่มขึ้น แต่เป็นในหมู่เพื่อนๆของฉันด้วย

จุดที่ทำให้มันเกิดขึ้นอย่างงั้นก็คงเป็นโปรเจ็คตอบคำถาม

 

โปรเจ็คนั้นมันโดงดังมากๆ และวีทูบเบอร์ที่มาเป็นเกสในเวลานั้นค่อนข้างแตกต่างกัน

 

ทำให้ฉันได้มีเพื่อนๆเพิ่มมากขึ้นจากจุดนั้น

 

และก็เมื่อไม่นานมานี้ ฉันได้รับเชิญในฐานะวีทูบเบอร์จากต่างประเทศให้เข้าร่วมโปรเจ็คตอบคำถามในฐานะล่ามให้พวกเขา..

 

ทุกๆอย่างเป็นไปได้ด้วยดี

 

ไม่สิ ไม่ใช่แค่ดีธรรมดา แต่มันดีเกินไป

 

 

“ถ้าความสามารถของฉันมันเติบโตขึ้นอีกล่ะ..”

 

ไม่รู้มันเป็นไปได้ยังไงแต่ความทรงจำในด้านภาษาญี่ปุ่นของฉันมันเหมือนถูกอัปเกรด

 

นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ฉันชนะโปรเจ็คการตอบคำถามด้วย

 

ฉันไม่สามารถลืมคำในภาษาญี่ปุ่นที่ฉันได้เห็นหรือลืมมันไปได้อีก

 

ฉันสามารถดึงข้อมูลของแต่ละภาษาที่อยู่ในสมองของฉันออกมาได้ และฉันจะไม่ลืมมันเลยถ้าฉันได้เรียนรู้ภาษานั้นไปแล้ว..

 

“ฉันรู้สึกได้เลยว่าในตอนนี้ฉันสามารถจำ โคจิเอน และ พจนานุกรมภาษาอังกฤษได้ทั้งหมด..”

 

[TL : โคจิเอนคือ พจนารุกรมของญี่ปุ่นครับ ]  

 

…เอาล่ะ ฉันไม่ทำหรอกนะ

 

มันเป็นสิ่งที่ต้องใช้ความพยายามล่ะนะ และมันก็ไม่ได้ให้ประโยชน์อะไรฉัน

 

ถ้าให้ยกตัวอย่างก็คือ การได้มีความรู้ในระดับ เอเคน 1 มันไร้ประโยชน์สำหรับฉัน

 

[TL 2 : เอเคนคือการวัดระดับความรู้ทางภาษาอังกฤษของคนญี่ปุ่น]

 

เพราะทุกคำที่ปรากฎในนั้นมันคงมีแต่พวกคำเฉพาะที่ไม่ได้ใช้

 

หรือให้พูดอีกอย่างก็คือ ฉันจะเรียนรู้ภาษาเพิ่มไปทำไมล่ะในเมื่อมันไม่ได้เพิ่มจำนวนวีทูบเบอร์ที่ฉันช่วยโปรโมทหรือคอแลปด้วยได้

 

ที่ฉันต้องทำคือการกลืนกินความรู้ที่แค่ควรต้องรู้ตั้งหาก การลงลึกเข้าไปมันไม่ใช่จุดสำคัญ

 

“..อ่ะไม่นะ นี่ฉันกำลังกลัว..?”

 

ฉันไม่สามารถจินตนการได้เลยว่าถ้าความสามารถของฉันมันโตมากกว่านี่

 

หรือมันจะเป็นยังไง ถ้าคนที่เป็นฉัน มันไม่ใช่ ฉัน..?

 

“ไร้สาระชะมัด…”

 

ฉันหยุดที่จะคิดต่อจากนี้ และหลับตาลง

 

และฉันก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความจากมือถือ

 

ช่วงนี้ฉันได้รับคำเชิญให้เข้าร่วมโปรเจ็คเยอะขึ้นมาก จนฉันต้องปฎิเสธบ่อยขึ้น

 

แต่ว่าครั้งนี้ ฉันไม่มีตัวเลือกนอกจากตอบรับมัน

 

เพราะว่ามันมีสิ่งสำคัญที่ฉันต้องรู้อยู่ เกี่ยวกับเบาะแสของความสามารถของฉัน

 

แล้วโปรเจ็คนี้มันคืออะไรกันนะ?

 

 

 

＊ ＊ ＊

 

 

“ชิกิ ชิกิ แผนการที่จะให้วีทูบเบอร์ทั่วโลกพูดคำว่า [บากะ!]”

 

“เอ๊…….!??!?!?!”

 

 

ฉันร้องออกมาเพราะความตึงเครียดจากเรื่องที่พึ่งคิดไป..