อันดับแรกของทั่วโลก 20 กลุ่มคนโง่
เฉินตงเพิ่งตระหนักได้ถึงอารมณ์ของตนเอง เขาจึงหน้าแดงโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร!”
จากนั้นเขาก็รีบขึ้นไปชั้นบน
เฉินตงแทบรอไม่ไหวที่จะบอกข่าวดีกับลู่หยวนเกอและคนอื่น ๆ ท้ายที่สุด พวกเขากังวลอยู่แล้วว่าพวกเขาจะเพิ่มเช้าวันรุ่งขึ้นอีกคืนหนึ่ง
แต่กลับไปที่หอพัก 402 ลู่หยวนเกอและคนอื่น ๆ หลับไปแล้ว พวกเขามักจะมีนิสัยชอบงีบหลับอยู่เสมอ
เฉินตงเกรงใจเกินกว่าจะรบกวนพวกเขา ดังนั้นเขาจึงนอนบนเตียงและอ่านหนังสือ
เฉินตงมักจะค่อนข้างสงบ และโดยทั่วไปสามารถทำ “ความสุขและความโกรธโดยไม่แสดงสี” แต่วันนี้มีความสุขมาก เซี่ยวเซียวทำให้เขาประหลาดใจอย่างมาก หลังจากอ่านหนังสือมาระยะหนึ่งแล้ว เฉินตงก็หัวเราะออกมาดัง ๆ อย่างช่วยไม่ได้
“ฮ่า ๆ ๆ …”
แค่หัวเราะครั้งหรือสองครั้ง แต่เฉินตงก็หัวเราะสาม สี่ ห้า และหกครั้ง
ในตอนแรกลู่หยวนเกอตื่นขึ้น และถามเฉินตงอย่างสับสน
เฉินตงส่ายหัวและพูดว่า “ไม่มีอะไร!”
ต่อมาซือไคตื่นขึ้น และมองเฉินตงอย่างน่าสงสัย
เฉินตงรีบโบกมือและพูดว่า “ไปนอนซะ!”
ในท้ายที่สุด ผู้คนในหอพัก 402 ก็ตื่นขึ้น เมื่อมองไปยังเฉินตงที่ยิ้มแย้มอยู่เสมอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีสิ่งผิดปกติอยู่ในใจ สงสัยว่าเฉินตงบ้าไปแล้วหรือเปล่า เขารู้สึกหดหู่จากเมื่อคืนนี้ ถึงเช้าวันนี้ใครถามก็ไม่พูด แต่ตอนนี้กลับหัวเราะอีกก็ยังยิ้มเหมือนคนโง่!
“ฮ่า ๆ ๆ …”
เฉินตงหัวเราะอีกครั้ง และวางหนังสือลงบนใบหน้า เขย่าตัวจากทางด้านข้าง พลิกตัวไปบนเตียง โดยไม่รู้ว่าเขามีความสุขกับอะไร
พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าในจินตนาการของเฉินตง เขาและลูก ๆ ของเซี่ยวเซียวรู้วิธีทำซอสถั่วเหลืองอยู่แล้ว
ในที่สุดลู่หยวนเกอก็อดไม่ได้ ก้าวไปข้างหน้าและแตะหน้าผากของเฉินตง และพูดอย่างกังวลใจ “เราควรไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจอาการไหม?”
เฉินตงรีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า “อา ไม่เป็นไร นายไปนอนได้แล้ว … เฮ้ ตื่นกันหมดเลยเหรอ?”
เฉินตงพบว่าทุกคนในห้องต่างมองมาที่เขา
“นายไม่รู้เหรอ?” ลู่หยวนเกอพูดอย่างหงุดหงิด “นายพอใจอะไร บอกฉันและแบ่งปันกับพี่น้องบ้างสิ!”
เฉินตงกระแอมในลำคอ จากนั้นเขาก็บอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้และวันนี้
นี่เป็นสิ่งที่มีความสุขและต้องแบ่งปันกับทุกคน
มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเซี่ยวเซียวกำลังช่วยเฉินตง
แน่นอนว่ามีความสนุกสนานในหอพัก 402!
“ด้วยความช่วยเหลือของเซี่ยวเซียว โอกาสในการชนะของเราจะยิ่งมากขึ้น!”
“เฉินตงยังคงมีเสน่ห์ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเซี่ยวเซียวจะตกอยู่ใต้น้ำมือของเขา!”
“เฮ้ อย่าพูดเรื่องไร้สาระ …” เฉินตงโบกมือแล้วพูดว่า “ฉันไม่เห็นว่าเซี่ยวเซียวน่าสนใจสำหรับฉันในตอนนี้ แต่แค่ไม่ชินกับวิธีที่พวกเขารังแกน้อยลง เราควรขอบคุณและไม่อยากล่วงประเวณีคนอื่น ไม่ดี อย่าบอกใครเรื่องนี้ เซี่ยวเซียว ช่วยเราอย่างลับ ๆ และมันก็ไม่ดีที่พี่ต้าหลี่จะรู้”
แม้ว่าเฉินตงจะบอกอย่างใหญ่โต แต่จริง ๆ แล้วเขามีเสี่ยวจิ่วจิ่ว ซึ่งเป็นผู้หญิงที่สวยราวกับเซี่ยวเซียว และบอกว่าเขาไม่คิดว่ามันเป็นของปลอม
แต่ก็คิดในใจเหมือนกันว่าพูดไม่ดี
ดังคำโบราณกล่าวไว้ว่า ความชั่วร้ายและความโอหังล้วนเป็นหัวหน้า โดยไม่คำนึงถึงการกระทำ และไม่มีนักบุญใดในโลก
แน่นอนว่าทุกคนเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียง
ต่อมา เฉินตงเริ่มพูดถึง “การหาเพื่อน” อีกครั้ง
“โหวฉางชิงบอกว่า เซี่ยวเซียวสามารถช่วยเราลากมันได้มากสุดหนึ่งสัปดาห์ ถ้าเซี่ยวเซียวรับมือฉันไม่ได้ พี่ต้าหลี่จะส่งคนอื่นไป แต่พวกเรายังน้อยเกินไป และเฉาเฉิงอันก็สู้ได้ง่ายดาย โหวฉางชิงหมายถึง ที่มีคนช่วยเหลือ สรุป ก็คือการใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้เพื่อพัฒนาอย่างรวดเร็ว”
ที่จริงแล้ว ไม่จำเป็นสำหรับโหวฉางชิงที่จะบอกว่าเฉินตงเองก็ตั้งใจจะทำเช่นเดียวกัน
ซือไคและเฝิงบินมองหน้ากัน ทั้งคู่เพิ่งมาที่โรงเรียนนี้ แล้วพวกเขารู้จักใครได้ยังไง!
ลู่หยวนเกอกล่าวว่า “โรงเรียนซานจง เป็นนักเรียนในท้องถิ่นเสมอ และนักเรียนที่ไม่ใช่คนในท้องถิ่นก็ถูกรังแก ใช้ปีแรกเป็นตัวอย่าง หลังจากไปโรงเรียนเพียงไม่กี่วัน นักเรียนในท้องถิ่นจำนวนมากก็ถูกซ่งเฉียวทุบตี และเฉาเฉิงอัน … แน่นอนว่ามันถูกลากไปที่ห้องน้ำหรือสวนเพื่อต่อสู้ ยามไม่รู้ แต่ที่จริงแล้ว จำนวนนักเรียนนอกเมืองก็สูงขึ้น เพราะทุกคนเพิ่งมาถึง ไม่รู้จักกัน เป็นแค่คนที่หลงทาง ขาดคนนำทาง …”
ลู่หยวนเกอพูดในขณะที่มองไปที่เฉินตง “ฉันคิดว่านายค่อนข้างเหมาะสมกับบทบาทนี้แล้ว”
ซือไคตามด้วย “ใช่ เฉินตงค่อนข้างเหมาะสม เนื่องจากเขาบอกว่าเขาจะไปในวันเดียวกัน เขายังคงต่อสู้กับซ่งเฉียวและเฉาเฉิงอัน พี่น้องใหญ่ต่างก็เล่นกันอย่างสนุกสนาน เมื่อเร็ว ๆ นี้ศักดิ์ศรีของนายสูงขึ้นเรื่อย ๆ และนักเรียนต่างชาติหลายคนยกย่องเฉินตงว่าวินเนอร์ผู้มีความสามารถ”
“จริงเหรอ?” เฉินตงเป็นที่รู้จักกันดีอยู่แล้ว แต่เขาไม่รู้ และเขาหมายถึง “เส้นผมบังภูเขา”
“ใช่!” ลู่หยวนเกอกล่าวอย่างเด็ดขาด “ภายใต้ธงของนายจะต้องไม่มีปัญหา เรื่องนี้ฉันจะเป็นคนจัดการ ฉันจะติดต่อนายเป็นการส่วนตัว!”
เฉินตงเชื่อในความสามารถในการ “สื่อสาร” ของลู่หยวนเกอ พยักหน้าและกล่าวว่า “งั้นได้ นายไปหาเลย แต่ต้องหาคนที่น่าเชื่อถือได้นะ!”
“อือ วางใจได้”
คุยเรื่องพวกนี้แล้วเห็นว่ายังเช้าอยู่ ทุกคนก็งีบหลับกันอีก
เฉินตงยังคงนอนไม่หลับ เขายิ้มขณะอ่าน
เฉินตงมีความสุข แต่หวังหยิงอารมณ์เสียมาก
หวังหยิงรอให้เซี่ยวเซียวจัดการเฉินตง แต่ไม่ได้กลับบ้านเป็นพิเศษตอนเที่ยงวันนี้ และอยู่ที่มุมทางเดินห้องสมุดกับเซี่ยวเซียว
ยี่สิบนาทีผ่านไป ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หนึ่งชั่วโมงผ่านไป …
เฉินตงที่จะไปห้องสมุดตอนเที่ยงทุกวัน ดูเหมือนจะไม่แปลกใจเลยตอนเที่ยงวันนี้
หวังหยิงเล่าว่าเธอรอเฉินตงอยู่ในสวนเล็ก ๆ สองคืนติดต่อกัน และขาของเธอถูกยุงกัด
อะไรเนี่ย …
ห้องสมุดไม่มียุง แต่ทางเดินร้อน และไม่มีเครื่องปรับอากาศ
อากาศที่ร้อนอบอ้าวทำให้หวังหยิงหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ และยิ่งหงุดหงิดก็ยิ่งร้อนขึ้น นี่เป็นวงจรอุบาทว์
เซี่ยวเซียวรู้ว่าเฉินตงจะไม่มาเลย แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติกับเธอ
หวังหยิงทนความร้อนไม่ไหว เธอเปิดคอปกเสื้อแล้วพัดมัน
เซี่ยวเซียว “ยิ้ม” ด้วยรอยยิ้ม “เธอไม่ระวังตัวหน่อยเหรอ ฉันเห็นอะไรต่อมิอะไรแล้ว …”
“เห็นแล้วก็เห็นไปเถอะ เธอเป็นผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชายซะหน่อย อีกอย่างเราโตมาด้วยกัน อาบน้ำด้วยกันบ่อย ๆ มีอะไรที่ไม่เคยเห็นบ้างล่ะ?”
“ขอบคุณที่ฉันเป็นผู้หญิง ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องทึ่งในตัวเธอ ฉันมีรูปร่างที่ดีตั้งแต่อายุยังน้อย …” เซี่ยวเซียวดึงคอเสื้อของหวังหยิงขึ้น เพราะกลัวว่าจะถูกเด็กผู้ชายคนหนึ่งมองเห็นผ่านไป
หวังหยิงยิ้ม “ฉันอิจฉาขายาวทั้งสองของเธอจัง!”
ทั้งสองสาวมีความสัมพันธ์ที่ดีเสมอมาตั้งแต่ชั้นประถมจนถึงตอนนี้
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเซี่ยวเซียว “มีความสามารถมากกว่า” หวังหยิงจึงยังคงกลัวเซี่ยวเซียวอยู่ในใจเล็กน้อย
“ทำไมเฉินตงยังไม่มา …” หวังหยิงยื่นหัวออกมา และมองที่ประตูห้องสมุดด้วยท่าทางผิดหวัง
“แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง?” เซี่ยวเซียวยักไหล่
“ฉันโกรธจริง ๆ ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงหลีกเลี่ยงได้ทุกครั้ง?” หวังหยิงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ
หวังหยิงโกรธมาก เซี่ยวเซียวซุ่มโจมตีคนไปมากกว่าโหลในตอนเที่ยงของวันนี้ แน่ล่ะว่าเฉินตงอาจถูกทุบตีจนโกลาหล แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมมา เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะเป็นศาสดาพยากรณ์?
“อย่าโกรธเลย รออีกหน่อยเถอะ!” เซี่ยวเซียวปลอบหวังหยิง “เธอเก่งเรื่องโบกมือ สอนฉันหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ!”
หวังหยิงเริ่มสนใจในทันที และสอนเซี่ยวเซียวให้โบกในทันที
“เธอทำสิ่งนี้ก่อน จากนั้นทำอย่างนั้น … ใช่ ฮ่าฮ่า นั่นแหละ!เซี่ยวเซียว เธอฉลาดเกินไป เธอทำมันได้ในครั้งเดียว!”
ที่มุมทางเดินห้องสมุด หวังหยิงและเซี่ยวเซียวสั่นพร้อมกัน
“ซูเหอ ซูเหอ ซูเหอ … ซูเหอซูเหอเหอซูเหอซูเหอ …” หวังหยิงร้องเพลงอย่างสั่นสะท้าน
“และนี้ ฉันจะสอนเธอให้เต้นรำนี่ … ดอกไม้ที่สวยที่สุดบนทุ่งหญ้า คือ สาริลังสีแดง เมื่อฉันฝันถึงวันสิ้นโลก มีกลิ่นหอมของดอกไม้อยู่ทุกที่ …”
หวังหยิงสวยและมีรูปร่างที่ดี และเธอมีรสนิยมพิเศษเมื่อกระโดด
เซี่ยวเซียวปรบมือให้เธอ “กระโดดได้ดีมาก!”
“ฮ่าฮ่า ฉันมีได้เยอะ มาทางซ้าย แล้ววาดมังกรกับฉันทางซ้าย แล้ววาดรุ้งทางขวาของเธอ …”
“ดี ๆ !”
ยิ่งเซี่ยวเซียวปรบมือให้มากขึ้น และหวังหยิงก็มีพลังมากขึ้น เธอเต้นได้หลากหลายรูปแบบ ทั้งหมดที่เธอเรียนรู้จากอินเทอร์เน็ต
ในท้ายที่สุด เซี่ยวเซียวอดยิ้มไม่ได้ “หวังหยิง เธอเรียนรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนน่ะ!” หวังหยิงพูดอย่างมีความสุข “ยังมีการเต้นรำเหลืออีกมาก ดูนี่อีกครั้ง อาโอบาเยาไปไปไปไป …”
ผ่านไปตอนเที่ยงโดยไม่รู้ตัว สิ่งที่เฉินตงทิ้งไว้เบื้องหลังแล้ว
“โอเค ไปเรียนกันเถอะ!” เซี่ยวเซียวพูดขึ้นทันใด
หวังหญิงมองดูเวลา ใช่ไหม ชั้นเรียนเริ่มทันที
เธอดึงเซี่ยวเซียวอย่างรวดเร็ว และวิ่งไปทางอาคารสอน
เซี่ยวเซียวเกือบหัวเราะแทบตาย คิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดี มีบุคลิกที่เรียบง่ายจริง ๆ …
เมื่อหวังหยิงมาถึงห้องเรียนจนหอบเหนื่อย และเห็นเฉินตงนั่งอยู่ในห้องเรียนอย่างสบาย ๆ แล้ว เธอก็จำเรื่องตอนเที่ยงได้ และเธอก็หงุดหงิด แต่เธอไม่กล้าพูดอะไร เธอทำได้เพียงแกล้งทำเป็น โอเค นั่งแบบนี้
แม้ว่าเฉินตงจะอารมณ์ดี แต่เขาไม่ได้แสดงอะไรมากในห้องเรียน เขาดูเหมือนน้ำตลอดเวลา เขาควรอ่านหนังสือและไปเรียน
ยิ่งเฉินตงสงบลง หวังหยิงก็ยิ่งเบื่อ และในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถามเฉินตงว่า “ทำไมวันนี้นายไม่ไปห้องสมุดตอนเที่ยงล่ะ?”
เฉินตงพูดไม่ออกในตอนนั้น คิดว่าถ้าเธอไม่รู้เรื่องนี้ หวังหยิงจะไม่พูดว่าเขาจะถูกเปิดเผยเหรอ?
ช่างเป็นเพื่อนร่วมทีมน่าโง่!
เฉินตงสงสัยว่าเขาตกหลุมรักเธอมาก่อนได้อย่างไร อาจเป็นเพราะเขาเพิ่งมาจากเขตอำเภอ และรู้สึกแปลกที่ได้เห็นสาว ๆ ในเมืองนี้
ฮอร์โมนเพศชายจะต้องถูกเก็บไว้ในอนาคต
“เอ่อ ฉันเผลอหลับไปตอนเที่ยง เธอเป็นอะไรรึเปล่า?”
“ไม่เป็นไร … พรุ่งนี้ไปห้องสมุดกันไหม?”
เฉินตงเกือบจะอาเจียนเป็นเลือดเต็มปาก โดยคิดว่าเขากับหวังหยิงไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกัน ไม่อย่างนั้นสมองไม่ดีของหวังหยิงจะโกรธเคืองตาย นี่เป็นการบอกเฉินตงอย่างชัดเจนว่าเราจะซุ่มโจมตีนายในห้องสมุด!
“ฉันยังไม่รู้เลย เธอมีธุระอะไร?”
“ไม่เป็นไร นายไปห้องสมุดเพื่อช่วยฉันยืมหนังสือทีสิ …” หวังหยิงพยายามหาเหตุผล เธอไม่ได้เรียนรู้และค้นหาในหัวของเธอ และในที่สุดก็จำหนังสือได้ ฉันอยากดูเรื่องนั้น ‘ฮาร์ทโปโป’…”
“มันชื่อ’แฮร์รี่ พอตเตอร์'”
“ใช่ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ยืมให้ฉันหน่อยนะ!”
“ได้” เฉินตงตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“พูดแล้วนะ!” หวังหยิงรู้สึกปลาบปลื้มใจ เมื่อคิดว่าเฉินตงในที่สุดก็ตกหลุมพราง และสามารถจัดการเขาตอนเที่ยงพรุ่งนี้!
เฉินตงไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ในใจได้ คิดว่าเขาเป็นคนโง่จริง ๆ …
-
1
Chapter 1 การพบกับชายชราบ้าระหว่างทาง ธันวาคม 23, 2021 -
2
Chapter 1 การพบกับชายชราบ้าระหว่างทาง ธันวาคม 23, 2021 -
3
Chapter 2 เคารพท่านอาจารย์ ธันวาคม 23, 2021 -
4
Chapter 2 เคารพท่านอาจารย์ ธันวาคม 23, 2021 -
5
Chapter 3 นายเป็นผู้ชายหยาบคายคนหนึ่ง ธันวาคม 23, 2021 -
6
Chapter 3 นายเป็นผู้ชายหยาบคายคนหนึ่ง ธันวาคม 23, 2021 -
7
Chapter 4 นายสุดยอด สุดยอดจริง ๆ ธันวาคม 23, 2021 -
8
Chapter 4 นายสุดยอด สุดยอดจริง ๆ ธันวาคม 23, 2021 -
9
Chapter 5 เซี่ยวเซียวผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือ ธันวาคม 23, 2021 -
10
Chapter 5 เซี่ยวเซียวผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือ ธันวาคม 23, 2021 -
11
Chapter 6 นาย ก็แค่ขี้โม้เท่านั้น ธันวาคม 23, 2021 -
12
Chapter 6 นาย ก็แค่ขี้โม้เท่านั้น ธันวาคม 23, 2021 -
13
Chapter 7 ฉันมีแผนการอันแยบยล ธันวาคม 23, 2021 -
14
Chapter 7 ฉันมีแผนการอันแยบยล ธันวาคม 23, 2021 -
15
Chapter 8 ความลับไม่สามารถเปิดเผยได้ ธันวาคม 23, 2021 -
16
Chapter 8 ความลับไม่สามารถเปิดเผยได้ ธันวาคม 23, 2021 -
17
Chapter 9 ชายชราบ้าปรากฏตัวอีกครั้ง ธันวาคม 23, 2021 -
18
Chapter 9 ชายชราบ้าปรากฏตัวอีกครั้ง ธันวาคม 23, 2021 -
19
Chapter 10 ท่านอาจารย์มาแล้ว ธันวาคม 23, 2021 -
20
Chapter 10 ท่านอาจารย์มาแล้ว ธันวาคม 23, 2021 -
21
Chapter 11 มวยแปดปรมัตถ์ ธันวาคม 23, 2021 -
22
Chapter 11 มวยแปดปรมัตถ์ ธันวาคม 23, 2021 -
23
Chapter 12 ดวงอาทิตย์ ขึ้นทางทิศตะวันตก ธันวาคม 23, 2021 -
24
Chapter 12 ดวงอาทิตย์ ขึ้นทางทิศตะวันตก ธันวาคม 23, 2021 -
25
Chapter 13 คืนนี้ เจอกันที่สวนดอกไม้เล็ก ๆ ธันวาคม 23, 2021 -
26
Chapter 13 คืนนี้ เจอกันที่สวนดอกไม้เล็ก ๆ ธันวาคม 23, 2021 -
27
Chapter 14 ตลบหลังซ่งเฉียว ธันวาคม 23, 2021 -
28
Chapter 14 ตลบหลังซ่งเฉียว ธันวาคม 23, 2021 -
29
Chapter 15 การพลิกบทบาท ธันวาคม 23, 2021 -
30
Chapter 15 การพลิกบทบาท ธันวาคม 23, 2021 -
31
Chapter 16 เป็นที่เลื่องลือไปทั่วทิศทั่วแดน ธันวาคม 23, 2021 -
32
Chapter 16 เป็นที่เลื่องลือไปทั่วทิศทั่วแดน ธันวาคม 23, 2021 -
33
Chapter 17 ปากแข็ง ธันวาคม 23, 2021 -
34
Chapter 17 ปากแข็ง ธันวาคม 23, 2021 -
35
Chapter 18 เซี่ยวเซียว ลงมือ ธันวาคม 23, 2021 -
36
Chapter 18 เซี่ยวเซียว ลงมือ ธันวาคม 23, 2021 -
37
Chapter 19 มา หมุนมือ ธันวาคม 23, 2021 -
38
Chapter 19 มา หมุนมือ ธันวาคม 23, 2021 -
39
Chapter 20 กลุ่มคนโง่ ธันวาคม 23, 2021 -
40
Chapter 20 กลุ่มคนโง่ ธันวาคม 23, 2021 -
41
Chapter 21 ปลาเค็มกลับตัว ธันวาคม 28, 2021 -
42
Chapter 21 ปลาเค็มกลับตัว ธันวาคม 28, 2021 -
43
Chapter 22 ฉันอ่อนแอมากเกินไป ธันวาคม 28, 2021 -
44
Chapter 22 ฉันอ่อนแอมากเกินไป ธันวาคม 28, 2021 -
45
Chapter 23 ดูนายสิว่ากลัวมากขนาดนั้น ธันวาคม 28, 2021 -
46
Chapter 23 ดูนายสิว่ากลัวมากขนาดนั้น ธันวาคม 28, 2021 -
47
Chapter 24 คืนดีกันดีแล้ว ถึงจะเรียกว่าพี่น้อง ธันวาคม 28, 2021 -
48
Chapter 24 คืนดีกันดีแล้ว ถึงจะเรียกว่าพี่น้อง ธันวาคม 28, 2021 -
49
Chapter 25 เอื้อมมือไปไม่ต่อยหน้าคนยิ้ม ธันวาคม 29, 2021 -
50
Chapter 25 เอื้อมมือไปไม่ต่อยหน้าคนยิ้ม ธันวาคม 29, 2021 -
51
Chapter 26 ยวี่เฟย ไม่ง่ายเลย มกราคม 5, 2022 -
52
Chapter 26 ยวี่เฟย ไม่ง่ายเลย มกราคม 5, 2022 -
53
Chapter 27 พวกเธอทั้งสอง ไปยืนทำโทษหน้าห้อง มกราคม 5, 2022 -
54
Chapter 27 พวกเธอทั้งสอง ไปยืนทำโทษหน้าห้อง มกราคม 5, 2022
Comments
อันดับแรกของทั่วโลก 20 กลุ่มคนโง่
เฉินตงเพิ่งตระหนักได้ถึงอารมณ์ของตนเอง เขาจึงหน้าแดงโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร!”
จากนั้นเขาก็รีบขึ้นไปชั้นบน
เฉินตงแทบรอไม่ไหวที่จะบอกข่าวดีกับลู่หยวนเกอและคนอื่น ๆ ท้ายที่สุด พวกเขากังวลอยู่แล้วว่าพวกเขาจะเพิ่มเช้าวันรุ่งขึ้นอีกคืนหนึ่ง
แต่กลับไปที่หอพัก 402 ลู่หยวนเกอและคนอื่น ๆ หลับไปแล้ว พวกเขามักจะมีนิสัยชอบงีบหลับอยู่เสมอ
เฉินตงเกรงใจเกินกว่าจะรบกวนพวกเขา ดังนั้นเขาจึงนอนบนเตียงและอ่านหนังสือ
เฉินตงมักจะค่อนข้างสงบ และโดยทั่วไปสามารถทำ “ความสุขและความโกรธโดยไม่แสดงสี” แต่วันนี้มีความสุขมาก เซี่ยวเซียวทำให้เขาประหลาดใจอย่างมาก หลังจากอ่านหนังสือมาระยะหนึ่งแล้ว เฉินตงก็หัวเราะออกมาดัง ๆ อย่างช่วยไม่ได้
“ฮ่า ๆ ๆ …”
แค่หัวเราะครั้งหรือสองครั้ง แต่เฉินตงก็หัวเราะสาม สี่ ห้า และหกครั้ง
ในตอนแรกลู่หยวนเกอตื่นขึ้น และถามเฉินตงอย่างสับสน
เฉินตงส่ายหัวและพูดว่า “ไม่มีอะไร!”
ต่อมาซือไคตื่นขึ้น และมองเฉินตงอย่างน่าสงสัย
เฉินตงรีบโบกมือและพูดว่า “ไปนอนซะ!”
ในท้ายที่สุด ผู้คนในหอพัก 402 ก็ตื่นขึ้น เมื่อมองไปยังเฉินตงที่ยิ้มแย้มอยู่เสมอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีสิ่งผิดปกติอยู่ในใจ สงสัยว่าเฉินตงบ้าไปแล้วหรือเปล่า เขารู้สึกหดหู่จากเมื่อคืนนี้ ถึงเช้าวันนี้ใครถามก็ไม่พูด แต่ตอนนี้กลับหัวเราะอีกก็ยังยิ้มเหมือนคนโง่!
“ฮ่า ๆ ๆ …”
เฉินตงหัวเราะอีกครั้ง และวางหนังสือลงบนใบหน้า เขย่าตัวจากทางด้านข้าง พลิกตัวไปบนเตียง โดยไม่รู้ว่าเขามีความสุขกับอะไร
พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าในจินตนาการของเฉินตง เขาและลูก ๆ ของเซี่ยวเซียวรู้วิธีทำซอสถั่วเหลืองอยู่แล้ว
ในที่สุดลู่หยวนเกอก็อดไม่ได้ ก้าวไปข้างหน้าและแตะหน้าผากของเฉินตง และพูดอย่างกังวลใจ “เราควรไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจอาการไหม?”
เฉินตงรีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า “อา ไม่เป็นไร นายไปนอนได้แล้ว … เฮ้ ตื่นกันหมดเลยเหรอ?”
เฉินตงพบว่าทุกคนในห้องต่างมองมาที่เขา
“นายไม่รู้เหรอ?” ลู่หยวนเกอพูดอย่างหงุดหงิด “นายพอใจอะไร บอกฉันและแบ่งปันกับพี่น้องบ้างสิ!”
เฉินตงกระแอมในลำคอ จากนั้นเขาก็บอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้และวันนี้
นี่เป็นสิ่งที่มีความสุขและต้องแบ่งปันกับทุกคน
มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเซี่ยวเซียวกำลังช่วยเฉินตง
แน่นอนว่ามีความสนุกสนานในหอพัก 402!
“ด้วยความช่วยเหลือของเซี่ยวเซียว โอกาสในการชนะของเราจะยิ่งมากขึ้น!”
“เฉินตงยังคงมีเสน่ห์ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเซี่ยวเซียวจะตกอยู่ใต้น้ำมือของเขา!”
“เฮ้ อย่าพูดเรื่องไร้สาระ …” เฉินตงโบกมือแล้วพูดว่า “ฉันไม่เห็นว่าเซี่ยวเซียวน่าสนใจสำหรับฉันในตอนนี้ แต่แค่ไม่ชินกับวิธีที่พวกเขารังแกน้อยลง เราควรขอบคุณและไม่อยากล่วงประเวณีคนอื่น ไม่ดี อย่าบอกใครเรื่องนี้ เซี่ยวเซียว ช่วยเราอย่างลับ ๆ และมันก็ไม่ดีที่พี่ต้าหลี่จะรู้”
แม้ว่าเฉินตงจะบอกอย่างใหญ่โต แต่จริง ๆ แล้วเขามีเสี่ยวจิ่วจิ่ว ซึ่งเป็นผู้หญิงที่สวยราวกับเซี่ยวเซียว และบอกว่าเขาไม่คิดว่ามันเป็นของปลอม
แต่ก็คิดในใจเหมือนกันว่าพูดไม่ดี
ดังคำโบราณกล่าวไว้ว่า ความชั่วร้ายและความโอหังล้วนเป็นหัวหน้า โดยไม่คำนึงถึงการกระทำ และไม่มีนักบุญใดในโลก
แน่นอนว่าทุกคนเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียง
ต่อมา เฉินตงเริ่มพูดถึง “การหาเพื่อน” อีกครั้ง
“โหวฉางชิงบอกว่า เซี่ยวเซียวสามารถช่วยเราลากมันได้มากสุดหนึ่งสัปดาห์ ถ้าเซี่ยวเซียวรับมือฉันไม่ได้ พี่ต้าหลี่จะส่งคนอื่นไป แต่พวกเรายังน้อยเกินไป และเฉาเฉิงอันก็สู้ได้ง่ายดาย โหวฉางชิงหมายถึง ที่มีคนช่วยเหลือ สรุป ก็คือการใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้เพื่อพัฒนาอย่างรวดเร็ว”
ที่จริงแล้ว ไม่จำเป็นสำหรับโหวฉางชิงที่จะบอกว่าเฉินตงเองก็ตั้งใจจะทำเช่นเดียวกัน
ซือไคและเฝิงบินมองหน้ากัน ทั้งคู่เพิ่งมาที่โรงเรียนนี้ แล้วพวกเขารู้จักใครได้ยังไง!
ลู่หยวนเกอกล่าวว่า “โรงเรียนซานจง เป็นนักเรียนในท้องถิ่นเสมอ และนักเรียนที่ไม่ใช่คนในท้องถิ่นก็ถูกรังแก ใช้ปีแรกเป็นตัวอย่าง หลังจากไปโรงเรียนเพียงไม่กี่วัน นักเรียนในท้องถิ่นจำนวนมากก็ถูกซ่งเฉียวทุบตี และเฉาเฉิงอัน … แน่นอนว่ามันถูกลากไปที่ห้องน้ำหรือสวนเพื่อต่อสู้ ยามไม่รู้ แต่ที่จริงแล้ว จำนวนนักเรียนนอกเมืองก็สูงขึ้น เพราะทุกคนเพิ่งมาถึง ไม่รู้จักกัน เป็นแค่คนที่หลงทาง ขาดคนนำทาง …”
ลู่หยวนเกอพูดในขณะที่มองไปที่เฉินตง “ฉันคิดว่านายค่อนข้างเหมาะสมกับบทบาทนี้แล้ว”
ซือไคตามด้วย “ใช่ เฉินตงค่อนข้างเหมาะสม เนื่องจากเขาบอกว่าเขาจะไปในวันเดียวกัน เขายังคงต่อสู้กับซ่งเฉียวและเฉาเฉิงอัน พี่น้องใหญ่ต่างก็เล่นกันอย่างสนุกสนาน เมื่อเร็ว ๆ นี้ศักดิ์ศรีของนายสูงขึ้นเรื่อย ๆ และนักเรียนต่างชาติหลายคนยกย่องเฉินตงว่าวินเนอร์ผู้มีความสามารถ”
“จริงเหรอ?” เฉินตงเป็นที่รู้จักกันดีอยู่แล้ว แต่เขาไม่รู้ และเขาหมายถึง “เส้นผมบังภูเขา”
“ใช่!” ลู่หยวนเกอกล่าวอย่างเด็ดขาด “ภายใต้ธงของนายจะต้องไม่มีปัญหา เรื่องนี้ฉันจะเป็นคนจัดการ ฉันจะติดต่อนายเป็นการส่วนตัว!”
เฉินตงเชื่อในความสามารถในการ “สื่อสาร” ของลู่หยวนเกอ พยักหน้าและกล่าวว่า “งั้นได้ นายไปหาเลย แต่ต้องหาคนที่น่าเชื่อถือได้นะ!”
“อือ วางใจได้”
คุยเรื่องพวกนี้แล้วเห็นว่ายังเช้าอยู่ ทุกคนก็งีบหลับกันอีก
เฉินตงยังคงนอนไม่หลับ เขายิ้มขณะอ่าน
เฉินตงมีความสุข แต่หวังหยิงอารมณ์เสียมาก
หวังหยิงรอให้เซี่ยวเซียวจัดการเฉินตง แต่ไม่ได้กลับบ้านเป็นพิเศษตอนเที่ยงวันนี้ และอยู่ที่มุมทางเดินห้องสมุดกับเซี่ยวเซียว
ยี่สิบนาทีผ่านไป ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หนึ่งชั่วโมงผ่านไป …
เฉินตงที่จะไปห้องสมุดตอนเที่ยงทุกวัน ดูเหมือนจะไม่แปลกใจเลยตอนเที่ยงวันนี้
หวังหยิงเล่าว่าเธอรอเฉินตงอยู่ในสวนเล็ก ๆ สองคืนติดต่อกัน และขาของเธอถูกยุงกัด
อะไรเนี่ย …
ห้องสมุดไม่มียุง แต่ทางเดินร้อน และไม่มีเครื่องปรับอากาศ
อากาศที่ร้อนอบอ้าวทำให้หวังหยิงหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ และยิ่งหงุดหงิดก็ยิ่งร้อนขึ้น นี่เป็นวงจรอุบาทว์
เซี่ยวเซียวรู้ว่าเฉินตงจะไม่มาเลย แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติกับเธอ
หวังหยิงทนความร้อนไม่ไหว เธอเปิดคอปกเสื้อแล้วพัดมัน
เซี่ยวเซียว “ยิ้ม” ด้วยรอยยิ้ม “เธอไม่ระวังตัวหน่อยเหรอ ฉันเห็นอะไรต่อมิอะไรแล้ว …”
“เห็นแล้วก็เห็นไปเถอะ เธอเป็นผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชายซะหน่อย อีกอย่างเราโตมาด้วยกัน อาบน้ำด้วยกันบ่อย ๆ มีอะไรที่ไม่เคยเห็นบ้างล่ะ?”
“ขอบคุณที่ฉันเป็นผู้หญิง ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องทึ่งในตัวเธอ ฉันมีรูปร่างที่ดีตั้งแต่อายุยังน้อย …” เซี่ยวเซียวดึงคอเสื้อของหวังหยิงขึ้น เพราะกลัวว่าจะถูกเด็กผู้ชายคนหนึ่งมองเห็นผ่านไป
หวังหยิงยิ้ม “ฉันอิจฉาขายาวทั้งสองของเธอจัง!”
ทั้งสองสาวมีความสัมพันธ์ที่ดีเสมอมาตั้งแต่ชั้นประถมจนถึงตอนนี้
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเซี่ยวเซียว “มีความสามารถมากกว่า” หวังหยิงจึงยังคงกลัวเซี่ยวเซียวอยู่ในใจเล็กน้อย
“ทำไมเฉินตงยังไม่มา …” หวังหยิงยื่นหัวออกมา และมองที่ประตูห้องสมุดด้วยท่าทางผิดหวัง
“แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง?” เซี่ยวเซียวยักไหล่
“ฉันโกรธจริง ๆ ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงหลีกเลี่ยงได้ทุกครั้ง?” หวังหยิงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ
หวังหยิงโกรธมาก เซี่ยวเซียวซุ่มโจมตีคนไปมากกว่าโหลในตอนเที่ยงของวันนี้ แน่ล่ะว่าเฉินตงอาจถูกทุบตีจนโกลาหล แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมมา เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะเป็นศาสดาพยากรณ์?
“อย่าโกรธเลย รออีกหน่อยเถอะ!” เซี่ยวเซียวปลอบหวังหยิง “เธอเก่งเรื่องโบกมือ สอนฉันหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ!”
หวังหยิงเริ่มสนใจในทันที และสอนเซี่ยวเซียวให้โบกในทันที
“เธอทำสิ่งนี้ก่อน จากนั้นทำอย่างนั้น … ใช่ ฮ่าฮ่า นั่นแหละ!เซี่ยวเซียว เธอฉลาดเกินไป เธอทำมันได้ในครั้งเดียว!”
ที่มุมทางเดินห้องสมุด หวังหยิงและเซี่ยวเซียวสั่นพร้อมกัน
“ซูเหอ ซูเหอ ซูเหอ … ซูเหอซูเหอเหอซูเหอซูเหอ …” หวังหยิงร้องเพลงอย่างสั่นสะท้าน
“และนี้ ฉันจะสอนเธอให้เต้นรำนี่ … ดอกไม้ที่สวยที่สุดบนทุ่งหญ้า คือ สาริลังสีแดง เมื่อฉันฝันถึงวันสิ้นโลก มีกลิ่นหอมของดอกไม้อยู่ทุกที่ …”
หวังหยิงสวยและมีรูปร่างที่ดี และเธอมีรสนิยมพิเศษเมื่อกระโดด
เซี่ยวเซียวปรบมือให้เธอ “กระโดดได้ดีมาก!”
“ฮ่าฮ่า ฉันมีได้เยอะ มาทางซ้าย แล้ววาดมังกรกับฉันทางซ้าย แล้ววาดรุ้งทางขวาของเธอ …”
“ดี ๆ !”
ยิ่งเซี่ยวเซียวปรบมือให้มากขึ้น และหวังหยิงก็มีพลังมากขึ้น เธอเต้นได้หลากหลายรูปแบบ ทั้งหมดที่เธอเรียนรู้จากอินเทอร์เน็ต
ในท้ายที่สุด เซี่ยวเซียวอดยิ้มไม่ได้ “หวังหยิง เธอเรียนรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนน่ะ!” หวังหยิงพูดอย่างมีความสุข “ยังมีการเต้นรำเหลืออีกมาก ดูนี่อีกครั้ง อาโอบาเยาไปไปไปไป …”
ผ่านไปตอนเที่ยงโดยไม่รู้ตัว สิ่งที่เฉินตงทิ้งไว้เบื้องหลังแล้ว
“โอเค ไปเรียนกันเถอะ!” เซี่ยวเซียวพูดขึ้นทันใด
หวังหญิงมองดูเวลา ใช่ไหม ชั้นเรียนเริ่มทันที
เธอดึงเซี่ยวเซียวอย่างรวดเร็ว และวิ่งไปทางอาคารสอน
เซี่ยวเซียวเกือบหัวเราะแทบตาย คิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดี มีบุคลิกที่เรียบง่ายจริง ๆ …
เมื่อหวังหยิงมาถึงห้องเรียนจนหอบเหนื่อย และเห็นเฉินตงนั่งอยู่ในห้องเรียนอย่างสบาย ๆ แล้ว เธอก็จำเรื่องตอนเที่ยงได้ และเธอก็หงุดหงิด แต่เธอไม่กล้าพูดอะไร เธอทำได้เพียงแกล้งทำเป็น โอเค นั่งแบบนี้
แม้ว่าเฉินตงจะอารมณ์ดี แต่เขาไม่ได้แสดงอะไรมากในห้องเรียน เขาดูเหมือนน้ำตลอดเวลา เขาควรอ่านหนังสือและไปเรียน
ยิ่งเฉินตงสงบลง หวังหยิงก็ยิ่งเบื่อ และในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถามเฉินตงว่า “ทำไมวันนี้นายไม่ไปห้องสมุดตอนเที่ยงล่ะ?”
เฉินตงพูดไม่ออกในตอนนั้น คิดว่าถ้าเธอไม่รู้เรื่องนี้ หวังหยิงจะไม่พูดว่าเขาจะถูกเปิดเผยเหรอ?
ช่างเป็นเพื่อนร่วมทีมน่าโง่!
เฉินตงสงสัยว่าเขาตกหลุมรักเธอมาก่อนได้อย่างไร อาจเป็นเพราะเขาเพิ่งมาจากเขตอำเภอ และรู้สึกแปลกที่ได้เห็นสาว ๆ ในเมืองนี้
ฮอร์โมนเพศชายจะต้องถูกเก็บไว้ในอนาคต
“เอ่อ ฉันเผลอหลับไปตอนเที่ยง เธอเป็นอะไรรึเปล่า?”
“ไม่เป็นไร … พรุ่งนี้ไปห้องสมุดกันไหม?”
เฉินตงเกือบจะอาเจียนเป็นเลือดเต็มปาก โดยคิดว่าเขากับหวังหยิงไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกัน ไม่อย่างนั้นสมองไม่ดีของหวังหยิงจะโกรธเคืองตาย นี่เป็นการบอกเฉินตงอย่างชัดเจนว่าเราจะซุ่มโจมตีนายในห้องสมุด!
“ฉันยังไม่รู้เลย เธอมีธุระอะไร?”
“ไม่เป็นไร นายไปห้องสมุดเพื่อช่วยฉันยืมหนังสือทีสิ …” หวังหยิงพยายามหาเหตุผล เธอไม่ได้เรียนรู้และค้นหาในหัวของเธอ และในที่สุดก็จำหนังสือได้ ฉันอยากดูเรื่องนั้น ‘ฮาร์ทโปโป’…”
“มันชื่อ’แฮร์รี่ พอตเตอร์'”
“ใช่ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ยืมให้ฉันหน่อยนะ!”
“ได้” เฉินตงตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“พูดแล้วนะ!” หวังหยิงรู้สึกปลาบปลื้มใจ เมื่อคิดว่าเฉินตงในที่สุดก็ตกหลุมพราง และสามารถจัดการเขาตอนเที่ยงพรุ่งนี้!
เฉินตงไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ในใจได้ คิดว่าเขาเป็นคนโง่จริง ๆ …
Comments