“เพราะการสอนให้อิโรฮะจังสนุกกับการใช้ชีวิตได้ มันคงจะเร็วกว่าถ้าพี่ดึงอิโรฮะเข้ามาทำจริงๆเลย เพราะอิโรฮะจังชอบวีทูบเบอร์ใช่ไหมล่ะ พี่เลยดึงอิโรฮะมาเป็นวีทูบเบอร์ซะเลยไงล่ะ!“

 

“ฉันหรอ.. ทำไมล่ะ?”

 

“เพราะอิโรฮะดูมีความต้านทานต่อพวกความเครียดได้ดีล่ะมั้ง?”

 

“หะ?”

 

“พี่จริงจังนะ มันเป็นสิ่งที่สำคัญมากๆเลยล่ะสำหรับสตรีมเมอร์ มันก็สามารถเกิดได้เองถ้าฝึกมันไปเรื่อยๆ แต่ ถ้ามีเลยมันก็คงจะดีกว่าใช่ไหมล่ะ”

 

มันก็จริงและในตอนที่ฉันดูพวกสตรีมนั้นฉันจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

 

แล้วถ้าฉันลองคิดกลับไป มันมีคอมเม้นแย่ๆโผล่มาในช่องแชทบ้าง

 

แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจและปล่อยผ่านไปเหมือนไม่มีตัวตน

 

“พี่เดิมพันไว้ด้วยนะ ว่าอิโรฮะจะสตรีมต่อได้ไหม เพราะอิโรฮะเองก็มีเรียนแถมยังมีปัญหาด้านร่างกายอีก มากกว่านั้นคือเด็กมักจะเบื่อง่าย แล้วยิ่งต้องทำเรื่องเดิมๆซ้ำอีก”

 

นั่นเลยเป็นเหตุผลที่พี่เขาดูแลดีทั้งอุปกรณ์และซอฟแวร์สินะเนี่ย

 

เพราะเธอต้องการลดภาระที่เกิดกับฉันมากที่สุด

 

“เดิมทีแล้วพี่กะจะซัพพอร์ดมากกว่านี้อีกนะ เพราะพี่อยากจะจ้างอิโรฮะมาอยู่ในออฟฟิศของพวกเราไงล่ะ”

 

“ค่ะ ค่ะ หะ มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ!”

 

พี่อาเนะได้ทำงานอยู่ใน หนึ่งในเอเจนซี่ของวีทูบเบอร์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก

 

แถมวีทูบเบอร์ที่อยู่ในเอเจนซี่นั้นเองก็ยังจะจัดอันดับจากตัวเลขของซัพอีกนะ

 

ไม่มีทางที่ฉันจะเข้าไปได้ง่ายๆหรอกนะ

 

“ก็ใช่แหละนะ พี่เองก็บอกมาเนะจังไปแล้วล่ะ แต่เธอปฎิเสธง่ะ”

 

“หรอคะ..”

 

“เหมือนตามที่มาเนะจังได้บอกมา ก็แบบ [อิโรฮะจังเองก็มีเรื่องดีๆมากมาย แถมคาแล็คเตอร์เองก็สมบูรณ์แบบ แถมตอนนี้ที่บริษัทเองก็มีในหลายๆประเทศมากขึ้น ดังนั้นเลยต้องการคนที่มีความสามารถทางด้านภาษาอีก แต่.. อิโรฮะจังยังไม่บรรลุนิติภาวะนั่นแหละ]”

 

“ก็จริงแหละนะ”

 

“พี่เลยพูดไปว่า “ต่อให้เป็นอย่างนั้นฉันก็จะช่วยอิโรฮะจังเดบิวต์ในฐานะวีทูบเบอร์เดี่ยวแหละนะ” และพวกเขาก็บอกมาว่า “ถ้าเป็นในกรณีนี้ก็ได้แหละนะ” ”

มันเลยจบลงด้วยพี่ให้ทุนอิโรฮะไป และ ซัพพอร์ตไงล่ะ!

 

นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราเรียกว่า “ประตูที่อยู่ด้านหน้า” หรอกหรอ?

 

[TL : สำนวน door in the face (ประตูที่อยู่ด้านหน้า) คือการขอสิ่งที่ใหญ่ไว้ก่อนและเพิ่มตัวเลือกที่เล็กลงมาให้อีกฝ่ายทำตามที่ต้องการครับ]

 

มันคงจะแย่มากเลยนะ ถ้าพี่อาเนะทำมันโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

 

หรือถ้าให้ฉันพูดก็คงเป็น “..อย่างที่คาดไว้เลย พี่อาเนะ”

 

“พี่เองก็เป็นห่วงอยู่หรอก ว่าพี่คนเดียวจะไม่ดีพอที่จะสนับสนุนอิโรฮะ แต่อิโรฮะเองก็เก่งสุดๆ พี่เลยจัดการได้”

 

พี่เขากังวลด้วยหรอเนี่ย ไม่เคยคิดเลยแฮะ

 

ฉันหมายถึง พี่อาเนะบางทีเองก็กังวลด้วยหรอ?

 

“พี่รู้สินะคะว่าตอนนั้นมันรู้สึกยังไง”

 

เธอเป็นคนๆหนึ่งที่พยายามจะให้ฉันรู้จักกับวีทูบเบอร์คนอื่นๆและเจอกับพวกเขา และกระตุ้นสิ่งต่างๆออกมา

 

เพื่อฉันหรอเนี่ย..?

 

ก็ใช่ ที่เธออาจจะทำเพราะเห็นมันสนุกเฉยๆ แต่ว่า

 

เพราะงั้- แต่จู่ๆพี่เขาก็พูดออกมาเพิ่มด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย

 

“ก็แบบนั้นแหละ แต่ เอ่ออออ พี่ชอบใกล้ชิดกับคนอื่นจนมากเกินไป หรือหยาบคาย แบบอ่านบรรยากาศไม่ออก นั่นแหละมั้ง”

 

“รู้อยู่แล้วล่ะค่ะ”

 

“หะ?”

 

“หนูเคยบอกไปแล้วนะคะ.. ว่ายังไม่ได้ให้อภัยในตอนที่พี่ลากไปหาวีทูบเบอร์คนอื่นในชีวิตจริงเลยนะคะ เข้าจัย?”

 

“— ;w; หน้าอิโรฮะน่ากลัวอ่าาา!”

 

พี่อาเนะได้ร้องไห้ออกมา และตีลังกาพร้อมจับมือฉัน และขอโทษออกมาxD

 

ฉันถอนหายใจแบบ

 

เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออ

 

 

“พอแล้วล่ะค่ะ”

 

การที่ฉันได้มาเจอตัวจริงๆของโอชิที่ฉันดูสตรีมมันก็แบบ

 

ฉันไม่สามารถจ้องมองพวกเขาด้วยหัวใจอันบริสุทธ์ของแฟนคลับได้แล้ว

 

ฉันเศร้าแค่เรื่องนั้นแหละ

 

เพราะฉันไม่ใช่แฟนคลับอีกต่อไปแล้ว และฉันเป็นวีทูบเบอร์เช่นเดียวกัน สุดท้ายฉันก็เลือกเส้นทางของตัวเอง

 

เพราะฉันรู้อยู่ตั้งแต่ในตอนที่ฉันเดบิวต์แล้วว่ายังไงก็ต้องมีซักวันที่ต้องมาเจอกัน

 

ถ้าฉันต้องการที่จะปฎิเสธจริงๆ ฉันสามารถปฎิเสธไปได้ตั้งแต่ตอนนั้น

 

และความจริงที่ฉันไม่ได้ปฎิเสธนั่นก็หมายความว่า

 

“ไม่ให้อภัยแน่นอนค่ะ แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว และมันไม่ใช่ควา่มผิดของพี่อาเนะด้วย”

 

เพราะด้วยประสบการณ์ของการได้เป็นวีทูบเบอร์แล้ว เพราะงั้นฉันเลยดูสตรีมโดยยื่นอยู่ที่จุดเดียวกันได้

 

ฉันก็สนุกกับทางใหม่อยู่นะ

 

หรือว่า ฉันชอบการดูสตรีมมากกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำ

 

“เป็นอย่างงั้นเองสินะ ขอบคุณจ้า เอเฮะ”

 

“พี่ต้องเป็นคนเดียวที่พูดขอบคุณใช่มะ?”

 

“อิโรฮะเองก็รู้นี่ ว่าไม่ได้มีเพียงแค่อิโรฮะที่พี่บอกว่า “ชีวิตนี้มันน่าสนใจดีอ่ะ” มันยังมีสาวๆคนอื่นที่พี่บอกไปอีกนะ”

 

“นั่นเลยเป็นเหตุผลที่พี่ชวนทุกคนมาเลยอ่ะนะ?”

 

“ชั่ย พี่คิดว่ามันอยู่ที่แต่ละคนนะว่าจะสนุกกับอะไร แต่มันน่าหงุดหงิดนะเพราะบางทีพวกเขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ทำอยู่มันสนุกแค่ไหน ฉันรักทุกๆคนเลยนะ ฉันเลยอยากให้คนที่ฉันรักได้รู้จักสิ่งต่างๆมากขึ้น เข้าใจใช่ไหมล่าาา!”

 

พี่อาเนะได้หัวเราะออกมา  

 

“แน่นอน พี่เองก็รักอิโรฮะเหมือนกันนะ!”  

 

และฉันเองก็ได้หัวเราะออกมาเช่นกัน

 

 

สายตาของเธอได้กลับมาจ้องที่ฉัน

 

“ทำไมพี่ถึงพูดสิ่งต่างๆ ได้ตรงขนาดนี้เนี่ย?”

“เอเฮะ”

 

ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่รอยยิ้มของเธอ

 

แย่ชะมัด หน้าของฉันมันร้อนไปหมด

 

“นั่นเลยเป็นเหตุผลที่พี่อยากให้อิโรฮะจังรู้ไงล่ะ และพี่เองก็อยากที่จะรู้สิ่งต่างๆเกี่ยวกับอิโรฮะจัง นี่อิโรฮะจังครั้งหน้าพวกเราไปเที่ยวเล่นกันอีกครั้งได้ไหม?”

 

“ฟุเอ๊ -///-”

 

 

ที่ฉันเขินเธอได้ขนาดนี้สงสัยเพราะฉันแพ้พี่เขาไปแล้วแน่ๆ

 

ขณะในตอนที่ฉันโดนต้อนมาขนาดนี้แล้ว พอคิดย้อนกลับสิ่งต่างๆที่ผ่านมาเองก็ไม่ได้แย่เลย

 

ทั้ง ไม พี่อาเนะ โอกุจัง หรือ คุณแม่ และทุกๆคนที่ฉันได้คอแลปด้วย

 

ฉันไม่สามารถคิดกับพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าได้อีกแล้ว

 

บางทีอาจจะเพราะที่ผ่านมาผลลัพท์ที่ได้มันออกมาดี

 

เพราะงั้นฉันเลยไม่รู้ว่าในอนาคตจะเป็นยังไง

 

แต่ว่า

 

“ในครั้งหน้า ในตอนที่อยากให้เราได้มาเจอกันในชีวิตจริงอีก อย่าลืมบอกฉันด้วยนะคะ”

 

“เหหห ได้สิ!”

 

“ค่ะ”

 

ฉันขอยอมแพ้

 

ฉันคิดว่าฉันคงไม่มีวันที่จะชนะพี่เขาอีกได้เลย

 

“งั้นเดียวฉันจะใส่หมวกด้วยนะ เพราะถ้าใส่แบบนี้แล้วมันก็จะปิดบังดวงตาและไม่เห็นหน้าก่อนที่เจอกันไงล่ะ ล้อเล่นหน่า!”

 

“มันเป็นมุขแบบเดียวกันในตอนที่พี่ล้ออิโรฮะตอนพูดผิดเลยนะเนี่ย คิดไปคิดมา อิโรฮะเองไม่มีเซนส์ด้านมุขเลยนะ”

 

“เหมือนพี่มีอ่ะ!”

 

“แต่ก็ขอบคุณนะ..”

 

“-///-”

 

“นี่ อิโรฮะจัง ชีวิตนี่มีความสุขใช่ไหม?”

 

ฉันหยักไหล่และได้พูดออกไป

 

“ล่ะมั้งคะ?”

 

“ก็จริงแหละนะเพราะงั้นพวกเราต้องทำงานให้หนักมากกว่านี้แล้วล่ะ!”

 

พวกเราได้มองมาที่กันและกันและหัวเราะออกมา

 

พี่อาเนะได้ปรบมือของเธอและพูด

 

“เอาล่ะจบเรื่องทั้งหมดซักที งั้นสุดท้ายแล้วอิโรฮะจังจะเอาเงินที่ได้มาไปใช้ในสิ่งที่ต้องการ แต่อีกไม่นานก็ต้องหาเพิ่มแล้วน้าาา”

 

 

“อะไรนะคะ หะ อ๋อ…!”

 

“เข้าใจใช่ไหมล่ะ พี่ไม่ได้บอกนะว่าเงินในตอนนี้มันน้อยอ่ะ พี่เองเชื่อว่าจำนวนที่ใช้มันต้องเยอะกว่านี้แน่ๆ ในอนาคต”

 

“ก็ใช่แหละค่ะ ไม่สิ แต่ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ จำนวนแค่นี้น่าจะไม่พอ”

 

“ช่ายย นั่นเลยเป็นเหตุผลที่พี่บอกให้อิโรฮะจังทำงานหนักขึ้นไงล่ะ”

 

“เข้าใจแล้วล่ะค่ะ”

 

ฉันเก็บสมุดบัญชีเข้ากระเป๋าของตัวเองและพยักหน้า

 

ดูเหมือนในที่สุดพี่อาเะนก็เข้าใจฉันแล้วล่ะ

 

เพราะนั่นมันหมายความว่า ฉันจะใช้เงินกับซุปเปอร์แชทได้แล้วยังไงล่ะ!

 

ปาแชทแดง บู้ม บ้าม!

 

ใช่แล้ว!

 

เพื่อสนับสนุนอุตสหกรรมวีทูบเบอร์ ฉันจะคืนกำไรให้ทุกคนเอง!

 

 

[TL : ที่คุยกันมาตั้งนานคือบอกให้อิโรฮะจังทำงานให้หนักเพื่อมีเงินมาปาซุปเปอร์แชทครับ]

 

btw แชทแดงของญี่ปุ่นตกอยู่ที่ 10000 yen (2411 บาท)

 

ในค่าเงินปัจจุบันครับ

 

 

 

 

 

เดียวอีกซักพักจะแปลตอนเก่าๆใหม่ด้วยครับ แฮร่