“งั้นแซนดี้ก็จะไม่ใช่ผู้หญิงของพี่เพนน์อีกต่อไป และผมก็มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรแซนดี้ก็ได้”

เพเรอคลิสกระชากคอเสื้อของน้องชายอย่างลืมตัว นัยน์ตาคมกริบจ้องมองด้วยความเหี้ยมเกรียม

“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ มาริออส”

มาริออสสะบัดจนหลุดคอเสื้อหลุดจากมือของพี่ชาย และถอยออกห่างเล็กน้อย

“พี่เพนน์ห้ามผมได้เหรอครับ”

“มาริออส!”

“ขอตัวนะครับ”

มาริออสเค้นเสียงแข็งกระด้างออกมา ก่อนจะเดินออกไปจากห้องของเพเรอคลิส ลาซาลอสกับเนโลคลิสถอนใจยาวๆ ก่อนจะขอตัวตามน้องชายคนเล็กออกไป

“ผมไปดูเจ้ามาร์ซก่อนนะครับพี่เพนน์”

เพเรอคลิสไม่ตอบ แต่หมุนตัวหันหลังและปาชุดนอนในมือลงกับเตียงอย่างโมโห กรามแกร่งขบกันแน่นจนกระตุกเป็นริ้วๆ

“ก็ลองแตะต้องแซนดี้ดูสิ มาริออส พี่ตะบันหน้านายยับแน่”

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

“เฮ้ เดี๋ยวสิมาร์ซ”

ลาซาลอสเรียกน้องชายเอาไว้

มาริออสหยุดเดิน ก่อนจะหันมายิ้มให้กับพี่ชายคนที่สาม “พี่ลาซมีอะไรหรือครับ”

“เมื่อกี้ยังหน้าบูดอยู่เลย ทำไมตอนนี้ยิ้มกริ่มเชียวล่ะ”

“ก็ผมไม่ได้อารมณ์เสียนี่ครับ ทำไมจะยิ้มไม่ได้ล่ะ”

ลาซาลอสหรี่ตาจ้องหน้าน้องชาย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน “นายนี่มันเจ้าเล่ห์นักนะ ไปบีบบังคับพี่เพนน์แบบนั้นทำไม”

“ก็ผมสงสารแซนดี้นี่ครับ ตอนที่พวกเราเข้าไปในห้องไม่เห็นหรือครับว่าเธอหน้าตาซีดเผือดแค่ไหน คงตกใจมากเลยทีเดียว”

“อย่าบอกนะว่านายชอบแซนดี้” เนโลคลิสที่พึ่งเดินเข้ามาสมทบเอ่ยถาม แต่มาริออสส่ายหน้าดิก

“ผมไม่ได้ชอบครับ แต่สงสารมากกว่า”

เนโลคลิสยกขึ้นแนบหู “สวัสดีครับ เนโลคลิสพูดครับ”

“สวัสดีค่ะคุณเนโลคลิส ซาเวลลาส”

เสียงผู้หญิงในสายไม่คุ้นหูเท่าไหร่นัก เนโลคลิสเลิกคิ้วแปลกใจ “คุณโทรผิดหรือเปล่าครับ ปกติผมไม่พูดสายกับผู้หญิง”

“ไม่ผิดหรอกค่ะ”

น้ำเสียงของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยความโกรธเคืองจนสัมผัสได้อย่างชัดเจน “แต่ผมไม่รู้จักคุณ”

“แล้วถ้าฉันบอกว่าตัวเองชื่อ เข็มหอม สวัสดิกุล ล่ะคะ พอจะจำได้หรือเปล่า”

ชื่อคุ้นหู แต่มันนานเหลือเกินที่เคยได้ยินชื่อนี้

“เข็มหอม สวัสดิกุล?”

“ถ้านึกไม่ออก ฉันจะบอกให้ก็แล้วกันค่ะ ฉันคือภรรยาของคุณยังไงล่ะคะ ภรรยาที่คุณทอดทิ้งไปถึงแปดปีเต็มน่ะ”

เนโลคลิสยืนนิ่ง เรื่องราวเมื่อแปดปีก่อนย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง

“และไม่ต้องกังวลนะคะว่าฉันจะโทรมาเรียกร้องอะไรจากผู้ชายใจดำอย่างคุณ เพราะที่ฉันโทรมา ฉันต้องการหย่าค่ะ”

“เรื่องนี้เราไม่ควรจะคุยกันทางโทรศัพท์”

“แน่นอนค่ะ เราไม่ควรจะคุยกันทางโทรศัพท์อยู่แล้ว”

เสียงแหลมเล็กโกรธจัดยังคงดังมาตามสาย

“ผมจะไปพบคุณทันทีที่จะสามารถทำได้”

“ฉันรอไม่ไหวค่ะ คุณมีเวลาแค่สิบห้าวันสำหรับการเดินทางมาหาฉันที่เมืองไทย และเราจะหย่าขาดกันทันทีเมื่อคุณมาถึง”

“เราจะพูดกันเมื่อผมพบคุณ แค่นี้นะครับ แล้วพบกัน”

แม้เสียงแหลมเล็กจะยังตะโกนผ่านสายโทรศัพท์ข้ามประเทศมาเข้าหู แต่เนโลคลิสก็เลือกที่จะตัดสายทิ้ง ใบหน้าหล่อจัดเคร่งขรึมยามส่งโทรศัพท์ไร้สายคืนให้กับสาวใช้

“คุณเนลเป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ”

“ผมสบายดี มีอะไรก็ไปทำเถอะ”

หลังของสาวใช้หายไปจากสายตาแล้ว เนโลคลิสก็ระบายลมหายใจออกมาอย่างอ่อนล้า

เข็มหอม สวัสดิกุลหรือ

เขาเกือบลืมชื่อของผู้หญิงคนนี้ได้อยู่แล้วเชียว ถ้าหล่อนไม่โทรไม่หาในวันนี้

มือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าแรงๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากตัวตึกใหญ่เงียบๆ