โจร 1 

           พ่อบ้านผู้เฒ่ามองดูรถม้าที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวไกลออกไป แล้วเช็ดหางตาที่มีริ้วรอยอย่างชัดเจน หันมองพระตำหนักอี้หวังหลังมโหฬารทางด้านหลังตัวเอง พลันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ เกรงว่าบรรยากาศคึกคักในตำหนักอ๋องคงต้องกลับมาเงียบเหงาอีกครั้งแล้ว ทว่าเขาจะต้องทำตัวเองให้ร่าเริงขึ้นมา เพราะอย่างไรแล้วเขาจะต้องช่วยดูแลพระตำหนักแทนท่านอ๋องและพระชายาให้ดี 

           หวังว่าเมื่อพวกเขากลับมาแล้วจะไม่ได้มีเพียงสองคนอีกต่อไป แต่จะต้องมีลูกน้อยเพิ่มขึ้นมาด้วย เช่นนั้นเขาก็คงจะตายตาหลับได้เสียที 

           เมื่อไม่นานมานี้เฟิงหลีเลี่ยได้ร่างจดหมายถวายแด่ฮ่องเต้ เนื่องจากยังไม่อาจกำหนดวันกลับที่แน่นอนได้ และไม่อาจรับประกันได้ว่าจะกลับมาเมื่อใดด้วย อีกอย่างเฟิงหลีเลี่ยก็รู้ข้อมูลจากปากของหมอเทพเพียงว่ายานั่นอยู่ที่ใด จึงต้องเดินทางแสนยาวไกล ซึ่งฮ่องเต้ยังทรงหยิบยกเรื่องนี้มาเสียดสีเขาอยู่รอบหนึ่ง ทว่าสุดท้ายก็ทรงพระราชทานอนุญาตปล่อยเขาไปด้วยพระทัยที่กว้างขวาง อย่างไรแล้วพ่อตาของเฟิงหลีเลี่ยก็ยังประจำการอยู่ที่ชายแดน ช่วยพระองค์ต่อสู้แทนเพื่อแผ่นดิน ฮ่องเต้จึงไม่มีเวลาไปสนพระทัยเรื่องของเฟิงหลีเลี่ยมากนัก เพียงแค่เรื่องในราชสำนักก็วุ่นวายพอแล้ว ไหนจะราชกิจอีกเป็นกองรอให้พระองค์จัดการ ส่วนคนที่จะมาช่วยแบ่งเบาได้ก็ช่างหายากเหลือเกิน 

           หลานเอ๋อร์และมู่เหยียนนั่งบนรถม้าคันเดียวกัน การเดินทางในครั้งนี้ให้คนติดตามไปด้วยไม่เท่าไร เพื่อการเดินทางที่สะดวกและคล่องตัว จึงเลือกคนติดตามไปเพียงไม่กี่คนเท่านั้น อย่างไรแล้วหากมีคนจำนวนมากในขบวนเดินทางจะกลายเป็นจุดสนใจมากเกินไป ทว่าเขาก็ยังมีองครักษ์ลับซ่อนตัวคอยคุ้มกันอยู่อีกไม่น้อย ส่วนมู่เยี่ยนขึ้นไปนั่งเป็นคนขับรถม้าให้กับพวกเขา 

           หมอเทพได้ร้องไห้ร่ำลากับเจ้าลาของเขา หน้าตาเศร้าเสียใจเป็นที่สุด ใครไม่รู้จะคิดได้ว่าเป็นการลาจากกันชั่วชีวิตเสียอีก 

           มู่หรงชูอวิ๋นทอดมองทิวทัศน์ข้างนอกด้วยความตื่นเต้น ภาพทิวทัศน์สลับสับเปลี่ยนไปมาตลอดทาง ทำให้มองเท่าใดก็ไม่รู้จักเบื่อหน่าย เป็นความเพลิดเพลินอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อเดินทางผ่านแล้วเห็นอะไรที่น่าสนุก พวกเขาก็จะแวะพักเดินเล่นกันสักครู่หนึ่ง เมื่อพอใจแล้วถึงได้เดินทางต่อ 

           บนท้องฟ้ายังมีปุยหิมะโปรยปรายลงมาบ้างเป็นครั้งคราว 

           เฟิงหลีเลี่ยปล่อยให้นางได้เล่นสนุก อย่างไรแล้วก็ถูกขังอยู่ในเมืองหลวงอย่างเคร่งครัดมาโดยตลอด เว้นเสียแต่เขามีเวลาว่างถึงจะได้พานางออกไปเที่ยวเล่นบ้าง แต่โอกาสเช่นนั้นนับวันก็ยิ่งมีน้อยลงไปทุกที แล้วการเดินทางในครั้งนี้พวกเขาไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ ทั้งยังสามารถเลี่ยงจากน้ำโคลนในเมืองหลวงนั้นได้ทันเวลาพอดี ทว่าเขาปล่อยให้นางได้ลงไปเที่ยวเล่นพอสมควรแล้วก็รีบพานางกลับขึ้นรถม้า เพราะสภาพอากาศด้านนอกยังคงหนาวเย็นอยู่มาก 

           ทางด้านเฟิงหลีเย่ได้ฟังการตัดสินใจของเฟิงหลีเลี่ยเช่นนี้ ก็คิดอยากจะติดตามมาด้วย โดยให้เหตุผลว่าจะได้เรียนรู้โลกกว้างมากขึ้น ทว่าพระสนมเซียวกลับโมโหจึงสั่งขังลูกไม่รู้จักโตคนนี้เอาไว้ในตำหนัก แล้วตัดสินใจจะหาพระชายามาแต่งให้เขาในทันที จะได้จัดการดูแลเขาให้ดี ไม่ให้เขาทำอะไรตามอำเภอใจได้อีก 

           พวกเขาเดินทางได้ระยะหนึ่งแล้วก็หยุดแวะพัก เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนแล้วทว่ายังเดินทางไปได้ไม่ถึงครึ่งทาง หมอเทพอดไม่ได้บ่นไปหลายครา เขาไม่ได้มาเที่ยวชมภูเขาลำธารเสียหน่อย ปกติหากเขาเดินทางคนเดียว ระยะเวลาเท่านี้เขาสามารถเดินทางไปกลับได้รอบหนึ่งแล้ว ทว่าไม่มีใครสนใจเขา หมอเทพทำท่าทางเกรี้ยวโกรธขึงขังอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ไปเอง รู้สึกเพียงว่าคนกลุ่มนี้เป็นพวกไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ 

           วันนี้พวกเขาเดินทางผ่านเส้นทางภูเขาอันคดเคี้ยว ที่มีหุบเขาลึกสองลูกขนาบกั้นเป็นทางเดิน รอบด้านมีแต่หินหน้าตาแปลกประหลาด เส้นทางที่เดินเข้าไปก็ยิ่งแคบเล็กลงเรื่อยๆ ดูจากคำแนะนำบนแผนที่แล้ว บริเวณที่แคบที่สุดสามารถให้รถม้าผ่านได้เพียงครั้งละหนึ่งคันเท่านั้น ก้อนเมฆลอยเคลื่อนล้อมรอบหุบเขา มีลมแรงพัดหวน เวลาเดินผ่านจึงต้องหรี่ตาไว้ ทำให้ไม่อาจมองเห็นว่ายอดเขานั้นมีสภาพเป็นเช่นไร ทุกคนจึงเพิ่มการระวังตัวมากขึ้น เฟิงหลีเลี่ยใบหน้าคมเข้มดวงตาแหลมคมดั่งเหยี่ยวจริงจังขึ้นมาก แม้แต่มู่หรงชูอวิ๋นที่ชอบแกล้งชอบก่อกวนยังรู้สึกถึงความไม่ปกติของบรรยากาศเช่นนี้ได้ จึงนั่งซบอยู่ในอ้อมแขนของเฟิงหลีเลี่ยอย่างเชื่อฟัง ไม่กระดุกกระดิกตัวไปไหน แม้แต่ม่านหน้าต่างนางก็ยังไม่ไปเปิดมอง มีเพียงลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดต้นคอเรียวยาวของเฟิงหลีเลี่ยอยู่เป็นครั้งคราว 

           ทว่าพวกเขาไม่อาจหยุดเดินทางได้ในตอนนี้ เพราะในช่วงสองสามวันมานี้หิมะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เชื่อว่าอีกไม่นานจะต้องมีกองหิมะปิดกั้นเส้นทางบนภูเขาทั้งลูกเป็นแน่ ถึงเวลานั้นคิดอยากจะออกไปจากหุบเขานี้ได้ก็คงต้องรอให้ถึงฤดูใบไม้ผลิเสียก่อน ซึ่งอย่างน้อยๆ ก็ต้องอีกสองสามเดือนเห็นจะได้ ดังนั้นไม่ว่าจะอย่างไรวันนี้พวกเขาก็จะต้องผ่านเส้นทางนี้ไปให้ได้