“…?”

นกสีเหลืองที่เคยเป็นลวดลายบนชุดนอนของเธอกระดุกกระดิก แล้วไม่นานก็มีลูกเจี๊ยบตัวหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้า

เจ้าลูกนกตัวนั้นจิกชุดนอนของเธอแล้วดึงไป แถมยังทึ้งผมของพาเวลล์ เจ้าลูกนกคือดวงวิญญาณนกที่ทำพันธสัญญากับเธอในพระตำหนักสตาเดน

อาเซียหันขวับๆ มองบริเวณโดยรอบ จากนั้นจึงพูดอย่างฉุนเฉียวทั้งที่ใจยังระทึกอยู่

“ทะ ที่ทึ่มน่ะมันเธอต่างหาก! ทำไมพูดไม่ได้มาจนถึงตอนนี้แล้วมาพูดเอาป่านนี้ล่ะ!”

“เธอไม่มีความสามารถถึงพูดไม่ได้น่ะสิ ทำไมถึงบอกว่านั่นเป็นเพราะฉันยากจนเลยไม่มีของว่างกินซะล่ะ”

คงพูดอะไรไม่ออก เจ้านกจึงได้แต่อ้าจะงอยปากพะงาบๆ

อาเซียเขม้นมองเจ้านกด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แล้วเธอก็ขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะจู่ๆ ก็คิดอะไรขึ้นมาได้

“ไม่สิ ยิ่งไปกว่านั้น ดวงวิญญาณพูดได้ด้วยเหรอ”

ในความทรงจำของฉันไม่มีเรื่องแบบนั้นเลยสักนิด อาเซียอดกลั้นคำพูดนั้นไว้ในใจ

ในสถานที่แห่งนี้ แทนที่จะมองว่าดวงวิญญาณ รวมถึงพิธีเรียกดวงวิญญาณ เป็นสิ่งที่เชื่อมพันธะกันกับมวลพลังงานที่สามารถสื่อสารกันได้ มันกลับให้ความรู้สึกเป็นเหมือนการรับรู้ถึงพลังหรือไม่ก็คำอวยพรที่มอบแด่เด็กน้อยวัยสิบขวบเสียมากกว่า

ส่วนใหญ่ก็จะได้ใช้ชีวิตกันอย่างปกติไปตลอดกาล และมีเพียงส่วนน้อยที่ได้รับพลัง

ทว่าในบรรดาคนส่วนน้อยนั้น ผู้ที่รับรู้ได้ถึงการดำรงอยู่ของดวงวิญญาณมีจำนวนเพียงน้อยนิด ส่วนผู้ที่สามารถสื่อสารกับดวงวิญญาณได้ก็ไม่มีอยู่เลยด้วยซ้ำ

เพราะอย่างนั้น ดวงวิญญาณขององค์หญิงอนาสตาเซียที่ครอบครองรูปลักษณ์ที่แท้จริงอันแจ่มชัด ถึงได้รับการยอมรับว่าล้ำค่ามากขนาดนั้น

“ดูเหมือนคนอื่นๆ จะทำไม่ได้กันนี่”

“อ๋อ! หมายความว่าฉันฉลาดงั้นสินะ”

เจ้านกคงไม่อยากยอมรับเรื่องนั้น มันจึงอ้าๆ หุบๆ จะงอยปากอีกสองสามครั้งแล้วพูดอ้อมแอ้มราวกับเรื่องที่ตนเคยพูดไปมีความหมายแบบอื่น

“ไม่ใช่ดวงวิญญาณนกเหรอ”

เนื้อเรื่องบางส่วนเปลี่ยนไปจากต้นฉบับหรือเปล่านะ หรือว่าไม่มีใคร…รู้กันนะ

บางทีอาจจะไม่มีใครรู้ก็ได้ เพราะถ้าหากไม่สามารถสื่อสารกับดวงวิญญาณได้ มองภายนอกก็ดูเป็นเพียงนกที่ส่องสว่างสุกสกาวเท่านั้นเอง

“ถ้าคุยด้วยไม่ได้ ไม่ว่าจะนกหรือเป็นตัวเธอก็เหมือนกันนั่นแหละ รูปร่างหน้าตาก็เป็นนกอีก”

อาเซียล้อเลียนว่าอีกฝ่ายเป็นดวงวิญญาณนกอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงเปลี่ยนเร่ืองก่อนที่เจ้านกจะน้ำตาไหลออกมา

“เธอเป็นดวงวิญญาณแห่งความรู้สึกจริงเหรอ เพราะอย่างนั้นฉันถึงได้เห็นอะไรพวกนั้นเหรอ เมื่อกี้รู้สึกเหมือนรอบตัวลิสมีอะไรแบบหมอกสีๆ ฟุ้งออกมาเลย… ลุงหัวหน้าคนครัวก็มี”

เจ้านกดูเหมือนจะปลื้มปิติเป็นอย่างมาก

อาเซียตัดสินใจว่าเธอจะคลายความสงสัยก่อนที่จะยกย่องความปลื้มปิตินั้น

“มองเห็นแค่ความรู้สึกที่มีต่อตัวฉันเหรอ แล้วเห็นได้แค่ตอนที่ฉันต้องการหรือเปล่า หรือว่าฉันต้องใช้ชีวิตเหมือนกับอยู่บนเนินเขาสายรุ้งตลอดเวลา ถ้าฉันให้มันหยุดก็จะมองไม่เห็นหรือเปล่า”

“การตัดสินใจของฉันเหรอ นั่นหมายความว่ายังไง”

“ควรเชี่ยวชาญในเรื่องอะไรล่ะ”

“ทำยังไงถึงจะเชี่ยวชาญล่ะ”

“หมายความว่าเธอไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงสินะ”

ดวงวิญญาณขบจะงอยปากดังแต๊กๆ พลางพูดตอบ

อาเซียครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะจับเจ้านกตัวนี้ห้อยกลับหัวหลับหางสักครู่หนึ่งดีไหม แต่แล้วก็เงยหน้าขึ้น

ไม่ว่าอย่างไรก็มีสิ่งที่เธอจะได้รับมาผ่านดวงวิญญาณดวงนี้อยู่

วันนี้เธอได้ทำขนมแสนยอดเยี่ยม ‘เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมา’ ทำเค้กที่รู้สึกว่าอร่อยจนเกินจะต้านทาน

“เมื่อกี้ที่ฉันอบขนมออกมาได้ดีมากก็เป็นเพราะเธอเหรอ”

“หือ เธอทำแบบนั้นเองไม่ได้เลยลากตัวฉันไปถึงห้องครัวไม่ใช่เหรอ แถมยังบอกให้ฉันทำ”

“เธอทำด้วยตัวเองไม่ได้สินะ”

“อ๋อ! ถ้างั้นที่ตอกไข่แล้วทำเปลือกหล่นลงไปก็เป็นฝีมือเธอเหรอ”

ดวงวิญญาณพูดตอบโต้กับอาเซียด้วยสีหน้ากึ่งจะร้องไห้

“อ๋อ เพราะงั้นสุดท้ายก็เท่ากับว่าฉันทำเองหมดทุกอย่างเลยนี่ ฉันนี่ยอดเยี่ยมจริงๆ!”

“ถ้างั้นเธอรู้พวกสูตรทำขนมหรือเปล่า หมายถึงพวกแบบว่า ต้องใส่อะไรมากแค่ไหนถึงทำให้รสชาติเป็นยังไง”

อาเซียยิ้มร่าพร้อมกับพยักหน้ารัว

ดีล่ะ หมายความว่าเจ้านี่เป็นหนังสือสารพัดสูตรขนมสินะ

“โอเคๆ! ดีเลย! เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้แล้ว เพราะงั้นช่วงที่อยู่ในวังก็อบขนมสักสิบครั้งแล้วค่อยกลับกันเถอะ”

อาเซียทำหน้าเคร่งขรึมพลางขมวดคิ้ว

“ไม่ใช่แค่นะ อีกประมาณหนึ่งอาทิตย์ก็น่าจะถูกไล่ออกไปจากที่นี่แล้ว ต่อให้อบสองครั้งต่อวันก็ยังต้องใช้เวลาเต็มห้าวันติด”

“อื้อ เพราะฉันทำพันธสัญญากับนกตัวจิ๋วแบบเธอไง เดิมทีที่นี่น่ะ ต้องทำพันธสัญญากับเจ้าแห่งดวงวิญญาณเท่านั้นถึงจะอยู่ต่อได้”

ที่พูดแบบนั้นก็เพื่อล้อเลียนเจ้านก แต่ดวงตาที่เหมือนกับเมล็ดถั่วสีดำของเจ้านกน้อยกลับทอประกายกร้าวผิดปกติ

“ไม่ ไม่ใช่เธอ หมายถึงพวกดินน้ำลมไฟอะไรแบบนี้ ท่านปู่ทำพันธสัญญากับเจ้าแห่งดวงวิญญาณแห่งวาโย ส่วนลูกพี่ลูกน้องฉันก็ทำกับเจ้าแห่งดวงวิญญาณแห่งอัคคี ถึงอยู่ที่นี่ได้ แต่ว่าฉันน่ะเหรอ ก็เพราะทำพันธะกับเธอไง”

“ขอร้องเหรอ ขอร้องเรื่องอะไร”

คำพูดนั้นทำให้จะงอยปากเล็กจิ๋วขบกันดังแต๊กๆ จู่ๆ ก็ทำท่าทีเหมือนพูดอะไรไม่ออกขึ้นมา

“ก็เพราะไม่รู้ถึงได้ขอให้บอกไม่ใช่เหรอ”

พีบีขบจะงอยปากดังแต๊กอีกรอบ

แสงสว่างเปล่งวาบในวินาทีเดียวกันกับคำพูดนั้น

แล้วใบหน้าของอาเซียก็ซีดเผือดลงในพริบตา

“ไม่ได้! ไม่ได้ๆ! ทำให้เล็กลงเร็วเข้า! ทำให้เล็กลงอีกที! เร็ว! … เอ๊ะ”

แสงสว่างวาววับแต่รูปร่างของพีบีกลับเป็นเช่นเดิม ไม่สิ รูปร่างของเจ้านกกลับดูเหมือนเล็กลงยิ่งกว่าเดิมเพราะมัวแต่เปล่งแสงออกมา

“ไม่…ใหญ่ขึ้นแฮะ”

อาเซียเบิกตากว้าง ส่วนพีบีก็กระพือปีกเล็กๆ ด้วยความงวยงง แสงสว่างวาบอีกหลายครั้ง แต่รูปร่างของพีบีก็ไม่ใหญ่ขึ้น

หลังจากทำแบบนั้นอยู่พักใหญ่ ซึ่งอาเซียห้ามปรามไว้ว่าหากทำแบบนี้ต่อไปคงจะกลายเป็นเมล็ดถั่ว พีบีจึงยอมรับความจริง

“ดะ เดี๋ยวสิ จู่ๆ พูดอะไร จู่ๆ ก็เป็นความผิดของฉันเนี่ยนะ”

***

เช้าตรู่วันต่อมา อาเซียลืมตาตื่นขึ้นโดยไม่สามารถเอาชนะความเหนื่อยล้าได้ยิ่งกว่าความง่วงงุน

มัวแต่ชุลมุนวุ่นวายกับพีบีเมื่อคืน ถึงจะนอนหลับไปแต่ก็ไม่รู้สึกเหมือนได้นอนเลยสักนิด

“ฟาฟเนียร์หรืออะไรกำลังพ่นไอร้อนออกมาหรือไงนะ…”

อีกทั้งคงเพราะบรรยากาศร้อนวูบวาบ เธอจึงรู้สึกร้อนขึ้นมานิดหน่อยทั้งที่อยู่ในฤดูหนาว อาเซียลุกขึ้นอย่างเฉื่อยชาแล้วเปิดหน้าต่างออกพร้อมร้องในลำคอ

เพียงแค่ทำพันธสัญญาเท่านั้น แต่พลังก็แกร่งกล้าจนทำให้ทั่วทั้งพระราชวังอบอุ่นขึ้นมาได้ พลังที่ทำให้รู้สึกว่าสมญานามมังกรไฟก็ยังไม่เพียงพอ นี่คือพลังของฟาฟเนียร์ เจ้าแห่งดวงวิญญาณแห่งอัคคี

แรงผลักดันที่ทำให้อเล็กเซย์แซงหน้าเหล่าอาๆ ในราชวงศ์เดียวกันของตัวเอง รวมถึงพ่อแม่ แล้วได้รับเลือกให้สืบทอดตำแหน่งพระจักรพรรดิองค์ต่อไป

และสิ่งที่เหล่าเด็กหญิงเด็กชายผู้เข้าร่วมพิธีเรียกดวงวิญญาณครั้งที่ผ่านมาต้องการ บางทีก็น่าจะเป็นพลังอำนาจแบบนั้น

“บอกให้ใจเย็นลงหน่อยไม่ได้เหรอ”

“ฟาฟเนียร์อายุเท่าไหร่”

สุดท้ายอาเซียก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอตระหนักได้ภายในวันเดียวว่าตนเองไม่สามารถสนทนากับดวงวิญญาณดวงนี้อย่างเป็นเรื่องเป็นราวได้

ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเรื่องดีๆ นะ!

อาเซียยิ้มเผล่พร้อมกับเปิดลิ้นชักชั้นล่างของโต๊ะข้างเตียง มันมีบราวนีดาร์กช็อกโกแลตที่ห่อด้วยกระดาษทึบ

เมื่อวานหลังจากทำสิ่งที่คลับคล้ายคลับคลากับการเข้าเฝ้าพระจักรพรรดิเสร็จ อาเซียก็กลับไปที่ห้องครัวเพื่อบอกข่าวให้พาเวลล์ซึ่งน่าจะตกใจ

แต่พาเวลล์คงยังตามหาเค้กอย่างสุดความสามารถ เธอจึงไม่เจอตัวเขา

อาเซียครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงทิ้งโน้ตไว้ ในระหว่างนั้นก็มองเห็นแบทเทอร์ที่เหลืออยู่ในห้องครัวอย่างอ้างว้างพอดี

เธอจึงใช้มันอบเค้กช็อกโกแลตเนื้อแข็งหน่อยเหมือนบราวนี แล้วเอามันมาด้วย

“อ้ามมม”

เมื่อกัดไปหนึ่งคำ รสชาติเข้มข้นและสัมผัสนุ่มหนึบที่ต่างกับเค้กช็อกโกแลตลาวาก็อบอวลในปากพร้อมทั้งทำให้เธอมีความสุข

“โอเคๆ แต่เดี๋ยวก่อน เธอชื่ออะไรนะ”

“ไม่ ไม่ใช่อันนั้น แบบนั้นฉันก็ชื่อมนุษย์เฉยๆ สิ แต่ฉันมีชื่อว่าอาเซียอยู่ไง ส่วนเจ้านั่นก็ชื่อว่าฟาฟเนียร์”

อาเซียพยักเพยิดไปกลางอากาศตรงจุดที่รู้สึกได้ถึงความร้อนด้วยสายตา เจ้านกร้องจิ๊บๆ แล้วจิกบราวนีเข้าปากอย่างมูมมาม

เป็นแค่เจ้าตัวร้องจิ๊บๆ แท้ๆ แต่ดูทำเบ่งเข้าสิ อาเซียบ่นงึมงำพลางเกยคางกับขอบหน้าต่างแล้วเคี้ยวบราวนีหงุบหงับ

พระอาทิตย์เพิ่งขึ้นพร้อมกับย้อมสีท้องฟ้าเป็นสีฟ้าและสีชมพู

“ก็ดี ถ้างั้นชื่อของเธอคือพีบี”

“ขนาดลูกเจี๊ยบยังต้องมีชื่อเลย แล้วท่านมหาดวงวิญญาณแสนประเสริฐจะไม่มีแม้แต่ชื่องั้นเหรอ”

“สง่าจะตายไป พี-บี”

“อ๊ะ รู้ด้วยเหรอ”

แล้วพิธีเซ่นไหว้อาหารแด่ดวงวิญญาณของอาเซียกับเจ้านกก็ดำเนินต่อไปไม่นานนัก อาเซียสะดุ้งเฮือกขึ้นมาพร้อมกับเขม้นมองเจ้านก

“พวกเราต้องมีกฎระหว่างกันแล้วล่ะ”

อาเซียกุมตัวเจ้านกด้วยมือสองข้างแล้วเขย่าไปทางซ้ายสามครั้ง และทางขวาอีกสามครั้ง จากนั้นจึงยอมปล่อย เจ้าลูกเจี๊ยบที่ยืนเกาะขอบหน้าต่างซวนเซไปมา

“พวกเราต้องมีกฎระหว่างกันแล้วล่ะ”