ค่าครองชีพของเฉินตงอยู่ที่หนึ่งร้อยหยวนต่อสัปดาห์ ซึ่งค่อนข้างต่ำในหมู่นักเรียนมัธยมปลาย และรับประกันได้เพียงค่าครองชีพขั้นพื้นฐานเท่านั้น

ไม่มีทาง เขามีพ่อขี้เมาที่ไร้ความสามารถมาก อยากได้อะไรที่มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

หลังจากเปิดเทอมได้ไม่กี่วัน ก็ใช้เงินไปแล้วเกือบครึ่งหนึ่ง เมื่อครู่ที่ลู่หยวนเกอให้มาห้าสิบหยวน แล้วให้หนึ่งร้อยหยวนกับชายชราบ้า ก็หวังว่าชายชราบ้าคลั่งคนนั้นจะสอนกังฟูให้กับตนเอง ต่อไปนี้จะได้ไม่ต้องกลัวพี่ต้าหลี่มารังแกอีกแล้ว แต่ผลลัพธ์ชายชราบ้าคลั่งก็จากไปแบบนี้?

นี่มันไม่ได้!

เฉินตงรีบวิ่งไปที่หน้าต่างและมองลงมาทันที เขาคิดว่าเขาเป็นเหมือนผู้เชี่ยวชาญอย่างชายชราบ้าไปแล้ว แปดสิบเปอร์เซ็นต์หายตัวไป แต่เมื่อเห็นมัน เขาเห็นว่าชายชราบ้าคลานลงทางท่อระบายน้ำ

"คุณ … คุณกำลังทำอะไร? " เฉินตงรู้สึกประหลาดใจมาก

"ไม่เล็กไม่ใหญ่ เรียกท่านอาจารย์! " ชายชราผู้บ้าคลั่งเงยหน้าขึ้นแล้วพูด

"อาจารย์ … คุณกำลังทำอะไร"

"ไร้สาระ ไม่เห็นรึไง ฉันจะลงไป! "

"ต้องทำแบบนี้เหรอ? " เฉินตงพูดอย่างผิดหวัง "ผมคิดว่าคุณลอยลงมาได้ซะอีก … "

"บ้าเอ๊ย ฉันไม่ใช่นกนะ! "

เมื่อเห็นว่าชายชราผู้บ้าคลั่งเกือบจะอยู่บนพื้นแล้ว เฉินตงก็รีบพูดขึ้นว่า "อาจารย์ เมื่อไหร่ท่านจะสอนศิลปะการต่อสู้ให้ผมล่ะ วันพรุ่งนี้จะมีคนหาเรื่องผมแล้ว! "

"อย่ากังวลไป พรุ่งนี้ฉันจะไปหานาย ลูกศิษย์เลอะเทอะของฉัน ฉันจะให้คนอื่นรังแกได้ยังไง … โอโห! "

ทันทีที่ชายชราบ้าล้มลงกับพื้น ดูเหมือนเขาจะยืนไม่มั่นคง และล้มลงแบบหงายท้อง

อย่างไรก็ตาม ชายชราที่บ้าคลั่งก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

"รอฉันด้วย! "

ชายชราบ้าหันหลังและวิ่งไป และในไม่ช้าก็หายวับไปในความมืด

เมื่อยืนอยู่ด้านข้างหน้าต่าง เฉินตงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยในใจ

…ไม่ได้โดนหลอกใช่ไหม?

เฉินตงพลิกดูกระเป๋าของเขา เหลือเพียงสิบกว่าหยวนสุดท้าย แม้ว่าเขาจะกินซาลาเปาทุกมื้อ แต่มันก็อยู่ได้ไม่กี่วันเท่านั้น

และถึงตอนนี้ เฉินตงเพิ่งจะมีสติกลับมา รู้สึกว่าเมื่อครู่ตนเองหุนหันพลันแล่นเกินไป ให้เงินชายชราบ้าคนนี้หนึ่งร้อนหยวนเช่นนี้ ถ้าพรุ่งนี้เขาไม่มาล่ะ ถึงตอนนั้นไม่เพียงแค่ต้องทนโดนต่อย แม้แต่เงินกินข้าวก็ไม่มีเช่นกัน

นี่มัน "มีแต่เสียกับเสีย" ชัด ๆ

แต่ไม่มีทางเลือก ชายชราบ้าคลั่งไปแล้ว เขาได้แต่หวังว่าชายชราจะไม่ใช่คนโกหก

ในตอนเช้าของวันถัดไป เฉินตงไม่ได้ไปกับผู้คนในหอพัก แต่ไปที่โรงอาหารด้วยตัวเอง

ระหว่างทาง เขาได้สังเกตสภาพแวดล้อมอย่างระมัดระวัง เพื่อดูว่าชายชราบ้าคลั่งเข้ามาหาเขาหรือไม่ และใช้กลอุบายของเขาเองโดยไม่ได้ตั้งใจ เพื่อที่เขาจะได้รับมือกับปัญหาของวันนี้

น่าเสียดาย จนกระทั่งอาหารหมด ไม่พบร่องรอยของชายชราผู้บ้าคลั่ง

อาหารเช้าเป็นซาลาเปานึ่งสองจานและผักดองหนึ่งจาน ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ทำได้แค่ประหยัดเงินเท่านั้น

ก่อนชั้นเรียนแรกในตอนเช้า ซ่งเฉียวมาหาเฉินตงอีกครั้งจริงๆ

ลู่หยวนเกอออกไปกับเฉินตง

ซ่งเฉียวถามลู่หยวนเกอ "พูดแล้วใช่ไหม? "

ลู่หยวนเกอพยักหน้า และแสดงท่าทางให้เฉินตงให้เงินซ่งเฉียว

เฉินตงกัดริมฝีปากและพูดว่า "เงินอยู่ในหอพัก ฉันลืมเอามา … "

ร่องรอยของความไม่พอใจปรากฏขึ้นในดวงตาของซ่งเฉียว แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นต่อหน้าลู่หยวนเกอ เขาพูดว่า "พี่ต้าหลี่ต้องการตอนเที่ยง นายกลับไปเอามันตอนสาย ๆ หน่อยก็แล้วกัน" หลังจากหยุดชั่วคราว เขาเอ่ยอีกครั้ง "ก่อนพักตอนเที่ยงไปเอามาให้ฉันนะ ไม่งั้นฉันจะไม่เกรงใจแล้ว"

หลังจากที่ซ่งเฉียวจากไป ลู่หยวนเกอพาเฉินตงกลับไปที่ห้องเรียน และถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น

เป็นไปไม่ได้ที่เฉินตงจะบอกความจริงกับลู่หยวนเกอ "ไม่มีอะไร ฉันแค่ลืมเอามาน่ะ"

"อืม จบคาบที่สองกลับไปเอาก็แล้วกัน"

หลังจากคาบที่สองต้องทำเสียงตามสายของยิมนาสติก เวลาค่อนข้างสบาย สามารถกลับไปหอพักได้

เฉินตงส่งเสียง "อืม"

ในระหว่างชั้นเรียน เฉินตงไม่คิดอะไร และมองออกไปนอกหน้าต่าง โดยหวังว่าชายชราผู้บ้าคลั่งจะมาหาตนเอง

หลังจากชั้นเรียนวิชาแรก เฉินตงออกไปข้างนอกอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีร่องรอยของชายชราผู้บ้าคลั่ง

หลังจากวิชาที่สองผ่านไป ทุกคนไปที่สนามเด็กเล่นเพื่อทำยิมนาสติกวิทยุ แต่เฉินตงเดินไปรอบ ๆ โรงเรียน ชายชราผู้บ้าคลั่งที่พบกันสามครั้งติดต่อกันเมื่อวานนี้ ดูเหมือนว่าโลกจะระเหยไปแล้ว

แน่นอนว่าเฉินตงเริ่มวิตกกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ

หากชายชราผู้บ้าคลั่งไม่ปรากฏตัวก่อนเที่ยง เขาจะถูกซ่งเฉียวทุบตีอย่างสมควร หากเป็นเพียงการเตือนล่วงหน้า เขาจะสู้กับซ่งเฉียวอย่างแน่นอน แต่ซ่งเฉียวจะพาคนสองสามคนมาอย่างแน่นอน เขาจะเป็นคู่ต่อสู้ได้อย่างไร?

เมื่อเฉินตงกำลังคิดว่าจะทำอย่างไร จู่ ๆ ลำโพงในโรงเรียนก็ดังขึ้น

หลังจากจบรายการวิทยุยิมนาสติกประจำวัน ครูใหญ่หรือคณบดีจะสั่งสอน และประกาศบางอย่างหรือลงโทษนักเรียนที่ฝ่าฝืนระเบียบวินัย และวันนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น

"เฮ้ สวัสดี! " เสียงที่มีภาษาถิ่นเล็กน้อยของอาจารย์ใหญ่กระจายไปทั่วลำโพงไปทั่วทุกมุมของโรงเรียน "ฉันจะพูดบางอย่างกับทุกคน เมื่อเร็ว ๆ นี้ชายชราบ้าปรากฏตัวใกล้โรงเรียนซานจงของเรา และบอกผู้คนว่าเขาเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ และต้องการรับลูกศิษย์ ค่าเล่าเรียนหนึ่งร้อยหยวน และนักเรียนเจ็ดหรือแปดคนถูกหลอก …"

เฉินตงอยู่ใกล้ห้องน้ำสาธารณะของโรงเรียน ห่างจากสนามเด็กเล่นไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะมากมาย

มีนักเรียนอย่างน้อยสองสามพันคนในโรงเรียนซานจง และมันน่ากลัวจริง ๆ ที่จะหัวเราะด้วยกัน

"หัวเราะอะไร หัวเราะอะไร! " อาจารย์ใหญ่พูดอย่างโกรธเกรี้ยว "อย่าคิดว่าพวกนายจะไม่เจอเรื่องแบบนี้ มีคนเล่ห์เหลี่ยมมากมายนอกโรงเรียน ที่มาโกหกนักเรียนอย่างพวกนายเป็นอาชีพ ต้องระวังกันไว้ดี ๆ! ยังมียาม ห้ามให้คนเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าเด็ดขาด! "

หลังจากนั้น เฉินตงก็ไม่ได้ยินอีกแล้ว

เฉินตงรู้สึกว่าสมองของเขากำลังมีเสียงหึ่งเต็มไปหมด

ชายชราบ้าคนนี้เป็นคนโกหก กระดูกที่พิเศษ และทักษะศิลปะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมอะไรนั่น เขาสร้างมาเพื่อหลอกลวงผู้คน นักเรียน อย่างน้อยเจ็ดหรือแปดคนถูกเขาหลอก!

เฉินตงอารมณ์เสียมากในตอนนี้ และเขาต้องการหาชายชราที่บ้าคลั่งมากขึ้นอย่างกระตือรือร้น เขาไม่ต้องการเรียนศิลปะอีกต่อไป แต่ต้องการได้เงินคืน น่าเสียดายที่หลังจากอ้อมหาครั้งใหญ่ ก็ยังไม่มีร่องรอยของชายชราผู้บ้าคลั่ง

เฉินตงแอบร้องไห้ในใจ ครั้งนี้เขาสูญเสียหายจริง ๆ และยังทุ่มเงินห้าสิบหยวนของลู่หยวนเกอเข้าไปด้วย

เมื่อเฉินตงกลับมาที่ห้องเรียน นักเรียนทุกคนในชั้นเรียนกลับมา และพวกเขายังคงคุยกันถึงสิ่งที่อาจารย์ใหญ่พูดก่อนหน้านี้

"อาจารย์ศิลปะการต่อสู้อะไร เป็นไปได้ยังไง …"

"เป็นไปไม่ได้เหรอ คนแปลก ๆ อะไรพวกนี้ก็มีหมดแหละ สมองมีแต่ขี้เลื่อยมั้ง เรื่องแบบนี้ก็เชื่อ … "

"ดูเหมือนข้าจะเคยเห็นชายชราบ้า ๆ คนนั้น เขาเลอะเทอะ ดูยังไงก็เป็นคนบ้าอ่ะ ที่แท้ก็ยังมีคนติดกับดักจริง ๆ … "

เฉินตงจะไม่เข้าร่วมในหัวข้อแบบนี้อย่างแน่นอน นับประสายอมรับว่าเขาเป็นเหยื่อด้วย ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงนั่งลงอย่างเงียบ ๆ ชายชราอ่าชายชรา คุณทำให้ฉันเดือดร้อนแล้วจริง ๆ!

เงินหนึ่งร้อยหยวนนั้น ถูกชายชราบ้าโกงไปแล้ว ซ่งเฉียวมาหาถึงที่อีกครั้งแล้วจะทำยังไงล่ะ?

"นายกำลังทำอะไร นายเกินเขตแดนไปแล้วรู้บ้างไหม? " ในขณะนั้น เสียงเย็นเยียบที่อยู่ด้านข้างของหวังหยิงก็ดังขึ้น

เฉินตงหันศีรษะมอง และเขาไม่รู้ว่าข้อศอกของเขาไปที่โต๊ะของหวังหยิงตั้งแต่ตอนไหน

แน่นอน มันไม่มากเกินไป แค่เอนเอียงไปเล็กน้อย

นั่งโต๊ะติดกัน ของแบบนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้

"ฉันขอโทษ … " เฉินตงหน้าแดงและพูดขึ้น แล้วรีบเอาแขนกลับมา

หวังหยิงถอนหายใจและไม่พูดอะไร แต่เธอหยิบกระดาษทิชชูออกจากกระเป๋านักเรียนของเธอ และเช็ดบริเวณที่เฉินตงเพิ่งถูอย่างระมัดระวัง และแม้กระทั่งเทน้ำแร่ลงบนโต๊ะด้วย

เมื่อต้องเผชิญกับพฤติกรรมที่ดูถูกเช่นนี้ เฉินตงรู้สึกหงุดหงิดจริง ๆ และอดไม่ได้ที่จะพึมพำ “หวังหยิง เธอหมายความว่ายังไง? "

ชั้นเรียนเงียบลงทันที และนักเรียนทุกคนก็มองไป

"ฉันหมายความว่ายังไง นายก็รู้อยู่แก่ใจ"

หวังหยิงพูดอย่างเย็นชา มือของเธอยังคงเช็ดโต๊ะ

"เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะไม่กี่วัน นายมองฉันอย่างหื่นกามทุกวัน เมื่อวานหางจิ้งจอกก็โผล่ออกมาแล้ว เขียนเรื่องที่ทุเรศแบบนั้นให้ฉัน นายคิดว่าตัวเองหยาบคายไหม? เมื่อวานฉันให้พี่ต้าหลี่มาสั่งสอนนายไปครั้งหนึ่งแล้ว ไม่คาดคิดว่านายจะไม่จำใส่กะโหลก แล้วยังตั้งใจมาเอียงใส่ที่นั่งของฉัน ฉันเตือนนายไว้เลยนะ ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ายังมีครั้งหน้าอีกล่ะก็ ฉันจะไปหาครูประจำชั้นเพื่อขอเลือกที่นั่งเอง! "

เฉินตงเกือบหันกลับมา

เขาไม่เคยคิดได้ยังไง ว่าเขาเป็นคนแบบนี้ในหัวใจของหวังหยิง

ความเสน่หาในตนเองของเขา ในมุมมองของหวังหยิงคือหื่นกาม

จดหมายรักที่เขาเขียนด้วยหัวใจนั้น สำหรับหวังหยิงแล้วมันน่ารังเกียจ และหื่นกาม

เขาบังเอิญพิงศอกของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ในความคิดของหวังหยิงมันเป็นความตั้งใจเช่นกัน

ไม่น่าแปลกใจที่หวังหญิงขอให้พี่ชายต้าหลี่มาจัดการกับเขา

แต่ทว่า ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ?

เขาก็ดูไม่น่าเกลียดนะ แม้ว่าเสื้อผ้าจะไม่ทันสมัย แต่ก็ถือได้ว่าสะอาด เรียบร้อย อีกทั้งเขายังอนามัยมาก เช้าเที่ยงเย็นก็ล้างหน้าตลอด ทำไมถึงถูกทำให้หวังหยิงเกลียดได้ขนาดนี้?

นี่ไม่ใช่ประเด็น

ประเด็นคือ มีเสียงดัง "ตูม" ในชั้นเรียน

"ที่แท้เฉินตงก็เขียนจดหมายรักให้หวังหยิงอ่า นี่มันเพิ่งกี่วันเอง ใจง่ายเกินไปรึเปล่า … "

"มิน่าล่ะเมื่อวานซ่งเฉียวมาหาเขา ที่แท้ก็เป็นการจัดการของพี่ต้าหลี่ … "

"นี่ไม่ใช่คางคกอยากกินเนื้อหงส์เหรอ …"

ในห้องเรียนมีเสียงทุกประเภท ทั้งเสียดสี เหยียดหยาม ดูตื่นเต้น ต่าง ๆ นานา …

ใบหน้าของเฉินตงร้อนมากจนเขาแทบรอไม่ไหวที่จะมุดรูในนั้น

แต่มันแย่กว่านั้น

เสียงของซ่งเฉียวดังมาจากประตูอีกครั้ง "เฉินตง นายมีเงินรึยัง? "

เฉินตงไม่ได้เคลื่อนไหว ร่างกายของเขาดูเหมือนจะแข็ง

ลู่หยวนเกอเป็นคนช่วยเขา ลู่หยวนเกอออกไปและพูดกับซ่งเฉียว "เลิกคลาส รอจนเลิกคลาสก่อน …"

เสียงระฆังของชั้นเรียนดังขึ้น

ซ่งเฉียวหายไป

ชั้นเรียนยังเงียบ

แต่เฉินตงยังคงยืนขึ้นเหมือนผี และเดินออกไปเหมือนเดินละเมอ

"เฉินตง นายจะไปไหน ครูกำลังจะมาเร็ว ๆ นี้แล้วนะ! " ลู่หยวนเกอถาม

แต่เฉินตงกลับทำเป็นหูหนวก และยังคงเดินออกไป

ห้องน้ำ

เฉินตงเปิดก๊อกน้ำให้สุด เหยียดศีรษะของเขาออก และน้ำเย็นก็หยดลงมา

ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ ให้ได้

หวังกับชายชราบ้าคลั่งไม่ได้ ลู่หยวนเกอช่วยเรื่องราวที่ใหญ่โตมากไม่ได้ เงินหนึ่งร้อยหยวนก็โดนหลอกเอาไป แล้วยังมีเรื่องเสียหายเกิดขึ้นในชั้นเรียนอีก ซ่งเฉียวก็รอมาเอาเงินตอนเลิกเรียน …

ปัญหาถาโถมเข้ามาไม่เว้น

แต่ว่า

มันต้องมีสักทาง มันต้องมี!

ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน เฉินตงค่อย ๆ เงยศีรษะขึ้น มองใบหน้าของเขาในกระจกที่หยดไปด้วยน้ำเย็น ดวงตาของเขาค่อย ๆ ดุร้ายและเย็นชาขึ้นมา

ทันใดนั้น เขาก็กระแทกกำปั้น กระจกทั้งบานแตกเป็นเสี่ยง ๆ และเลือดก็เปื้อนหมัดของเขาไปทั้งตัวในทันที …