อหังการซาตานเถื่อน ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน 19

Now you are reading อหังการซาตานเถื่อน ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน Chapter 19 at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

เสื้อเชิ้ตยาวคลุมหัวเข่าของเพเรอคลิสเป็นอาภรณ์ชิ้นเดียวที่อยู่บนร่างกายบอบช้ำของหล่อนยามนี้ หยาดน้ำตาทะลักรินไหลอาบแก้ม กลีบปากอิ่มบวมช้ำเพราะถูกจุมพิตหนักหน่วงมาตลอดทั้งคืนเม้มเป็นเส้นตรง ความทรมานกัดกินหัวใจอย่างอำมหิต ทุกก้าวที่เหยียบย่ำลงไปบนพื้นเย็นเฉียบ มันไม่ต่างจากการเดินย่ำลงไปบนตะปูแหลมคม หล่อนรวดร้าวและกำลังจะขาดใจตาย

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเป็นยิ่งกว่าตราบาป มันเปรียบประดุจลูกธนูอาบยาพิษที่พุ่งเข้าปักกลางหัวใจ เพเรอคลิสพลาดมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหล่อนอย่างไม่เต็มใจ และเขาก็ต่อต้านด้วยการขว้างเศษเงินใส่หล่อนอย่างเหี้ยมโหด

หล่อนไม่อาจจะค้นหาเหตุผลได้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ขึ้นไปอยู่บนเตียงของเพเรอคลิสแบบนั้น และทำไมถึงได้ขนาดสติถึงขนาดยั่วยวนชวนเขาทำสงครามสวาท รู้เพียงแต่ว่าตอนนั้น ร้อนรุ่มไปทั้งตัว

แสนดีสะอื้นไห้ หยุดเดินและพิงกับผนังเย็นเฉียบ ใบหน้างามเงยขึ้นปล่อยหยาดน้ำตาให้ทะลักออกมาอย่างสุดจะกลั้น สองเท้าไม่มีแรงพอที่จะพยุงกายเอาไว้ได้อีก ในที่สุดก็ทรุดลงกับพื้น นั่งร้องไห้อย่างน่าเวทนา

สำหรับหล่อนแล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนแต่คือความมหัศจรรย์ แม้เขาจะไม่ได้คิดจะรับผิดชอบ แต่ก็ไม่ควรจะว่าร้ายหล่อนแบบนี้ หญิงสาวสะอื้นไห้ไม่หยุด ทุกถ้อยคำที่เพเรอคลิสสาดซัดใส่มารดาและก็หล่อนยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท

หล่อนรักเขา ไม่ได้เสียใจกับเหตุการณ์สวาทเมื่อคืนนี้เลย แต่เขา… เขากลับโกรธแค้นอย่างบ้าคลั่ง เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงในแบบที่มังกรดำอย่างเขาต้องการ หล่อนคงจะจืดชืดเกินไป ไม่เร่าร้อนถึงใจเหมือนกับผู้หญิงคนๆ ก่อนของเขาสินะ

หัวใจไม่รักดีเต็มไปด้วยความน้อยใจ แม้จะรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ แต่ก็อดที่จะหวงแหนไม่ได้

“แซนดี้จะไม่มาให้คุณชายใหญ่เห็นหน้าอีกแล้วล่ะค่ะ”

หล่อนพึมพำเสียงสั่นเทา ความเจ็บปวดยังคงกระหน่ำเข้าใจหัวใจไม่ขาดสาย หล่อนเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ ว่าทำไมถึงยังรักผู้ชายคนนี้ ทั้งๆ ที่เขาใจร้ายเหลือเกิน แต่คำตอบก็คือรัก และก็รักอย่างไม่มีเหตุผล

หญิงสาวกัดฟันลุกขึ้นยืน เดินโซซัดโซเซมุ่งหน้ากลับสู่ห้องพักด้วยความทุกข์ทรมานแสนสาหัส โดยไม่รู้ว่ามีสายตาอ่อนแสงของใครบางคนยืนเฝ้ามองอยู่ จนหล่อนหายเข้าไปในอาณาเขตของเรือนพักแล้วนั่นแหละ ดวงตาคู่นั้นจึงเปลี่ยนทิศทางไป

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

“แซนดี้ เธอเป็นยังไงบ้าง”

เดลล่าที่มาดักรออยู่หน้าห้องพักของแสนดีรีบละล่ำละลักถามเพื่อนรัก เมื่อเห็นเจ้าหล่อนเดินโซซัดโซเซกลับมา

“เธอ… เธอจำเป็นต้องไปหาหมอไหม แซนดี้”

ร่างของแสนดีถูกเดลล่าดึงเข้าไปกอด และลูบหลังปลอบใจ “ไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ฉัน… ฉันรู้ว่าเธอไม่มีทางทำอย่างพี่คนอื่นคุยกันแน่”

“ฉัน…” แสนดีร้องไห้สะอึกสะอื้น

เดลล่าค่อยๆ ดันเพื่อนรักออกห่าง ก่อนจะอุทานออกมาอย่างเวทนา

“เหมือนถูกโทรมมาเลยแซนดี้ คุณชายใหญ่คงใจร้ายกับเธอมากใช่ไหม” เดลล่ามองเพื่อนด้วยความสงสาร ยกมือขึ้นลูบหน้า และเช็ดน้ำตาให้อย่างปลอบประโลม

“เข้าห้องก่อนเถอะนะ แล้วเราค่อยคุยกัน”

แสนดีไม่ได้พูดอะไรออกมา นอกจากยอมปล่อยให้เดลล่าลากร่างบอบช้ำของตัวเองกลับเข้าไปในห้อง

“นั่งตรงนี้ก่อนนะ” เดลล่าจับแสนดีนั่งลงกับเตียง ก่อนจะเอ่ยถาม “เธอต้องการอะไรไหม ผ้าเย็นๆ สักผืนดีไหม”

แสนดีส่ายหน้าน้อยๆ “ขอบใจนะเดลล่า แต่ฉันไม่อยากได้อะไรหรอก”

เดลล่าถอนใจเบาๆ ก่อนจะทรุดนั่งลงข้างๆ เพื่อน พร้อมกับยื่นมือไปคว้ามือของแสนดีมากุมเอาไว้ บีบให้กำลังใจ

“แซนดี้เธอเจ็บตรงไหนไหม”

คนถูกถามร้องไห้แต่ก็ส่ายหน้าไปมา

“ถ้าไม่เจ็บแล้วร้องไห้ทำไม มีอะไรบอกฉันได้นะแซนดี้ ฉันยินดีจะยืนอยู่ข้างๆ เธอเสมอ”

“เดลล่า” แสนดีโผเข้ากอดเพื่อนรักแน่น ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจกับบ่าของเพื่อน

“ฉัน…ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ฉัน… ฉันไม่ได้เสียใจเลยกับสิ่งที่เกิดขึ้น” หญิงสาวสะอึกสะอื้นและพูดต่อ “แต่คุณชายใหญ่โกรธฉันมาก เขาคงรังเกียจที่เผลอมาเกลือกกลั้วกับผู้หญิงอย่างฉัน”

“โธ่ แซนดี้”

เดลล่าพูดไม่ออก น้ำตาซึม รู้สึกเสียใจไปกับเพื่อนเช่นกัน

“ฉันคงอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว”

เดลล่าดันร่างของเพื่อนรักออกห่างเล็กน้อย ก่อนจะถามเสียงตกใจ “แล้วเธอจะไปไหนแซนดี้ เธอไม่มีที่ไปนะ”

“ฉันก็ไม่รู้ แต่ฉันคงอยู่สู้หน้าคุณชายใหญ่ไม่ได้อีกแล้ว ฉัน… ฉันไม่อยากทำให้คุณชายใหญ่ลำบากใจ…”

“เธอก็อยู่ที่นี่ แต่ไม่ต้องเข้าไปรับใช้ในตึกใหญ่ก็พอ แค่นี้ก็ไม่ต้องเจอกับคุณชายใหญ่แล้ว”

“แต่ฉัน… ฉันกลัวใจตัวเอง ฉันกลัว… กลัวว่าตัวเองจะหาเรื่องเข้าใกล้คุณชายใหญ่อีก แล้วก็… จะเกิดเรื่องแบบนั้น”

เดลล่าจ้องหน้าเพื่อนอย่างพิจารณา ก่อนจะพูดออกมาด้วยความแคลงใจเป็นที่สุด

“เอาตรงๆ นะ ฉันกับเธอคบกันมาตั้งนาน เธอไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะกระโจนขึ้นเตียงกับผู้ชายง่ายๆ สักหน่อย และอีกอย่างเธอก็แอบรักคุณชายใหญ่มาตั้งแต่นานแล้วนี่ แต่ทำไมพึ่งมาเกิดขึ้นตอนนี้ล่ะ”

แสนดีส่ายหน้าไปมาอย่างจนปัญหาจะหาคำตอบ “ฉันไม่รู้… ฉันไม่รู้จริงๆ เดลล่า”

“เอาเถอะ ไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว คิดเสียว่ามันคือความฝันก็แล้วกันนะแซนดี้ ลืมมันซะ”

แสนดีก้มหน้ามองฝ่ามือตัวเอง สะอื้นไม่หยุด “ถ้าฉันลืม… คุณชายใหญ่ได้อย่างที่คิดก็ดีสิ”

“เธอก็คิดเสียสิว่าคุณชายใหญ่เป็นซาตาน เป็นผู้ชายจิตใจเหี้ยมเกรียม ดูสิ ทำเธอจะช้ำไปทั้งตัวเลย ทำไมไม่ปรานีกันบ้างเลยนะ” เดลล่าพูดอย่างโมโหแทนเพื่อนก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างอ่อนใจ เพราะดูท่าทางของแสนดีแล้วไม่มีทีท่าจะโกรธแค้นอะไรเพเรอคลิสเลยสักนิด

“ความรักมันทำให้คนตาบอดจริงๆ สินะ”

แสนดีเงยหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมองเพื่อนรัก “ความรักไม่ได้ทำให้คนตาบอดหรอกเดลล่า แต่ความรักทำให้เรามองเห็นแต่สิ่งดีๆ ของคนที่เรารักมากกว่าเท่านั้น”

“แล้วมันต่างจากตาบอดตรงไหนกันล่ะ”

แสนดีไม่ได้โต้แย้งเพื่อนอีก ได้แต่นั่งนิ่ง เดลล่าเห็นแล้วก็ถอนใจออกมาอีกระลอก

“พักผ่อนนะแซนดี้ วันนี้หยุดงานสักวันเถอะ”

“ขอบใจมากนะเดลล่า”

“อืม” เดลล่าพยักหน้าเล็กน้อย มองเพื่อนรักอย่างสงสาร “เดี๋ยวฉันจะออกไปแก้ข่าวให้เธอเอง”

“อย่าลำบากเพื่อฉันเลย ให้เขาพูดกันไปเถอะ”

“ได้ไงล่ะ เธอเสียหายหมด แล้วอีกอย่างคุณชายใหญ่ต่างหากที่เป็นคนผิด ไม่ใช่ผู้หญิงน่าสงสารอย่างเธอสักหน่อย เอาล่ะ พักผ่อนได้แล้ว ฉันไปทำงานก่อน เดี๋ยวพักเที่ยงจะแวะมาเยี่ยมใหม่”

แสนดียิ้มทั้งน้ำตามองเพื่อนรักด้วยความซาบซึ้งใจ

เดลล่าเปิดประตูจะก้าวออกไป ก็สวนกลับร่างของโสภาพอดี

“สวัสดีจ้ะป้าโซเฟีย”

โสภาที่หน้าบูดบึ้งไม่ตอบ แต่รีบกระชากประตูห้องให้ปิดสนิทลง และตรงปรี่เข้ามาตบหน้าของแสนดีทันที

“โอ๊ย แม่ตบฉันทำไมคะ” แสนดีที่บอบช้ำทั้งตัวและหัวใจครางแผ่วเบาอย่างเสียใจ

โสภาท้าวสะเอวจ้องหน้าเขม็ง ก่อนจะจิกผมของบุตรสาวแรงๆ จนแสนดีต้องร้องขอความเมตตา

“แม่คะ แม่ปล่อยผมฉันก่อน ฉันเจ็บ…”

“แค่นี้มาทำเป็นเจ็บ แล้วมึงทำพลาดทำไม!”

“ทำพลาด?” แสนดีมองหน้ามารดาด้วยความไม่เข้าใจ “ฉันทำอะไรพลาดคะแม่ ฉันไม่เข้าใจ”

“ก็เรื่องไอ้คุณชายใหญ่ไง”

“แม่.. แม่หมายความว่ายังไงคะ”

“กูอุตส่าห์ใส่ยาปลุกเซ็กซ์ให้มึงกิน เพื่อที่มึงจะได้ร้อนแรงถูกใจไอ้คุณชายใจ แต่มึงก็ทำแผนกูพังหมดเลย”

“แม่?!”

“ไอ้คุณชายใหญ่ไม่หลงมึงยังไม่พอ แต่มันยังขู่กูกลับอีกด้วย เห็นไหมว่าตอนนี้กูแพ้มันแล้ว”

“นี่แม่… แม่วางยาฉันอย่างนั้นเหรอคะ” แสนดีครางออกมาเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงของลมหายใจ หล่อนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแม่… แม่แท้ๆ จะทำกับหล่อนได้ถึงเพียงนี้

“ก็ใช่น่ะสิ แต่มึงก็ดันทำพลาด เสียตัวให้มันไปแล้ว แต่กลับทำให้มันจดทะเบียนสมรสด้วยไม่ได้” นิ้วชี้ของโสภาจิ้มที่หน้าผากของแสนดีแรงๆ จนหญิงสาวแทบหงายหลัง

“มึงนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ เลยอีแซนดี้!”

แสนดีพูดไม่ออก รู้สึกราวกับถูกชกจนน็อกคาเวที สิ่งที่รู้ตอนนี้มันทำให้หล่อนยิ่งอดสูมากขึ้นเป็นทวีคูณ เพเรอคลิสไม่ผิดจริงๆ ด้วย เขาไม่ได้ทำอะไรเลย มีแต่แม่ของหล่อน และก็หล่อนเท่านั้นที่ผิด ดังนั้นเรื่องที่เกิดขึ้น เขาจึงไม่ต้องรับผิดชอบน่ะถูกต้องแล้ว

“แม่… แม่ไม่น่าทำกับฉันแบบนี้เลย”

“กูต้องการเป็นหนึ่งในเจ้าของดาร์กอน คาสเทลโล แต่มึงก็ทำให้กูผิดหวัง อีลูกระยำ!”

โสภาตบตีแสนดีนับครั้งไม่ถ้วน แต่หญิงสาวไม่ขัดขืน นั่งนิ่งให้มารดาทุบตีจนสาแก่ใจ จนโสภาเหนื่อยอ่อนไปเอง

“จำเอาไว้นะ กูจะไม่ยอมหยุดแค่นี้หรอก” แล้วโสภาก็กระชากประตูเปิดและก้าวออกไปอย่างโมโห เดลล่าที่แอบฟังอยู่รีบก้าวออกจากที่ซ่อน และเข้ามาหาแสนดีในห้องอีกครั้ง

“แซนดี้… เธอไม่น่ามีแม่แบบนี้เลยนะ”

แสนดีเงยหน้ามองเพื่อนรัก ก่อนจะฝืนยิ้ม “ฉันไม่เป็นไรเดลล่า เธอไปทำงานเถอะ”

เดลล่าร้องไห้ออกมาด้วยความสงสารในชะตากรรมของเพื่อน ตอนนี้ชีวิตของแสนดีโหดร้ายกว่าชีวิตของนางซินก้นครัวเสียอีก

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด